Anwar el-Sadat
Muḥammad Anuar as-Sādāt (n'árabe, محمد أنور السادات, trescritu frecuentemente como Anuar Sadat; Mit Abu l-Kum, 25 d'avientu de 1918-El Cairu, 6 d'ochobre de 1981) foi un políticu y militar exipciu qu'exerció los cargos de presidente y primer ministru d'Exiptu dende'l fallecimientu de Gamal Abdel Nasser en setiembre de 1970, y foi reelixíu n'eleiciones ensin oposición en 1974 y 1978, siendo esta la última eleición presidencial antes de la reintroducción del multipartidismu en 1979 (tamién mientres el so mandatu) calteniéndose nel cargu hasta'l so asesinatu'l 6 d'ochobre de 1981. Foi asocedíu por Hosni Mubarak, quien se caltendría nel poder hasta'l so derrocamientu en 2011.
El 11 de payares de 1977, el primer ministru israelín Menájem Beguín convidó formalmente al-Sadat a visitar Xerusalén. A los nueve de la tarde del 19 de payares de 1977, el-Sadat aportó a Israel, convirtiéndose nel primer líder árabe en visitar dichu país. Sadat foi recibíu nuna ceremonia oficial, anque dambos países siguíen formalmente en guerra. El 20 de payares de 1977, el presidente el-Sadat dirixir al plenariu de la Kneset adquiriendo'l compromisu de reconocer al Estáu d'Israel so determinaes condiciones. En 1978, tuvo un nuevu alcuentru col primer ministru israelín pa preparar, por aciu del presidente d'Estaos Xuníos Jimmy Carter, la paz con Israel nos Alcuerdos de paz de Camp David, roblaos conxuntamente con Menájem Beguín.
En 1978, foi gallardoniáu xunto col primer ministru israelín Menájem Beguín col Premiu Nobel de la Paz polos alcuerdos de paz de Camp David, que dieron llugar a una paz negociada ente Exiptu ya Israel. Ye recordáu nel so país como l'héroe de la guerra y la paz.
N'ochobre de 1981, mientres un desfile militar, foi asesináu por soldaos del desfile que lu ametrallaron deliberadamente, anque otres versiones dicen qu'un camión del desfile dixebrar de la formación y de él salieron seis soldaos que llanzaron granaes escontra'l palcu presidencial de la que disparaben les sos armes automátiques. Otros cinco persones resultaron muertes, ente elles el xeneral Hassam Allan y trenta y ocho persones más resultaron mancaes, incluyendo a quien sería los so socesor, Hosni Mubarak.
Biografía
[editar | editar la fonte]Primeros años y activismu revolucionario
[editar | editar la fonte]
Anwar el-Sadat nació'l 25 d'avientu de 1918, en Mit Abu l-Kum, Menufia, nel entós Sultanatu d'Exiptu (un protectoráu del Reinu Xuníu, nominalmente parte del Imperiu otomanu), nuna probe familia nubia, y tenía trece hermanos.[5] Unu d'ellos, Atef el-Sadat, más tarde convirtióse en pilotu y morrió n'aición mientres la Guerra de Yom Kippur n'ochobre de 1973.[6] El so padre, Anwar el-Sadat Mohammed, yera d'etnia nubia, y la so madre, Sit al-Berain, sudanesa per vía paterna.[7][8] Esto desamarraría discutinios mientres el so mandatu, con acusaciones de que nun yera "abondo exipciu" pa exercer el cargu. La so ascendencia sudanesa y color de piel darréu valdríen-y el llamatu de "caniche negru de Nasser".[9]
Sadat graduar na Real Academia Militar en El Cairu en 1938 y foi nomáu pal serviciu de tresmisiones. Entró al exércitu como subteniente y foi unviáu a Sudán (que nesi momentu formaba parte del Reinu d'Exiptu, siendo un condominiu col Reinu Xuníu). Ellí conoció a Gamal Abdel Nasser, y xunto a dellos oficiales de menor rangu fundaron el Movimientu d'Oficiales Llibres, un movimientu revolucionariu comprometíu a terminar cola dominación británica sobre Exiptu y Sudán, según cola corrupción gubernamental imperante mientres el gobiernu del Rei Faruq II.
Mientres la Segunda Guerra Mundial, Sadat foi encarceláu polos británicos, acusáu de collaboracionismu colos nazis p'asesinar a un oficial, depués de pidir ayuda a les Potencies de la Exa pa espulsar a les tropes britániques, qu'ocuparen Exiptu ante l'amenaza de la Italia fascista na rexón. Sicasí, Sadat foi finalmente absueltu de tolos cargos en 1946, yá termináu'l conflictu. Anwar el-Sadat foi miembru activu de diversos grupos políticos, incluyíos los Hermanos Musulmanes, antes de xunise a los Oficiales Llibres de Nasser.[10] Años más tarde, el 23 de xunetu de 1952, xunto colos demás miembros de dichu movimientu, Sadat participó nel golpe d'estáu (conocíu como Revolución exipcia de 1952), que condució a la fin del reináu de Faruq II y, un añu más tarde, a l'abolición de la monarquía exipcia, cola proclamación de la República d'Exiptu, con Nasser como primer ministru y Muhammad Naguib como Presidente. A Sadat asignóse-y la xera d'informar al pueblu exipciu del trunfu de la revolución per radio.
Gobiernu de Nasser y llegada al poder
[editar | editar la fonte]En 1954, mientres el gobiernu de Naguib, Sadat foi nomáu Ministru d'Estáu, cargu que caltuvo dempués del derrocamientu del presidente y l'ascensu de Nasser a la xefatura del estáu. Tamién foi nomáu direutor del acabante fundar diariu Al Gomhuria.[11] En 1959, asumió'l cargu de Secretariu de la Unión Nacional. Sadat foi presidente de l'Asamblea Nacional d'Exiptu ente 1960 y 1968, y miembru del conseyu presidencial dende 1964, ocupando tamién el cargu de Vicepresidente de la República Árabe Xunida (nome oficial d'Exiptu dende 1958). Foi reelixíu como vicepresidente en 1969. El presidente Gamal Abdel Nasser finó d'un ataque al corazón en setiembre de 1970, depués de gobernar Exiptu mientres más de catorce años, y foi reemplazáu por Sadat en calidá de vicepresidente.[12]
Presidencia
[editar | editar la fonte]Afitamientu del so mandatu
[editar | editar la fonte]Mientres Sadat ocupaba interinamente el cargu de presidente, antes de la convocatoria a eleiciones, esperábase que'l so gobiernu fuera curtiu.[13] La presidencia de Sadat foi confirmada por aciu un referendu el 15 d'ochobre de 1970,[14] nel que foi l'únicu candidatu y "ganó" col 90 % de los votos a favor y 10 % en contra, con una participación del 85 % del electoráu.[15] Viéndolo como pocu más qu'un títere del ex-presidente, los siguidores de Nasser pensaben que sería daquién bono de manipoliar. Sadat sorprendió a los demás funcionarios con una serie de movimientos políticos astutos colos cualos foi capaz de caltenese na presidencia y remanecer como un líder pol so propiu derechu.[16] Estes reformes empecipiaron col anunciu de la Revolución Correutiva el 15 de mayu de 1971, que pretendía retayar el poder de los nasseristas, y faer un cambéu radical na política esterior, les polítiques económiques y la mesma ideoloxía del estáu.[17] El 2 de setiembre, Sadat camudó'l nome oficial del país, hasta entós República Árabe Xunida por República Árabe d'Exiptu, nome que caltién hasta l'actualidá.
El nuevu mandatariu afaló'l surdimientu de movimientos islamistes na rexón, que fueren reprimíos por Nasser. Col enfotu de que los islamistes seríen socialmente conservadores dio-yos, "una gran autonomía cultural ya ideolóxica" en cuenta del so sofitu políticu.[18] El mesmu añu del empiezu d'estes reformes, habiendo pasáu trés años de la Guerra de Gastadura na zona de la canal de Suez, Sadat confirmó por escritu les propuestes de paz del negociador de les Naciones Xuníes Gunnar Jarring, que paecía conducir a Exiptu a una paz duradera col Estáu d'Israel sobre la base de la retirada d'Israel a les sos fronteres antes de la Guerra de los Seis Díes. Esta iniciativa fracasó, yá que nin Israel nin el so principal aliáu, los Estaos Xuníos d'América, aceptaron los términos propuestos por Sadat.
Revolución correutiva
[editar | editar la fonte]
Pocu dempués d'asumir el cargu, Sadat sorprendió a munchos exipcios despidiendo y encarcelando a dos de les figures más poderoses del réxime nasserista, hasta entós tacháu como comunista y pro-soviéticu, el so propiu vicepresidente Ali Sabri, que tenía estrechos venceyos con funcionarios de la Xunión Soviética, y Sharawy Gomaa, el Ministru del Interior, quien enantes controlaba la policía secreta de Nasser.[19] La popularidá llocal de Sadat creció descomanadamente cuando'l presidente retayó los poderes de dicha organización, que cuntaba con gran odiu ente'l pueblu exipciu.[20] Nel ámbitu económicu, Sadat afaló reformes que relaxaren la postura nasserista de control socialista y fomentaren la inversión privada. A pesar de qu'esto aumentó la so popularidá, tamién la valió delles crítiques y protestes per parte de les clases media y baxa, por cuenta de que supunxo colateralmente el final de les subvenciones sobre los productos alimenticios básicos, y empecipió l'aumentó d'un nivel de corrupción que s'arrobinaría más allá del mandatu de Sadat, y que caracterizaría darréu al llargu gobiernu de Mubarak.[21]
Finalmente, nun actu que dio un xiru especial al so gobiernu, Sadat espulsó d'Exiptu a les tropes del Exércitu Colorado, presentes nel país dende 1967, depués de qu'estes se negaren a da-y mayor sofitu militar nuna nueva confrontación con Israel,[22] y empezó una serie de reformes p'anovar les fuercies armaes y empecipiar otra guerra contra l'estáu xudíu por sigo solos.[20] La Revolución correutiva de Sadat, magar traxo mayor llibertá relixosa, incluyó tamién l'encarcelamientu d'otres fuercies polítiques n'Exiptu, como los lliberales y los islamistes estremos. L'encarcelamientu de los estremistes tuvo un fuerte efeutu n'Oriente Mediu más palantre, una y bones la mayoría d'estos yeren miembros del movimientu de Takfir Wal Hijra y la represión del gobiernu de Sadat al mesmu provocó la so inevitable espansión pol restu del mundu árabe y Europa, lo que se traduz nel espardimientu del islam políticu nestos dos rexones, y que tamién sería unu de los munchos detonantes, anque non el principal, del posterior asesinatu del Presidente en 1981.
Rellación con Muammar el-Gadafi
[editar | editar la fonte]
Al igual que l'anterior réxime de Nasser, el gobiernu de Sadat caltuvo bones rellaciones cola apocayá creada República Árabe Libia, de corte árabe socialista, gobernada por Muammar al-Gaddafi dende'l derrocamientu del Rei Idris de Libia en 1969, y dende la muerte de Nasser empezaron les negociaciones pa crear un estáu panárabe fundiendo Exiptu, Libia y la Siria de Hafez al-Assad. El 18 d'abril los trés gobernantes roblaron un pactu pa crear la Confederación, y los plebiscitos en cada país realizaos el 1 de setiembre de 1971 fueron aprobaos,[23] creando la Federación de Repúbliques Árabes. Tamién hubo intentos o tentatives de xunir a la entós República Democrática de Sudán de Yaafar al-Numeiry, y a la Iraq baazista d'Ahmed Hasan al-Bakr. Sicasí, la verdadera unión enxamás se produció, frutu de los desalcuerdos gubernamentales pa los términos específicos de la fusión. La unión caltúvose de iure dende'l 1 de xineru de 1972, fecha de la so declaración oficial, hasta la proclamación del nuevu gobiernu de Gadafi, la Gran Yamahiriya Árabe Libia Popular Socialista, en marzu de 1977, dexando d'esistir formalmente en payares d'esi mesmu añu.
Rellación con Mohammed Reza Pahlevi
[editar | editar la fonte]
La rellación ente Exiptu y Irán cayera n'hostilidá abierta mientres el réxime de Nasser. Dempués de la muerte del mesmu, Sadat camudó la so política escontra'l país persa y empecipió rellaciones amistoses col gobiernu del Sah Mohammed Reza Pahlevi. En 1971, Sadat dirixir al parllamentu iranín en Teḥrán nun fluyíu idioma persa, dando un discursu nel que describía los 2.500 años de conexón histórica ente los dos tierres.
Mientres la nueche, los gobiernos exipciu ya iranín convertir d'amargos enemigos n'amigos rápido. La rellación ente El Cairo y Teḥrán fíxose tan amigable que'l Shah d'Irán, Mohammad Reza Pahlavi, referiríase darréu a Sadat como'l so "queríu hermanu". Dempués de la guerra de 1973 con Israel, Irán asumió un papel de lideralgu na llimpieza y la reactivación de la bloquiada canal de Suez con una fuerte inversión. El país tamién facilitó la retirada d'Israel de los territorios ocupaos de la península del Sinaí cola promesa de sustituyir la perda del aceite a los israelinos con petroleu iranino si retirar de los pozos de petroleu nel oeste del Sinaí exipciu. Dempués del so derrocamientu, el depuestu Sah pasó los últimos meses de la so vida nel exiliu n'Exiptu. Cuando'l Sah morrió, Sadat ordenó que se-y diera un funeral d'estáu y soterrar na mezquita d'Al-Rifai en El Cairu, el llugar de descansu del fináu Jedive Ismail Pachá, la so madre Khushyar Hanim, y numberosos otros miembros de la familia real d'Exiptu y Sudán.[24]
Conflictu árabe-israelina
[editar | editar la fonte]Guerra de Yom Kippur
[editar | editar la fonte]El 6 d'ochobre de 1973, conxuntamente col Presidente siriu Hafez al-Assad, Sadat llanzó la "guerra d'ochobre", tamién conocida como la Guerra de Yom Kippur (por cuenta de que producióse mientres la mesma festividá xudía) y menos comúnmente como "Guerra del Ramadán", un ataque por sorpresa contra les fuercies israelines qu'ocupaben la península del Sinaí y los Altos de Golan, nun intentu de recuperar los territorios de Siria y Exiptu que perdieren mientres la Guerra de los Seis Díes, en 1967. El rendimientu d'Exiptu y Siria nes etapes iniciales de la guerra sorprendió tanto a Israel como al mundu árabe. El llogru más llamativu, la Operación Badr, tamién conocida como L'Encruz, foi la meyora del exércitu exipciu a 15km nel Sinaí, ocupándolo en gran midida dempués d'enfusar y destruyir la Llinia Bar Lev, popularmente considerada enantes como una cadena defensiva inexpugnable.
A midida que avanzaba la guerra, tres divisiones del exércitu israelín encabezaes por Ariel Sharón cruciaron la canal de Suez, tratando d'arrodiar primero a la Segunda división exipcia. A pesar de que lo llograron, fallaron cola tercer división. Impulsáu un rápidu alcuerdu ente los Estaos Xuníos y la Xunión Soviética, el Conseyu de Seguridá de les Naciones Xuníes aprobó la Resolución 338 el 22 d'ochobre, esixendo un alto al fueu de momentu y el cumplimientu del Resolución 242, qu'esixía la retirada israelina de los territorios ocupaos.[25] Anque foi alcordáu, l'altu al fueu rompióse cuasi darréu.[26] Alekséi Kosygin, presidente del Conseyu de Ministros de la Xunión Soviética, atayó una xunta oficial col primer ministru de Dinamarca, Anker Jørgensen, pa viaxar a Exiptu y axustar el fin de les hostilidaes con Sadat. Nun se sabe realmente si mientres los trés díes que Kosygin pasó n'Exiptu realmente llegó a concretar una xunta personal col Presidente.[27]
L'exércitu israelín siguió cola so campaña p'arrodiar l'exércitu exipciu. El cercu rompió'l 24 d'ochobre, trés díes depués de rematara'l curtiu alto al fueu. Esti desarrollu llevó a la tensión ente los dos superpotencies, pero un segundu altu al fueu imponer de manera definitiva'l 25 d'ochobre de 1973, poniendo fin a la guerra. Al términu de les hostilidaes, l'exércitu israelín taba a 40 km de Damascu y 101km d'El Cairu.
Escontra la paz con Israel
[editar | editar la fonte]
Les victories iniciales d'Exiptu y Siria na guerra restauraron la moral popular al traviés d'Exiptu y el mundu árabe y, mientres munchos años dempués, Sadat foi conocíu como "Héroe del Encruz". Israel reconoció a Exiptu como un enemigu terrible, y anovada la importancia política d'Exiptu, el país recuperó y volvió abrir la canal de Suez. La nueva política de paz llevó a la conclusión de dos alcuerdos sobre separación de fuercies con gobiernu israelín. El primeru d'estos alcuerdos roblóse'l 18 de xineru de 1974, y el segundu'l 4 d'avientu de 1975. Un aspeutu importante de la política pacífica de Sadat foi que ganó daqué de sofitu relixosu polos sos esfuerciu.[28] Amás de construyir bones rellaciones colos cristianos evanxélicos de los Estaos Xuníos, Sadat tuvo daqué de cooperación cola Santa Sede. El 8 d'abril de 1976, Sadat visitó per primer vegada'l Vaticanu y recibió un mensaxe de sofitu del papa Pablo VI en rellación a la paz con Israel, incluyendo que teníen de buscar una solución xusta a la situación palestina.[29] Sadat, pela so parte, expendió al Papa una invitación pública pa visitar El Cairo.[30]
Sadat tamién utilizó los medios de comunicación pa promover los sos propósitos. Nuna entrevista que dio al diariu libanés El Hawadeth a principios de febreru de 1976, afirmó que tenía un compromisu secretu colos Estaos Xuníos por que estos obligaren a Israel a devolve-y el Sinaí a Exiptu y los Altos de Golan a Siria.[31] Tal afirmación foi desmentida rápido por Henry Kissinger, ante les quexes del gobiernu israelín.[32]
En xineru de 1977, empezaron n'Exiptu les Revueltes del Pan por cuenta de la campaña de lliberalización económica empecipiada por Sadat que punxera fin a les subvenciones socialistes. Cientos de miles de persones participaron nos disturbios n'El Cairo mientres dos díes. 120 autobuses y dellos edificios fueron destruyíos solo na capital.[33] Los disturbios terminaron col esplegue de les Fuercies Armaes y la reinstauración, siquier momentanea, de les subvenciones.[34][35] Sicasí, yera yá evidente que Sadat abandonara'l gobiernu socialista y empezaba a estrechar rellaciones con Occidente. Los Estaos Xuníos y la Xunión Soviética alcordaron una convención en Xinebra sobre Oriente Mediu'l 1 d'ochobre de 1977. Siria aguantar a dicha conferencia.
Ensin querer que Siria o la Xunión Soviética intervinieren nel procesu de paz, Sadat decidió tomar una postura progresista pa llegar a un alcuerdu decisivo y final con Israel. El 19 de payares d'esi mesmu añu, Sadat convertir nel primer líder árabe en visitar oficialmente Israel cuando s'axuntó col entós Primer Ministru d'Israel Menachem Begin y dio un discursu ante'l Kneset en Xerusalén sobre'l so puntu de vista a la de buscar solución pal conflictu árabe-israelín, incluyendo'l cumplimientu total de les resoluciones 242 y 338, afirmando qu'esperaba: "que Dios emponga los pasos del Premier Begin y del Kneset, porque ye necesariu pa tomar esta decisión duro y drástico".[36]
Alcuerdos de Camp David
[editar | editar la fonte]
El primer tratáu ente l'Estáu d'Israel y la República Árabe d'Exiptu empobináu escontra llograr una paz total foi robláu formalmente mientres los Alcuerdos de Camp David, el 17 de setiembre de 1978, una serie de xuntes ente'l gobiernu israelín y el gobiernu exipciu facilitaes pol presidente de los Estaos Xuníos Jimmy Carter, precisamente en Camp David, Washington D. C.. Tanto Sadat como Begin fueron gallardoniaos col Premiu Nobel de la Paz por esos alcuerdos esi mesmu añu, convirtiéndose Sadat nel primer musulmán en ganar dichu premiu. Finalmente, el 26 de marzu de 1979 roblóse'l Tratáu de Paz ente Israel y Exiptu por aciu el cual Exiptu reconocía oficialmente al estáu israelín y ponía fin a la declaración de guerra vixente dende 1948, ente qu'Israel reconocía la soberanía exipcia sobre la península del Sinaí y aportaba a retirar les sos tropes de la zona ocupada lo antes posible. L'alcuerdu tamién prevía los derechu d'Israel a utilizar la canal de Suez y la internacionalización del estrechos de Tirán y el golfu de Aqaba. Exiptu convertir nel primer país árabe en reconocer a Israel. El tratáu de paz caltúvose vixente hasta l'actualidá.
L'alcuerdu, sicasí, foi inmensamente impopular nel mundu árabe, y el mundu musulmán polo xeneral.[37] El predecesor de Sadat, Nasser, fixera d'Exiptu un símbolu de nacionalismu árabe, ideoloxía que paecía fuera de la orientación exipcia dempués de la guerra de Yom Kippur en 1973. Los países árabes consideraben que Sadat punxera los intereses d'Exiptu per delantre de la unidá árabe, traicionáu n'última instancia por completu la ideoloxía del gobiernu socialista de Nasser, na que tolos estaos árabes xunir en sofitu a los palestinos contra la "Entidá Sionista". Sicasí, Sadat decidió que l'únicu camín correutu pal so país yera la paz.[19][38] L'alianza colos Estaos Xuníos nun fixo más que fomentar l'odiu escontra Sadat ente los países árabes, que entá confiaben na eliminación de la "Entidá Sionista". Esto desencadenó la espulsión d'Exiptu de la Lliga Árabe en 1979, y el treslláu de la sede de la mesma d'El Cairu a Tunicia, nun siendo readmitido nuevamente sinón hasta 1989, cuando la sede de la organización tornó nuevamente a la capital exipcia.
Pela so parte, Exiptu recuperó la soberanía sobre'l Sinaí n'abril de 1982, quitando la ciudá de Taba, que nun recuperaría hasta 1989. Les bones rellaciones con Occidente caltuvieron la economía d'Exiptu n'alza, pero la rotura y posterior tensión colos países árabes, sumada la corrupción del gobiernu de Mubarak, traduciríase, a lo llargo de la década de 1980, nuna rápida inflación.[20]
Descensu de la so popularidá
[editar | editar la fonte]Sadat impulsara en 1979, al empar qu'entamaba'l tratáu pa la paz con Israel, un referendu constitucional, qu'incluyía diversos cambeos, ente ellos la reicorporación del sistema multipartidista y l'apertura d'un parllamentu bicameral, que foi aprobáu con un 99,7% de los votos, nuna participación del 90,0% del electoráu.[39] Con motivu del tratáu de paz, l'añu 1981 carauterizar por una serie d'enfrentamientos internos n'Exiptu, por cuenta de la disconformidá islamista con Sadat, anque'l presidente refugó que se tratara d'asuntos domésticos, considerando que la Xunión Soviética taba conspirando colos gobiernos de Libia y Siria pa derrocalo. A pesar del regresu del sistema democráticu, en xunu de 1981, hubo un fallíu intentu de golpe d'estáu qu'obligó a Sadat a declarar estáu d'esceición, y encarcelar a delles figures polítiques de la oposición. Anque al momentu de la so muerte Sadat tenía inda muncha popularidá ente la población, dicir con posterioridá que foi asesináu "nel visu de la so impopularidá".[40]
El tratáu con Israel enfureció particularmente a los islamistes del grupu Yihad Islámica Exipcia, que s'encargó de reclutar oficiales y atropando armes, d'alcuerdu a la información recoyida pol periodista [[Lawrence Wright]], preparar pa destruyir l'orde imperante n'Exiptu. El xefe d'El-Yihad yera Abbud al-Zumar, estratega que tenía como oxetivu asesinar a los principales líderes, prindar l'edificiu de Seguridá del Estáu, les centrales telefóniques, afalando a un llevantamientu popular contra'l gobiernu secular.[41]
Les autoridaes fueron sollertaes de los planes d'El-Yihad en febreru de 1981. En setiembre, Sadat ordenó l'impopular arrestu de más de mil quinientes persones, incluyendo non solo a munchos miembros de la Yihad, sinón tamién al líder de la Ilesia Copta, y otros clérigos de dicha organización relixosa, intelectuales y militantes de tolos enclinos ideolóxicos.[42] Pa evitar la prensa negativa, tolos periódicos y canales non gubernamentales fueron prohibíos.[43] La ronda dexó pasar por descuidu a una célula del Yihad liderada por Khalid al-Islambuli, quien tendría ésitu n'asesinar al Presidente Sadat tan solo un mes más tarde.[44] Acordies con Tal'at Fu'ad Qasim, nun sería El-Yihad quien entamó l'atentáu contra Sadat, sinón un grupu lideráu por Islambuli conocíu como "Grupu Islámicu".
Asesinatu
[editar | editar la fonte]El 6 d'ochobre de 1981, entamar en El Cairu el Desfile de la Victoria añal pa conmemorar l'octavu aniversariu desque les fuercies exipcies cruciaron la Canal de Suez na Guerra de Yom Kippur.[45] Tanto Sadat como Hosni Mubarak, el so vicepresidente dende 1975, atopábense protexíos por cuatro capes de seguridá y ocho guardaespaldes, y el desfile debería de ser seguro por cuenta de les nueves regles na compra de munición impuestes apocayá. Cuando aviones Mirage 5 de les Fuercies Armaes sobrevolaron el desfile pa distrayer al ensame, dellos soldaos del exércitu exipciu y camiones de remolque d'artillería desfilaron pela zona. Unu d'estos camiones contenía un escuadrón de la muerte, lideráu por Khalid al-Islambuli, xunto con Abdul Salaam Abdelhameed, Arreya Tayel Hameeda Raheel, y Abbas Hussein[46] A midida que pasaben al llau de la tribuna onde s'atopaben Sadat y Mubarak, Islambuli obligó al conductor a detenese a punta de pistola.
Los asesinos baxar del vehículu, con Islambuli a la cabeza, y corrieron escontra Sadat con trés granaes de mano ocultes sol so cascu. El presidente creyó que se trataba d'una parte del espectáculu y púnxose de pies pa faer el saludu militar a los soldaos, colo cual Islambuli refundió les granaes.[47] Solo una d'elles llegó a esplotar, pero facer mui a tiempu, y un grupu d'asesinos adicionales salieron de la parte trasera del camión y dispararon los sos rifles d'asaltu AK-47 contra les graes, escosando les sos municiones y depués tratando de fuxir. Sadat cayó al suelu, mancáu, y la xente al so alredor refundió sielles nun intentu de protexelo de l'agua de bales.
L'ataque duró solo unos dos minutos. Aproximao diez persones morrieron nel actu o sufrieron mancaes fatales, ente ellos Sadat, l'embaxador de Cuba ante Exiptu, un xeneral d'Omán y un obispu ortodoxu coptu. Ventiocho fueron mancaos, ente los que puede mentase al vicepresidente Mubarak, al Ministru de Defensa irlandés James Tully, y cuatro oficiales d'enllaz militar d'Estaos Xuníos.
Les fuercies de seguridá presentes fueron momentáneamente amoriaes, pero reaccionaron primero que pasara un minutu y dispararon. Unu de los atacantes morrió en combate, y los otros trés fueron mancaos y deteníos con vida. Sadat foi treslladáu a un hospital militar, onde once médicos trataron d'operalo.[48] Sicasí, el presidente finó dos hores dempués de llegar al hospital. La muerte de Sadat atribuyir a "un shock nerviosu violentu y una hemorraxa interna nel cuévanu torácicu, onde recibieron dañu'l pulmón esquierdu y los principales vasos sanguíneos debaxo d'él.[49] En conxunción col asesinatu de Sadat, una insurrección militar foi entamada nel Altu Exiptu, en Asiut. Los rebeldes tomaron el control de la ciudá por un par de díes y sesenta y ocho soldaos y policías morrieron n'enfrentamientos. El control gubernamental nun foi restauráu sinón hasta que llegaron los paracaidistes d'El Cairu. La mayoría de los militantes implicaos nesa rebelión recibieron condenes menores a trés años de cárcel.[50] Sufi Abu Taleb asocedió a Sadat por ocho díes como Presidente interín hasta que Mubarak tuvo en condiciones d'asumir el cargu. Mubarak gobernaría por cuasi trenta años hasta la so dimisión forzosa na revolución exipcia de 2011.
Vida personal
[editar | editar la fonte]Sadat contraxo matrimonio dos vegaes. Primero casóse con Ehsan Madi a los 22 años, y divorcióse años más tarde, xusto a los 17 díes de la nacencia de la so tercer fía, Camelia. Depués casóse con Jehan Raouf (conocida como Jehan Sadat) el 29 de mayu de 1979. Tuvieron un fíu, Gamal, y trés fíos: Lobna, Noha y Jehan. Foi Gamal quien representó al so padre cuando se-y dio póstumamente la Medaya Presidencial de la Llibertá en 1984.
Ver tamién
[editar | editar la fonte]Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: Internet Movie Database. Identificador IMDb: nm0755427. Data de consulta: 13 agostu 2015. Llingua de la obra o nome: inglés.
- ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
- ↑ URL de la referencia: https://www.boe.es/boe/dias/1977/04/07/pdfs/A07775-07775.pdf. Data de consulta: 24 payares 2017.
- ↑ URL de la referencia: http://www.nobelprize.org/nobel_prizes/peace/laureates/1978/.
- ↑ Profile: Anwar Sadat The former Egyptian president believed a peace deal with Israel was vital to end wars.. Al Jazeera. 25 de xineru de 2010. https://www.aljazeera.com/focus/2009/03/20093266460706634.html. Consultáu'l 14 de mayu de 2013.
- ↑ US diplomatic cable about Atef Sadat's funeral
- ↑ C. J. De Wet (2006). Berghahn Books: Development-induced Displacement: Problems, Policies, and People. ISBN 978-1-84545-095-3. Consultáu'l 31 de xineru de 2013.
- ↑ Sadat's Wife autobiography
- ↑ «The Root: Race And Racism Estrema Egypt». npr.org. 7 de febreru de 2011. http://www.npr.org/2011/02/07/133562448/the-root-egypts-race-problem. Consultáu'l 3 de marzu de 2011.
- ↑ http://www.washingtoninstitute.org/policy-analysis/view/sadat-and-his-legacy-egypt-and-the-world-1977-1997
- ↑ «New Media New Politics?». The Washington Institute 48. 1998. Archivado del original el 2013-05-13. https://web.archive.org/web/20130513133813/http://www.washingtoninstitute.org/uploads/Documents/pubs/PolicyPaper48.pdf. Consultáu'l 7 d'abril de 2013.
- ↑ Big 'yes' for Anwar Sadat. Cairo. 16 d'ochobre de 1970. https://news.google.com/newspapers?id=lccyAAAAIBAJ&sjid=h-wFAAAAIBAJ&pg=1767,5177440&dq=anwar+sadat&hl=en. Consultáu'l 22 d'avientu de 2012.
- ↑ «Anwar el-Sadat, the Daring Arab Pioneer of Peace with Israel.»
- ↑ D. Nohlen, M. Krennerich & B. Thibaut (1999) Elections in Africa: A data handbook, p. 336.
- ↑ Nohlen, D.; M. Krennerich & B. Thibaut (1999) Elections in Africa: A data handbook, p. 345.
- ↑ «Egypt Corrective Revolution 1971». Onwar (16 d'avientu de 2000). Archiváu dende l'orixinal, el 1 February 2011. Consultáu'l 2 de febreru de 2011.
- ↑ Le prophète et Pharaon by Kepel, p. 74.
- ↑ Kepel, Gilles: Jihad: The Trail of Political Islam, p. 83.
- ↑ 19,0 19,1 «Anwar el-Sadat, the Daring Arab Pioneer of Peace with Israel». The New York Times. http://www.nytimes.com/learning/general/onthisday/bday/1225.html.
- ↑ 20,0 20,1 20,2 [1] "Anwar el-Sadat, the Daring Arab Pioneer of Peace with Israel"
- ↑ "RETREAT FROM ECONOMIC NATIONALISM: THE POLITICAL ECONOMY OF SADAT'S EGYPT", Ajami, Fouad Journal of Arab Affairs (Oct 31, 1981): [27].
- ↑ «Anwar Sadat». Archiváu dende l'orixinal, el 25 de xineru de 2009. Consultáu'l 22 de xineru de 2009.
- ↑ «Footnotes to History (D to F)». Archiváu dende l'orixinal, el 2015-09-23.
- ↑ An Ideology of Martyrdom - TIME
- ↑ Mary Ann Fay (December 1990). «A Country Study» páxs. Chapter 1, Egypt: The Aftermath of War: October 1973 War. The Library of Congress. Consultáu'l 13 de febreru de 2008.
- ↑ «Situation report in the Middle East». Department of State. Consultáu'l 22 d'avientu de 2012.
- ↑ Golan, Galia (1990). Cambridge University Press Archive: Soviet Policies in the Middle East: From World War Two to Gorbachev. ISBN 978- 0521358590.
- ↑ «Text of diplomatic cable regarding Graham's visit to Egypt (US government website)». Consultáu'l 2 de febreru de 2011.
- ↑ «Text of Pope's message to Sadat». Vatican. Consultáu'l 2 de febreru de 2011.
- ↑ «John Anthony Volpe (US Ambassador to Italy), cable describing Sadat's visit to the Vatican». Consultáu'l 2 de febreru de 2011.
- ↑ «Sadat interview to El Hawadeth» (PDF). Archiváu dende l'orixinal, el 12 January 2011. Consultáu'l 2 de febreru de 2011.
- ↑ «Telephone conversation between Kissinger and Rabin, February 5, 1976» (PDF). Archiváu dende l'orixinal, el 2011-08-16. Consultáu'l 2 de febreru de 2011.
- ↑ Weaver, Mary Ann: Portrait of Egypt, p. 25.
- ↑ Olivier, Roy (1994). Harvard University Press: Failure of Political Islam. ISBN 0-674-29140-9.
- ↑ Weaver, Mary Ann (1999). Farrar, Straus and Giroux: Portrait of Egypt. ISBN 0-374-23542-2.
- ↑ «Sadat Visits Israel: 1977 Year in Review.». UPI. Archiváu dende l'orixinal, el 19 January 2011. Consultáu'l 2 de febreru de 2011.
- ↑ Vatikiotis, P.J. (1992). Johns Hopkins University: The History of Modern Egypt. ISBN 0-8018-4214-X.
- ↑ «The Nobel Peace Prize 1978 - Presentation Speech». Nobel prize. Consultáu'l 2 de febreru de 2011.
- ↑ Egypt: The constitutional amendments and Article 88... And the Shura Council elections Arab Election Watch
- ↑ Le prophète et Pharaon by Kepel, p. 192
- ↑ Wright, 2006, p. 49
- ↑ 'Cracking Down', Time, 14 September 1981
- ↑ Le prophète et Pharaon by Kepel, páxs. 103–4
- ↑ Wright, 2006, p. 50
- ↑ [2] "1981 Year in Review: Anwar Sadat Killed"
- ↑ al-Zayat, Montasser, "The Road to al-Qaeda", 2002
- ↑ 30 years later, questions remain over Sadat killing, peace with Israel. 7 d'ochobre de 2011. http://edition.cnn.com/2011/10/06/world/meast/egypt-sadat-assassination/.
- ↑ On this day: 6 October. http://news.bbc.co.uk/onthisday/hi/dates/stories/october/6/newsid_2515000/2515841.stm. Consultáu'l 23 d'avientu de 2012.
- ↑ On this day. 6 d'ochobre de 1981. http://www.nytimes.com/learning/general/onthisday/big/1006.html. Consultáu'l 23 d'avientu de 2012.
- ↑ Sageman, Marc, Understanding Terror Networks, University of Pennsylvania Press, 2004, páxs. 33–34
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Anuar el-Sadat.
- Videu "The Assassination of Anwar El Sadat"
| Predecesor: Gamal Abdel Nasser |
 Presidente d'Exiptu 1970 - 1981 |
Socesor: Sufi Abu Taleb (Interín) |
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q42013
- Homes
- Wikipedia:Artículos con plantíes de notes d'encabezamientu enllaciando a páxines que nun esisten
- Persones nacíes en 1918
- Persones finaes en 1981
- Wikipedia:Revisar traducción
- Militares d'Exiptu
- Presidentes d'Exiptu
- Primeros ministros d'Exiptu
- Políticos y polítiques d'Exiptu
- Masones d'Exiptu
- Premiu Nobel de la Paz
- Asesinatos n'Exiptu
- Premiu Nobel d'Exiptu
- Medaya Presidencial de la Llibertá
- Wikipedia:Mantenimientu:Persones ensin plantía nym