Przejdź do zawartości

Powojnik Jackmana

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Powojnik Jackmana
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

jaskropodobne

Rząd

jaskrowce

Rodzina

jaskrowate

Rodzaj

powojnik

Gatunek

powojnik Jackmana

Nazwa systematyczna
Clematis × jackmanii T. Moore
Proc. Roy. Hort. Soc. London 3:364. 1863

Powojnik Jackmana (Clematis × jackmanii Moore) – mieszaniec roślin z rodzaju powojników, powstały ze skrzyżowania Clematis lanuginosa i Clematis viticella[3]. Jest pierwszym wielkokwiatowym mieszańcem, otrzymano go jeszcze w 1812 i nadal jest uprawiany[4]. Obecnie jego formę pierwotną traktuje się jako odmianę, występuje pod nazwą 'Jackmanii'.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Łodyga
Pędy cienkie i wiotkie, dorastające do 3–4 m, czepiają się podpór ogonkami liściowymi.
Liście
Dolne nieparzystopierzaste, górne często pojedyncze.
Kwiaty
Pojedyncze, bardzo duże o średnicy 10–15 cm, w kolorze ciemnofioletowym, osadzone na szypułkach o długości 10–14 cm. Płatków korony 4–6, pręciki i słupki liczne. Okres kwitnienia przypada od czerwca do września.
Owoce
Niełupki z ościstymi wyrostkami.

Zastosowanie i uprawa

[edytuj | edytuj kod]
  • Roślina ozdobna: powojniki uważane są za najpiękniejsze rośliny wśród roślin pnących i sadzone są w celach ozdobnych na balkonach i w ogrodach przydomowych.
  • Wymagania. Wymaga żyznej i wilgotnej gleby z dużą ilością próchnicy[4]. Odczyn gleby musi być obojętny lub lekko alkaliczny (pH 6–7). Najlepsze jest stanowisko słoneczne, ale korzenie i dolna część rośliny powinny znajdować się w cieniu. Powojniki nie lubią wietrznych miejsc oraz są bardzo wrażliwe na suszę i niską wilgotność powietrza. Nie są zupełnie odporne na mróz.
  • Uprawa. Sadzi się ukorzenione sadzonki w dole o rozmiarach 40 × 40 cm, wypełnionym wcześniej przygotowaną żyzną ziemią[5]. Rozrośnięte rośliny nawozi się kilkakrotnie (nie dłużej niż do końca lipca) nawozami wieloskładnikowymi[5]. Pędy przycina się na wysokości 30–40 cm nad ziemią. Roślina wymaga podpór, czasami trzeba przymocowywać pędy. Na zimę należy dolną część powojnika okryć korą lub gałęziami.

Szkodniki i choroby

[edytuj | edytuj kod]
  • mączniak prawdziwy – na liściach i pędach pojawia się mączysty nalot. Groźna choroba. Zaatakowane pędy usunąć i spalić, całą roślinę kilkakrotnie opryskiwać odpowiednimi fungicydami.
  • mszyce – występują rzadko i są łatwe do zwalczenia preparatami owadobójczymi.
  • uwiąd – całe rośliny lub pojedyncze pędy więdną i zamierają. Groźna choroba. Kupować tylko zdrowe okazy, w razie wystąpienia choroby usuwać chore pędy i podlewać ziemię preparatami grzybobójczymi.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-07] (ang.).
  3. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-01-25].
  4. a b Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.
  5. a b Maciej Mynett, Magdalena Tomżyńska: Krzewy i drzewa ozdobne. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 1999. ISBN 83-7073-188-0.