Przejdź do zawartości

Paolo Vanoli

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paolo Vanoli
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1972
Varese

Wzrost

184 cm

Pozycja

obrońca/pomocnik

Informacje klubowe
Klub

Venezia (trener)

Kariera juniorska
Lata Klub
–1990 Corsico
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1990–1991 Varese 0 (0)
1991–1992 Bellinzago 28 (1)
1992–1993 Corsico 31 (3)
1993–1995 Venezia 56 (2)
1995–1998 Hellas 84 (2)
1998–2000 Parma 43 (2)
2000–2002 Fiorentina 44 (1)
2002–2003 Bologna 21 (2)
2003–2005 Rangers 28 (2)
2005 Vicenza 17 (2)
2005–2006 Akratitos (wyp.) 4 (0)
2006–2007 CastelnuovoSandrà
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1999–2000  Włochy 2 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2007–2009 Domegliara
2010–2013 Włochy U-17 (asystent)
2013–2015 Włochy U-18
2014–2015 Włochy U-19 (asystent)
2015–2016 Włochy U-19
2016–2017 Włochy (asystent)
2017–2018 Chelsea (asystent)
2018–2021 Inter Mediolan (asystent)
2021–2022 Spartak Moskwa
2022–2024 Venezia
2024– Torino
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Paolo Vanoli (ur. 12 sierpnia 1972 w Varese) – włoski piłkarz grający na pozycji obrońcy lub pomocnika, reprezentant kraju, trener piłkarski.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jego pierwszym seniorskim klubem było Varese, do którego przeszedł w 1990 roku z Corsico[1]. W klubie tym nie zagrał żadnego ligowe spotkania i w latach 1991–1993 występował w klubach z piątego poziomu rozgrywkowego: Bellinzago i Corsico[2]. W 1993 roku przeszedł do Venezii, występującej wówczas w Serie B. W oficjalnym meczu tego klubu zadebiutował 5 września 1993 roku, kiedy to Venezia przegrała w lidze 0:4 z Fiorentiną[1]. W 1995 roku został piłkarzem Hellasu Verona. Z klubem tym w sezonie 1995/1996 awansował do Serie A, w której po raz pierwszy wystąpił 15 września w przegranym 0:2 spotkaniu z Bologną. Po sezonie 1996/1997 Hellas spadł do Serie B. W 1998 roku Vanoli został piłkarzem Parmy. W 1999 roku zdobył z Parmą Puchar UEFA, Puchar Włoch i Superpuchar Włoch[1]. Ponadto dwukrotnie wystąpił w reprezentacji Włoch w meczach towarzyskich: 13 listopada 1999 roku w przegranym 1:3 spotkaniu z Belgią (gdzie zdobył gola) oraz 26 kwietnia 2000 roku w wygranym 2:0 meczu z Portugalią[2]. W 2000 roku przeszedł do Fiorentiny, z którą w 2001 roku zdobył Puchar Włoch. W roku 2002 został zwolniony z Fiorentiny, po czym występował w Bologni, Rangers F.C., Vicenzy, Akratitosie i CastelnuovoSandrà. W 2007 roku zakończył karierę piłkarską[1].

Po zakończeniu kariery piłkarskiej pracował jako trener. W latach 2007–2009 trenował Domegliarę[3]. W latach 2010–2013 był asystentem trenera w reprezentacji Włoch U-17, po czym objął funkcję pierwszego trenera reprezentacji Włoch U-18, którą pełnił do 2015 roku. W latach 2014–2015 był asystentem trenera w reprezentacji Włoch U-19, po czym, do 2016 roku, był pierwszym trenerem tej reprezentacji. W latach 2016–2017 był członkiem sztabu szkoleniowego reprezentacji Włoch, gdzie pracował jako trener techniczny. Następnie był asystentem Antonio Conte w Chelsea (2017–2018) i Interze Mediolan (2018–2021)[4].

Statystyki ligowe

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Klub Liga Mecze Gole
1990/1991 Varese FC Włochy Serie C1 0 0
1991/1992 US Bellinzago Włochy Interregionale 28 1
1992/1993 US Corsico Włochy Serie D 31 3
1993/1994 AC Venezia Włochy Serie B 30 2
1994/1995 AC Venezia Włochy Serie B 26 0
1995/1996 Hellas Verona Włochy Serie B 30 0
1996/1997 Hellas Verona Włochy Serie A 27 0
1997/1998 Hellas Verona Włochy Serie B 27 2
1998/1999 AC Parma Włochy Serie A 14 2
1999/2000 AC Parma Włochy Serie A 29 0
2000/2001 AC Fiorentina Włochy Serie A 27 0
2001/2002 AC Fiorentina Włochy Serie A 17 1
2002/2003 Bologna FC Włochy Serie A 21 2
2003/2004 Rangers F.C. Szkocja Scottish Premier League 23 2
2004/2005 (j) Rangers F.C. Szkocja Scottish Premier League 5 0
2004/2005 (w) Vicenza Calcio Włochy Serie B 17 2
2005/2006 APO Akratitos Grecja Alpha Etniki 4 0
2006/2007 GC CastelnuovoSandrà Włochy Eccellenza ? ?

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Paolo Vanoli, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2021-08-10].
  2. a b Paolo Vanoli [online], National Football Teams [dostęp 2021-08-10].
  3. Pietro Marini Franco Giagulli, Il derby lascia il segno: Vanoli si dimette [online], L'Arena, 11 listopada 2009 [dostęp 2021-08-10].
  4. Paolo Vanoli, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2021-08-10].