Erisifales
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
Erisifales Erysiphales | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Folla de Vitis vinifera, infestada por Uncinula necator | |||||||||||
Clasificación científica | |||||||||||
|
A das erisifales (Erysiphales) é unha orde fungos ascomicetos da clase dos leotiomicetos, integrada pola única familia das erisifáceas.
Moitas das súas especies causan enfermidades ás plantas, como o mildio e os oídios.
Sistemática
[editar | editar a fonte]A orde conén unha soa familia, con 28 xéneros e aproximadamente 100 especies. Moitos dos chamados "fungos imperfectos" (fungos cuxa reprodución sexual se descoñece) pertencen á orde.
Datos moleculares recentes revelaron a existencia de seis liñaxes evolutivas principais:
- Clado 1. Consta de Erysiphe, Microsphaera e Uncinula, todos os cales teñen un subxénero de Oidium e un estado mitospórico Pseudoidium.
- Clado 2. Comprende Erysiphe galeopsidis e Erysiphe cumminsiana (anamorfos de Oidium subxénero Striatoidium.
- Clado 3. Está formado por especies de Erysiphe con anamorfos no subxénero Reticuloidium de Oidium.
- Clado 4. Comprende Leveillula e Phyllactinia, que teñen estados mitospóricos Oidiopsis e Ovulariopsis, respectivamente.
- Clado 5. Inclúe a Sphaerotheca, Podosphaera e Cystotheca, que teñen subxéneros Oidium, Fibroidium e Setoidium mitospórico.
- Clado 6. Comprende a Blumeria graminis, que ten un subxénero de Oidium, estado mitospórico Oidium. Analizáronse varios caracteres morfolóxicos e encontrouse que non entran en conflito cos datos moleculares.
Xéneros
[editar | editar a fonte]Características
[editar | editar a fonte]- As erisifales teñen micelio superficial que extrae alimentos da planta hospedeira a través de hifas especializadas que penetran nas súas células epidérmicas mediante órganos absorbentes chamados haustorios.
- Os teleomorfos adoitan seren máis distintivos e diversos que os anamorfos. Se os ascos son bitunicados ou unitunicados (é dicir, se contan cunha ou dúas capas), é un tema en discusión.
- Os cleistotecios teñen os ascos dispostos nunha capa himenial, que se asemella ao peritecio. Os cleistotecios son diminutos, polo xeral de non moito máis de 0,1 mm de diámetro. Desde a parede exterior do cleistotecio crecen hifas especializadas (apéndices). O número de ascos por ascoma varía, e é importante para distinguir os xéneros.
- Esta orde é notábel polos apéndices complexos que seguen a xeometría fractal dentro dos números de Fibonacci e poden ser útiles para a identificación de especies.
Ciclo de vida
[editar | editar a fonte]A infestación da planta hospedeira comenza coas ascósporas sexuais ou ps conidios asexuais que xerminan na superficie da folla ou no caule das plantas, o que dá como resultado un micelio septado de células uninucleadas. Na maioría dos fungos pulverulentos só se atacan as células epidérmicas. O micelio externo dá lugar a conidióforos curtos e erectos, cada un dos cales ten unha soa fila de esporas en forma de tonel, e as partes afectadas quedan cubertas cun "bosque" de conidióforos que teñen unha aparencia de po branco. As esporas maduras despréndense e son facilmente dispersadas polo vento, causando infestacións novas. En outono prodúcense os cleistotecios sexuais. Os cleistotecios representan a etapa de repouso (hibernación) do patóxeno. As ascósporas permanecen latentes durante todo o inverno para xerminaren en primavera. Cando os ascos se expanden, rompen a parede do clasmotecio, guindando as ascósporas ao aire.
Ecoloxía
[editar | editar a fonte]Os erisifales son parasitos obrigados nas follas, caules e froitos das plantas superiores, causando enfermidades. A maioría dos intentos de cultivalos fracasaron.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Alexopolous, C. J.; Mims, Charles W. & Blackwell, M. (2004): Introductory Mycology 4th ed. Hoboken, New Jersey, USA: John Wiley & Sons. ISBN 978-0-4715-2229-4.
- Glawe, D. A. (2006): Synopsis of genera of Erysiphales (powdery mildew fungi) occurring in the Pacific Northwest. Pacific Northwest Fungi 1 (12): 1-27.
- Saenz, Gregory S. & Taylor, John W. (1999): "Phylogeny of the Erysiphales (powdery mildews) inferred from internal transcribed spacer ribosomal DNA sequences". Canadian Journal of Botany 77 (1): 150-168.
Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Order Erysiphales (powdery mildews) University of Winnipeg (en inglés).
- El himenio de los ascomicetos (en castelán).