Glenn Miller
Glenn Miller (1943) | |
Imię i nazwisko |
Alton Glenn Miller |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
1 marca 1904 |
Data śmierci |
15 grudnia 1944 |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Aktywność |
1923–1944 |
Strona internetowa |
Glenn Miller, właśc. Alton Glenn Miller (ur. 1 marca 1904 w Clarindzie[1][2], zm. 15 grudnia 1944[1][3]) – amerykański puzonista, aranżer, lider big-bandu.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Początkowo grał na puzonie w różnych orkiestrach jazzowych, potem zaczął aranżować i sprzedawać swoje aranżacje. Na prośbę Grega Nobla utworzył dla niego orkiestrę, którą przez jakiś czas sam prowadził.
W 1937 utworzył własny zespół, lecz nie był z niego zadowolony. W 1938 stworzył nowy big band i tym razem odniósł sukces. Razem z orkiestrą wziął udział w dwu filmach Sun Valley Serenade (Serenada w Dolinie Słońca) i Orchestra Wives (Żony orkiestry), które bardzo przyczyniły się do popularyzacji jazzu w Europie, m.in. w Polsce.
W 1942 wstąpił do wojska i został liderem Reprezentacyjnej Orkiestry Sił Powietrznych USA w stopniu kapitana. Wraz z wojskiem przyjechał do Anglii. Oprócz big bandu prowadził także dużą orkiestrę dętą i orkiestrę smyczkową. Występował z zespołami w BBC, grając swoje aranżacje jazzowe (i nie tylko) w audycjach nadawanych dla amerykańskich żołnierzy i całej okupowanej Europy.
Po wyzwoleniu Paryża miał zostać tam przeniesiony wraz z całą muzyczną infrastrukturą. 15 grudnia 1944, wcześniej niż jego muzycy, wyleciał małym, jednosilnikowym samolotem Noorduyn Norseman do Francji. Samolot zaginął w nieznanych okolicznościach nad kanałem La Manche. Plan lotu zakładał lot na niskiej wysokości, z uwagi na powracające bombowce B-17 znad Francji. Dwie załogi bombowców zameldowały o awarii drzwi komory bombowej i o zrzucie bomb do kanału La Manche. Być może samolot z Glennem Millerem został trafiony taką bombą.
Orkiestra już bez swego lidera dała szereg koncertów w wyzwolonej Europie.
W 1983 brat muzyka, Herb, ogłosił, że Miller nie zginął w katastrofie lotniczej, lecz zmarł następnego dnia w szpitalu na raka płuc. Herb Miller twierdził, jakoby to on sam miał sfabrykować historię o katastrofie samolotu, gdyż jego brat chciał "umrzeć jako bohater"[4]. Biografia Millera nie potwierdza tej historii[5].
Największe przeboje
[edytuj | edytuj kod]- „In the Mood”
- „Chatanooga Choo Choo”
- „(I’ve Got a Gal In) Kalamazoo”
- „Moonlight Serenade”
- „Little Brown Jug”
- „St. Louis Blues March”
- „Star Dust”
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b allmusic ((( Glenn Miller > Overview )))
- ↑ James Ciment, Thaddeus Russell: The home front encyclopedia: United States, Britain, and Canada in World Wars I and II, Tom 3. ABC-CLIO, 2007, s. 671. ISBN 978-1-57607-849-5.
- ↑ Mike Filey: Toronto Sketches 5: The Way We Were. Dundurn Press Ltd., 1997, s. 61. ISBN 9781550022926.
- ↑ Biografia. glennmiller.one.pl. [dostęp 2010-01-10].
- ↑ Glenn Miller Declassified, the definitive biography by Dennis M. Spragg [online], dennismspragg.com [dostęp 2024-04-23] (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- ISNI: 0000000110624974
- VIAF: 51876099
- LCCN: n50033672
- GND: 11883312X
- NDL: 00621131
- BnF: 13897523j
- SUDOC: 077722353
- NLA: 36045398
- NKC: jn19990005726
- BNE: XX842376
- NTA: 070481431
- BIBSYS: 90799159
- CiNii: DA1372032X
- Open Library: OL2363792A
- PLWABN: 9810700127705606
- NUKAT: n02083067
- J9U: 987007434505205171
- LNB: 000047767
- NSK: 000070603
- CONOR: 57330275
- BLBNB: 000296805
- KRNLK: KAC2019E0826
- LIH: LNB:MG8;=vN
- RISM: people/400712