fylgja

Faroese

Etymology

From Old Norse fylgja, from Proto-Germanic *fulgijaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈfɪʎtʃa/

Noun

fylgja f (genitive singular fylgju, plural fylgjur)

1. consequence
2. companionship
3. kind of guardian angel, guardian spirit, tutelary entity, which was held to follow each person or family and the relationship being affixed or bound at the process or ceremony of naming.

Declension

Declension of fylgja
f1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	fylgja	fylgjan	fylgjur	fylgjurnar
accusative	fylgju	fylgjuna	fylgjur	fylgjurnar
dative	fylgju	fylgjuni	fylgjum	fylgjunum
genitive	fylgju	fylgjunnar	fylgja	fylgjanna

Verb

fylgja (third person singular past indicative fylgdi, third person plural past indicative fylgt, supine fylgt)

1. to accompany, to follow

Conjugation

Conjugation of fylgja (group v-10)
infinitive	fylgja
supine	fylgt
participle (a7)1	fylgjandi	fylgdur
	present	past
first singular	fylgi	fylgdi
second singular	fylgir	fylgdi
third singular	fylgir	fylgdi
plural	fylgja	fylgdu
	imperative
singular	fylg!
plural	fylgið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Etymology

From Old Norse fylgja, from Proto-Germanic *fulgijaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈfɪlca/
• Rhymes: -ɪlca

Verb

fylgja (weak verb, third-person singular past indicative fylgdi, supine fylgt)

1. to accompany, follow
2. to legally belong with
3. to come bundled with or be part of the benefits or rights that follow something
4. to follow, abide by (a rule, law, tradition, etc.)
5. to follow, agree with, support

Conjugation

fylgja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að fylgja
supine (sagnbót)		fylgt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		fylgjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég fylgi	við fylgjum	present (nútíð)	ég fylgi	við fylgjum
	þú fylgir	þið fylgið		þú fylgir	þið fylgið
	hann, hún, það fylgir	þeir, þær, þau fylgja		hann, hún, það fylgi	þeir, þær, þau fylgi
past (þátíð)	ég fylgdi	við fylgdum	past (þátíð)	ég fylgdi	við fylgdum
	þú fylgdir	þið fylgduð		þú fylgdir	þið fylgduð
	hann, hún, það fylgdi	þeir, þær, þau fylgdu		hann, hún, það fylgdi	þeir, þær, þau fylgdu
imperative (boðháttur)	fylg (þú)	fylgið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	fylgdu	fylgiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

fylgjast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að fylgjast
supine (sagnbót)		fylgst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		fylgjandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég fylgist	við fylgjumst	present (nútíð)	ég fylgist	við fylgjumst
	þú fylgist	þið fylgist		þú fylgist	þið fylgist
	hann, hún, það fylgist	þeir, þær, þau fylgjast		hann, hún, það fylgist	þeir, þær, þau fylgist
past (þátíð)	ég fylgdist	við fylgdumst	past (þátíð)	ég fylgdist	við fylgdumst
	þú fylgdist	þið fylgdust		þú fylgdist	þið fylgdust
	hann, hún, það fylgdist	þeir, þær, þau fylgdust		hann, hún, það fylgdist	þeir, þær, þau fylgdust
imperative (boðháttur)	fylgst (þú)	fylgist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	fylgstu	fylgisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

fylgdur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	fylgdur	fylgd	fylgt		fylgdir	fylgdar	fylgd
accusative (þolfall)	fylgdan	fylgda	fylgt		fylgda	fylgdar	fylgd
dative (þágufall)	fylgdum	fylgdri	fylgdu		fylgdum	fylgdum	fylgdum
genitive (eignarfall)	fylgds	fylgdrar	fylgds		fylgdra	fylgdra	fylgdra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	fylgdi	fylgda	fylgda		fylgdu	fylgdu	fylgdu
accusative (þolfall)	fylgda	fylgdu	fylgda		fylgdu	fylgdu	fylgdu
dative (þágufall)	fylgda	fylgdu	fylgda		fylgdu	fylgdu	fylgdu
genitive (eignarfall)	fylgda	fylgdu	fylgda		fylgdu	fylgdu	fylgdu

Noun

fylgja f (genitive singular fylgju, nominative plural fylgjur)

1. (obsolete) company (the act of accompanying, i.e. following, going as someone's companion)
2. placenta
3. (folklore) a spirit which follows someone; guardian spirit
4. (computing, slang) attachment (file sent with an e-mail message)

Synonyms

• (company): fylgd
• (placenta): legkaka, barnsfylgja, fósturfylgja
• (attachment): viðhengi, fylgiskjal

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

• fylgje
• følgja, følgje
• følga, følge

Dialects

• fýgje (Setesdal)

Etymology

From Old Norse fylgja. Akin to English follow.

Pronunciation

• IPA^(key): /²fʏljɑ/

Verb

fylgja (present tense fylgjer, past tense fylgde, past participle fylgt/fylgd, passive infinitive fylgjast, present participle fylgjande, imperative fylg)

1. to follow

References

• “fylgja” in The Nynorsk Dictionary.

Old Norse

Etymology 1

Common Germanic *fulgijǭ (“guardian spirit-”), *fulgijaną (“to follow”).

Noun

fylgja f

1. companionship
2. (Norse mythology) kind of guardian angel, guardian spirit, tutelary entity, which was held to follow each person or family and the relationship being affixed or bound at the process or ceremony of naming.

Declension

  Declension of fylgja (weak jōn-stem)

feminine	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	fylgja	fylgjan	fylgjur	fylgjurnar
accusative	fylgju	fylgjuna	fylgjur	fylgjurnar
dative	fylgju	fylgjunni	fylgjum	fylgjunum
genitive	fylgju	fylgjunnar	fylgna	fylgnanna

Etymology 2

From Proto-Germanic *fulgijaną (“to follow”).

Alternative forms

• ᚠᚢᛚᚴᚦᚢ (fulkþu) — Runic, 3rd plural past indicative

Verb

fylgja

2. to accompany, to follow

Conjugation

Conjugation of fylgja — active (weak class 1)

infinitive	fylgja
present participle	fylgjandi
past participle	fylgðr
indicative	present	past
1st-person singular	fylgi	fylgða
2nd-person singular	fylgir	fylgðir
3rd-person singular	fylgir	fylgði
1st-person plural	fylgjum	fylgðum
2nd-person plural	fylgið	fylgðuð
3rd-person plural	fylgja	fylgðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	fylgja	fylgða
2nd-person singular	fylgir	fylgðir
3rd-person singular	fylgi	fylgði
1st-person plural	fylgim	fylgðim
2nd-person plural	fylgið	fylgðið
3rd-person plural	fylgi	fylgði
imperative	present
2nd-person singular	fylg, fylgi
1st-person plural	fylgjum
2nd-person plural	fylgið

Conjugation of fylgja — mediopassive (weak class 1)

infinitive	fylgjask
present participle	fylgjandisk
past participle	fylgzk
indicative	present	past
1st-person singular	fylgjumk	fylgðumk
2nd-person singular	fylgisk	fylgðisk
3rd-person singular	fylgisk	fylgðisk
1st-person plural	fylgjumsk	fylgðumsk
2nd-person plural	fylgizk	fylgðuzk
3rd-person plural	fylgjask	fylgðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	fylgjumk	fylgðumk
2nd-person singular	fylgisk	fylgðisk
3rd-person singular	fylgisk	fylgðisk
1st-person plural	fylgimsk	fylgðimsk
2nd-person plural	fylgizk	fylgðizk
3rd-person plural	fylgisk	fylgðisk
imperative	present
2nd-person singular	fylgsk, fylgisk
1st-person plural	fylgjumsk
2nd-person plural	fylgizk

Descendants

• Icelandic: fylgja
• Faroese: fylgja
• Norwegian Nynorsk: fylgja, følgja; (dialectal) fýgje, fòlgje, fylla, -e, følle, følgj, følgji, føll
• Jamtish: fołi
• Elfdalian: fya, fyå
• Old Swedish: fylghia
  • Swedish: följa
• Old Danish: fylghæ
  • Danish: følge
    • Norwegian Bokmål: følge
      • → Norwegian Nynorsk: følga, -e
  • Scanian: føğla
• Old Gutnish: fylgia
  • Gutnish: fylge

References

• “fylgja”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press