Willem II der Nederlanden

Uit Oncyclopedia
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Willem II, gevangen in een mysterieuze gouden doos, zijn ontsnapping overdenkend.
      Oeps! Bedoelde je soms de club? Waarschijnlijk niet...

Willem II der Nederlanden was in chronologische volgorde zoon van Willem I der Nederlanden, vluchteling als gevolg van de Franse bezetting, officier van de Londense Ondergrondse, Prins van Oranje, spits van de door hem opgerichte voetbalclub Willem II, vader van onder andere Willem III der Nederlanden, Koning der Nederlanden, aanvoerder van het pas gevormde Nederlands Elftal en figurant in een Baantjer-aflevering. Bovenal was hij echter de gezworen aartsvijand van zijn Belgische ambtsgenoot, Leopold II van België.

Jeugd op de vlucht[bewerken]

Willem II wordt in 1792 geboren in Den Haag als Willem Alexander Frederik Aurélien Joachim van Oranje, Guillot voor de vrienden.[1] Hij was de kleinzoon van de stadhouder, dus het was al snel duidelijk: dit kleine knulletje zou ooit stadhouder worden. Immers wordt dit heilige recht overgedragen van vader op zoon, dus niets zou de kleine Guillot in de weg staan om over de Lage Landen te leiden. Daar dacht de Franse koning Napoleon anders over.

De Fransen vielen in 1795 Nederland binnen, waardoor de immer moedige stadhouder Willem V naar Duitsland vluchtte met zijn gezin. Wanhopig zochten de Van Oranjes een veilig heenkomen. De tentenkampen die het Rode Kruis had opgezet vlakbij de grens vonden ze niet comfortabel genoeg, dus ze reisden verder oostwaarts, tot ze aankwamen in een klein stadje genaamd Coburg. Daar verbleef ene Leopold van Saksen-Coburg met zijn zoon, die de roepnaam Leo droeg.

Leo werd door zijn vader enorm verwend. Hij had een klein garnizoen lakeien, maar allemaal hadden ze goed ingeprent dat Leo op zijn wenken bediend moest worden. De jonge Willem uitte ooit, deels uit jaloezie en deels uit minachting, de cynische kreet:

 
“ 		 
Iedereen komt als Leo roept!
  		„
 

—Willem II over Leo.

Leo zelf was zich ook bewust van zijn sterrenstatus in het Coburgse hof. Hij pestte Guillot er vaak mee dat hij geen eigen paleis meer had, want zijn vader Leopold, die had er twee, één in Coburg, en nog één in Gotha, dus, als die Fransen binnen zouden komen, dan zouden ze altijd nog het andere paleis hebben.

Op de vraag hoe het dan zat als Napoleon beide paleizen zou innemen, had Leo geen antwoord. Toch zouden een paar jaar later ook Coburg en Gotha worden ingenomen, waardoor de Van Oranjes en Van Saksen-Coburgs gezamenlijk naar Londen werden gedwongen. Leo's geëtter ging nochtans door. Leopold sr. deed hier niets aan, immers was Leo zijn oogappel, en Willem sr. spoorde zijn zoon aan om niet zo te jammeren en in plaats daarvan te vechten.

Londense Ondergrondse[bewerken]

De Londense Ondergrondse in actie tijdens de Slag bij Waterloo.

Guillot nam de hint van zijn vader direct over[2] en schreef zich in bij de Londense Ondergrondse. Deze verzette zich tegen de Franse bezetting van de Londense metrostations. Aan een prins van nog geen twintig hadden de Londense verzetsleden weinig, dus stuurden ze hem naar Spanje, waar hij zich met klappertjespistolen kon uitleven alvorens los te gaan in de kroegen van Lloret de Mar.

Willem I nam hier hoofdschuddend kennis van en besloot dat het maar eens tijd was om het goede voorbeeld te geven. Hij kwam in een fregat dat hij zelf De Krijger had gedoopt, aan in Den Haag en marcheerde in één dag door naar Amsterdam, waar hij zich liet inhuldigen als koning van alle Nederlanden.[3]

De Londense Ondergrondse kreeg ineens een nieuwe waardering voor Guillot, die uiteraard niets te maken had met zijn nieuwe titel, en maakte hem generaal. Hij viel met zijn neus in de boter, want een jaar later werd de Slag bij Waterloo gevochten, de slag die zou bepalen wie Waterloo Station mocht behouden. Willem II wilde dolgraag zich bewijzen tegenover zijn vader. Hij vocht heldhaftig en naar verluidt was de prins zo snel met zijn zwaard, dat een Fransman hem later zou beschrijven als le héros à quatre bras.

Wat Leo en Willem I echter herinnerden, was de verwonding die Willem II opliep aan zijn schouder, en het gejammer dat van het slagveld en later van het lazaret kwam. Leo imiteerde vaak het gehuil van de gewonde prins, schaterlachend om Willems lage pijngrens. Willem I schaamde zich rot. Hij was nooit gewond geraakt tijdens een veldslag,[4] waarom moest zijn zoon dan zo onderuit gaan en er dan ook nog zo bij wenen?

België[bewerken]

Niet veel later werd de wereld een nieuw woord geleerd: België.[5] Willem I had grootse plannen gehad met zijn nieuwe land. Een paar van die plannen stond de mensen in het zuiden echter niet aan. Zo vonden ambitieuze legerofficieren uit Brussel het maar niets als weer eens een Hollander tot admiraal was benoemd, weigerden ze Nederlands te leren, en hekelden ze het plan om op zondagen de winkels te openen.

Aan de hand van deze getergde Francofonen verklaarde België zich onafhankelijk. Om de Willems nu eens echt goed te jennen, werd Leopold van Saksen-Coburg uitgenodigd om als Leopold I van België te gaan regeren. Leopold II trok een lange neus naar zijn rivaal Willem II. Die liet het er niet bij zitten. Hij zou zijn vader alsnog trots maken. Hij vertrok van naar Brussel, maar zijn richtingsgevoel liet hem in de steek en hij bezette in plaats daarvan Maastricht. Het kon zijn vader weer niet bekoren. Deze was zo teleurgesteld dat hij zijn zoon beval Tilburg niet te verlaten.

Voetbal[bewerken]

Op een zekere dag bezocht admiraal Van Gaal Guillot in zijn huis in Tilburg. Deze had net oorlog gevoerd met Engeland, en om de vrede te vieren had de Engelse koningin iets nieuws laten zien: voetbal.[6] Van Gaal was geënthousiasmeerd en prins Willem en de admiraal speelden een één-tegen-één-duel. Willem II bleek enorm getalenteerd, en Van Gaal en prins Willem besloten het voetbal naar Nederland te halen. Van Gaal en Guillot besloten ieder hun eigen team samen te stellen.

Samen met luitenant Jurgen Streppel, die coach zou worden, nam Willem contact op met zijn oude legermaats. Zijn eerste keus was Jan van Speyk, maar die bleek zich tot de Islam bekeerd te hebben, zelfmoordterrorist te zijn geworden en onder de naam Youssef Al-Speyq in Syrië te vechten:

 
“ 		 
Liever de lucht in dan een infame infidel!
ALLEZ HAKKEBAR!!!
  		„
 

—Youssef Al-Speyq, nog niet gewend aan de nieuwe strijdkreten.

Uiteindelijk kreeg Willem II toch elf man bij elkaar en deed het mee aan de eerste competitie. Als enige club won deze het grandioos, maar toen het volgende seizoen admiraal Van Gaal zijn ploeg Ajax had opgesteld was het uit met de pret. Ondanks de vele goals van Willem II de prins degradeerde Willem II de club. Vader Willem had regelmatig schreeuwend aan de lijn gestaan en opnieuw was hij enorm beschaamd door zijn zoon. Hoe moest hij nu 's lands boegbeeld worden als hij niet eens een nationale voetbalcompetitie kon winnen?[7]

Koning[bewerken]

De gebroeders Ie en Nie Mand en Ie de Reen. Wie wie is, weet Nie Mand.

Willem I had er schoon genoeg van dat bemoeizuchtige politici in Den Haag maar bleven klagen over inspraak en gelijkheid en lastige Franse woorden als democratie en constitutionele monarchie. Konden die mensen niet gewoon Nederlands spreken? Hij had er genoeg van, hij kapte ermee! Omdat vroeger altijd de dood zorgde voor een troonswisseling, was Willem I bij wet nu dood.[8] Omdat hij ondanks alle strubbelingen de kwaadste niet was, deed Willem zijn best zo snel mogelijk te sterven.

Ondertussen werd Willem II ingehuldigd als Koning der Nederlanden. Willem II was het rijkeluisleventje der voetballers gewend en voor Ie Mand er erg in had, had Willem II de staatsschuld verdubbeld. Ie de Reen raakte in paniek, maar Nie Mand wist de oplossing: Willem I leende postuum een paar miljoen gulden aan de Staat.

Zo was het koningschap van Willem II wat stroef begonnen, maar vol goede moed ging hij aan de slag. Hij zou zijn vader trots maken en de absolute macht van de soevereine vorst in ere herstellen. Europa dacht daar anders over. In alle grote steden waren revoluties aan de gang, koninkrijken maakten plaats voor republieken, en monarchen kwamen jammerlijk tot hun einde. Politicus Johan Rudolph Thorbecke maakte hier handig gebruik van door Willem te benaderen op een manier waarop maffiosi trots zouden zijn:

 
“ 		 
Ik zal Zijne Majesteit een aanbod doen dat hij niet kan afslaan.
  		„
 

—J. R. Thorbecke, peetvader van de democratie.

Zo werd de grondwet herzien en werd de kersverse koning onthand. Dit werd voor Willem II nog zuurder toen Leo, die inmiddels een kolonie aan de Congo had gesticht, voor zijn lol de handen van de inboorlingen liet afhakken en foto's daarvan naar Willem stuurde met als opschrift: Hierzie, allemaal Willems!

Dood[bewerken]

Willem II, hier te zien als lijk in Baantjer.

Willem II probeerde zijn zinnen te verzetten door terug te gaan naar zijn hobby van voor het koningschap, het voetbal. Samen met admiraal Van Gaal zette hij een nationaal elftal op poten, waarvan Willem natuurlijk de aanvoerder was. Dit elftal functioneerde echter zo slecht dat het zich niet wist te kwalificeren voor de wereldkampioenschappen, ondanks dat Nederland het enige mededingende land was. Willem II werd van de nederlagen, politiek en persoonlijk, doodziek. Als klap op de vuurpijl vond hij zijn kinderen, en dan vooral Willem III, enorme mislukkingen.[9]

Willem II overleed op een druilerige maartmiddag aan pure teleurstelling. Hij had zeer nauwkeurige instructies gegeven wat er gebeuren moest met zijn lijk. Zo wilde hij onder anderen het lijk zijn in een aflevering van Baantjer. Omdat deze serie pas anderhalve eeuw later zou beginnen, moest de overleden koning worden opgezet en is de aflevering De Cock en het lijk op het strand ook wel bekend als De Cock en de stijve.

Homofilie[bewerken]

Er zijn altijd veel geruchten geweest dat Willem II homo zou zijn geweest. Opvallend is hoe fel hij hierop reageerde, waarschijnlijk omdat homofilie in de voetballerij zo'n taboe is. Een zekere tegenstander van Willem II in de Nederlandse competitie, Paus Benedictus XVI, zou Willem hiermee getreiterd hebben door hem guillot-ine te noemen. De bewuste speler werd nog in de rust gearresteerd, veroordeeld en onthoofd met een door de Fransen achtergelaten valbijl.

De Fransen vonden dit verhaal zo vermakelijk, dat ze de valbijl de nieuwe naam guillotine gaven, waardoor Willem II ook altijd aan de roddels herinnerd zou worden. Het lijdt geen twijfel, dat Leopold II en zijn vrienden in de Académie Française hieraan bijgedragen hebben.

Notenbalk[bewerken]


}

Overgenomen van "https://oncyclopedia.org/index.php?title=Willem_II_der_Nederlanden&oldid=266775"