McMurdo-stasie
Die McMurdo-stasie is 'n Amerikaanse navorsingstasie in Antarktika aan die suidpunt van Rosseiland, wat in die Nieu-Seelands geëisde Ross-Afhanklikheid, aan die oewer van McMurdo Sound in Antarktika geleë is. Dit word deur die Verenigde State bedryf deur die Amerikaanse Antarktiese Program, 'n tak van die National Science Foundation. Die stasie is die grootste gemeenskap in Antarktika wat tot 1 258 inwoners kan ondersteun, [1]en dien as een van drie Antarktiese wetenskapfasiliteite van die Verenigde State. Al die personeel en vrag wat van die Amundsen–Scott South Pole Station af kom of deurkom, beweeg eers deur McMurdo. McMurdo is drie kilometer per pad van die kleiner Scott Base van Nieu-Seeland af geleë.
Ontstaan
[wysig | wysig bron]Die stasie kry sy naam van sy geografiese ligging op McMurdo Sound, vernoem na luitenant Archibald McMurdo van HMS Terror. Onder die bevel van die Britse ontdekkingsreisiger James Clark Ross het die Terror die gebied eers in 1841 gekarteer. Die Britse ontdekkingsreisiger Robert Falcon Scott het in 1902 'n basiskamp naby hierdie plek opgerig en 'n hut daar gebou met die naam Discovery Hut. Dit staan steeds as 'n historiese monument naby die waterkant op Hut Point by McMurdo-stasie. Die vulkaniese rots van die plek is die mees suidelike stuk oop grond wat per skip ter wêreld beskikbaar is. Die Verenigde State het op 16 Februarie 1956 hul eerste stasie by McMurdo amptelik geopen. Die basis, wat deur die Amerikaanse Seabees gebou is, is aanvanklik as die vlootlugfasiliteit McMurdo aangewys. Op 28 November 1957 besoek admiraal George J. Dufek McMurdo saam met 'n Amerikaanse kongresafvaardiging vir 'n bevelverandering. [2]
McMurdo-stasie het die sentrum van wetenskaplike en logistieke operasies geword gedurende die Internasionale Geofisiese Jaar,[2] 'n internasionale wetenskaplike poging wat geduur het vanaf 1 Julie 1957 tot 31 Desember 1958. Die Antarktiese Verdrag, wat later deur meer as vyf-en-veertig lande onderteken is, reguleer interregeringsverhoudinge met betrekking tot Antarktika en reguleer die daaglikse lewe by McMurdo vir die deelnemers aan die Verenigde State Antarktiese Program (VSAP). Die Antarktiese Verdrag en verwante ooreenkomste, gesamentlik die Antarktiese Verdragsisteem genoem, is op 1 Desember 1959 vir ondertekening geopen en het op 23 Junie 1961 amptelik in werking getree.
Die eerste wetenskaplike duikprotokolle is voor 1960 ingestel en die eerste duikoperasies is in November 1961 gedokumenteer.[3]
Bedryf
[wysig | wysig bron]McMurdo-stasie is die grootste gemeenskap van Antarktika en 'n funksionele, moderne wetenskapstasie, insluitend 'n hawe, drie vliegvelde, 'n helikopterhawe en meer as 100 geboue, waaronder die Albert P. Crary-wetenskap- en ingenieursentrum. Die stasie is ook die tuiste van die kontinent se twee kitsbanke, albei verskaf deur Wells Fargo Bank. Die werk wat by McMurdo-stasie gedoen word, fokus hoofsaaklik op wetenskap, maar die meeste inwoners (ongeveer 1 000 in die somer en ongeveer 250 in die winter) is nie wetenskaplikes nie, maar stasiepersoneel wat ondersteuning bied vir bedrywighede, logistiek, inligtingstegnologie, konstruksie en onderhoud.
Wetenskaplikes en ander personeel by McMurdo neem deel aan die VSAP, wat navorsing en operasionele ondersteuning in die streek koördineer. Werner Herzog se dokumentêr Encounters at the End of the World in 2007lewer verslag oor die lewe en kultuur van McMurdo-stasie vanuit die oogpunt van die inwoners. Anthony Powell se dokumentêr Antarktika in 2013: 'n Jaar op ys bied tydsverloopfotografie van Antarktika verweef met persoonlike verhale van inwoners van McMurdo-stasie en van die aangrensende Scott Base gedurende 'n jaar.
Die jaarlikse seevragvoorsiening deur vragskepe as deel van Operation Deep Freeze lewer 8 miljoen Amerikaanse gelling (42 miljoen liter) brandstof en 5 miljoen kg voorrade en toerusting vir inwoners van McMurdo af. [4] Die skepe, wat bestuur word deur die Amerikaanse Military Sealift Command, word deur burgerlike seevaarders beman. Vrag kan wissel van pos, boumateriaal, vragmotors, trekkers, droë en bevrore voedsel tot wetenskaplike instrumente. Ysbrekerskepe van die Amerikaanse Kuswag breek 'n skeepskanaal oop deur die ys-verstopte McMurdo Sound om voorsiening te maak dat voorsieningskepe hul eindpunt "Winter Quarters Bay" by McMurdo kan bereik. Bykomende voorrade en personeel word na die nabygeleë Williams Field vanaf Christchurch in Nieu-Seeland ingevlieg.
McMurdo-stasie is ongeveer 3 km vanaf Scott Base, die Nieu-Seelandse wetenskapstasie, en die hele Rosseiland lê binne 'n sektor wat deur Nieu-Seeland geëis word. Kritiek is op die basis gelewer oor die bouprojekte, veral die beplande snelweg McMurdo–Suidpool.
Kernkrag 1962–1972
[wysig | wysig bron]Op 3 Maart 1962 het die Amerikaanse vloot die kernkragsentrale PM-3A by die stasie geaktiveer. Die eenheid is vooraf vervaardig in modules om vervoer en montering te vergemaklik. Ingenieurs het die komponente ontwerp om nie meer as 30 000 pond (14 000 kg) te weeg nie. Die enkele kern van die kernreaktor was nie meer as 'n olievat se grootte nie. Hierdie beperkings op grootte en gewig het ten doel gehad om die reaktor in 'n LC-130 Hercules-vliegtuig af te lewer. Die komponente is egter per skip afgelewer. Die reaktor het 1,8 MW elektriese krag opgewek en het volgens berigte die daaglikse behoefte aan 1 500 gelling olie vervang. Ingenieurs het ook die krag van die reaktor aangewend om stoom vir die soutwater-distillasie-aanleg te produseer. Voortdurende veiligheidskwessies (soos haarlynkrake in die reaktor en waterlekkasies),[5][6] het die Amerikaanse leër se kernkragprogram genoop om die kragaanleg in 1972 finaal te sluit. Konvensionele dieselkragopwekkers het die kernkragstasie vervang met 'n aantal 500 kW kragopwekkers in 'n sentrale kragstasie wat elektriese krag lewer. 'n Konvensionele ontsoutingsaanleg wat konvensioneel aangevuur word, het vars water voorsien.
Klimaat
[wysig | wysig bron]Met al die maande wat 'n gemiddelde temperatuur onder vriespunt het, het McMurdo 'n pool-yskapklimaat (Köppen EF). In die warmste maande (Desember en Januarie) kan die gemiddelde maandelikse hoë temperatuur egter soms bokant vriespunt styg. Die plek word beskerm deur koue golwe vanuit die binneland van Antarktika deur die Transantarktiese Berge, dus is temperature onder −40 °C skaars, in vergelyking met meer blootgestelde plekke soos Neumayer-stasie, wat gewoonlik hierdie temperatuur 'n paar keer per jaar kry, dikwels so vroeg as Mei, en soms selfs so vroeg as April, en baie selde bo 0 °C. Die hoogste temperatuur wat ooit by McMurdo aangeteken is, was op 21 Desember 1987 as 10,8 °C. In die somer is daar genoeg sneeusmelting dat 'n beperkte hoeveelheid plantegroei kan groei, veral 'n paar mos- en korstingsoorte.
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ "4.0 Antarctica - Past and Present" (in Engels). National Science Foundation. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 Januarie 2020.
- ↑ 2,0 2,1 "US Antarctic Base Has Busy Day". Spartanburg Herald-Journal. 29 November 1957. Besoek op 7 Julie 2010.
- ↑ Pollock, Neal W. (2007). "Scientific diving in Antarctica: history and current practice". Diving and Hyperbaric Medicine. 37: 204–11. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Januarie 2014. Besoek op 8 Junie 2013.
- ↑ Modern Marvels: Sub-Zero. The History Channel.
- ↑ "Nuclear Science Abstracts". Augustus 1967.
- ↑ "Bulletin of the Atomic Scientists". Educational Foundation for Nuclear Science. Oktober 1978.
Eksterne skakels
[wysig | wysig bron]Wikimedia Commons het meer media in die kategorie McMurdo-stasie.
