Itamar Ben-Gewir
 Ben-Gewir w 2022 | |
| Data i miejsce urodzenia |
6 maja 1976 |
|---|---|
| Minister bezpieczeństwa wewnętrznego w VI rządzie Binjamina Netanjahu | |
| Okres |
od 29 grudnia 2022 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Poseł do Knesetu | |
| Okres |
od 6 kwietnia 2021 |
| Przynależność polityczna | |
| |
Itamar Ben-Gewir (hebr. אִיתָמָר בֶּן גְּבִיר, ur. 6 maja 1976 w Zachodniej Jerozolimie) – izraelski prawnik i polityk, lider skrajnie prawicowej partii Żydowska Siła. Swoją karierę prawniczą oparł na obronie żydowskich radykałów w procesach o terroryzm i przestępstwa nienawiści[1][2]. Od 2021 roku jest posłem w Knesecie[3], a od 29 grudnia 2022 roku współtworzy rząd, określany mianem najbardziej prawicowego w historii Izraela, pełniąc funkcję ministra bezpieczeństwa wewnętrznego[4][5][6].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wczesne życie
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w świeckiej, imigranckiej rodzinie irackich Żydów. W wieku 18 lat został zwolniony z obowiązkowej służby wojskowej, z powodu swojej działalności ekstremistycznej[7]. Znaczny wpływ na jego poglądy miały nauki rabina Me’ira Kahane[7], którego opisywał jako „sprawiedliwego i świętego człowieka”[8]. Za punkt zwrotny dla swoich przekonań uznaje okres pierwszej intifady. Pierwszym ruchem politycznym, w który się zaangażował była partia Moledet – prawicowe ugrupowanie popierające deportację Arabów z terytorium Państwa Izrael. Kolejną organizacją, w której działał był ekstremistyczny Kach[1].
Ben-Gewir stał się szerzej znany publicznie w listopadzie 1995 roku, gdy telewizja pokazała go, wymachującego emblematem skradzionym z samochodu premiera Icchaka Rabina. Stwierdził wtedy, że „dotarliśmy do jego samochodu i do niego też dotrzemy”[1]. W tym okresie aktywnie protestował także przeciwko porozumieniom z Oslo[9].
Ukończył studia licencjackie z zakresu prawa[3]. Izraelska Izba Adwokacka początkowo uniemożliwiła mu podejście do egzaminu adwokackiego, uzasadniając to jego przeszłością kryminalną[10]. Po serii odwołań decyzja ta została jednak zmieniona i Ben-Gewir miał być dopuszczony do aplikacji po rozwiązaniu trzech procesów kryminalnych, w których oskarżany był m.in. o organizację nielegalnego zgromadzenia. Uznany za niewinnego we wszystkich tych przypadkach, zdał egzaminy adwokackie w 2012 roku i wkrótce rozpoczął wykonywanie zawodu[11]. Swoją karierę prawniczą oparł na obronie żydowskich ekstremistów w procesach sądowych[12].
Kariera polityczna
[edytuj | edytuj kod]Był asystentem posła Micha’ela Ben-Ariego. Po ataku w Challamisz na Zachodnim Brzegu, podczas którego w wyniku ataku nożem życie straciło trzech obywateli Izraela, 23 lipca 2017 współprowadził protest pod kancelarią premiera w Jerozolimie, w którym udział brało kilkadziesiąt osób, domagających się zemsty na terrorystach i dymisji ówczesnego ministra obrony[13].
Planował startować w wyborach parlamentarnych w 2019 ze wspólnej listy No’am i Żydowskiej Siły. W wyniku wewnętrznych konfliktów, zrodzonych z faktu wystawienia przez partię No'am świeckiego kandydata, ostatecznie zrezygnowano z planów koalicyjnych. Ben-Gewir oskarżył wtedy Naftalego Bennetta, lidera Zjednoczonej Prawicy, o sabotowanie negocjacji i fiasko rozmów na temat dużej listy opozycji, z Żydowską Siłą na pokładzie[14].
Na początku 2021 podpisał porozumienie z Religijnym Syjonizmem (partią Becacela Smotricza) i No’am o starcie ze wspólnej listy wyborczej w nadchodzących wyborach parlamentarnych[15]. Koalicja zdobyła 5,12% głosów w skali kraju. Tym samym Ben Gewir uzyskał mandat i został parlamentarzystą w 24. Knesecie[3].
W listopadzie 2022 roku uzyskał reelekcję na urząd posła w kolejnych wyborach, które zostały rozpisane po wcześniejszym samorozwiązaniu Knesetu. Jego sojusz polityczny, Religijny Syjonizm, zdobył tym razem 14 mandatów, stając się tym samym trzecią siłą w parlamencie.[16] 29 grudnia został zaprzysiężony na ministra bezpieczeństwa wewnętrznego w trzydziestym siódmym rządzie Izraela, w wyniku umowy koalicyjnej jego ugrupowania z Likudem[17].
Poglądy
[edytuj | edytuj kod]Często określany jest jako uczeń Me’ira Kahane – skrajnie prawicowego i otwarcie rasistowskiego rabina[12], będącego pierwszym obywatelem Izraela, któremu zabroniono startu w wyborach do Knesetu z powodu rasistowskich poglądów[2].
Jego ugrupowanie polityczne popiera aneksję okupowanego przez Izrael Zachodniego Brzegu[18]. Ben-Gewir deklaruje chęć deportacji wszystkich „nielojalnych” obywateli Izraela, do których zalicza m.in. „każdego, kto nazywa naszych żołnierzy zbrodniarzami wojennymi”[19].
Sprzeciwia się utworzeniu niepodległego państwa palestyńskiego i postuluje rozwiązanie Autonomii Palestyńskiej. W jego opinii Palestyńczycy mogą żyć pod rządami Izraela, ale bez prawa do głosowania i bez szans na niepodległość. Deklaruje, że „Żydzi i Arabowie mogą żyć razem, ale trzeba zrozumieć, że Państwo Izrael jest tutaj panem domu”[20].
Kontrowersje
[edytuj | edytuj kod]Jest powiązany z radykalną i rasistowską organizacją żydowską Lehawa. Ponad pięćdziesięciokrotnie był oskarżany o podżeganie do przemocy lub stosowanie mowy nienawiści[18].
W lipcu 2021 został siłą usunięty z mównicy w Knesecie po tym, jak nazwał „terrorystą” prowadzącego obrady, przewodniczącego Ahmada at-Tajjibiego. Stwierdził wtedy, że At-Tajjibi powinien zasiadać w parlamencie Syrii, a nie Izraela[21].
W grudniu 2021 wszczęto śledztwo w odpowiedzi na publikację nagrania, na którym Ben-Gewir mierzy z broni w stronę arabskich ochroniarzy podczas kłótni w podziemnym parkingu. Ochroniarz miał powiedzieć mu wtedy, by przestawił swój niepoprawnie zaparkowany samochód. Polityk twierdził później, że czuł, iż jego życie było w tym momencie zagrożone. Ben-Gewir miał pozwolenie na posiadanie broni, przyznane przez Straż Knesetu ze względu na otrzymywane przez niego liczne groźby[22].
W październiku 2021 roku Ben-Gewir udał się do szpitala, by odwiedzić aresztowanego palestyńskiego urzędnika, prowadzącego strajk głodowy. Skonfrontował się tam z parlamentarzystą Zjednoczonej Listy, Ajmanem Audą, który blokował prawicowemu politykowi przejście do więźnia. Auda miał go odepchnąć, mówiąc: „Jesteś małym terrorystą, nie wejdziesz, odejdź sobie”. Po krótkiej przepychance Ben-Gewir zapowiedział, że planuje złożyć skargę przeciwko parlamentarzyście[23].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Jest ojcem sześciorga dzieci. Mieszka z żoną i dziećmi w Hebronie na Zachodnim Brzegu[18].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c The Lawyer for Jewish Terrorists Who Started Out by Stealing Rabin's Car Emblem, „Haaretz” [dostęp 2022-10-30] (ang.).
- ↑ a b Robert Stefanicki, Izrael: Skrajna prawica może przejąć rządy po wyborach [online], Wyborcza.pl [dostęp 2022-10-30].
- ↑ a b c Knesset Member Itamar Ben Gvir [online], Knesset.gov.il [dostęp 2022-10-30].
- ↑ Thirty-Seventh Government [online], Knesset.gov.il [dostęp 2023-01-02].
- ↑ Netanyahu returns as PM, wins Knesset support for Israel's most hardline government | The Times of Israel
- ↑ The extremist who could bring Kahanism back to the Knesset | The Times of Israel
- ↑ a b Who is Itamar Ben-Gvir, Israel’s rising star extremist? [online], Jerusalem24 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
- ↑ The Rise of Itamar Ben Gvir [online], Fathom [dostęp 2022-10-30].
- ↑ Israel's far-right leader Ben-Gvir wins adoring young fans [online], RFI, 27 października 2022 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
- ↑ Right-wing activist Itamar Ben-Gvir will not be able to specialize as a lawyer - Walla News
- ↑ News - Political/Political NRG - ... After a long struggle: Itamar Ben (makorrishon.co.il)
- ↑ a b Itamar Ben-Gvir: fiery far-right leader gains traction before Israeli election [online], The Guardian, 29 października 2022 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
- ↑ Eliran Aharon, 'The people expect vengeance' [online], Israel National News, 23 lipca 2017 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
- ↑ סופית: עוצמה יהודית הגישה בנפרד את הרשימה [online], סרוגים [dostęp 2022-10-30] (hebr.).
- ↑ Arutz Sheva Staff, Religious Zionism, Otzma Yehudit parties to run together [online], Israel National News, 3 lutego 2021 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
- ↑ Łukasz Wójcik, Beniamin Netanjahu wraca do gry. Izrael się rozwibrował [online], Polityka.pl, 2022 [dostęp 2023-01-04] (pol.).
- ↑ Piotr Jendroszczyk, Netanjahu skompletował nowy rząd. Tak prawicowego gabinetu jeszcze w historii Izraela nie było [online], Rzeczpospolita, 26 grudnia 2022 [dostęp 2023-01-02] (pol.).
- ↑ a b c Ben-Gvir, Israel's powerful extreme-right leader [online], France24, 29 października 2022 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
- ↑ What Happened When Extreme Right-wing Politician Itamar Ben-Gvir Popped Up in School, „Haaretz” [dostęp 2022-10-30] (ang.).
- ↑ Dov Lieber and Aaron Boxerman, Israel’s Far-Right Itamar Ben-Gvir Poised to Become Political Force [online], WSJ [dostęp 2022-10-30] (ang.).
- ↑ Raoul Wootliff, Itamar Ben Gvir dragged off Knesset podium for calling Arab chair ‘terrorist’, „The Times of Israel”, 21 lipca 2021 [dostęp 2022-10-30].
- ↑ Kahanist Lawmaker Pulls Gun on Arab Security Guard Who Asked Him to Move Car, „Haaretz” [dostęp 2022-10-30] (ang.).
- ↑ Ayman Odeh, Itamar Ben Gvir clash at hospital by Palestinian prisoner’s bed [online], Timesofisrael.com [dostęp 2022-10-30] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Mustafa Abu Sneineh, Lehava: The anti-Palestinian, far-right Israeli group marching in Jerusalem, „Middle East Eye”, 29 kwietnia 2021 [dostęp 2022-11-08].
|
