Przejdź do zawartości

Władysław Chomiak (budowniczy)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Chomiak
Ilustracja
Władysław Chomiak (1925)
Data i miejsce urodzenia

25 marca 1871 lub 1872
Przemyśl

Data i miejsce śmierci

9 października 1945
Sanok

Grobowiec rodziny Chomiaków

Władysław Chomiak (ur. 25 marca 1871 lub 1872 w Przemyślu, zm. 9 października 1945 w Sanoku) – polski budowniczy, radny miasta Sanoka.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Władysław Chomiak urodził się 25 marca 1871[1][2] lub 1872 w Przemyślu[3][4]. Był synem Jana i Emilii z domu Pawłowicz[3].

Trudnił się zawodem murarza[3]. Później został przedsiębiorcą budowlanym. Swój zakład prowadził przy ul. Juliusza Słowackiego 38[5]. W tym miejscu wybudował własny dom drewniany, a następnie do 1924 wzniósł dom-kamienicę czynszową w stylu willa, która została nazwana Dom Julii (od imienia swojej najmłodszej córki Julii).

Wśród jego projektów i wykonań budowlanych były:

Działał w Towarzystwie Rękodzielników i Przemysłowców „Rodzina” w Sanoku, w którym w 1906 został członkiem komisji rewizyjnej[12], w 1907 sekretarzem wydziału[13], a w 1911, 1912 wydziałowym[14][15]. Pełnił funkcję zastępcy radnego od 1910[16]. Sprawował także mandat radnego miejskiego w Sanoku w okresie II Rzeczypospolitej[17].

W 1912 działając w poczuciu własnego poszkodowania rzekomym oszczerstwem ze strony redaktora „Tygodnika Ludowego”, Stanisława Boczarskiego, najpierw wniósł pozew sądowy przeciw niemu, a następnie antycypując bezskuteczność tegoż, wycofał pozew i dokonał spoliczkowania Boczarskiego, uznając to za satysfakcjonujące dla siebie wobec odniesionej wcześniej obrazy, po czym poinformował o tym publicznie w oświadczeniu prasowym na łamach „Tygodnika Ziemi Sanockiej”[18][19].

Władysław Chomiak przed 1911 został wdowcem po Marii z domu Czerwińskiej[3]. Ponownie ożenił się z Pauliną z domu Gościńską 28 stycznia 1911[3]. Zmarł 9 października 1945 w Sanoku[20][4]. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku[4]. Wraz z nim zostali pochowani członkowie jego rodziny: żona Paulina (1889-1979)[3][21], córka Kazimiera (1913-1995, nauczycielka geografii[22]), Julia (1926-2003, farmaceutka[23]), Karol, Bronisława i Zofia. Miał także dzieci: synów Antoniego Jana (1912-1913)[24], Lucjana (ur. 1917)[25], Tadeusza (ur. 1923)[26], córkę Stanisławę (ur. 1920)[27].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rok 1871 podano w inskrypcji nagrobnej.
  2. Tutaj wskazano, że przeżył 75 lat, co wskazywałoby na rok urodzenia 1871. Księga zmarłych i pochowanych w Sanoku na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki od 1895 do 1952 r.. Sanok. s. poz. 3435.
  3. a b c d e f Księga małżeństw 1905–1912 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 90-95.
  4. a b c Księga zmarłych i pochowanych w Sanoku na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki od 1895 do 1952 r.. Sanok. s. poz. 3435.
  5. Wykaz firm handlowych, przemysłowych, rzemieślniczych i wolnych zawodów miasta Sanoka, Zagórza, Rymanowa, Mrzygłoda, Bukowska 1937/8: Informator Chrześcijański. Sanok: Krakowska Kongregacja Kupiecka. Oddział Sanok, 1938, s. 6.
  6. W. Żurowicz, G. First i wsp. (Instytut Karpacki): Plan Rozwoju Lokalnego Gminy Brzozów 2004–2013. brzozow.bip.krosoft.pl, 2004. [dostęp 2012-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-24)]. (pol.).
  7. Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne. Środowisko kulturalne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918-1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 613.
  8. Wojciech Sołtys, Stosunki społeczno-polityczne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 559.
  9. Bogumiła Koszela, Wiesław Koszela, Marian Struś: 50 lat Zakładowego Domu Kultury, 30 lat Orkiestry Dętej, 30 lat Klubu Sportowego „Stal” Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan”. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1976, s. 10.
  10. Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 69. ISBN 978-83-935385-7-7.
  11. Stanisław Dobrowolski: Kamienica. Edelheitowie – Trendotowie – Jankowscy w Sanoku. Krosno – Sanok: Ruthenus, 2013, s. 120. ISBN 978-83-7530-234-9.
  12. Zgromadzenia. „Gazeta Sanocka”, s. 2, nr 114 z 4 marca 1906. 
  13. Z ruchu w towarzystwach. „Rodzina”. „Gazeta Sanocka”, s. 2, nr 175 z 5 maja 1907. 
  14. Kronika. Oddział Sanocki tow. „Rodzina”. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 2, Nr 15 z 9 kwietnia 1911. 
  15. Tow. rękodzielników i przemysłowców „Rodzina”. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 16 z 21 kwietnia 1912. 
  16. Po wyborach. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 1–2, nr 34 z 18 grudnia 1910. 
  17. Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 79. ISBN 83-909787-8-4.
  18. Kronika. Nieszczęśliwy redaktor. „Gazeta Sanocka”, s. 3, Nr 23 z 9 czerwca 1912. 
  19. Władysław Chomiak. Nadesłane. „Gazeta Sanocka”, s. 4, Nr 23 z 9 czerwca 1912. 
  20. Indeks do ksiąg zmarłych od roku 1914. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. H 1945, (Tom K, str. 246, poz. 140).
  21. Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 46 (poz. 114).
  22. Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 62 (poz. 80), 68 (poz. 163).
  23. Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 66 (poz. 135).
  24. Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 140 (poz. 7).
  25. Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 64 (poz. 105).
  26. Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 64 (poz. 112).
  27. Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 67 (poz. 149).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]