Naar inhoud springen

Isle of Man TT 1961

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Man TT van Man 1961
Snaefell Mountain Course
Officiële naam Isle of Man Tourist Trophy
Land Vlag van Man Isle of Man
Datum 12 tot 16 juni 1961
Organisator ACU
Senior TT (wegrace 500 cc)
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
Derde Vlag van Australië Tom Phillis
Junior TT (350 cc)
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen
Lightweight 250 cc TT
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Australië Tom Phillis
Derde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Lightweight 125 cc TT
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Derde Vlag van Australië Tom Phillis
Sidecar TT
Snelste ronde Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Eerste Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Tweede Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger/Vlag van Duitsland Horst Burkhardt
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris/Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell

De Isle of Man TT 1961 was de vierde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1961. De races werden verreden van 12 tot en met 16 juni op het eiland Man. Alle klassen kwamen aan de start.

MV Agusta, grossier in overwinningen, won tijdens deze TT geen enkele race. De enige fabriekscoureur Gary Hocking was officieel privérijder geworden en de machines waren omgedoopt tot "MV Privat". De TT werd overschaduwd door het overlijden van drie coureurs: Michael Brookes tijdens de trainingen, Ralph Rensen tijdens de Senior TT en Marie Lambert tijdens de Sidecar TT.

De "ton"

De Britten hadden lang geaasd op het bereiken van de "Ton", een gemiddelde snelheid van meer dan 100 mijl per uur. In 1955 leek het zover te zijn: Geoff Duke werd geklokt met meer dan 100 mph gemiddeld, maar die tijd werd gecorrigeerd naar 99,97 mph. Het publiek protesteerde hiertegen, waarna de hele Mountain Course werd nagemeten en toen werd het alleen maar erger: 97,93 mph. In 1957 reed Bob McIntyre de ton met een viercilinder Gilera 500 4C. In dit jaar reed Mike Hailwood 100,61 mph met een Norton Manx en daar wist men ook een record van te maken: de eerste ton met een eencilinder.

Drie race overwinningen in een week

Mike Hailwood werd de eerste coureur in de geschiedenis die drie races in één week won: de Lightweight 125 cc TT, de Lightweight 250 cc TT en de Senior TT.

Eerste vrouwelijke slachtoffer

Marie Lambert vestigde een wat macaber record: zij was het eerste vrouwelijke slachtoffer van een ongeval tijdens de Isle of Man TT. Ze was niet het laatste: in de TT van 1999 verongelukte de Nederlandse Bernadette Bosman.

Japanse inbreng

[bewerken | brontekst bewerken]

De inbreng van de Japanse merken was in de TT van Man van 1959 begonnen met een tamelijk groot team van Honda. Tijdens de TT van Man van 1960 werd dat team nog uitgebreid met "westerse" rijders als Bob Brown en Tom Phillis, maar toen verscheen ook Colleda (het latere Suzuki) met uitsluitend Japanse rijders. In dit jaar verscheen Honda met een nog veel groter team, aangevuld met Jim Redman en Luigi Taveri. Bovendien hadden Mike Hailwood en Bob McIntyre fabrieksmachines gehuurd. Suzuki verzekerde zich van de steun van Hugh Anderson, Alistair King en Paddy Driver. Yamaha debuteerde met uitsluitend Japanse rijders. Zo kwamen er tamelijk veel Japanse machines aan de start: zes 125cc-Honda 2RC 143's, zes 250cc-Honda RC 162's, drie 125cc-Suzuki RT 61's, zes 250cc-Suzuki RV 61's, vier 125cc-Yamaha RA 41's en twee 250cc-Yamaha RD 48's.

Vrijdag 16 juni, 6 ronden (364 km)

Ook in de Senior TT nam Gary Hocking meteen de leiding. Aan het einde van de derde ronde moest hij echter een lange pitstop maken omdat zijn gashendel problemen gaf. Hij kwam terug in de race op de vijfde plaats. Aan het einde van de vijfde ronde moest hij stoppen omdat het gas nu open bleef staan. Mike Hailwood won met bijna twee minuten voorsprong op Bob McIntyre en reed de eerste ronde boven de 100 mijl per uur met een eencilinder (Norton 30M). Tom Phillis reed de nieuwe tweecilinder Norton Domiracer naar de derde plaats. Tijdens deze race verongelukte Ralph Rensen bij Drinkwater's Bend.

Uitslag Senior TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton 2:15"02'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton 2:16"56'4 6
3 Vlag van Australië Tom Phillis Norton 2:17"31'2 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton 2:19"17'6 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston Matchless 2:20"01'2 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Godfrey Norton 2:20"18'0 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton 2:20"20'2
8 Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Pawson Matchless 2:20"41'2
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ellis Boyce Norton 2:20"56'2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Norton 2:20"57'0
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Bullock Norton 2:23"22'2
12 Vlag van Australië Ron Miles Norton 2:23"25'0
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Thorp Norton 2:23"33'4
14 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless 2:24"30'4
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Setchell Norton 2:25"16'4
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Powell Matchless 2:26"32'2
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Matchless 2:26"37'4
18 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton 2:27"12'8
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk George Catlin Matchless 2:27"49'2
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Chatterton Norton 2:27"52'6
27 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Matchless 2:32"11'6
30 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 2:38"32'4
38 Vlag van Australië John Farnsworth Matchless 2:35"08'0
44 Vlag van Zwitserland Fritz Messerli Matchless 2:41"25'0
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Engeland Michael Brookes Norton Overleden[1]

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Norton
Vlag van Zwitserland Roland Föll Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen Norton Val (†)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Matchless
Vlag van Italië Gilberto Milani Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Norton
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Privat
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Eduardo Salatino Norton
Vlag van Argentinië Jorge Kissling Matchless
Vlag van Argentinië Juan Carlos Salatino Norton
Vlag van Argentinië Juan Perkins Norton
Vlag van Australië Jack Findlay Norton Blessure[2]
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Norton
Vlag van Duitsland Ernst Hiller BMW
Vlag van Duitsland Hans-Günter Jäger BMW
Vlag van Duitsland Lothar John BMW
Vlag van Finland Anssi Resko Norton
Vlag van Frankrijk Antoine Paba Norton
Vlag van Italië Alberto Pagani Norton
Vlag van Uruguay Horacio Costa Norton

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton 17
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta / MV Privat 16
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton 6
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Norton
5 Vlag van Duitsland Hans-Günter Jäger BMW 4
Vlag van Frankrijk Antoine Paba Norton
Vlag van Australië Tom Phillis Norton
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton 3
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Norton
10 Vlag van Duitsland Ernst Hiller BMW 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston Matchless
Vlag van Zwitserland Fritz Messerli Matchless

Woensdag 14 juni, 7 ronden, 425 km

Gary Hocking nam in de Junior TT meteen de leiding voor Mike Hailwood, die voor de gelegenheid een AJS 7R reed. Hailwood was toen nog in gevecht met de debuterende Phil Read (Norton). Hocking reed een ronderecord van 99,8 mijl per uur en na twee ronden had hij al een minuut voorsprong. Daarna verloor hij snelheid en hij moest een lange pitstop maken, waardoor Hailwood aan de leiding kwam. Read drong echter aan en dwong Hocking naar de derde plaats. Hailwood leek onbereikbaar, maar 20 kilometer voor de finish viel hij stil door een gebroken zuigerpen. Zo won Read de race voor Hocking en Norton-rijder Ralph Rensen, die zijn beste race ooit reed.

Uitslag Junior TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton 2:22"50'0 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Privat 2:24"07'8 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen Norton 2:25"03'0 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 2:25"16'8 3
5 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 2:25"50'2 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton 2:26"07'0 1
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson AJS 2:26"11'4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ellis Boyce AJS 2:27"07'6
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Norton 2:29"09'6
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton 2:29"15'6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Michael O'Rourke Norton 2:29"37'8
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Bullock Norton 2:30"02'6
13 Vlag van Australië Ron Miles Norton 2:30"45'4
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Powell AJS 2:30"51'6
15 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS 2:30"59'6
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk George Catlin AJS 2:31"20'8
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Norton 2:31"27'4
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Vernon Cottle Norton 2:31"34'4
19 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton 2:31"43'4
20 R. Rowe Norton 2:32"00'0
25 Vlag van Italië Gilberto Milani Norton 2:33"48'0
27 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa 2:34"29'0
38 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb AJS 2:39"28'4
39 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 2:40"28'6

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Rudi Thalhammer Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Bianchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Bianchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston AJS
Vlag van Australië Tom Phillis Norton

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Norton
Vlag van Duitsland Hans Pesl Norton
Vlag van Italië Ernesto Brambilla Bianchi
Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli

Top tien tussenstand 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 10
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton 8
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen (†) Norton 7
4 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa 6
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta / MV Privat
6 Vlag van Oostenrijk Rudi Thalhammer Norton 4
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 3
8 Vlag van Duitsland Hans Pesl Norton 2
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton 1
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Norton

Lightweight 250 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]

Maandag 12 juni, 5 ronden (304 km)

Slechts enkele uren na zijn overwinning in de Lightweight 125 cc TT won Mike Hailwood ook de Lightweight 250 cc TT. Aanvankelijk bood Gary Hocking met de MV Privat 250 Bicilindrica nog tegenstand en Bob McIntyre reed een nieuw ronderecord en leidde met zijn Honda RC 162 bij het ingaan van de laatste ronde met 34 seconden voorsprong op Hailwood. Hij viel echter stil bij Sulby, waardoor de overwinning Hailwood in de schoot werd geworpen. De Honda's waren oppermachtig: zij bezetten de eerste vijf plaatsen. Fumio Ito, die in 1960 nog op een BMW R 50 reed, scoorde het eerste WK-punt voor Yamaha. Suzuki beleefde een deceptie: Hugh Anderson werd slechts tiende achter enkele zeer oude motorfietsen. Arthur Wheeler werd met een Moto Guzzi zevende. Àls hij al de beschikking had over een Moto Guzzi 250 Bialbero was die machine ten minste zeven jaar oud en de NSU Sportmax-productieracers van Dan Shorey en Peter Chatterton waren al twee jaar uit productie.

Uitslag Lightweight 250 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 1:55"03'6 8
2 Vlag van Australië Tom Phillis Honda 1:57"14'2 6
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 2:01"36'2 4
4 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 2"02"43'2 3
5 Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda 2:07"20'0 2
6 Vlag van Japan Fumio Ito Yamaha 2:08"49'0 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 2:12"53'4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey NSU 2:14"19'4
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Chatterton NSU 2:16"41'0
10 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 2:17"10'2
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Dugdale NSU 2:18"13'6
12 Vlag van Japan Michio Ichino Suzuki 2:23"11'2
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Honda 2:23"40'0
14 W. Lindsay Ducati 2:25"30'4
15 John Kidson Norguz 2:26"22'0
16 J. Horne Ariel 2:27"32'0
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb GMS 2:41"40'0

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Horst Burkhardt NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Michael O'Rourke Ariel
Vlag van Verenigd Koninkrijk Syd Mizen REG
Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan Sadao Masuda Suzuki
Vlag van Japan Yoshikazu Sunako Yamaha
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Privat
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Suzuki

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli
Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië Tom Phillis Honda 20
2 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 15
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 14
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Mondial / Honda
5 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta / MV Privat 8
6 Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini 7
7 Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli 6
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ 3
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ 2
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda

Lightweight 125 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]

Maandag 12 juni, 3 ronden (182 km)

De Lightweight 125 cc TT opende de raceweek op maandag. In de hele race ging het alleen tussen de Honda-rijders. Luigi Taveri deed zijn uiterste best om Mike Hailwood af te schudden. Die reed op de baan achter hem, maar was later gestart waardoor hij feitelijk aan de leiding reed. Hailwood passeerde Taveri ook op de baan en won de race. Het succes voor Honda was enorm met Tom Phillis als derde, Jim Redman als vierde en Sadao Shimazaki als vijfde. Het laatste punt ging naar Ralph Rensen met een Bultaco.

Uitslag Lightweight 125 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 1:16"58'6 8
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 1:17"06'0 6
3 Vlag van Australië Tom Phillis Honda 1:17"49'0 4
4 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 1:20"04'2 3
5 Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda 1:20"06'0 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen Bultaco 1:21"35'2 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Godfrey EMC 1:21"50'4
8 Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda 1:22"02'8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Bultaco 1:23"02'4
10 Vlag van Gibraltar John Grace Bultaco 1:24"38'4
11 Vlag van Japan Fumio Ito Yamaha 1:27"10'6
12 Vlag van Japan Hideo Oishi Yamaha 1:27"49'2
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Ducati 1:27"56'2
14 Vlag van Spanje Ricardo Quintanilla Bultaco 1:28"12'4
15 Vlag van Spanje Francisco González Bultaco 1:28"41'6
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Dugdale Ducati 1:29"13'0
17 Vlag van Japan Tansharu Noguchi Yamaha 1:31"18'8
18 Gary Dickinson Ducati 1:31"53'0
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco 1:32"11'2
20 Dan Wilkinson Ducati 1:33"40'2

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Ducati
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC
Vlag van Japan Michio Ichino Suzuki
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan Sadao Masuda Suzuki
Vlag van Japan Yoshikazu Sunako Yamaha

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Héctor Pochettino Bultaco
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Walter Brehme MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda
Vlag van Zweden Ulf Svensson Ducati

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ 20
Vlag van Australië Tom Phillis Honda
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood EMC / Honda 14
4 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 11
5 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 10
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ 6
7 Vlag van Duitse Democratische Republiek Walter Brehme MZ 4
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ 3
9 Vlag van Gibraltar John Grace Bultaco 2
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda

Maandag 12 juni, 4 ronden (243 km)

UitslagSidecar TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 1:17"29'8 8
2 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW 1:18"02'6 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW 1:19"40'4 4
4 Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Lothar Böttcher BMW 1:25"19'8 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Freeman Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton 1:26"10'6 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings Matchless 1:27"09'8 1
7 A. Parry B. Carter Norton 1:27"44'6
8 Eric Pickup Jamie Biggs BMW 1:28"05'0
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Owen Greenwood Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Fairbrother Triumph 1:29"18'8
10 Harold Scholes R. Lindsay BMW 1:29"19'2
11 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW 1:29"36'8
12 Eric Vincent Ray Harding Norton 1:30"12'4
13 Derek Yorke G. Mason Norton 1:30"13'6
14 Russ Hackman A. Roberts BSA 1:31"26'6
15 T. Folwell M. Garry Norton 1:31"35'4
16 Pip Wileman G. Cross BSA 1:35"27'8
17 T. Padley I. McDonald Triump 1:35"35'4
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice G. Stokes Norton 1:36"13'8
19 Vlag van Zwitserland Henry Curchod Vlag van Zwitserland Armand Beyeler BMW 1:39"21'8

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Claude Lambert Vlag van Zwitserland Marie Lambert (†) BMW Ongeval
Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BSA

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Zwitserland Kurt Huber BMW
Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Hilmar Cecco (†) BMW [3]
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Manfred Ludwigkeit,
Vlag van Duitsland Alfred Schmidt
BMW
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Alfred Wohlgemuth (†) BMW [4]
Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Fritz Reitmaier BMW
Vlag van Frankrijk Jo Rogliardo Vlag van Frankrijk Marcel Godillot BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin Norton

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW 26
2 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 22
3 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Alfred Wohlgemuth (†) BMW 8
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Manfred Ludwigkeit en Vlag van Duitsland Alfred Schmidt BMW
Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Zwitserland Kurt Huber BMW
6 Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Lothar Böttcher BMW 7
7 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW 6
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW 4
9 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Freeman Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton

Voorbereiding tot een vlucht

[bewerken | brontekst bewerken]

De teams van Suzuki en MZ resideerden in het Fernleigh hotel in Douglas. Daar zocht MZ-rijder Ernst Degner Suzuki-teammanager Jimmy Matsumiya op, officieel om naar jazzmuziek te luisteren, maar feitelijk om afspraken te maken. Degner had geld nodig om met zijn gezin uit de DDR te vluchten en Matsumiya was uit op kennis van de tweetakttechniek van MZ. Degner maakte gebruik van het feit dat hij van het regime van Walter Ulbricht als voorbestemd wereldkampioen meer vrijheid kreeg dan team- en landgenoten als Hans Fischer, Werner Musiol en Walter Brehme, die ook niet naar het eiland Man waren gestuurd. Dit voorbereidende gesprek leidde uiteindelijk tot de vlucht van Degner met zijn gezin naar het westen. Vlak voor de GP van Zweden slaagde Degners vriend Paul Petry erin het gezin te laten vluchten en Degner zelf vluchtte na die Grand Prix naar Denemarken om uiteindelijk naar Japan te reizen en in dienst van Suzuki te treden.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1961
FIM wereldkampioenschap wegrace
13e seizoen (1961)
Volgende race:
TT Assen 1961

Vorige race:
Isle of Man TT 1960
Isle of Man TT Volgende race:
Isle of Man TT 1962