Psihoanaliza
Psihoanaliza je psihoterapijski pravac koji je započeo sa Sigmundom Freudom[1] krajem 19. vijeka. Otada se razvio i u drugim smjerovima pa su danas aktualne psihoanalitička škola objektnih odnosa, jungijanska analitička psihoanaliza ili noviji pravci poput self-psihologije. Psihoanalitičke terapije ne služe samo liječenju poremećaja, već i dubinskom upoznavanju vlastite psihe.
Sigmunda Freuda smatra se osnivačem psihoanalize (danas klasična psihoanaliza). Freud je počeo proučavanjem histerije, pri čemu je prvi kao uzrok histerije postulirao neki traumatski događaj (a ne nasljednu biološku slabost psihe da se održi na okupu, kao njegovi prethodnici). Prilikom nekog traumatskog događaja, osoba ne uspijeva odreagirati osjećaje na njega, te ih potiskuje i oni joj se kasnije vraćaju kao simptomi. Upravo je to, i kasnije postuliranje nesvjesnog kao mjesta potisnutih osjećaja, afekata (Tumačenje snova, 1900.) ono što je dovelo do pojave nove naučne paradigme i učinilo Freuda velikanom o čijim se dijelima još i danas raspravlja i oko kojih se spori.
Od ostalih važnijih Freudovih koncepata potrebno je naglasiti načelo ugode i stvarnosti, Edipov kompleks, podjelu psihe na id, ego i superego, te konceptualiziranje narcizma.
Poslije Freuda postoje još i jungijanska psihoanaliza (razvio ju je Jung, koji je u početku bio Freudov saradnik ali kasnije su se udaljili radi teorijskih razilaženja), ego psihologija (Anna Freud), interpersonalna psihoanaliza (Harry Stack Sullivan), teorije objektnih odnosa (Melanie Klein, Donald Winnicott, Otto Kernberg itd.) i novije teorije self-psihologije (Heinz Kohut).
Reference
[uredi | uredi izvor]Vanjski linkovi
[uredi | uredi izvor]
