Jihad

Jihad ialah satu perkataan Arab dan jika diterjemah secara literal bermaksud "berusaha" atau "berjuang", terutamanya dengan tujuan yang terpuji. Dalam konteks Islam, ia boleh merujuk kepada hampir semua usaha untuk menjadikan kehidupan peribadi dan sosial sesuai dengan petunjuk Tuhan, seperti perjuangan melawan kecenderungan jahat seseorang, dakwah, atau usaha ke arah peningkatan akhlak masyarakat Islam (Ummah), walaupun ia paling kerap dikaitkan dengan peperangan. Dalam undang-undang Islam klasik (syariat), istilah ini merujuk kepada perjuangan bersenjata melawan orang-orang kafir, manakala sarjana Islam moden secara amnya menyamakan jihad tentera hakikatnya melibatkan peperangan pertahanan. Dalam kalangan sufi, jihad rohani dan moral secara tradisinya ditekankan di bawah nama jihad yang lebih besar/jihad besar. Istilah ini telah mendapat perhatian tambahan dalam beberapa dekad kebelakangan ini melalui penggunaannya oleh pelbagai kumpulan pelampau Islam , militan Islamis, dan pengganas individu dan pertubuhan yang ideologinya berasaskan kepada fahaman Islam tentang jihad.

Perkataan jihad sering muncul dalam Al-Quran dengan dan tanpa konotasi ketenteraan, sering dalam ungkapan idiomatik "berjuang di jalan Tuhan (al-jihad fi sabil Allah)", menyampaikan keperluan untuk usaha diri. Ia membangunkan satu set peraturan yang terperinci berkaitan dengan jihad, termasuk larangan mencederakan mereka yang tidak terlibat dalam pertempuran. Dalam era moden, fahaman jihad telah kehilangan relevansi perundangan dan sebaliknya menimbulkan wacana ideologi dan politik. Walaupun cendekiawan Islam modernis telah menekankan aspek pertahanan dan bukan ketenteraan jihad, beberapa Islamis telah melakukan tafsiran agresif ke depan yang melangkaui teori klasik.

Jihad diklasifikasikan kepada jihad batin ("lebih besar"), yang melibatkan perjuangan melawan dorongan asas sendiri (nafsu), dan jihad luaran ("lebih rendah"), yang dibahagikan lagi kepada jihad penulisan/lidah (perbahasan atau pujukan) dan jihad pedang. Kebanyakan penulis Barat menganggap jihad luaran mempunyai keutamaan berbanding jihad dalaman dalam tradisi Islam, walau bagaimanapun kebanyakan pendapat Muslim kontemporari memihak kepada pandangan yang bertentangan. Analisis Gallup terhadap tinjauan besar mendedahkan nuansa yang agak besar dalam konsep jihad yang dipegang oleh umat Islam di seluruh dunia.

Pengertian jihad sebagai perlawanan bersenjata pertama kali digunakan dalam konteks penganiayaan yang dihadapi oleh umat Islam, seperti ketika Muhammad berada di Mekah, ketika masyarakat mempunyai dua pilihan: emigrasi (hijrah) atau jihad. Dalam Islam Syiah Dua Belas, jihad adalah salah satu daripada sepuluh Amalan Agama. Seseorang yang terlibat dalam jihad dipanggil mujahid (jamak: mujahidin). Istilah jihad sering diterjemahkan dalam bahasa Inggeris sebagai "Holy War", walaupun terjemahan ini menimbulkan kontroversi. Hari ini, perkataan jihad sering digunakan tanpa konotasi agama, seperti perang salib Inggeris.

Etimologi dan asal usul sastera

Istilah jihad diperoleh daripada akar bahasa Arab iaitu jahada, yang bermaksud "mengerahkan kekuatan dan usaha, menggunakan segala cara untuk menyelesaikan tugas". Dalam pengertian yang lebih luas, ia boleh membawa maksud memerangi musuh-musuh Islam, serta berpegang kepada ajaran agama, menyuruh kepada kebaikan dan mencegah kemungkaran. Terdapat juga pengertian yang damai iaitu "usaha ke arah peningkatan akhlak masyarakat atau ke arah penyebaran Islam", dikenali sebagai "jihad lidah" atau "jihad pena/penulisan", berbanding "jihad pedang". Istilah ini kebanyakannya digunakan dalam fiqah (perundangan Islam) dalam pengertian yang kedua, manakala erti kata ini dalam tasawuf kebanyakannya merujuk kepada memerangi nafs al-ammara, iaitu keadaan psikologi yang termakan oleh keinginan diri sendiri. Jihad kerohanian dan moral secara amnya ditekankan dalam kalangan soleh dan mistik.

Kamus Bahasa Arab Bertulis Moden Hans Wehr mentakrifkan istilah jihad sebagai "berjuang, berperang; jihad, perang suci (melawan orang kafir, sebagai tanggungjawab agama)". Walau bagaimanapun, melihatkan kepada kepelbagaian makna, adalah tidak betul untuk menyamakannya dengan "perang suci". Pengertian jihad berpunca daripada idea Islam bahawa seluruh umat manusia akan memeluk Islam. Dalam Al-Quran dan dalam penggunaan Muslim kemudian, jihad biasanya diikuti dengan ungkapan fi sabil illah, "di jalan Tuhan." Muhammad Abdel-Haleem menyatakan bahawa ia menunjukkan "jalan kebenaran dan keadilan, termasuk semua ajaran yang diberikannya mengenai justifikasi dan syarat untuk menganjurkan perang dan keamanan."

Dalam Bahasa Arab Standard Moden, istilah jihad digunakan bagi perjuangan untuk tujuan agama mahupun sekular. Ia kadangkala digunakan tanpa konotasi keagamaan, dengan makna yang serupa dengan perkataan Inggeris "crusade" (seperti dalam "a crusade against drugs"). Jihad juga digunakan agak biasa di negara-negara Arab, dalam erti kata neutral "perjuangan untuk tujuan mulia", sperti nama uniseks yang diberikan kepada kanak-kanak. Namun begitu, jihad biasanya digunakan dalam pengertian agama dan permulaannya dikesan kembali kepada Al-Quran dan perkataan dan tindakan Muhammad.

Quran

Al-Quran telah menyebut sebanyak empat kali berkenaan Jihad iaitu sebagai kata nama dan dua puluh empat kali dalam bentuk terbitan kata kerja. Mujahid, partisipel aktif yang bermaksud "orang yang berjihad", disebut dalam dua ayat. Dalam beberapa sebutan ini (lihat At-Taubah 9/41, 44, 81, 86), difahami bahawa perkataan jihad secara langsung merujuk kepada peperangan, dan di sumber yang lain, jihad digunakan dalam erti kata "usaha untuk hidup sesuai dengan kehendak Allah". Anjuran al-Quran untuk berjihad telah ditafsirkan oleh ulama Islam dalam erti kata memerangi dan tidak memerangi. Ahmed al-Dawoody menulis bahawa terdapat tujuh belas rujukan kepada atau terbitan jihad berlaku, secara keseluruhannya empat puluh satu kali dalam sebelas teks Makiyyah dan tiga puluh teks Madaniyah, dengan 28 sebutan berkaitan kepercayaan kepada agama atau perjuangan rohani dan 13 sebutan berkaitan peperangan atau perjuangan fizikal.

Hadis

Terdapat juga banyak hadis (catatan ajaran, perbuatan dan sabda nabi Islam Muhammad) tentang jihad, biasanya di bawah tajuk kitab al-jihad (kitab jihad) atau faza'il al-jihad (keutamaan jihad) dalam koleksi hadis atau sebagai subjek karya bebas. Daripada 199 rujukan hadis tentang jihad dalam koleksi hadis Bukhari, semuanya beranggapan bahawa jihad bermaksud peperangan.

Antara kata-kata yang dilaporkan nabi Muhammad SAW yang melibatkan jihad ialah

Jihad yang terbaik adalah perkataan Keadilan di hadapan sultan yang zalim.

— dipetik oleh Ibnu Nuhaas dan diriwayatkan oleh Ibn Habbaan

dan

Rasulullah ditanya tentang jihad yang terbaik. Baginda bersabda: "Sebaik-baik jihad ialah jihad di mana kudamu terbunuh dan darahmu tumpah."

— dipetik oleh Ibnu Nuhaas dan diriwayatkan oleh Ibn Habbaan

Ibnu Nuhaas juga menyebut sebuah hadis daripada Musnad Ahmad ibn Hanbal, iaitu Muhammad menyatakan bahawa jenis jihad yang paling tinggi ialah "Orang yang terbunuh sambil menumpahkan darahnya yang terakhir" (Ahmed 4/144).

Menurut hadis lain, menyara ibu bapa juga merupakan contoh jihad. Dilaporkan juga bahawa Muhammad menganggap mengerjakan haji dengan baik sebagai jihad terbaik untuk wanita Islam.

Hadis tersebut menekankan jihad sebagai salah satu jalan untuk menuju ke syurga. Segala dosa (kecuali hutang) akan diampuni bagi yang mati sewaktu berjihad (mati syahid). Penyertaan dalam jihad perlu secara sukarela dan niat mestilah murni, kerana jihad hanya dilakukan kerana Allah bukan untuk kekayaan kebendaan. Jihad memerlukan manusia untuk mempertaruhkan nyawa dan hartanya. Menurut satu hadis, jihad dinobatkan sebagai salah satu amal soleh yang paling tinggi; dan amalan ketiga terbaik selepas solat dan berbuat baik kepada ibu bapa. Satu hadis mengecualikan jihad tentera ke atas lelaki yang ibu bapanya masih hidup, kerana berkhidmat kepada ibu bapa dianggap sebagai jihad yang unggul.

Jihad besar dan kecil

Jihad secara tradisinya dibahagikan kepada "jihad besar" (perjuangan dalaman melawan tingkah laku berdosa) dan "jihad kecil" (perjuangan ketenteraan). Pemikiran Islam awal menganggap tafsiran jihad adalah tanpa kekerasan, terutamanya bagi orang Islam yang tidak boleh turut serta dalam peperangan di negeri yang jauh. Kebanyakan tulisan klasik menggunakan istilah jihad dalam pengertian ketenteraan. Tradisi yang membezakan antara "jihad besar dan kecil" tidak termasuk dalam mana-mana kompilasi Hadis yang berautoriti. Akibatnya, sebilangan Islamis menolaknya sebagai tidak sahih.

Hadis yang paling sering disebut untuk "jihad besar" ialah:

Sejumlah pejuang datang kepada Muhammad dan dia berkata "Kamu telah datang dari 'jihad kecil' kepada 'jihad besar'." Para pejuang bertanya "apakah jihad besar?" Muhammad menjawab, "Ia adalah perjuangan melawan hawa nafsu."

Perkara ini juga disebut dalam The History of Baghdad oleh Al-Khatib al-Baghdadi, seorang ulama Islam abad ke-11. Rujukan ini menimbulkan pembezaan dua bentuk jihad: "lebih besar" dan "lebih kecil". Sebahagian ulama Islam, seperti Ibn Hajar al-Asqalani, menganggap hadis tersebut mempunyai sanad yang lemah.

Konsep tersebut telah mempunyai "pengaruh yang sangat besar" dalam tasawuf Islam (sufisme).

Ibnu Hazm telah menyenaraikan empat jenis jihad fi sabilillah (perjuangan di jalan Allah):

• Jihad hati (jihad bil qalb/nafs) adalah berkaitan dengan memerangi syaitan dan dalam usaha untuk melarikan diri daripada pujukannya kepada kejahatan. Jihad jenis ini dianggap sebagai jihad besar ( al-jihad al-akbar).
• Jihad dengan lidah (jihad bil lisan) (juga jihad dengan perkataan, jihad al-qalam) adalah berkaitan dengan bercakap benar dan menyebarkan perkataan Islam dengan lidah seseorang.
• Jihad dengan tangan (jihad bil yad) merujuk kepada memilih untuk melakukan apa yang betul dan untuk memerangi ketidakadilan dan apa yang salah dengan tindakan.
• Jihad dengan pedang (jihad bis saif) merujuk kepada qital fi sabilillah (pertempuran bersenjata di jalan Tuhan, atau perang suci), penggunaan yang paling biasa oleh Muslim Salafi dan cabang Ikhwan Muslimin.

Satu tradisi hadis berkaitan telah "mempengaruhi kesusasteraan Muslim yang popular", dan yang dikatakan "mewujudkan pemikiran Muslim" Zaman Keemasan Islam (tempoh dari pertengahan abad ke-8 hingga pertengahan abad ke-13) berikutan pemindahan ibu kota Abbasiyah dari Damsyik ke Baghdad), ialah:

"Tinta ulama itu lebih suci daripada darah orang yang mati syahid."

Kepercayaan terhadap kebenaran hadis tersebut merupakan salah satu faktor yang menyumbang kepada usaha giat khalifah untuk mensubsidi terjemahan "teks sains dan falsafah Yunani, Ibrani dan Syria ", dan pepatah itu terus ditekankan hingga ke hari ini dalam beberapa bidang tertentu. Tradisi Islam yang menyokong intelektualisme ke atas keganasan, contohnya di Timbuktu, iaitu lokasi yang menjadi pusat kepada salah satu daripada dua pengajaran utama dalam karya Tuhfat al-fudala oleh ulama Berber abad ke-16, Ahmed Baba. Secara amnya, bagaimanapun, lebih sedikit orang hari ini menyedari hadis, yang mengalami "kekurangan pengetahuan umum", menurut Akbar Ahmed.

Menurut ulama Islam klasik seperti Ibn Qayyim al-Jawziyya, Jihad adalah perbuatan melawan empat jenis musuh iaitu: melawan nafsu, syaitan, orang kafir, dan orang munafik. Kedua pertama dari jenis tersebut melibatkan perjuangan rohani yang damai semata-mata. Menurut Ibn Qayyim "jihad melawan diri iaitu nafsu mendahului jihad melawan musuh luar". Mengesahkan kepentingan utama aspek rohani Jihad, Ibn Taimiyah menulis:

"Jihad terhadap diri sendiri dan hawa nafsu adalah asas jihad melawan orang-orang kafir dan munafik, kerana seorang Muslim tidak boleh berjihad terhadap mereka melainkan dia telah berjihad terhadap dirinya dan hawa nafsunya terlebih dahulu, sebelum dia keluar melawan mereka."

Walaupun telibatkan diri dalam jihad besar, ia tidak menghalang untuk terlibat dalam jihad kecil. Abd al-Qadir al-Jilani mengesyorkan pengikutnya untuk terus melakukan jihad besar dan kecil.

Sekurang-kurangnya seorang tokoh penting Syiah Dua Belas kontemporari, Ayatollah Ruhollah Khomeini, pemimpin Revolusi Iran dan pengasas Republik Islam Iran, menulis sebuah risalah tentang "Jihad Besar" (iaitu, perjuangan dalaman/peribadi menentang dosa).

Jihad defensif dan ofensif

Ulama klasik membincangkan justifikasi jihad, termasuk melancarkannya secara pertahanan dan menyerang. Walau bagaimanapun, ahli perundangan klasik memberi lebih perhatian kepada kelakuan peperangan jus in bello (lihat bahagian seterusnya) daripada justifikasi peperang jus ad bellum. Keputusan bila hendak berperang sering dilihat sebagai keputusan politik yang paling baik diserahkan kepada pihak berkuasa politik.

Dua alasan dibenarkan untuk berjihad dinyatakan iaitu: perang defensif (pertahanan) terhadap pencerobohan luar, atau serangan ofensif atau hak terdahulu terhadap negara musuh. Menurut majoriti ahli fiqah, casus belli (justifikasi untuk perang) adalah terhad kepada pencerobohan terhadap orang Islam, dan fitnah — penganiayaan terhadap orang Islam oleh sebab kepercayaan agama mereka. Ahli fiqah berpendapat bahawa ketidakpercayaan itu sendiri bukanlah alasan untuk berperang. Oleh itu para fiqah berpendapat bahawa hanya pejuang sahaja yang harus diperangi; individu yang tidak terbabit dalam peperangan seperti wanita, kanak-kanak, pendeta, orang tua, orang gila, petani, hamba, orang buta, dan sebagainya tidak boleh dibunuh dalam peperangan. Oleh itu, Hanafī Ibn Najīm menyatakan: "sebab jihad dalam pandangan kami [Hanafī] adalah kawnuhum harbā ‛alaynā [secara harfiah, mereka berperang melawan kami]." Para fuqaha Hanafī al-Shaybānī menyatakan bahawa "walaupun kufur [kekufuran kepada Tuhan] adalah salah satu dosa besar, ia membabitkan antara individu dengan Tuhannya Yang Maha Kuasa dan hukuman untuk dosa ini harus ditangguhkan kepada dār al-jazā', (tempat perhitungan, hari akhirat)," dan al-Sarakhsī mengatakan hal serupa. Jihad ofensif termasuk pencerobohan ke wilayah musuh sama ada bagi tujuan penaklukan, dan dengan itu meluaskan susunan politik orang Islam, atau untuk menghalang musuh daripada menyerang tanah Muslim.

Teori jihad Syiah dan Sunni adalah sama, kecuali Syiah menganggap jihad ofensif hanya sah di bawah pimpinan Mahdi, yang kini dipercayai berada dalam ghaib tetapi akan kembali pada satu ketika di masa hadapan. Walau bagaimanapun, jihad pertahanan dibenarkan dalam Islam Syiah sebelum kepulangan Mahdi. Malah, ulama Syiah menekankan bahawa menjadi kewajipan agama mereka untuk mempertahankan semua umat Islam (termasuk Muslim Sunni) daripada penceroboh luar.

“ Mereka mungkin musuh kita tetapi mereka adalah manusia. Mereka terdiri daripada penduduk awam yang terdiri daripada wanita dan kanak-kanak; bagaimana seseorang boleh membunuh, menjarah dan merompak mereka? ” — Ali ibn Abi Talib, Najh Al-Balagha

Peraturan peperangan

Peraturan melarang daripada menyerang atau mencabul bukan pejuang, termasuk wanita, kanak-kanak di bawah umur akil baligh, lelaki tua, orang kurang upaya dan mereka yang sakit. Diplomat, pedagang dan petani juga kebal daripada diserang. Ahli agama (bukan Islam seperti sami dsb) dianggap sebagai bukan pejuang dan oleh itu mempunyai kekebalan juga; begitu juga tempat-tempat ibadat. Walaupun musuh tidak menghiraukan kekebalan orang yang tidak berperang, orang Islam tidak dibenarkan bertindak balas dengan cara yang sama. Walau bagaimanapun, kategori ini kehilangan imuniti jika mereka mengambil bahagian dalam memerangi, merancang atau membekalkan musuh. Sesetengah ahli fiqah berpendapat bahawa imuniti lebih berkaitan dengan status bukan berperang daripada berada dalam kelas demografi tertentu. Sebagai contoh, Muhaqqiq al-Hilli berpendapat bahawa hanya orang tua sahaja yang kebal daripada dibunuh jika mereka tidak berperang, mahupun mengambil peranan dalam membuat keputusan tentera.

Sehingga Perang Salib, para ahli fiqah Islam tidak membenarkan penggunaan manjanik kerana senjata tersebut membunuh secara sewenang-wenangnya dengan potensi mencederakan kategori bukan pejuang. Tetapi semasa Perang Salib keputusan ini telah diterbalikkan oleh kerana keperluan tentera. Para ahli fiqah juga bergelut dengan persoalan menyerang musuh yang menggunakan wanita, kanak-kanak atau orang Islam sebagai perisai manusia. Kebanyakan ahli fiqah berpendapat bahawa adalah dibenarkan untuk menyerang musuh dalam kes keperluan ketenteraan, tetapi langkah perlu diambil untuk mengarahkan serangan ke arah pejuang dan mengelakkan perisai manusia. Abu Hanifa berhujah bahawa jika orang Islam menghentikan pertempuran kerana takut membunuh bukan pejuang, maka peraturan sedemikian akan menjadikan pertempuran yang mustahil, kerana setiap bandar mempunyai orang-orang awam. Mencacatkan ayat musuh yang terbunuh juga dilarang sewaktu bertempur.

Terdapat dua keputusan yang bercanggah mengenai pemusnahan harta benda musuh. Dalam satu pertempuran tentera, Nabi Muhammad mengarahkan pemusnahan pokok kurma musuh sebagai kaedah untuk menamatkan kepungan tanpa pertumpahan darah. Sebaliknya, Abu Bakar melarang pemusnahan pokok, bangunan dan haiwan ternakan. Kebanyakan ahli fiqah tidak membenarkan pemusnahan harta musuh yang tidak perlu, tetapi membenarkannya hanya jika ia menjadi keperluan ketenteraan, seperti memusnahkan bangunan yang menjadi tempat perlindungan musuh. Sesetengah ahli fiqah juga membenarkan pemusnahan jika ia boleh melemahkan musuh atau memenangi peperangan. Ramai ahli fiqah memberi amaran terhadap "kemusnahan yang tidak wajar", bukan hanya kerana kebimbangan kemanusiaan, tetapi yang praktikal: adalah lebih berguna untuk merampas harta musuh daripada memusnahkannya. Ulama Islam melarang membunuh haiwan, melainkan kerana keperluan ketenteraan (seperti membunuh kuda dalam peperangan). Ini kerana, tidak seperti harta musuh yang lain, haiwan mampu merasai kesakitan.

Sejarah penggunaan dan amalan

Di Arab pra-Islam, orang Badwi melakukan serbuan terhadap puak dan penempatan-penempatan musuh bagi merampas harta rampasan. Menurut beberapa pengkaji (contohnya James Turner Johnson), sementara pemimpin Islam "menerapkan ke dalam hati para pejuang berkenaan kepercayaan" jihad "perang suci" dan ghaza (serbuan), "struktur asas" peperangan badwi ini "tetap, ... serbu untuk merampas harta rampasan". Menurut ahli sejarah Jonathan Berkey, kenyataan Al-Quran yang menyokong jihad pada asalnya mungkin ditujukan kepada musuh tempatan Muhammad iaitu orang kafir Mekah atau Yahudi Madinah, tetapi kenyataan yang sama ini boleh dialih apabila musuh baru muncul. Menurut ulama lain (Majid Khadduri), ia adalah peralihan tumpuan kepada penaklukan dan pengumpulan harta rampasan orang kafir bukan Badwi dan menjauhi serbuan tradisional antara suku Badwi, yang mungkin memungkinkan Islam bukan sahaja berkembang tetapi untuk mengelakkan kemusnahan diri.

Klasik

Matlamat utama jihad sebagai peperangan bukanlah bertujuan menukar agama orang bukan Islam kepada Islam secara paksa, tetapi ia lebih kepada pengembangan dan pertahanan negara Islam. Secara teori, jihad perlu diteruskan sehingga "semua manusia sama ada memeluk Islam atau tunduk kepada kuasa negara Muslim." Mungkin ada gencatan senjata sebelum ini dicapai, tetapi tiada keamanan yang kekal. Pejuang yang mati "di jalan Allah" adalah seorang syahid (shahid), yang dosanya diampunkan dan yang dijamin "masuk segera ke syurga".

Menurut Bernard Lewis, "sejak awal undang-undang Islam menetapkan" jihad dalam pengertian ketenteraan sebagai "salah satu kewajipan utama" kedua-dua "ketua negara Muslim", yang mengisytiharkan jihad, dan masyarakat Islam. Menurut ahli sejarah undang-undang Sadakat Kadri, ahli perundangan Islam pada awalnya mengembangkan doktrin jihad klasik "menjelang akhir abad kelapan", menggunakan doktrin naskh (bahawa terdapat pembaikan secara beransur-ansur dalam wahyu Tuhan sepanjang perjalanan misi Muhammad), mereka mendapati ayat-ayat dalam Al-Quran menekankan keharmonian kepada ayat-ayat yang lebih "konfrontasi" pada tahun-tahun akhir Muhammad dan membuat perkaitan tentang ayat-ayat usaha (jihad) dan ayat-ayat yang berperang (qital). Pada abad kelapan, umat Islam mengembangkan paradigma hubungan antarabangsa yang membahagikan dunia kepada tiga bahagian konseptual, dar al-Islam/dar al-‛adl/dar al-salam (rumah Islam/rumah keadilan/rumah keamanan), dar al-harb/dar al-jawr (rumah perang/rumah ketidakadilan, penindasan), dan dar al-sulh/dar al-‛ahd/dar al-muwada‛ah (rumah keamanan/rumah perjanjian /rumah perdamaian). Ahli fiqah abad kedua/kelapan iaitu Sufyan al-Thawri (w. 161/778) mengetuai yang perkara disebut oleh Khadduri sebagai mazhab pasifis, yang berpendapat bahawa jihad hanyalah perang pertahanan. Beliau juga menyatakan bahawa ahli fiqah yang memegang jawatan ini, di antaranya dia merujuk kepada ahli fiqah Hanafi al-Awza‛i (w. 157/774) dan Malik ibn Anas (w. 179/795), dan ahli fiqah awal yang lain, “menegaskan bahawa toleransi harus ditunjukkan kepada orang-orang kafir, terutama kitab suci dan menasihati Imam untuk mendakwa perang hanya apabila penduduk dar al-harb bercanggah dengan Islam." Kewajipan jihad adalah tugas kolektif (fardu kifayah). Ia hanya akan diarahkan oleh khalifah yang mungkin menangguhkannya apabila diperlukan, merundingkan gencatan senjata sehingga sepuluh tahun pada satu masa. Dalam perundangan Islam klasik—perkembangannya akan ditanggalkan—beberapa abad pertama selepas kewafatan nabi —jihad terdiri daripada peperangan melawan orang kafir, murtad, dan merupakan satu-satunya bentuk peperangan yang dibenarkan dalam Islam. (Sumber lain—Bernard Lewis —menyatakan bahawa memerangi pemberontak dan penyamun adalah sah walaupun ia bukan termasuk dalam bentuk jihad, persepsi klasik dan persembahan jihad lebih menekankan kepada tindakan peperangan di medan untuk menentang musuh asing, jihad dalaman "menentang seorang pembelot kafir, atau sebaliknya rejim yang tidak sah tidak diketahui.")

Walau bagaimanapun, sesetengah orang berpendapat bahawa syahid tidak diperoleh secara automatik kerana ia adalah dalam kuasa eksklusif Tuhan untuk menilai individu yang layak untuk mati syahid.

Manual klasik perundangan Islam kebanyakannya mengandungi bahagian Kitab Jihad, berserta peraturan yang mengawal perjalanan perang dibincangkan dengan panjang lebar. Peraturan tersebut termasuk layanan terhadap orang yang tidak berperang, wanita, kanak-kanak (juga kawasan penanaman atau kediaman), dan pembahagian harta rampasan. Peraturan sedemikian menawarkan perlindungan kepada orang awam. Rampasan termasuk ghanimah (harta rampasan yang diperoleh melalui pertempuran sebenar), dan fai (diperolehi tanpa berperang iaitu apabila musuh menyerah kalah atau melarikan diri).

Dokumentasi pertama mengenai hukum jihad ditulis oleh 'Abd al-Rahman al-Awza'i dan Muhammad ibn al-Hasan al-Shaybani. (Ia berkembang daripada perdebatan yang timbul selepas kematian Muhammad.) Walaupun sebilangan cendekiawan Islam berbeza pendapat mengenai pelaksanaan jihad, terdapat kata sepakat dalam kalangan mereka bahawa konsep jihad akan sentiasa merangkumi perjuangan bersenjata menentang penganiayaan dan penindasan.

Kedua-dua Ibn Taymiyya dan Ibn Qayyim menegaskan bahawa Muhammad tidak pernah memulakan sebarang permusuhan dan bahawa semua peperangan yang dia lakukan terutamanya bersifat pertahanan. Muhammad tidak pernah memaksa orang bukan Islam untuk memeluk Islam dan meneruskan gencatan senjata dengan orang bukan Islam selagi mereka tidak melanggarnya. Pandangan Ibn Taymiyya tentang jihad dijelaskan dalam risalahnya yang bertajuk Qāʿidah mukhtaṣarah fī qitāl al-kuffār wa muhādanatuhum wa taḥrīm qatlahum li mujarrad kufrihim. (Peraturan ringkas tentang memerangi orang-orang kafir dan membuat gencatan senjata dengan mereka, dan larangan membunuh mereka semata-mata kerana kekufurannya) Menurut Ibn Taymiyya, setiap darah manusia tidak boleh dilanggar secara lalai, kecuali "dengan hak keadilan". Walaupun Ibn Taymiyya membenarkan jihad ofensif (Jihad al-Talab) terhadap musuh yang mengancam umat Islam atau menghalang rakyat mereka daripada bebas menerima Islam, kekufuran bukanlah alasan untuk melakukan keganasan, sama ada terhadap individu atau sesebuah negara. Menurut Ibn Taymīyah, jihad adalah tindak balas yang sah terhadap pencerobohan tentera oleh orang kafir dan bukan semata-mata disebabkan perbezaan agama. Ibnu Taimiyah menulis:

“Adapun orang yang melampaui batas yang tidak berperang, tidak ada nas yang di dalamnya Allah memerintahkan untuk diperangi. Sebaliknya, orang-orang kafir hanya diperangi dengan syarat mereka berperang, sebagaimana yang diamalkan oleh jumhur ulama dan termaktub dalam Al-Kitab dan As-Sunnah."

Walau dilihat betapapun pentingnya jihad, ia tidak dianggap sebagai salah satu daripada "rukun Islam". Menurut seorang ulama (Majid Khadduri, lima rukun tersebut adalah kewajipan individu, tetapi jihad merupakan "kewajipan kolektif" seluruh masyarakat Islam yang dimaksudkan untuk dilaksanakan oleh negara Islam. Ini adalah kepercayaan "semua fuqaha, hampir tidak terkecuali", tetapi tidak terpakai untuk mempertahankan masyarakat Islam daripada serangan mendadak, yang mana jihad adalah dan "kewajipan individu" semua orang yang beriman, termasuk wanita dan kanak-kanak.

Ulama sebelum ini menganggap bahawa kerajaan berpusat bertanggungjawab untuk menganjurkan jihad. Tetapi perkara tersebut berubah apabila kewibawaan khalifah Abbasiyah semakin lemah. Al-Mawardi membenarkan gabenor tempatan untuk berjihad bagi pihak khalifah. Desentralisasi jihad ini menjadi sangat mendesak selepas Perang Salib. Ali ibn Tahir al-Sulami berhujah bahawa semua orang Islam bertanggungjawab melancarkan peperangan bagi tujuan mempertahankan diri. Al-Sulami menggalakkan penguasa Islam dari negeri yang jauh untuk membantu orang Islam yang diceroboh.

Doktrin Syiah klasik mengekalkan jihad pertahanan sebagai perkara yang dibenarkan, walau bagaimnapun bagi jihad ofensif ia memerlukan kehadiran Imam. Pengecualian untuk ini, semasa zaman pertengahan, adalah apabila khalifah Fatimiyah pertama Abdallah al-Mahdi Billah mendakwa sebagai wakil Imam dan menuntut hak untuk melancarkan jihad ofensif.

Selepas pencerobohan Mongol, ulama Syiah Muhaqqiq al-Hilli bukan sahaja membenarkan dan memuji perang pertahanan, bahkan wajib. Jika seorang Muslim tidak boleh mengambil bahagian dalam pembelaan maka dia harus, sekurang-kurangnya, menghantar sokongan material. Ini tetap berlaku walaupun umat Islam diperintah oleh pemerintah yang zalim.

Penaklukan Islam awal

Zaman Khalifah

Pada era awal yang mengilhami Islam klasik (Khilafah Rasyidin) dan berlangsung kurang dari satu abad, jihad bagi menyebarkan alam Islam merangkumi berjuta-juta subjek, dan kawasan yang meluas "dari sempadan India dan China ke Pyrenees dan Atlantik". Peranan agama dalam penaklukan awal ini dibahaskan. Pengarang Arab zaman pertengahan percaya bahawa penaklukan itu diperintahkan oleh Tuhan, dan membentangkannya sebagai tindakan yang tertib dan berdisiplin, di bawah perintah khalifah. Ramai ahli sejarah moden mempersoalkan jihad ini dengan menyatakan kelaparan dan penggurunan yang sebenarnya menjadi kuasa pendorong dalam penaklukan. Ahli sejarah terkenal William Montgomery Watt berhujah bahawa "Kebanyakan peserta dalam ekspedisi [Islam awal] tidak memikirkan perkara lain selain harta rampasan. . . Tiada dalam pemikiran mereka untuk menyebarkan agama Islam." Begitu juga, Edward J. Jurji berhujah bahawa motivasi penaklukan Arab sememangnya bukan "untuk penyebaran Islam . . . Kelebihan ketenteraan, keinginan ekonomi, [dan] percubaan untuk mengukuhkan kekuasaan negara dan meningkatkan kedaulatannya ... adalah beberapa faktor penentu." Beberapa penjelasan terkini menyebut sebab kebendaan dan agama dalam penaklukan.

Penggunaan Pasca Klasik

Menurut beberapa penulis, definisi jihad yang lebih spiritual berkembang selepas 150 tahun perang jihad dan perluasan wilayah Muslim, dan khususnya selepas penceroboh Mongol memecat Baghdad dan menggulingkan Khalifah Abbasiyah. Sejarawan Hamilton Gibb menyatakan bahawa "dalam sejarah Komuniti [Muslim], konsep jihad telah beransur-ansur lemah dan ia telah banyak ditafsir semula secara panjang lebar dari segi etika sufi." Johnson menyatakan bahawa "walaupun kepentingan teori tentang idea jihad dalam pemikiran perundangan Islam klasik", pada zaman Abbasiyah, konsep itu tidak lagi menjadi pusat ketatanegaraan.

Rudolph Peters juga menulis bahawa dengan terhentinya perluasan kuasa Islam, konsep jihad dihayati sebagai suau perjuangan moral atau rohani. Karya klasik terdahulu yang didapati oleh Peter mengenai fiqah menekankan jihad adalah suatu bentuk perang untuk agama Tuhan. Ulama Islam terkemudian seperti Ibn al-Amir al-San'ani, Muhammad Abduh, Rashid Rida, Ubaidullah Sindhi, Yusuf al-Qaradawi, Shibli Nomani, dll menekankan aspek pertahanan jihad, membezakan antara jihad pertahanan (jihad al-daf) dan jihad ofensif (Jihad al-talab atau jihad pilihan). Mereka menyangkal tanggapan konsensus mengenai Jihad al-talab sebagai kewajipan bersama (fardu kifayah). Bagi menyokong pandangan ini, ulama ini merujuk kepada karya ulama klasik seperti Al-Jassas, Ibn Taymiyyah, dll. Menurut Ibn Taymiyya, sebab jihad terhadap orang bukan Islam bukanlah kerana kekufuran mereka, tetapi ancaman yang diberikan oleh mereka kepada orang-orang Islam. Memetik Ibn Taymiyya, ulama seperti Rashid Rida, Al San'ani, Qaradawi, dan lain-lain berpendapat bahawa orang kafir tidak perlu diperangi melainkan mereka menimbulkan ancaman kepada umat Islam. Oleh sebab itu, jihad hanya diwajibkan sebagai peperangan pertahanan untuk bertindak balas terhadap pencerobohan atau "khianat" terhadap masyarakat Islam, dan bahawa "negara normal dan dikehendaki" antara wilayah Islam dan bukan Islam adalah salah satu daripada "kewujudan bersama secara aman." Ini serupa dengan konsep Barat tentang "Perang Adil". Begitu juga ulama Islam abad ke-18 Muhammad ibn Abd al-Wahhab mendefinisikan jihad sebagai tindakan ketenteraan pertahanan untuk melindungi masyarakat Islam, dan menekankan aspek pertahanannya seiring dengan penulis Islam abad ke-20 kemudian. Hari ini, beberapa pengarang Islam hanya mengiktiraf peperangan yang diperjuangkan untuk tujuan pertahanan wilayah serta peperangan yang diperjuangkan untuk mempertahankan kebebasan beragama sebagai sah.

Tema utama Ibn Taymiyyah termasuk membenarkan penggulingan kuasa pemerintah yang diklasifikasikan sebagai kafir kerana kegagalan untuk mematuhi undang-undang Islam, pembahagian dunia secara mutlak kepada dar al-kufur dan dar al-Islam, pelabelan sesiapa yang tidak mematuhi kepada tafsiran tertentu tentang Islam sebagai orang kafir, dan seruan untuk berperang secara menyeluruh terhadap orang bukan Islam, khususnya Yahudi dan Kristian.

Ibn Taymiyyah mengiktiraf "kemungkinan jihad menentang orang Islam yang `sesat` dan `menyeleweng` dalam dar al-Islam. Beliau mengenal pasti orang Islam yang dianggap sesat dan menyeleweng ini ialah sesiapa sahaja yang menyebarkan bidaah yang bertentangan dengan al-Quran dan Sunnah ... menghalalkan jihad terhadap sesiapa sahaja yang enggan mematuhi hukum Islam atau memberontak terhadap pihak berkuasa Islam yang sebenar." Dia menggunakan "takrifan yang luas" tentang bentuk pencerobohan atau pemberontakan terhadap umat Islam, yang akan menjadikan jihad "bukan sahaja dibenarkan tetapi perlu." Ibn Taimiyah juga memberi perhatian yang teliti dan panjang kepada persoalan mati syahid dan faedah jihad: 'Dalam jihad, seseorang boleh hidup dan mati dalam kebahagiaan yang hakiki, baik di dunia mahupun di akhirat. Meninggalkannya bermakna kehilangan sepenuhnya atau sebahagian daripada kedua-dua jenis kebahagiaan.`

Bernard Lewis menyatakan bahawa walaupun kebanyakan ahli teologi Islam pada zaman klasik (750–1258 CE) memahami jihad sebagai usaha ketenteraan, selepas kebantutan penaklukan Islam dan perpecahan kekhalifahan kepada negara-negara yang lebih kecil, "jihad yang sukar dilawan dan kekal telah berakhir". Apabila jihad tidak lagi dapat dilaksanakan, ia "ditunda dari zaman bersejarah kepada zaman mesianik." Walaupun ketika Empayar Uthmaniyyah menjalankan perang perluasan suci baru pada abad ketujuh belas, "perang itu tidak diteruskan secara universal". Mereka tidak berusaha untuk memulihkan Sepanyol atau Sicily. 

Menjelang tahun 1500-an, telah diterima bahawa keadaan kekal hubungan antara dar al-Islam dan dar al-harb adalah keamanan.

Shah Ismail dari dinasti Safavid cuba menuntut hak untuk melancarkan jihad pertahanan, khususnya terhadap Uthmaniyah. Walau bagaimanapun, ulama Syiah tidak membenarkannya, mengekalkan pendirian klasik bahawa hanya Imam sebenar sahaja boleh melancarkan perang sedemikian. Semasa zaman Qajar, ulama Syiah mengambil pendirian bahawa Shah bertanggungjawab untuk keselamatan negara maka mereka membenarkan perang Persia-Rusia pada abad ke-19 sebagai jihad.

Pada abad ke-18, Empayar Durrani di bawah pemerintahan Ahmad Shah Durrani dan anak lelaki serta penggantinya, Timur Shah Durrani telah mengeluarkan pelbagai jihad menentang Misls Sikh di wilayah Punjab, selalunya untuk menyatukan wilayah dan meneruskan pemerintahan Afghanistan di wilayah itu, usaha di bawah Ahmad Shah gagal, manakala Timur Shah telah berjaya.

Kolonialisme dan modenisme

Negara jihad Fulani di Afrika Barat, c. 1830

Sewaktu orang Eropah mula menjajah dunia Islam, jihad adalah salah satu tindak balas pertama oleh orang Islam tempatan. Emir Abdelkader menganjurkan jihad di Algeria menentang penguasaan Perancis, memanfaatkan rangkaian sufi sedia ada. Peperangan lain menentang kuasa penjajah sering diisytiharkan sebagai jihad: perintah agama Senussi mengisytiharkan jihad menentang kawalan Itali ke atas Libya pada tahun 1912, dan "Mahdi" di Sudan mengisytiharkan jihad menentang kedua-dua British dan Mesir pada tahun 1881.

Rashid Rida dan Muhammad Abduh berhujah bahawa hidup bersama secara aman harus menjadi keadaan biasa antara negara Islam dan bukan Islam, memetik ayat dalam al-Quran yang membenarkan peperangan hanya untuk mempertahankan diri. Namun pandangan ini masih meninggalkan jihad terbuka menentang penjajahan yang dilihat sebagai serangan terhadap umat Islam.

Sayyid Ahmad Khan juga berhujah jihad terhad kepada kes-kes penindasan, dan oleh kerana British Raj membenarkan kebebasan beragama, tidak ada keperluan untuk berjihad menentang British. Sebaliknya, Khan merumuskan jihad sebagai memulihkan kemajuan sains Islam lampau untuk memodenkan dunia Islam.

Konsep yang memainkan peranan dalam jihad anti-kolonial (atau kekurangannya) ialah kepercayaan kepada Mahdi. Menurut eskatologi Islam, seorang tokoh mesianik bernama Mahdi akan muncul dan memulihkan keadilan di bumi. Kepercayaan sebegitu kadangkala mematahkan semangat umat Islam daripada berjihad menentang kuasa penjajah, sebaliknya mendorong mereka untuk pasif menunggu kedatangan mesias. Mesej sedemikian telah diedarkan di Algeria untuk melemahkan jihad Emir Abdelkader menentang Perancis. Sebaliknya, kepercayaan ini boleh menjadi kuasa penggerak yang kuat dalam kes apabila seseorang mengisytiharkan dirinya Mahdi. Pemberontakan mahdi seperti ini berlaku di India (1810), Mesir (1865) dan Sudan (1881).

Dengan kebangkitan Islam, gerakan "fundamentalis" baru muncul, dengan beberapa tafsiran Islam yang berbeza, yang sering memberi penekanan yang lebih kepada jihad. Gerakan Wahabi yang tersebar di semenanjung Arab bermula pada abad ke-18, menekankan jihad sebagai perjuangan bersenjata. Apa yang dipanggil negara jihad Fulbe dan beberapa negara jihad lain di Afrika Barat ditubuhkan oleh beberapa siri peperangan ofensif pada abad ke-19.  Tiada satu pun daripada gerakan jihad ini yang menang. Yang paling berkuasa, Kekhalifahan Sokoto, bertahan kira-kira satu abad sehingga dimasukkan ke dalam Kolonial Nigeria pada tahun 1903. 

Apabila khalifah Uthmaniyah menyeru "Jihad Besar" kepada semua orang Islam menentang kuasa Perikatan semasa Perang Dunia I, terdapat harapan dan kebimbangan bahawa orang Islam bukan Turki akan berpihak kepada Turki Uthmaniyah, tetapi rayuan itu tidak "[menyatukan] dunia Islam.", dan orang Islam tidak berpaling pada komander bukan Islam mereka dalam pasukan Perikatan. (Perang itu membawa kepada berakhirnya kekhalifahan ketika Empayar Uthmaniyyah memasuki pihak yang kalah dalam perang dan menyerah diri dengan bersetuju dengan syarat "menghukum dengan kejam". Ini telah dibatalkan oleh pahlawan perang popular Mustafa Kemal, yang juga seorang sekular dan kemudiannya menghapuskan khalifah.)

Sebelum revolusi Iran pada tahun 1922, ulama Syiah Mehdi Al-Khalissi mengeluarkan fatwa menyeru rakyat Iraq supaya tidak mengambil bahagian dalam pilihan raya Iraq, kerana kerajaan Iraq ditubuhkan oleh kuasa asing. Beliau kemudiannya memainkan peranan dalam pemberontakan Iraq pada tahun 1920. Antara tahun 1918 dan 1919 di kota suci Syiah Najaf, Liga Kebangkitan Islam telah ditubuhkan oleh beberapa ulama, ketua suku, dan tuan tanah membunuh seorang pegawai British dengan harapan mencetuskan pemberontakan serupa di Karbala yang juga dianggap suci untuk Syiah. 

Semasa pemberontakan Iraq pada tahun 1920, Ayatollah Besar Muhammad Taqi Shirazi bapa Mohammad al-Husayni al-Shirazi dan datuk kepada Sadiq Hussaini Shirazi, mengisytiharkan pemerintahan British tidak dibenarkan dan menyeru jihad menentang pendudukan Eropah di Timur Tengah.

Pasca kolonialisme

Islamisme telah memainkan peranan yang semakin meningkat dalam dunia Islam pada abad ke-20, terutamanya berikutan krisis ekonomi pada tahun 1970-an dan 1980-an. Salah satu kumpulan Islam pertama, Ikhwan Muslimin, menekankan perjuangan fizikal dan kesyahidan dalam akidahnya: "Tuhan adalah objektif kami; Al-Quran adalah perlembagaan kami; Nabi adalah pemimpin kami; perjuangan (jihad) adalah jalan kami; dan kematian untuk umat Islam. Demi Tuhan adalah cita-cita kami yang paling tinggi." Hassan al-Banna menekankan jihad pedang, dan menyeru rakyat Mesir untuk bersiap sedia untuk jihad menentang Empayar British, (menjadikannya ulama berpengaruh pertama sejak pemberontakan India 1857 yang menyeru jihad pedang). Kumpulan itu menyeru jihad menentang Israel pada tahun 1940-an, dan cawangan Palestinnya, Hamas, menyeru jihad menentang Israel apabila Intifada Pertama bermula.

Pemikiran Muslim moden telah tertumpu pada waktu untuk pergi berperang (jus ad bellum), tidak memberi banyak perhatian pada kelakuan semasa perang (jus in bello). Ini kerana kebanyakan ahli teori Islam melihat undang-undang kemanusiaan antarabangsa sebagai konsisten dengan kehendak Islam. Bagaimanapun, baru-baru ini umat Islam sekali lagi mula membincangkan kelakuan semasa perang sebagai tindak balas terhadap kumpulan pengganas tertentu yang menyasarkan orang awam.

Menurut Rudolph F. Peters dan Natana J. DeLong-Bas, gerakan baru "fundamentalis" membawa tafsiran semula Islam dan tulisan mereka sendiri tentang jihad. Tulisan-tulisan ini cenderung kurang berminat dan terlibat dengan hujah undang-undang, apa yang dikatakan oleh mazhab hukum Islam yang berbeza, atau dalam penyelesaian untuk semua situasi yang berpotensi. "Mereka lebih menekankan justifikasi moral dan nilai etika yang mendasari peraturan, daripada penghuraian terperinci peraturan tersebut." Mereka juga cenderung untuk mengabaikan perbezaan antara jihad Besar dan Kecil kerana ia mengalihkan perhatian umat Islam "daripada perkembangan semangat tempur yang mereka percaya diperlukan untuk menyingkirkan dunia Islam daripada pengaruh Barat".

Fundamentalis Islam kontemporari sering dipengaruhi oleh idea-idea ahli perundangan Islam zaman pertengahan Ibn Taymiyyah, dan wartawan Mesir Sayyid Qutb, tentang jihad.

Sayyid Qutb, pengarang Islam dan pemimpin berpengaruh Ikhwan Muslimin

Pemimpin Ikhwan Muslimin yang sangat berpengaruh, Sayyid Qutb, berkhutbah dalam bukunya Milestones bahawa jihad, `bukan fasa sementara tetapi perang yang kekal. . . Jihad untuk kebebasan tidak boleh berhenti sehingga kuasa Syaitan ditamatkan dan agama disucikan untuk Tuhan sepenuhnya.` Qutb menumpukan pada kesyahidan dan jihad, tetapi beliau menambah tema pengkhianatan dan permusuhan terhadap Islam orang Kristian dan khususnya Yahudi. Jika orang bukan Islam melancarkan "perang melawan Islam", jihad menentang mereka bukan menyerang tetapi bertahan. Dia juga menegaskan bahawa orang Kristian dan Yahudi adalah musyrikin (bukan monoteis) kerana (dia mendakwa) memberi imam atau rabbi mereka "kuasa untuk membuat undang-undang, mematuhi undang-undang yang dibuat oleh mereka [dan] tidak dibenarkan oleh Tuhan" dan "taat kepada undang-undang dan penghakiman adalah sejenis ibadah".

Ideologi kemudiannya, Muhammad abd-al-Salam Faraj, meninggalkan beberapa ajaran Qutb tentang jihad. Walaupun Qutb merasakan bahawa jihad adalah pengisytiharan "pembebasan untuk manusia" (iaitu manusia mempunyai pilihan bebas antara Islam dan kekufuran), Faraj melihat jihad sebagai cara untuk menakluk dunia dan menegakkan semula khilafah. Faraj menghalalkan pembohongan, menyerang pada waktu malam (walaupun ia membawa kepada membunuh orang yang tidak bersalah secara tidak sengaja), dan memusnahkan pokok orang kafir. Idea-ideanya mempengaruhi kumpulan pelampau Islam Mesir, dan Ayman al-Zawahiri, kemudiannya orang No. 2 dalam al-Qaeda.

Ramai orang Islam (termasuk ulama seperti al-Qaradawi dan Sayyid Tantawi) mengecam serangan pengganas Islam terhadap orang awam, melihatnya sebagai bertentangan dengan peraturan jihad yang melarang menyasarkan bukan pejuang.

Semasa pencerobohan Soviet ke atas Afghanistan, walaupun merupakan negara majoriti Sunni, penduduk Syiah Afghanistan mengambil senjata menentang kerajaan Komunis dan tentera Soviet bersekutu seperti Sunni negara itu dan secara kolektif dirujuk sebagai Mujahidin Afghanistan. Jihad Syiah di Afghanistan dikenali sebagai Tehran Eight dan mendapat sokongan daripada kerajaan Iran dalam memerangi kerajaan Komunis Afghanistan dan tentera Soviet bersekutu di Afghanistan.

Abdullah Azzam

Pada 1980-an Abdullah Azzam menganjurkan jihad menentang "orang-orang kafir". Azzam mengeluarkan fatwa menyeru jihad menentang pendudukan Soviet di Afghanistan, mengisytiharkan ia sebagai kewajipan individu untuk semua umat Islam yang mampu kerana ia adalah jihad pertahanan untuk menghalau penceroboh. Fatwa beliau telah disahkan oleh beberapa ulama termasuk ulama terkemuka Saudi seperti Sheikh Abd al-Aziz ibn Baz.

Azzam mendakwa bahawa "sesiapa yang melihat keadaan umat Islam hari ini akan mendapati bahawa kemalangan besar mereka adalah meninggalkan jihad mereka", dan dia juga memberi amaran bahawa "tanpa Jihad, syirik (menyertai Allah) akan merebak dan menjadi dominan". Jihad adalah sangat penting sehingga untuk "menolak" orang-orang kafir adalah "kewajipan yang paling penting selepas Iman [iman]".

Azzam juga berhujah untuk tafsiran yang lebih luas tentang siapa yang dibenarkan untuk membunuh dalam jihad, tafsiran yang difikirkan oleh sesetengah orang mungkin telah mempengaruhi beberapa pelajarnya, termasuk Osama bin Laden.

Seorang penceramah berkarisma, Azzam mengembara ke berpuluh-puluh bandar di Eropah dan Amerika Utara untuk menggalakkan sokongan jihad di Afghanistan. Dia memberi inspirasi kepada anak-anak muda Islam dengan kisah-kisah ajaib semasa jihad—mujahidin yang menewaskan sekumpulan besar tentera Soviet yang hampir berseorangan, yang telah dilanggar kereta kebal tetapi terselamat, yang ditembak tetapi tidak terkena peluru. Malaikat telah disaksikan menunggang ke dalam pertempuran dengan menunggang kuda, dan bom yang jatuh telah dipintas oleh burung, yang berlumba di hadapan jet untuk membentuk kanopi pelindung ke atas pahlawan. Di Afghanistan dia menubuhkan "pejabat perkhidmatan" untuk pejuang asing dan dengan sokongan daripada bekas pelajarnya Osama bin Laden dan badan amal Saudi, mujahidin asing atau bakal mujahidin telah disediakan. Antara 1982 dan 1992 dianggarkan 35,000 sukarelawan Muslim individu pergi ke Afghanistan untuk memerangi Soviet dan rejim Afghanistan mereka. Beribu-ribu lagi menghadiri sekolah sempadan yang dipenuhi dengan bekas dan pejuang masa depan. Arab Saudi dan monarki Teluk konservatif lain juga memberikan sokongan kewangan yang besar kepada jihad—$600 juta setahun menjelang 1982. CIA juga membiayai Maktab al-Khidamat Azzam dan lain-lain melalui Operasi Siklon.

Azzam melihat Afghanistan sebagai permulaan jihad untuk menghalau orang kafir dari banyak negara— Republik Soviet selatan Asia Tengah, Bosnia, Filipina, Kashmir, Somalia, Eritrea, Sepanyol, dan terutamanya negara asalnya Palestin. Kekalahan Soviet di Afghanistan dikatakan telah "menguatkan kecenderungan jihad daripada fenomena pinggir kepada kuasa besar di dunia Islam."

Setelah mengecapi kemenangan di Afghanistan, ramai daripada ribuan pejuang pulang ke negara asal mereka seperti Mesir, Algeria, Kashmir atau ke tempat seperti Bosnia untuk meneruskan jihad. Tidak semua bekas pejuang bersetuju dengan pilihan sasaran Azzam (Azzam telah dibunuh pada November 1989) tetapi bekas pejuang Afghanistan memimpin atau mengambil bahagian dalam pemberontakan serius di Mesir, Algeria, Kashmir, Somalia pada 1990-an dan kemudian mewujudkan "aliran jihad transnasional."

Pada Februari 1998, Osama bin Laden meletakkan "Deklarasi Barisan Islam Dunia untuk Jihad menentang Yahudi dan Tentera Salib" dalam akhbar Al-Quds al-Arabi. Pada 11 September 2001, empat pesawat penumpang telah dirampas di Amerika Syarikat dan terhempas, memusnahkan Pusat Dagangan Dunia dan merosakkan Pentagon.

Syiah

Dalam Islam Syiah, jihad adalah salah satu daripada sepuluh Amalan Agama (walaupun bukan satu daripada lima rukun). Secara tradisinya, doktrin Syiah Dua Belas berbeza daripada ajaran Islam Sunni mengenai konsep jihad, dengan jihad "dilihat sebagai keutamaan yang lebih rendah" dalam teologi Syiah dan "aktiviti bersenjata" oleh Syiah adalah "terhad kepada geografi terdekat seseorang".

Kerana sejarah mereka ditindas, Syiah juga mengaitkan jihad dengan ciri-ciri ghairah tertentu, terutamanya dalam mengingati Asyura. Mahmoud M. Ayoub berkata:

Dalam tradisi Islam, jihad atau perjuangan di jalan Allah, sama ada sebagai perjuangan bersenjata, atau sebarang bentuk penentangan terhadap yang salah, secara umumnya dianggap sebagai salah satu syarat penting dalam keimanan seseorang sebagai seorang Muslim. Tradisi Syi'ah membawa keperluan ini selangkah lebih maju, menjadikan jihad sebagai salah satu tiang atau asas (arkan) agama. Oleh itu, jika perjuangan Husain melawan rejim Umayyah mesti dianggap sebagai satu tindakan jihad, maka, Dalam fikiran para penyembah, penyertaan masyarakat dalam penderitaannya dan pendakiannya kepada kebenaran mesejnya juga mesti dianggap sebagai lanjutan dari perjuangan suci Imam itu sendiri. Hadis yang kami ambil tajuk bab ini menyatakan perkara ini dengan sangat jelas. Ja'far al-Sadiq dikatakan telah mengisytiharkan kepada al-Mufaddal, salah seorang murid terdekatnya, 'Keluh kesah orang yang berduka atas kesalahan yang kita lakukan adalah pujian (tasbih) [Tuhan], kesedihannya bagi kita adalah ibadah, dan dia menyimpan rahsia kami adalah perjuangan (jihad) di jalan Allah'; Imam kemudian menambah, 'Hadis ini hendaklah ditulis dengan huruf emas'.

dan

Oleh itu, konsep jihad (perjuangan suci) mendapat makna yang lebih mendalam dan lebih peribadi. Sama ada melalui tangisan, gubahan dan pembacaan syair, menunjukkan belas kasihan dan berbuat baik kepada orang miskin atau membawa senjata, Muslim Syi'ah melihat dirinya membantu Imam dalam perjuangannya menentang kebatilan (zulm) dan memperoleh pahala yang sama (thawab) mereka yang benar-benar berjuang dan mati untuknya. Ta'ziyah, dalam erti kata yang lebih luas perkongsian seluruh kehidupan keluarga Muhammad yang menderita, telah menjadi bagi masyarakat Syi'ah makna belas kasihan yang sebenar.

Dalam perang saudara Syria, pejuang Syiah dan Sunni melancarkan jihad terhadap satu sama lain. Di Yaman, Gerakan Houthi telah menggunakan rayuan untuk berjihad sebagai sebahagian daripada ideologi mereka serta perekrutan mereka.

Evolusi istilah dalam perundangan Islam

Sesetengah pemerhati telah mencatatkan evolusi dalam peraturan jihad—daripada doktrin "klasik" asal kepada jihadisme Salafi abad ke-21. Menurut ahli sejarah undang-undang Sadarat Kadri, selama beberapa abad terakhir, perubahan tambahan dalam doktrin undang-undang Islam (yang dibangunkan oleh Islamis yang sebaliknya mengutuk mana-mana bid'ah (inovasi) dalam agama), telah "menormalkan" apa yang pernah "tak terfikir". "Idea bahawa orang Islam mungkin meledakkan diri mereka untuk Tuhan tidak pernah didengari sebelum tahun 1983, dan hanya pada awal 1990-an bahawa sesiapa di mana-mana sahaja telah cuba untuk mewajarkan membunuh orang Islam yang tidak bersalah yang tidak berada di medan perang."

Doktrin jihad pertama atau "klasik" yang dikembangkan menjelang akhir abad ke-8, menekankan jihad pedang (jihad bil-saif) daripada "jihad hati", tetapi ia mengandungi banyak sekatan undang-undang yang dibangunkan daripada tafsiran kedua-dua Al-Quran dan Hadis, seperti peraturan terperinci yang melibatkan "permulaan, kelakuan, penamatan" jihad, layanan terhadap tawanan, pembahagian harta rampasan, dsb. Melainkan jika berlaku serangan mendadak ke atas masyarakat Islam, jihad bukanlah "kewajipan peribadi" (fard ayn); sebaliknya ia adalah "satu kolektif" (fardhu al-kifaya), yang harus dilaksanakan "di jalan Allah" (fi sabil Allah), dan ia hanya boleh diarahkan oleh khalifah, "yang budi bicaranya terhadap kelakuannya adalah mutlak." (Ini sebahagiannya direka untuk mengelakkan insiden seperti jihad Kharijia terhadap dan pembunuhan Khalifah Ali, kerana mereka menganggap bahawa dia bukan lagi seorang Muslim). Kesyahidan akibat serangan ke atas musuh tanpa mempedulikan keselamatan anda sendiri adalah terpuji, tetapi mati dengan tangan anda sendiri (berbanding dengan musuh) layak mendapat tempat yang istimewa di Neraka. Kategori jihad yang dianggap sebagai kewajipan kolektif kadangkala dipermudahkan sebagai "jihad ofensif" dalam teks Barat.

Ahli teologi Islam Abu Abdullah al-Muhajir telah dikenal pasti sebagai ahli teori dan ideologi utama di sebalik keganasan jihad moden. Justifikasi teologi dan undang-undangnya mempengaruhi Abu Musab al-Zarqawi dari al-Qaeda serta beberapa kumpulan pengganas jihad, termasuk ISIS. Zarqawi menggunakan manuskrip idea al-Muhajir di kem latihan AQI yang kemudiannya digunakan oleh ISIS, yang disebut sebagai The Jurisprudence of Jihad atau The Jurisprudence of Blood.

Buku itu telah digambarkan sebagai merasionalkan "pembunuhan bukan pejuang" oleh Mark Towsend dari The Guardian, memetik Salah al-Ansari dari Quilliam, yang menyatakan: "Terdapat kekurangan kajian dan kebimbangan yang mengejutkan mengenai teks yang menjijikkan dan berbahaya ini. [The Jurisprudence of Blood] dalam hampir semua keilmuan Barat dan Arab". Charlie Winter dari The Atlantic menyifatkan ia sebagai "buku permainan teologi yang digunakan untuk mewajarkan perbuatan keji kumpulan itu". Dia menyatakan:

Bermula dari renungan tentang merit memenggal kepala, menyeksa, atau membakar tahanan hingga pemikiran tentang pembunuhan, peperangan pengepungan, dan penggunaan senjata biologi, warisan intelektual Muhajir adalah komponen penting dalam dalam korpus sastera ISIS—apa sahaja yang berlaku selepas itu—ia-satu cara untuk menjadikan apa-apa sahaja yang dibenarkan, dengan syarat, ia boleh diputar sebagai bermanfaat untuk jihad. [...] Menurut Muhajir, membunuh diri untuk membunuh orang bukan sahaja perbuatan yang kukuh dari segi teologi, tetapi juga satu tindakan yang patut dipuji, sesuatu yang perlu dihargai dan diraikan tanpa mengira hasilnya. [...] baik Zarqawi mahupun ahli warisnya tidak menoleh ke belakang, secara bebas menggunakan karya Muhajir untuk menormalkan penggunaan taktik bunuh diri sejak itu, sehingga ia telah menjadi satu-satunya kaedah ketenteraan dan pengganas yang paling penting—defensif atau ofensif—yang digunakan oleh ISIS hari ini. Cara Muhajir berteorinya adalah mudah—dia menawarkan penyelesaian teologi yang membolehkan sesiapa yang menginginkannya untuk mengetepikan perintah Al-Quran terhadap bunuh diri.

Pakar psikologi Chris E. Stout juga membincangkan teks yang diilhamkan oleh al Muhajir dalam bukunya, Terrorism, Political Violence, and Extremism. Dia menilai bahawa jihad menganggap tindakan mereka sebagai "untuk kebaikan yang lebih besar"; bahawa mereka berada dalam situasi "lemah di bumi" yang menjadikan keganasan sebagai cara penyelesaian yang sah.

Penggunaan semasa

Istilah 'jihad' telah memperoleh makna ganas dan tidak ganas. Menurut John Esposito, ia boleh bermakna berusaha untuk menjalani kehidupan yang bermoral dan berakhlak mulia, menyebarkan dan mempertahankan Islam serta memerangi ketidakadilan dan penindasan, antara lain. Kepentingan relatif kedua-dua bentuk jihad ini adalah masalah kontroversi. Rudoph Peters menulis bahawa, dalam dunia kontemporari, Muslim tradisionalis memahami jihad daripada karya klasik tentang fiqah ; Muslim modernis menganggap jihad sebagai perang yang adil dalam undang-undang antarabangsa dan menekankan aspek pertahanannya; dan fundamentalis melihatnya sebagai pengembangan Islam dan merealisasikan cita-cita Islam. David Cook menulis bahawa umat Islam telah memahami jihad dalam pengertian ketenteraan, baik dalam teks klasik mahupun dalam teks kontemporari. Bagi Cook idea bahawa jihad pada asasnya bukan kekerasan datang terutamanya daripada teks sufi dan sarjana Barat yang mengkajinya, atau daripada pengampu Muslim. Gallup telah menyatakan bahawa tinjauannya menunjukkan bahawa konsep jihad di kalangan umat Islam "jauh lebih bernuansa daripada pengertian tunggal iaitu pengulas Barat selalu menggunakan istilah itu."

Pendapat umum umat Islam

Tinjauan oleh Gallup bertanya kepada umat Islam di lapan negara apakah erti jihad kepada mereka. Di Lubnan, Kuwait, Jordan, dan Maghribi, tindak balas yang paling kerap ialah "kewajipan terhadap Tuhan", "tugas ketuhanan", atau "penyembahan Tuhan", tanpa konotasi ketenteraan. Di Turki, Iran, Pakistan dan Indonesia, banyak respons termasuk "mengorbankan nyawa demi Islam/Tuhan/alasan yang adil" atau "berperang melawan penentang Islam". Makna biasa lain "jihad" di dunia Islam termasuk "komitmen untuk bekerja keras", "menggalakkan keamanan", dan "menghidupkan prinsip Islam". Istilah ini juga digunakan untuk memperjuangkan pembebasan wanita.

Perjuangan rohani, sosial, ekonomi yang lain

Sarjana Muslim Syiah Mahmoud M. Ayoud menyatakan bahawa "Matlamat jihad yang sebenar adalah untuk mencapai keharmonian antara Islam (ketundukan), kepercayaan (iman), dan ihsan (kehidupan yang benar)." Jihad adalah satu proses yang merangkumi kedua-dua pembaharuan individu dan sosial, ini dipanggil jihad fi sabil allah ("perjuangan di jalan Tuhan"), dan boleh dilakukan dengan cara al-Quran (jihad bi-al-qur'an). Menurut Ayoud Jihad terbesar adalah perjuangan setiap Muslim melawan kejahatan sosial, moral, dan politik. Namun, bergantung kepada keadaan sosial dan politik, jihad boleh dianggap sebagai kewajipan asas (farid) keenam yang ditanggung oleh seluruh masyarakat Islam (umat) apabila integriti mereka dalam bahaya, dalam hal ini jihad menjadi "kewajipan mutlak" (fardu ain), atau apabila pembaharuan sosial dan agama terjejas teruk. Jika tidak ia adalah "fardu kifayah", diwajibkan kepada mereka yang terlibat secara langsung. Peraturan ini digunakan untuk perjuangan bersenjata atau "jihad pedang".

Pada zaman moden, ulama dan profesor Pakistan Fazlur Rahman Malik telah menggunakan istilah tersebut untuk menggambarkan perjuangan untuk mewujudkan "perintah moral-sosial yang adil", manakala Presiden Habib Bourguiba dari Tunisia telah menggunakannya untuk menggambarkan perjuangan pembangunan ekonomi di negara itu.

Menurut BBC, makna ketiga jihad ialah perjuangan untuk membina masyarakat yang baik. Dalam ulasan hadis Sahih Muslim, bertajuk al-Minhaj, ulama Islam zaman pertengahan Yahya ibn Sharaf al-Nawawi menyatakan bahawa "salah satu tugas kolektif masyarakat secara keseluruhan (fardu kifayah) adalah untuk membuat bantahan yang sah, untuk menyelesaikan masalah agama, berilmu tentang Hukum Ilahi, memerintahkan yang ma’ruf dan melarang perbuatan yang mungkar”.

Ulama Natana J. Delong-Bas menyenaraikan beberapa jenis "jihad" yang telah dicadangkan oleh umat Islam.

• jihad pendidikan (jihad al-tarbiyyah \);
• jihad dakwah atau menyeru manusia kepada Islam ( jihad al-da'wah )

"Jenis" lain yang disebut termasuk

• Jihad "Intelektual" (sangat mirip dengan jihad dakwah).
• Jihad "Ekonomi" (perbuatan baik yang melibatkan wang seperti berbelanja mengikut kemampuan, membantu "orang miskin dan tertindas") Presiden Habib Bourguiba dari Tunisia, menggunakan jihad untuk menggambarkan perjuangan pembangunan ekonomi di Tunisia. Iran mempunyai Kementerian Jihad untuk Pertanian.
• Jihad Al-Nikah, atau jihad seksual, "merujuk kepada wanita menyertai jihad dengan menawarkan seks kepada pejuang untuk meningkatkan semangat mereka". Istilah ini berasal daripada fatwa yang dipercayai direka oleh kerajaan Syria untuk memburukkan pihak lawannya, dan kelaziman fenomena ini telah dipertikaikan.

Penggunaan oleh sesetengah orang bukan Islam

• Jabatan Kehakiman Amerika Syarikat telah menggunakan definisi ad hoc sendiri tentang jihad dalam dakwaan individu yang terlibat dalam aktiviti keganasan:
  • "Seperti yang digunakan dalam Dakwaan Pengganti Pertama ini, 'Jihad' ialah perkataan Arab yang bermaksud 'perang suci'. Dalam konteks ini, jihad merujuk kepada penggunaan keganasan, termasuk tindakan separa tentera terhadap orang, kerajaan yang dianggap sebagai musuh Islam versi fundamentalis."
  • "Seperti yang digunakan dalam Dakwaan Pengganti ini, 'jihad ganas' atau 'jihad' termasuk perancangan, persediaan untuk, dan terlibat dalam, tindakan keganasan fizikal, termasuk pembunuhan, mencacatkan, penculikan, dan pengambilan tebusan." dalam dakwaan terhadap beberapa individu termasuk José Padilla.
• "Pertempuran dan peperangan kadangkala diperlukan, tetapi ia hanya sebahagian kecil daripada keseluruhan jihad atau perjuangan," menurut Karen Armstrong.
• "Jihad adalah alat propaganda yang, seperti yang diperlukan, menggunakan perjuangan bersenjata-dua ramuan yang biasa kepada banyak gerakan ideologi," menurut Maxime Rodinson.
• Ahli akademik Benjamin R. Barber menggunakan istilah Jihad untuk menunjukkan gerakan penentangan oleh kumpulan etnik fundamentalis yang ingin melindungi tradisi, warisan dan identiti mereka daripada globalisasi (yang dia rujuk sebagai 'McWorld ').

Pandangan kumpulan lain

Ahmadiyah

Dalam Islam Ahmadiyah, jihad pada dasarnya adalah perjuangan dalaman peribadi seseorang dan tidak boleh digunakan secara ganas untuk motif politik. Keganasan adalah pilihan terakhir hanya untuk digunakan untuk melindungi agama dan kehidupan sendiri dalam situasi penganiayaan yang melampau.

Ahli Quran

Ahli Quran tidak percaya bahawa perkataan jihad bermaksud perang suci. Mereka percaya ia bermakna berjuang, atau berusaha. Mereka percaya ia boleh menggabungkan aspek ketenteraan dan bukan ketenteraan. Apabila ia merujuk kepada aspek ketenteraan, ia difahami terutamanya sebagai peperangan pertahanan.

Lihat juga

• Ijtihad
• Perundangan ketenteraan Islam
• Qital (Perang)

Bacaan lanjut

• Biancamaria Scarcia Amoretti, Tolleranza e guerra santa nell'Islam, Scuola aperta/Sansoni, Firenze, 1974
• David Cook Understanding Jihad, Berkeley: University of California Press, 2005.
• Hadia Dajani-Shakeel and Ronald Messier (1991). The Jihad and Its Times. Ann Arbor: Center for Near Eastern and North African Studies, University of Michigan.
• DeLong-Bas, Natana (2010). Jihad: Oxford Bibliographies Online Research Guide. Oxford University Press
• Reuven Firestone: Jihad: The Origin of Holy War in Islam. New York: Oxford University Press, 1999.
• Hashami, Sohail H., ed. Just Wars, Holy Wars, and Jihads: Christian, Jewish, and Muslim Encounters and Exchanges (Oxford University Press; 2012)
• Johnson, James Turner (1997). The Holy War Idea in Western and Islamic Traditions. Pennsylvania State University Press. ISBN 9780271042145.
• John Kelsay: Just War and Jihad New York: Greenwood Press, 1991.
• Shiraz Maher, Salafi-Jihadism: The History of an Idea, Oxford University Press, 2016
• Suhas Majumdar: Jihad: The Islamic Doctrine of Permanent War; New Delhi, July 1994
• Malik, S. K. (1986). The Quranic Concept of War (PDF). Himalayan Books. ISBN 978-8170020202.
• Nicola Melis, "A Hanafi treatise on rebellion and ğihād in the Ottoman age (XVII c.)", in Eurasian Studies, Istituto per l'Oriente/Newham College, Roma-Napoli-Cambridge, Volume II; Number 2 (December 2003), pp. 215–26.
• McGregor, A. (2006). "Jihad and the Rifle Alone: 'Abdullah 'Azzam and the Islamist Revolution". Journal of Conflict Studies. 23 (2).
• Alfred Morabia, Le Ğihâd dans l'Islâm médiéval. "Le combat sacré" des origines au XIIe siècle, Albin Michel, Paris 1993
• Masood Ashraf Raja (2009). "Jihad in Islam: Colonial Encounter, the Neoliberal Order, and the Muslim Subject of Resistance". The American Journal of Islamic Social Sciences. 26 (4): 25.
• Peters, Rudolph (2005). Jihad in Classical and Modern Islam. Markus Wiener Publishers. ISBN 9781558763593.
• Rothman, Norman C. (2018). "Jihad: Peaceful Applications for Society and the Individual". Comparative Civilizations Review. 79 (7).

Pautan luar

• Takrifan kamus jihad di Wikikamus
• Petikan kata berkenaan Jihad di Wikiquote
• Bahan pembelajaran berkenaan Jihad di Wikiversiti