Inocenciu III
Inocenciu III | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||
1215 - 16 xunu 1216
15 xineru 1198 - 16 xunetu 1216 ← Celestino III (es)  - Honorio III (es) →
setiembre 1190 (Gregorianu) - | |||||||
| Vida | |||||||
| Nacimientu |
Gavignano (es) [1], 22 de febreru de 1160 | ||||||
| Muerte | Perugia[2], 16 de xunetu de 1216[1] (56 años) | ||||||
| Sepultura |
Archibasílica de San Juan de Letrán (es) Tomb of Innocentius III (en) | ||||||
| Familia | |||||||
| Padre | Trasimondo Conti, Conte di Segni | ||||||
| Hermanos/es |
Riccardo Conti (en) | ||||||
| Familia |
ver
| ||||||
| Estudios | |||||||
| Estudios |
Universidá de París Universidá de Bolonia | ||||||
| Llingües falaes | llatín[3] | ||||||
| Alumnu de |
Peter of Corbeil (es) | ||||||
| Oficiu | sacerdote católicu, escritor | ||||||
|
Participante
| |||||||
| Llugares de trabayu | Roma y Estaos Pontificios | ||||||
| Trabayos destacaos |
De miseria humanae conditionis (es) | ||||||
| Serviciu militar | |||||||
| Lluchó en | Quinta cruzada | ||||||
| Creencies | |||||||
| Relixón | Ilesia Católica[4] | ||||||
| Orde relixosa | ensin valor | ||||||
 | |||||||
Inocenciu III (22 de febreru de 1160, Gavignano (es)
Introducción biográfica
[editar | editar la fonte]Noble de familia italiana, miembru de la familia Conti y Julio, el so padre foi'l conde Trasimundo de Segni. Pola so procedencia estudió Teoloxía na Universidá de París y depués Derechu Canónicu en Boloña. Inclusive antes de ser escoyíu papa yá yera una personalidá respetable y connotada. Por esto foi nomáu Cardenal pol papa Clemente III, antecesor de Celestino III. Tres el fallecimientu d'esti postreru en 1198, Lotario de Segni (Inocenciu III) foi escoyíu como Sumu Pontífiz el 8 de xineru d'esi añu pol Colexu cardenaliciu, que vio más tarde satisfeches les sos perspectives para con Lotario. Parte de la gran enerxía qu'esplegó como Pontífiz, deber a ser un Papa inusualmente nuevu, nun cumpliendo entá los 37 años al momentu de la so eleición.
La so influencia nun pasó inalvertida pa naide. Les sos prédiques siempres fueron sofitaes nel so propiu exemplu, el so estilu de vida humilde dientro de la curia romana foi bien destacable. Amás les sos grandes dotes como diplomáticu dexaron xuntar a Roma los territorios axacentes d'esta hasta Rávena, les Marche, Ancona y l'antiguu ducáu de Spoleto. Tamién ye conocíu por haber convocáu'l IV Conceyu de Laterano en 1215, per mediu del cual dictó un reglamentu que dio forma a la Inquisición episcopal.
Estáu de la Cristiandá al advenimiento de Inocenciu
[editar | editar la fonte]
El Papáu d'Inocenciu III empecipióse metanes delles convulsiones sociales. En delles rexones d'Europa, el Feudalismu taba venciendo terrenal a una nueva sociedá burguesa, metanes la llamada revolución. Al empar, los estaos nacionales taben fortificándose, y los reis, particularmente los de Francia ya Inglaterra, perfilábense como nuevos actores d'importancia nel mapa políticu. N'Oriente, la Cristiandá tenía de trepar cola amenaza d'un poder musulmano fortalecíu por Saladín, qu'había consiguíu desbancar a la Tercer Cruzada. Siendo la Ilesia Católica una de les entidaes más poderoses d'Europa, nun podía faese oyíos sordos a toos estos sucesos.
La mesma Ilesia travesaba por un periodu complexu. L'impulsu de los cistercienses, adalides d'ésta mientres el sieglu XII, escayera, y nueves doctrines como la de los cátaros, valdenses y patarinos taben arrobinándose. Rescamplaba que'l nuevu Papa tendría d'actuar con resolución pa caltener el rol de la Ilesia.
Mentalidá
[editar | editar la fonte]Tuvieron que ver cola mentalidá d'Inocenciu el so orixe noble y la so formación como teólogu y xurista especializáu en Derechu Canónicu. Asina, consideró que la Ilesia Católica tenía la plena potestá ("plenitudo potestatis") sobre tou la cristiandá, basándose nel testu de Matéu 16,19 en que Cristu confier les llaves del reinu de los cielos a Pedro; afirmó la plena soberanía de la Ilesia inclusive sobre'l Emperador. Acutábase Inocenciu III intervenir en política cuando, al so xuiciu, hubiera razón de pecáu ("ratione peccati") nel actuar de los príncipes, yá que éstos taben pa velar namái pol bienestar físicu de los sos súbditos, ente que'l papa taba pa velar pola salvación de les almes, empresa ésta más pervalible que la primera en términos morales.
Pa demostrar esti ideariu en signos práuticos Inocenciu III siempres prefería ser llamáu col títulu de Vicariu de Cristu, polo cual a la so persona -y incumbía el tratu de los asuntos del cielu y de la tierra. Paez ser que foi'l primeru de los papes que se proclamó
Política internacional
[editar | editar la fonte]
Rellaciones col Imperiu
[editar | editar la fonte]Les idees hierocráticas d'Inocenciu viéronse reflexaes a la muerte del Emperador del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu Enrique VI, onde impunxo la so autoridá pontificia pa autonombrarse como árbitru y calificador de los pretendientes al tronu, anque esti pruyimientu fuera estampáu enantes nel so tratáu “De contemptu mundi”. Sostenía que l'Imperiu venía de la Ilesia non yá "principaliter" (nel so orixe), sinón tamién nos sos fines ("finaliter"); polo que, a pesar de que los príncipes eleutores alemanes teníen el derechu xurídicu a nomar un nuevu Emperador, esta eleición tenía de ser ratificada pol Pontífiz.
Sicasí, el so política respectu d'Alemaña siempres foi problemática. Promovió a Otón de Brunswick como "antiemperador" de la Casa Welf contra Felipe de Suabia, de la Casa Hohenstaufen, pero cuando esti postreru foi asesináu en 1206 y Otón foi coronáu en Roma como Otón IV, dambos engarráronse. Recurrió entós Inocenciu III al so pupilu, Federico Hohenstaufen (Federico II d'Alemaña), quien coles mesmes gobernaba Sicilia. Otón invadió Italia militarmente, pero tuvo de retirase. Federico, al empar, invadió Alemaña. La desastrosa resultancia de la Batalla de Bouvines, qu'Otón llibró contra Felipe Augusto de Francia, en 1214, selló la so suerte, y Federico algamó la corona d'Alemaña, ensin habese desprendíu de Sicilia, lo que punxo al Papa nuna situación incómoda, qu'Inocenciu nun algamar a resolver por cuenta del so fallecimientu.
Otres rellaciones europees
[editar | editar la fonte]Con al respective de Francia, Inocenciu intervieno nos problemes de Felipe II de Francia cola so refugada esposa, Isambur de Dinamarca. Nesti terrén, Inocenciu consiguió convertir la hostilidá inicial de Felipe nuna cooperación amistosa, que-y valió'l so alianza contra Otón IV d'Alemaña. Tamién Inocenciu favoreció a Felipe convidándo-y a la Cruzada Albigense.
Tamién intervieno na proclamación de Xuan II Kalojan en Bulgaria.
En Castiella, esti Papa declaró la Cruzada contra los almohades musulmanes, que sería entamada pol Rei Alfonsu VIII de Castiella, y l'Arzobispu de Toledo don Rodrigo Ximénez de Rada, con participación de tropes de los reis Sancho VII de Navarra, Pedru II d'Aragón y Alfonsu II de Portugal, según tropes d'Órdenes Militares. Llogróse la decisiva victoria na Batalla de Las Navas de Tolosa (Llunes 16 de xunetu de 1212). Los cruzaos provenientes d'otros estaos europeos o ultramontanos, na so mayoría nun llegaríen a participar na batalla, pos abandonaren dáu'l so desalcuerdu coles órdenes d'Alfonsu VIII de tratar humanitariamente a los xudíos y musulmanes de les llocalidaes primeramente conquistaes.
Tuvo tamién un duru discutiniu con Xuan I d'Inglaterra, conocíu tamién como Juan Ensin Tierra. En 1205 finó Hubert Walter, arzobispu de Canterbury. Xuan intentó nomar un candidatu, pero Inocenciu decidió que tal cargu fuera ocupáu por Stephen Langton, reputáu teólogu de la Universidá de París. Ante la porfía de Xuan, Inocenciu llanzó'l interdicto sobre Inglaterra en 1208, y l'escomunión contra Xuan en 1209. Xuan aguantó hasta 1213, y finalmente dexó ante los deseos d'Inocenciu, llegando inclusive a reconocese como vasallu de la Ilesia, como midida desesperada pa evitar que los franceses pudieren invadir los sos dominios (qu'agora yeren eclesiásticos).
Estos y otros asuntos políticos demostraron qu'Inocenciu sentíase realmente un Rei de Reis, con capacidá de arbitrio sobre la política europea.
Llucha contra los herexes y los infieles
[editar | editar la fonte]Nel so celu por expurgar el cristianismu, convocó la Cruzada albigense, impulsó la Cuarta Cruzada a Tierra Santa nel añu 1202, la cruzada contra los almohades en tierres hispanes de 1212 y promovió la Cruzada de los neños, en total cuatro cruciaes. Na Cuarta Cruzada, los enriedos de Venecia, unu de los principales financistas de la espedición, llevó a los cruzaos a tomar primero la ciudá de Zara, enclave bizantín na mariña de Dalmacia, y dempués escalar dos veces la ciudá de Constantinopla en 1204, tou esto magar les escomuniones qu'Inocenciu abrasó contra los cruzaos, por volver les armes que teníen de ser dirixíes contra los musulmanes, y non escontra hermanos cristianos.
Ante'l problema de los cátaros, Inocenciu unvió a dellos legaos, y autorizó les prédiques del español Santu Domingu de Guzmán, pa tratar de reconvertilos. En xineru de 1208, l'asesinatu de Pierre de Castelnau, legáu pontificiu nel sur de Francia, bastia los acontecimientos. Inocenciu llama a la Cruzada pa extirpar la herexía, dando orixe asina a la Cruzada Albigense. Anque va haber nucleos de resistencia hasta delles décades dempués, yá en 1215 Inocenciu siéntese seguro de les sos resultaos, hasta'l puntu de convocar a un Concilo Ecuménicu p'abellugar la ortodoxa católica. Paralelamente, la Cruzada Albigense da-y un poderosu impulsu a Francia, al dexáse-y l'anexón de la rexón del Languedoc.
El Conceyu de Laterano
[editar | editar la fonte]A poco tiempu de rematar la so vida y el so pontificáu, en 1215 convocó al IV Conceyu de Laterano, unu de los más importantes de la dómina, nel cual tratáronse temes polítiques y n'especial dictáronse deberes y derechos pa práuticamente toles clases sociales. Destaca la “Omnis Utriusque Sexus", nel que s'obliga a tolos adultos cristianos a recibir siquier una vegada al añu los sacramentos de la confesión y la eucaristía.
Asina tamién, el Conceyu estableció les bases de la Quinta Cruzada de 1217, so la direición direuta de la Ilesia.
Per otra parte cabo destacar el so incondicional sofitu a Santu Domingu de Guzmán, quien fundó la orde de los dominicos y a San Franciscu d'Asís, creador de la orde de los franciscanos y de les clarises. D'esta miente foi'l precursor d'una importante reforma eclesiástica.
Muerte y lleenda post-mortem
[editar | editar la fonte]
Dempués del Conceyu, na primavera de 1216, Inocenciu treslladar al norte d'Italia nun intentu de conciliar a les ciudaes portuaries de Pisa y Xénova, al traviés de la eliminación de la escomunión que pesaba sobre Pisa, fecha pol so predecesor Celestino III, y la realización d'un pactu con Xénova, pa motivar les rellaciones relixosu y comercial.[5]
El papa Inocenciu tuvo mientres el so pontificáu como médicu personal a Giovanni di Castellomata, de la Escuela de Salerno, siendo'l primer médicu d'un pontífiz documentáu nos archivos históricos.[6]
Inocenciu III morrió de secute en Perugia,[7] el 16 de xunetu de 1216. Tenía 55 años d'edá; y foi asocedíu pol cardenal Censio Savelli, que tomó'l nome de Honorio III. Foi soterráu na catedral de Perugia, onde la so tumba foi profanada la nueche siguiente y el so cuerpu desaposiáu de les sos vestidures precioses.[8] El so cuerpu permaneció nesta catedral hasta que'l Papa Lleón XIII (que foi mientres munchos años arzobispu de Perugia) treslladar a l'Archibasílica de San Xuan de Laterano (que ye la catedral de Roma), n'avientu de 1891. Na catedral de Perugia inda puede vese marcáu'l llugar onde s'atopaba la primixenia tumba del Papa.[8] Los restos d'Inocenciu III fueron asitiaos nun mausoléu dignu de Laterano nel llau esquierdu de la nave tresversal.[8] Nel mausoléu de mármol figura una estatua yacente del Papa coronáu cola tiara y vistíu colos vezos papales, recostado sobre un llechu. Na parte cimera atópense tres relieves: Cristu (el central), y a los llaterales atópense San Franciscu d'Asís (derecha) y Santu Domingu de Guzmán (esquierda). Estos fueron los dos grandes santos fundadores que les sos órdenes relixoses fueron aceptaes na Ilesia católica por mandatu d'Inocenciu III: la Orde Franciscana y la Orde Dominica.
Según la historia de la vida de Santa Lutgarda, Inocenciu III apaecióse-y cuando esta topábase a puntu de expirar nel so monesteriu d'Aywieres. Envueltu en llapaes, declarólu: "Yo soi'l Papa Inocenciu"; depués díxo-y topar se nel Purgatoriu por trés faltes que cometiera mientres la so vida terrenal. Inocenciu preguntó-y a Santa Lutgarda si podría orar por él, diciendo: "¡Ai! Ye tarrecible, y la mio pena va tener una duración de siglo si vos nun venís na mio ayuda. Nel nome de María, que llogró pa mi'l favor de poder recurrir a vos, ayudar!". Nesi momentu sumió y Santa Lutgarda informó a les sos hermanes de lo qu'había vistu.[9]
Les profecíes de San Malaquías d'Irlanda referir a esti papa como Comes signatus (Conde Signado), cita que fai referencia a la so familia, los condes de Segni.
Obres
[editar | editar la fonte]Les sos obres en llatín inclúin:
- De Miseria Humanae Conditionis: un tratáu sobre'l ascetismu, escritu por Inocenciu antes de convertise en papa.
- De Sacru Altaris Mysterio: una descripción y exéxesis de la lliturxa.
- Constitutiones Concilii quarti lateranensis - Costituzioni del quarto Concicilio lateranense, ed. M. Albertazzi, La Finestra editrice, Lavis 2016.
Nel cine
[editar | editar la fonte]| Añu | Película | Direutor | Personaxe |
|---|---|---|---|
| 1961 | San Franciscu d'Asís | Michael Curtiz | Finlay Currie |
| 1972 | Fratello sole, sorella luna | Franco Zeffirelli | Alec Guinness |
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: Enciclopedia dei Papi. Treccani's Enciclopedia dei Papi ID: innocenzo-iii. Autor: dellos autores. Llingua de la obra o nome: italianu. Data d'espublización: 2000.
- ↑ Afirmao en: Diccionario biográfico de los italianos. Dizionario biografico degli italiani: papa-innocenzo-iii. Tomu: 62. Data d'espublización: 2004. Autor: Werner Maleczek. Llingua de la obra o nome: italianu.
- ↑ Afirmao en: Mirabile: Digital Archives for Medieval Culture. Llingua de la obra o nome: italianu. Editorial: SISMEL – Edizioni del Galluzzo.
- ↑ Afirmao en: Catholic-Hierarchy.org. Identificador Catholic Hierarchy de persona: segnil. Data de consulta: 18 ochobre 2020. Llingua de la obra o nome: inglés.
- ↑ https://web.archive.org/web/http://sthweb.bu.edu/archives (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
- ↑ «Giovanni di Castellomata».
- ↑ «Enciclopedia Católica: Papa Inocenciu III».
- ↑ 8,0 8,1 8,2 «Papa Innocenzo III - Lotario Conti».
- ↑ Schouppe, Fr. F.X., Purgatory. TAN, 2005
Bibliografía
[editar | editar la fonte]- Paul Labal, "Los cátaros". Editorial Crítica. Impresu n'España. Añu 2000. Sobre la política d'Inocenciu III escontra'l catarismu.
- F. Degalli, "Historia de la Ilesia". Editorial Codex S.A. Impresu n'Arxentina. Añu 1963. Páxines 147-148. Visión eclesiástica sobre Inocenciu III, con nihil obstat del Arzobispáu de Milán.
- Gerardo Laveaga, "El sueño de Inocencio". Editorial Ediciones Martínez Roca. Impresu en Méxicu. Añu 2006. Ascensu y cayida del papa más poderosu de la historia.
- Jose Egia López de Sabando.- "IGLESIA Y ESTADO EN INOCENCIO III". (Usu, dacuando incorreutu, de la Sagrada Escritura pa sofitar el so pensamientu avera del poder del Primáu Romanu).Tesis doctoral: Universidá Pontificia Gregoriana. Roma, 1974. Biblioteca de la Facultá de Teoloxía de Vitoria-Gasteiz.
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Inocenciu III.
- Artehistoria: Trunfu de la plenitudo potestatis. Esta páxina y les subordinaes a ella describen el pontificáu d'Inocenciu III.
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q128076