Saltar al conteníu

Merops apiaster

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Merops apiaster
abeyarucu
Estáu de caltenimientu
Preocupación menor (LC)
Esmolición menor (IUCN)[1]
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Chordata
Subfilu: Vertebrata
Superclas: Tetrapoda
Clas: Aves
Orde: Coraciiformes
Familia: Meropidae
Xéneru: Merops
Especie: M. apiaster
Linnaeus, 1758
Distribución
Consultes
[editar datos en Wikidata]
Merops apiaster

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu. L'abeyarucu[2] (Merops apiaster) ye una especie d'ave coraciforme de la familia Meropidae que vive en Eurasia y África.

Carauterízase pola policromía de la so plumaxe. Mide ente 25 y 29 cm de llargu,[3] y un valumbu alar ente 36 y 40 cm.[3][4] Pesa ente 50 y 70 gr.[4].


Ave inconfundible pol ensame de colores que presenta: pechu azul, banduyu verdosu, cabeza canela, pescuezu mariellu y la llista negra qu'afata'l so güeyu, picu típicu d'insectívoru, llargu, finu y daqué curvu.

Nel añu 1890 el naturalista Edward Wright realizó un estudiu sobre la coloración d'esta ave,[5] llegando a la conclusión de que tolos colores sacante'l colloráu taben presentes nel so plumaxe, el colloráu nun taba presente nel so plumaxe pero sí nel iris de los güeyos de los exemplares adultos.

La so voz ye un "priurr" o un "riiuup". Viven ente 5 y 10 años.[4]

Taxonomía

[editar | editar la fonte]

Descritu por Linneo en 1758 como Merops apiaster.[6] Ye una especie monotípica, esto ye, ensin subespecies reconocíes.[7]

Alimentación

[editar | editar la fonte]
Un abeyerucu a puntu de prindar una abeya.

Tien un agudu sentíu de la vista que-y dexa estremar una abeya a aproximao venti metros.[ensin referencies] Suel escrudiñar la contorna dende una talaya sobre la que se posa en busca d'inseutos. Cuando acolumbra dalgunu que pasa cerca, llánzase sobre'l y lo pinza col picu.

Les sos preses preferíes son sobremanera abeyes, pero nun-y ofiende nengún otru inseutu volador: caparines, libélules, tabáns, aviespes y babaróns. A estos postreros, una vegada pinzados col picu, los matu y dempués cutir hasta que l'aguiyón esprender pa podelos encloyar.

Distribución y hábitat

[editar | editar la fonte]

Ye una ave migratoria que cría n'Europa, el norte d'África y l'oeste d'Asia y que se mueve al África subsaḥariana pel hibiernu. Ta presente na península ibérica en dómina braniza, dende finales de marzu y hasta finales de setiembre. Nun ta presente n'altu monte percima de los 1.500 m .

Esisten teoríes de que ye una especie d'orixe tropical,[ensin referencies] debíu sobremanera a la variedá de coloríu, yá que les aves de les zones templaes presenten coloraciones más discretes afeches a una función de camuflaje, con delles esceiciones como'l martín pescador, la pega o la filomena. Esto sería posible gracies a la so facilidá pa colonizar nuevos territorios como cortes nel terrén de víes ferroviaries, carreteres, autovíes, etc.

Vive en zones abiertes: cultivos, pacionales, con vexetación esvalixada; que tengan cortaos nes que pueda añerar.[3]

Comportamientu

[editar | editar la fonte]

Ye una ave gregario y sociable. Suel posase a folgar nos cables de tendíu llétricu, casi nunca nel suelu. Tien un vuelu acrobáticu, con aleteos rápidos y planeos.

Reproducción

[editar | editar la fonte]
Colonia d'abeyerucos.
Güevos de Merops apiaster

Nidifica nos turries del cursu mediu de los ríos y bien comúnmente nes turries y terremplénes de les carreteres. Fura un furacu na rimada, de trayeutoria oblicua d'unos 20-30 graos respeuto de la horizontal, que puede llegar a los 2 metros de llargor. A la fin de dichu furacu acondiciona una pequeña cámara onde pon de 4 a 6 güevos blancos direutamente nel suelu y que guara ente 19 y 21 díes.

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. BirdLife International (2012). «Merops apiaster» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2012.1. Consultáu'l 25 d'abril de 2013.
  2. URL de la referencia: http://www.sabencia.net/nomenclator.php.
  3. 3,0 3,1 3,2 Mullarney,K.; Svensson, L.; Zetterström, D; y Grant, P.J. (2003). Guía de Campu de les Aves d'España y d'Europa. Editorial Omega. ISBN 84-282-1218-X.
  4. 4,0 4,1 4,2 «Abeyerucu». Consultáu'l 29 de payares de 2008. «Sierra de Baza»
  5. Revista Natura nº13, abril de 1984
  6. «Ficha del abeyerucu». Consultáu'l 29 de payares de 2008. «Avibase»
  7. «Taxonomía de les aves» (inglés). Consultáu'l 29 de payares de 2008. «Zoological Nomenclature Resource»

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]