Przejdź do zawartości

Mi-10

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mi-10
Ilustracja
Śmigłowiec Mi-10K
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Producent

Zakłady Lotnicze Rostwiertoł w Rostowie nad Donem

Konstruktor

Biuro konstrukcyjne Michaiła Mila,

Typ

śmigłowiec transportowy i pasażerski

Konstrukcja

metalowa

Załoga

5 osób

Historia
Data oblotu

15 czerwca 1960

Lata produkcji

1960-1971

Dane techniczne
Napęd

2 silniki turbowałowe D-25

Moc

5500 KM (4044 kW) każdy

Wymiary
Średnica wirnika

35,00 m

Długość

41,89 m

Długość kadłuba

32,86 m

Wysokość

9,90 m

Masa
Własna

27 000 kg

Użyteczna

do 15 000 kg (ładunek na platformie)
8 000 kg (ładunek podwieszany)

Startowa

43 700 kg (Mi-10K - 38 000 kg)

Zapas paliwa

5 605 l

Osiągi
Prędkość maks.

250 km/h

Prędkość przelotowa

180 km/h (z ładunkiem, gdy masa łączna wynosi 38 000 kg)

Pułap

4 800 m (maksymalny)
3 000 m (przy maksymlnym obciążeniu)

Zasięg

640 km

Dane operacyjne
Przestrzeń ładunkowa
kabina ładunkowa:
14,04 m × 2,50 m (szerokość) × 1,68 m (wysokość), ok. 59 m³
platforma na podwoziu:
8,53 m × 3,54 m
Użytkownicy
 ZSRR
Rzuty
Rzuty samolotu

Mi-10 (ros. Ми-10, kod NATO „Harke”) – radziecki śmigłowiec transportowy i pasażerski opracowany w 1960 roku w biurze konstrukcyjnym Michaiła Leontowicza Mila.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Prace nad śmigłowcem Mi-10 rozpoczęły się w 1960 roku, na bazie śmigłowca Mi-6, prototyp został oblatany 15 czerwca 1960 roku. Produkcję seryjną tego śmigłowca rozpoczęto w 1960 roku. Śmigłowiec produkowany w Rostowie nad Donem w kilku wersjach. Choć konstrukcja była podobna, wersje różniły się wyposażeniem, przystosowanym do zadań, jakie miały wykonywać.

Produkowane wersje

[edytuj | edytuj kod]

Śmigłowiec produkowany był w następujących wersjach:

  • Mi-10 – wersja podstawowa
  • Mi-10GR – wersja radiowywiadowcza
  • Mi-10K – wersja z niższym podwoziem, lecz o zwiększonym udźwigu do 11000 kg, produkowana od 1966 roku
  • Mi-10R – wersja specjalna do bicia rekordów lotniczych, zbudowana w 1965 roku
  • Mi-10PP – wersja wojskowa do walki radioelektronicznej
  • Mi-10RWK – wersja transporter systemu 4K95
  • Mi-10UPŁ – wersja wyposażona w polowe laboratorium

Łącznie w latach 1960–1971 wyprodukowano 55 śmigłowców Mi-10 wszystkich wersji.

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Śmigłowiec był użytkowany w wojsku radzieckim, jak również w lotnictwie cywilnym, szczególnie na terenie Syberii.

Jeden egzemplarz Mi-10, został użyty w czasie wojny w Afganistanie, jako śmigłowiec walki elektronicznej. Przenosił on, na zewnętrznej platformie, kontener z aparaturą zakłócającą.

Opis konstrukcji

[edytuj | edytuj kod]

Mi-10 jest śmigłowcem dwusilnikowym o układzie jednowirnikowym ze śmigłem ogonowym. Wirnik nośny pięciołopatowy, ogonowy – czterołopatowy. Podwozie czteropodporowe stałe. Charakterystyczną cechą tego śmigłowca jest długi i smukły kadłub oraz szeroko rozstawione wysokie podwozie, dzięki czemu może on najeżdżać na przedmioty o dość dużych gabarytach. Ładunki mogą być umieszczane wewnątrz kadłuba przy pomocy podnośnika hydraulicznego bądź mocowane na platformie między goleniami podwozia. Wewnątrz jest miejsce dla 28 pasażerów.