İçeriğe atla

Vincent van Gogh'un otoportreleri

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Vincent van Gogh, Sakalsız Otoportre, Eylül sonu 1889, (F 525), tuval üzerine yağlı boya, 40 × 31 cm., özel koleksiyon. Bu van Gogh'un son otoportresi olabilir. Annesine yaşgünü hediyesi olarak vermiştir.[1]

Vincent van Gogh'un otoportreleri yaptığı resimler içinde önemli bir kısmı oluşturmaktadır. Otoportreleri yaparken muhtemelen ayna kullanan ressamın yüzü aynada göründüğü gibi resmedilmiştir, yani resimdeki yüzünün sağı aslında yüzünün soludur.

Günümüze kadar gelebilmiş ilk otoportresi 1886 tarihlidir.

Theo'nun Portresi, Mart ya da Nisan 1887, (önceden Hasır Şapkalı Otoportre olarak biliniyordu), 2011 yılında Van Gogh Müzesi tarafından yeniden adlandırılmıştır, Amsterdam (F294)
Çalışmaya Giden Ressam: Vincent van Gogh Montmajour yolunda
Ağustos 1888 (F 448)
Tuval üzerine yağlı boya, 48 × 44 cm
önceden Kaiser-Friedrich-Museum, Magdeburg, II. Dünya Savaşı sırasında çıkan yangında yok olduğu düşünülmektedir.

Vincent van Gogh'un Saint-Rémy'de yaptığı tüm otoportreler başını soldan, yani kesilmemiş olan kulağının olduğu taraftan gösterir.

Auvers-sur-Oise

[değiştir | kaynağı değiştir]

Van Gogh, Auvers-sur-Oise'da yaşamının son haftalarında hiç otoportre yapmamıştır.

  • F208a: Koyu Fötr Şapkalı Otoportre Vincent'ın ilk otoportrelerinden biridir. Aile koleksiyonunda oldukça geç ortaya çıkarılan bu tablo 1945'ten önce sergilenmemiştir. Nerede ve ne zaman yapıldığı hakkında görüşler farklılıklar gösterir. De la Faille bu resmin Anvers'de 1886'dan önce yapıldığını düşünürken Hulsker Paris'te 1886 İlkbaharı'nda yapıldığını düşünür. Hendriks ve Tilborgh ise Vincent'ın 1886 Kışında yeni izlenimcilik akımını uygulamaya başladığı eserlerine olan benzerliği nedeniyle 1886 Sonbaharı olduğunu öne sürerler. X ışını analizi bu otoportrenin altında bir etüdü olduğunu gösterir. Anvers'de öğrenciler nü modeller ile çalışmadığı için, bu bulgu Vincent'ın bu resmi Fernand Cormon'un atölyesinde çalışmaya başladığı Paris'te yaptığını gösterir. Vincent'ın eserleri arasında bu otoportreyi tamamlayan başka bir resim olmadığı için Dorn gibi bazı yazarlar resmin van Gogh'a ait olup olmadığını sorgulamıştır.[7] Ancak Hendriks ve Tilborgh ise resmin Vincent'ın Paris'teki ilk yılında yaptığı ya da başladığı resimlerle tutarlı olduğunu düşünmektedirler.[8] Biyografi yazarı Marc Edo Tralbaut yazdığı biyografinin kitap kapağının içine bu resmi koyarak ayrı bir önem verdiğini göstermiş ve Vincent'ın bu otoportrede kendini yalın olarak gösterdiğini söylemiştir.[9] Tralbaut, bu dönemde Vincent'ın muhtemelen model bulmakta zorluk çekmesi nedeniyle çok sayıda otoportre yaptığını belirtir. Sağlığı kötü durumda olan ve dişleri düşmeye başlayan Vincent bunu saklamak için bıyık bırakmaya başlamıştır. Bu dönemde ressam olarak kendisine geleneksel bir kariyer yapmaya çabaladığı için orta sınıf geçmişini vurgulamak üzere şehirli elbiseleri giymektedir.
  • F627: Vincent'ın kardeşi Theo'ya verdiği bu tablo son otoportresi olabilir.[6]
  • F525: Vincent'ın annesine yaşgünü hediyesi olarak verdiği bu tablo son otoportresi olabilir.[1][10] Van Gogh Sakalsız Otoportre tablosunu sakalını kestikten sonra yapmıştır. Jan Hulsker bu tabloyu Arles'da hastaneye yatırıldıktan sonra yaptığını düşünmektedir. Kulağını kestikten sonra yatırıldığı hastanede yaptığı F527 ve F529 katalog numaralı "sargılı kulaklı" otoportrelerinde de sakalsızdır. Bu tablo, Orsay Müzesi'nde bulunan Arles'daki Yatakodası tablosunun üçüncü ve küçük versiyonunda görülebilir. Bu otoportre tüm zamanların en pahalı tablolarından biridir; 1998'de New York'ta 71,5 milyon ABD Dolarına satılmıştır.

Nazi Almanyasında, Vincent van Gogh tabloları "yozlaşmış sanat" eserlerinden sayılmaktaydı. Aralarında 1888 Eylül ayında Paul Gauguin'e adadığı otoportre de olmak üzere ressamın eserleri Alman yetkililer tarafından çalınmış ve/veya yok edilmiştir.

Kesik kulaklı otoportre, 1889? (F 528)
Tuval üzerine yağlı boya, 40 × 31 cm
National Gallery, Oslo

Jacob Baart de la Faille, hemen hemen catalogue raisonnési yayımlandığında kalitesi ve kaynakları şüpheli bazı resimleri kataloguna eklediğini kabul etmiştir. Kısa bir süre sonra, 1930'da de la Faille ilk olarak kataloguna eklediği otuz kadar resmin de van Gogh'a ait olmadığını belirtmiştir. Katalogu çıkarmadan önce reddettiği 100 kadar resimle birlikte 130 kadar resim içinde Otoportreler ve Ayçiçekleri önemli bir yer tutmaktaydı. 1970'te de la Faille'in el yazmalarını öldükten sonra yayımlayan editörü bu şüpheli otoportrelerin çoğunun taklit olduğunu belirtmiş[11] ancak biri hariç tartışmalar sonuçlanmamıştır:

  • O zamanlar Los Angeles'ta William Goetz koleksiyonunda olan Japon Baskılı Otoportre' kataloga eklenmişti ancak tüm editörler resmin van Gogh'a ait olmadığını savunmaktadır.[12]

Bu arada ikinci bir "otoportre"nin de van Gogh'a ait olup olmadığı sorgulanmaya başlanmıştır:

  • 1910 yılında Nasjonalgalleriet tarafından alınan 'Kesik Kulaklı' Otoportre uzun yıllar boyunca araştırmacılar ve bilim insanları tarafından van Gogh'un yapmadığı bir resim olarak kabul edilirken müzenin teknik ekibinin araştırmaları pro domo olarak aksini iddia etmektedir.[13] Tartışmalı durum süregelmektedir.

Diğer ressamların yaptığı Vincent van Gogh portreleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ a b Pickvance 1986, s. 131.
  2. ^ "Vincent van Gogh - Self-portrait". Online catalogue. National Gallery of Art, Washington, DC. 3 Mart 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Şubat 2017. 
  3. ^ "To Theo van Gogh. Saint-Rémy-de-Provence, Thursday, 5 and Friday, 6 September 1889". Vincent van Gogh: The Letters. Van Gogh Müzesi. Note 4. 14 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2012. People say – and I’m quite willing to believe it – that it's difficult to know oneself ... 
  4. ^ "To Theo van Gogh. Saint-Rémy-de-Provence, on or about Friday, 20 September 1889". Vincent van Gogh: The Letters. Van Gogh Müzesi. Note 14. 3 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2012. I have another one which is an attempt from when I was ill. 
  5. ^ "To Willemien van Gogh. Saint-Rémy-de-Provence, Thursday, 19 September 1889". Vincent van Gogh: The Letters. Van Gogh Müzesi. Note 16. 29 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2012. Lately I’ve done two portraits of myself, one of which is quite in character, I think, ... 
  6. ^ a b Walther 2000, s. 74.
  7. ^ Dorn 2005, s. 19,21.
  8. ^ Hendriks & van Tilborgh 2011, s. 271-3.
  9. ^ Tralbaut 1961, s. 188-89.
  10. ^ "To Theo van Gogh. Saint-Rémy-de-Provence, Saturday, 28 September 1889". Vincent van Gogh: The Letters. 1r:1: Van Gogh Müzesi. 29 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Şubat 2017. ... a little portrait of me. 
  11. ^ De la Faille 1970, nos. CHK
  12. ^ De la Faille 1970, no. 476a: inscribed étude à la bougie
  13. ^ Marit Ingeborg Lange: The provenance of Vincent van Gogh's 'Self-portrait' in Oslo, Burlington Magazine CXLVIII/1235, Şubat 2006, p.113-116
  14. ^ "letters". 20 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Şubat 2017. 
  15. ^ "Arşivlenmiş kopya". 25 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Şubat 2017. 
  • Dorn, Roland (2005). Vincent, portraitiste: Bemerkungen zu ein paar heissen Eisen. Lukas Gloor, ed.: Van Gogh echt falsch: Zwei Selbstbildnisse der Sammlung Emil Bührle. Zürih. 
  • Hendriks, Ella; van Tilborgh, Louis (2011). Vincent Van Gogh Paintings: 2. Lund Humphries. ISBN 978-1848220836. 
  • Pickvance, Ronald (1986). Van Gogh In Saint-Rémy and Auvers. New York: Metropolitan Museum of Art. ISBN 0-87099-477-8. 
  • Tralbaut, Marc Edo (1961). Vincent van Gogh. Londra: Macmillan. ISBN 033-3109104. 
  • Walther, Ingo (2000). Van Gogh. Köln: Taschen. ISBN 978-3-8228-6322-0. 

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]