V. Charles
| V. Charles | |
|---|---|
 | |
| Fransa kralı | |
| Hüküm süresi | 8 Nisan 1364 – 16 Eylül 1380 |
| Taç giymesi | 19 Mayıs 1364 |
| Önce gelen | II. Jean |
| Sonra gelen | VI. Charles |
| Doğum | 21 Ocak 1338 Vincennes, Fransa |
| Ölüm | 16 Eylül 1380 (42 yaşında) Beauté-sur-Marne, Fransa |
| Defin | Saint-Denis Bazilikası, Paris |
| Eş(ler)i | Joan de Bourbon |
| Çocuk(lar)ı | VI. Charles Orléans Dükü I. Louis Valois'li Catherine |
| Hanedan | Valois Hanedanı |
| Babası | II. Jean |
| Annesi | Bonne de Bohemia |
| Dini | Romen Katolik |
V. Charles (21 Ocak 1338 – 16 Eylül 1380), Bilge (Fransızca: le Sage) olarak adlandırılır, 1364'ten 1380'deki ölümüne kadar Fransa kralı. Saltanatı, Fransa için erken bir zirve noktası oldu. Yüz Yıl Savaşları sırasında orduları İngilizlerin elindeki toprakların çoğunu geri aldı.
Hayatı
[değiştir | kaynağı değiştir]Charles,[1] babası II. Jean, 1356'da Poitiers Muharebesi'nde İngilizler tarafından yakalandığında Fransa'nın naibi oldu. Charles, krallığın savunmasını ödemek için vergileri artırdı. Sonuç olarak, Navarre Kralı Kötü Charles liderliğindeki soyluların düşmanlığıyla karşılaştı. Étienne Marcel liderliğindeki Estates-Generalar acılığıyla yönlendirilen Fransız muhalefeti ve Jacquerie olarak bilinen bir köylü isyanı ile de baş etmek zorunda kaldı. Charles tüm bu isyanların üstesinden geldi, ancak babasını özgürleştirmek için Brétigny Antlaşması'nı imzalamak zorunda kaldı.1360 yılında, güneybatı Fransa'nın büyük bir bölümünü İngiltere Kralı III.Edward'a verdi ve büyük bir fidye ödemeyi kabul etti.
Kral V. Charles
Charles, 1364'te kral oldu.[2] Yetenekli danışmanların yardımıyla, krallığı becerikli bir şekilde yönetmesi, kraliyet hazinesini yenilemesine ve Valois Evi'nin prestijini geri kazanmasına izin verdi. Fransız halkını, çalışmadıkları zamanlarda ülkeyi düzenli olarak yağmalayan haydutlardan kurtaran, düzenli ücretlerle ödenen ilk kalıcı orduyu kurdu . Bertrand du Guesclin liderliğindeki Fransız Ordusu, Yüz Yıl Savaşlarının gidişatını Charles'ın lehine çevirmeyi başardı ve Charles'ın saltanatının sonunda, 1360'ta İngilizlere bırakılan neredeyse tüm bölgeleri yeniden fethettiler.Jean de Vienne liderliğindeki Fransız filosu, Yüz Yıl Savaşlarının başlangıcından bu yana ilk kez İngiliz kıyılarına saldırmayı başardı.
V. Charles 1380'de öldü.[3] Yerine Fransa'nın büyük bölümlerinin kontrolünü yeniden İngilizlerin kazanmasına izin veren oğlu Charles VI geçti.
Evliliği ve çocukları
[değiştir | kaynağı değiştir]- Joan de Bourbon (3 Şubat 1338 – 4 Şubat 1378):[4]
- Joanna (Jeanne) (Eylül 1357 – 21 Ekim 1360), Saint-Antoine-des-Champs Manastırı, Fransa'ye defnedilmiştir
- John (1359–1364)
- Bonne (1360 – 7 Aralık 1360, Paris, Fransa), kızkardeşi Jeanne'nın yanına defnedilmiştir
- John (Jean), Fransa Dofen'i (Vincennes, 7 Haziran 1366 – 21 Aralık 1366)
- VI. Charles, Fransa Dofen'i (3 Aralık 1368 – 22 Ekim 1422)
- Mary (Marie), Fransa Prensesi (Paris, 27 Şubat 1370 – Haziran 1377, Paris)
- Orléans Dükü I. Louis, (13 Mart 1372 – 23 Kasım 1407)
- Isabella (Isabelle), Fransa Prensesi (Paris, 24 Temmuz 1373 – 13 Şubat 1377, Paris)
- Valoisli Catherine, Fransa Prensesi (Paris, 4 Şubat 1378 – Kasım 1388, Abbaye De Maubuisson, Fransa'ya gömülmüştür), Berry Dükü John'un oğlu Montpensier Kontu John de Valois ile çocuk yaşta evlenmiştir[5]
Metresi olduğu söylenen Biette de Cassinel ile bilinen bir çocuğu yoktu.
Bilinmeyen bir metresi vardı:
- Oudard d'Attainville (ölümü 1415).
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Delachenal, R. (Roland) (1909). Histoire de Charles V. Robarts - University of Toronto. Paris, Picard.
- ^ Delachenal, R. (1910). Chronique des règnes de Jean II et de Charles V: 1364-1380. II (Fransızca). H. Laurens. 4 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mart 2023.
- ^ Laboureur, Jean Le (1663). Histoire De Charles VI. Roy de France: Contenant Tovs Les Secrets De L'Estat, Et Dv Schisme de l'Eglise ... (Fransızca). Billaine. 4 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mart 2023.
- ^ Keane 2016, s. 17.
- ^ Baron Freytag von Loringhoven, Frank (1984). Europäische Stammtafeln (Band III bas.). Marburg, Stargardt. s. Tafel 305.
