Baloncesto

Pelotas de baloncesto.

O baloncesto (basketball en inglés) é un deporte colectivo inventado en 1891 polo profesor de Educación Física James Naismith, na Asociación Cristiá de Mozos de Springfield, EUA. Cada un dos dous equipos está formado por cinco xogadores. Ten como obxectivo pasar a pelota por dentro dunha cesta colocada nas extremidades da pista. Actualmente pode xogarse tamén en pistas ao aire libre. Neste deporte pódense facer os cambios de xogadores que o adestrador estime necesarios. As posicións máis comúns dos xogadores son: base, escolta, aleiro, ala-pivote e pivote. O base ten a función de dirixir o xogo.

Os xogadores poden camiñar na pista sempre que boten contra o chan a pelota a cada paso dado. Tamén é posíbel dar un pase, ou sexa, lanzar a pelota en dirección a un compañeiro de equipo.

Cesta ou canastra é o nome dado comunmente ao tiro de facer a pelota pasar por ese aro; entón márcanse puntos:

• Dous puntos no caso do lanzamento entre a liña de fondo e a chamada liña dos 3 puntos
• Tres puntos se o lanzamento viñer de fóra desa área
• E un punto cando o lanzamento viñer dun tiro libre.

Unha grande habilidade no baloncesto é a puntería certeira. Polo tanto, os equipos deben facer puntos sempre do mesmo lado - é a media pista de ataque - e defender a cesta oposta - na media pista de defensa. Obviamente o equipo que defende tenta impedir que o equipo que ataca faga canastra, a través da marcación, da interceptación de pases ou ata mesmo do bloqueo ao lanzamento. No entanto, os contactos máis fortes púnense como falta. Se o xogador fixer cinco faltas, debe ser substituído e non pode volver á pista. A partir da cuarta falta colectiva dun equipo, o equipo adversario ten dereito a tiros libres toda vez que sufra unha falta. En caso de que estea no acto do lanzamento e a pelota entre na cesta, terá dereito a un tiro libre. No caso da pelota non entrar na cesta, terá tantos tiros libres como o valor do lanzamento tentado ao sufrir a falta.

Xogador coa posesión da pelota

Actualmente o baloncesto internacional atópase organizado pola FIBA (Federación Internacional de Baloncesto). A súas determinacións valen para todos os países onde se xoga o baloncesto, excepto para a liga profesional dos EUA, a NBA, que mantén regras propias un pouco diferentes das internacionais. A expectativa é que as dúas entidades aproximen cada vez máis os seus regulamentos.

Para xogos regulamentados pola FIBA, o tempo de xogo oficial é de 40 minutos, divididos en catro períodos iguais de 10 minutos cada un. Entre o 2º e 3º períodos, hai intervalo de 15 minutos, e invértense as pistas de ataque e defensa dos equipos; logo, cada equipo defende en dous períodos cada cesta. Ao contrario doutros deportes colectivos, non hai sorteo para definir quen ten a posesión de pelota no comezo do xogo: a pelota lanzase para cima por un árbitro, e un xogador de cada equipo (naturalmente o máis alto) colócase para saltar e tentar obter a posesión.

Non se permite saír dos límites da pista, e nos xogos oficiais tampouco se permite que o xogador leve a pelota para a pista de ataque e retorne para a pista de defensa. Alén diso, hai tamén unha limitación de tempo (24 segundos) para facer a cesta, e a prohibición de que o atleta salte e retorne ao chan coa posesión de pelota, sen executar lanzamento ou pase. As faltas cóbranse da lateral de pista, así como as demais violacións; no entanto, en caso de que un equipo cometa máis de 4 faltas nun período, as faltas do adversario pasan a cobrarse na forma de tiro libre: o xogador colócase nunha liña a 4,60 metros da cesta e lanza sen a marcación dos rivais. O tiro libre tamén se cobra cando un xogador sofre falta no momento en que está tentando un lanzamento - independentemente do número total de faltas do equipo adversario.

Alén da NBA, que se considera unha liga moi emocionante e espectacular, o principal torneo de clubs de baloncesto é a Euroliga. Se dun lado a NBA conta cos xogadores de maior poder defensivo e de forza, a Euroliga conta con xogadores máis cerebrais e técnicos. Xa entre as seleccións, o torneo máis importante aínda é o Olímpico.

O baloncesto en cadeira de rodas é unha modalidade bastante coñecida entre os deportes para persoas discapacitadas.

O Mini Baloncesto é a forma de disputa do deporte para nenos con menos de 12 anos. Foi desenvolvido como unha forma divertida de descubrir o baloncesto. Algunhas regras son diferentes do baloncesto tradicional. A altura da cesta (do aro ata o solo) é de 2,60 m. O tempo de xogo recomendado pola FIBA é de dous períodos de 20 minutos; no entanto, algúns estados introduciron adaptacións a esta regra buscando un maior desenvolvemento do xogo.

Seareiros que forman parte da "Demencia" do Estudiantes

Historia

Pictograma olímpico para baloncesto

Creación

Dr. James Naismith c. 1920

En decembro de 1891, James Naismith, profesor canadense de educación física e instrutor na Escola de Formación da Asociación de Xoves Cristiáns (en inglés YMCA) (agora Springfield College) en Springfield, Massachusetts, estaba tentando manter a súa clase de ximnasia activa nun día de choiva. Buscaba un xogo de interior que mantivese aos seus alumnos ocupados e en boa forma física durante os longos invernos de Nova Inglaterra. Tras rexeitar outras ideas por consideralas demasiado rudas ou pouco adecuadas para ximnasios amurallados, inventou un novo xogo no que os xogadores pasaban un balón aos seus compañeiros de equipo e tentaban anotar puntos lanzando o balón a un cesto (canastro) montado nunha parede. Naismith escribiu as regras básicas e cravou unha cesta de pexegos nunha pista elevada. Ao principio, Naismith colocou a cesta de pexegos co fondo intacto, o que significaba que había que recuperar o balón manualmente despois de cada "canastra" ou punto anotado. Isto non tardou en resultar tedioso, polo que Naismith retiroulle parte do fondo o cesto para poder sacar os balóns cunha vara longa despois de cada canastra anotada.

A primeira cancha de baloncesto: Springfield College

Balón de baloncesto de estilo antigo con cordóns

Orixinalmente, o baloncesto xogábase cun balón de fútbol. Estes balóns redondos fabricábanse, naquela época, cun xogo de cordóns para pechar o orificio necesario para inserir unha vexiga inflable despois de que os outros segmentos cosidos da cuberta de coiro do balón se voltearan cara a fóra. Estes cordóns podian facer que os pases de rebote e os caneos foran imprevisibles. Finalmente inventouse un método de construción de balóns sen cordóns, e este cambio no xogo foi avalado por Naismith. (Mentres que no fútbol americano, a construción de encaixe resultou vantaxosa para o agarre e permanece ata hoxe.) As primeiras pelotas feitas especificamente para o baloncesto eran marróns, e só a finais dos anos 50 Tony Hinkle, buscando un balón que fose máis visible para xogadores e espectadores, presentou o balón laranxa que agora é de uso común. O caneo non formaba parte do xogo orixinal, excepto o "pase de rebote" aos compañeiros. Pasar o balón era o principal medio de movemento do balón. O caneo foi finalmente introducido pero limitado pola forma asimétrica dos primeiros balóns. O caneo era habitual en 1896, e en 1898 xa existía unha norma contra o dobre caneo.

As cestas de pexego utilizáronse ata 1906, cando se substituíron por aros metálicos con taboleiro. Pronto se introduciu outro cambio, de modo que o balón simplemente pasaba a través deles. Cada vez que unha persoa metía o balón no cesto, o seu equipo gañaba un punto. O equipo que conseguía máis puntos gañaba o partido. Os cestos estaban orixinalmente cravados no balcón da entreplanta da pista de xogo, pero isto resultou pouco práctico cando os espectadores do balcón comezaron a interferir nos tiros. O taboleiro foi introducido para evitar esta interferencia; tivo o efecto adicional de permitir tiros de rebote. Os diarios manuscritos de Naismith, descubertos pola súa neta a principios de 2006, indican que estaba nervioso polo novo xogo que inventara, xa que moitos fracasaran antes, que incorporaba regras dun xogo infantil chamado Duck on a rock (pato sobre unha rocha).

Frank Mahan, un dos xogadores do primeiro xogo orixinal, achegouse a Naismith despois das vacacións de Nadal, a principios de 1892, preguntándolle como quería chamar o seu novo xogo. Naismith respondeu que non pensara niso porque estaba concentrado só en comezar o xogo. Mahan suxeriu que se chamase "bola de Naismith", ao que riu, dicindo que un nome así mataría calquera xogo. Mahan dixo entón: "Por que non lle chaman baloncesto?" Naismith respondeu: "Temos un cesto e unha pelota, e paréceme que sería un bo nome para iso." O primeiro xogo oficial xogouse no ximnasio da YMCA en Albany, Nova York, o 20 de xaneiro de 1892, con nove xogadores. O partido rematou 1-0; o tiro fíxose desde 7,6 m, nunha pista do tamaño apenas a metade dunha cancha actual da streetball ou da National Basketball Association (NBA).

Naquela época, xogábase ao fútbol con 10 xogadores por equipo (máis tarde aumentou a 11). Cando no inverno facía demasiado frío para xogar ao fútbol, ​​levaban os equipos ao interior, e resultaba conveniente dividilos pola metade e xogar ao baloncesto con cinco en cada lado. Cara a 1897-1898 os equipos de cinco convertéronse en norma.

A primeira pelota de baloncesto

En 1894, a empresa Chicope Falls, de Springfield, Massachusetts, fabricou a primeira pelota específica de basket. Antes, usábase unha de fútbol.

Baloncesto universitario

O equipo de baloncesto da Universidade de Kansas de 1899, con James Naismith na parte traseira, á dereita.

Os primeiros seguidores do baloncesto da YMCA foron enviados por todos os Estados Unidos, e estendeuse rapidamente polos Estados Unidos e Canadá. En 1895, xa estaba ben implantado en varios institutos femininos. Aínda que nun principio a YMCA foi a responsable do desenvolvemento e a difusión do xogo, ao cabo dunha década o novo deporte desalentou a moita xente, xa que o xogo brusco e as multitudes alborotadas empezaron a desviar a atención da misión principal da YMCA. Con todo, outros clubs deportivos de afeccionados, universidades e clubs profesionais encheron rapidamente o baleiro. Nos anos anteriores á primeira guerra mundial, a Amateur Athletic Union (AAU) (Unión Atlética Amateur) e a Intercollegiate Athletic Association of the United States (IAAUS) (Asociación Nacional de Atletismo Universitario dos Estados Unidos) (precursora da NCAA) disputáronse o control das regras do xogo. A primeira liga profesional, a National Basketball League, creouse en 1898 para protexer aos xogadores da explotación e promover un xogo menos duro. Esta liga tan só durou cinco anos.

James Naismith desempeñou un papel decisivo na creación do baloncesto universitario. O seu colega C. Ou. Beamis presentou o primeiro equipo de baloncesto universitario, xusto un ano despois do partido da YMCA de Springfield, no Geneva College que se atopaba no suburbio de Pittsburgh (Pensilvania). O propio Naismith adestrou máis tarde no equipo masculino de baloncesto da Universidade de Kansas durante seis anos, antes de ceder as rendas ao renombrado adestrador Forrest "Phog" Allen. O discípulo de Naismith Amos Alonzo Stagg levou o baloncesto á Universidade de Chicago, mentres que Adolph Rupp, alumno de Naismith en Kansas, cultivou grandes éxitos como adestrador do baloncesto masculino da Universidade de Kentucky. O 9 de febreiro de 1895, xogouse o primeiro partido intercolexial de 5 contra 5 na Universidade Hamline entre Hamline e a Escola de Agricultura, que estaba afiliada á Universidade de Minnesota. A Escola de Agricultura gañou o encontro por 9–3.

High School of Montreal Equipo de baloncesto xuvenil feminino, 1915–1916.

⁣En 1901, algunhas universidades, como a Universidade de Chicago, a Universidade Columbia, a Universidade Cornell, o Dartmouth College, a Universidade de Minnesota, a Academia Naval dos Estados Unidos, a Universidade de Colorado e a Universidade Yale comezaron a patrocinar partidos masculinos. En 1905, as frecuentes lesións no campo de fútbol levaron ao Presidente Theodore Roosevelt a suxerir que as universidades formasen un organismo reitor, o que deu lugar á creación da Asociación Atlética Interuniversitaria de Estados Unidos (IAAUS, polas súas siglas en inglés). En 1910, este organismo cambiou o seu nome polo de National Collegiate Athletic Association (NCAA). O primeiro partido de baloncesto interuniversitario canadense xogouse no YMCA de Kingston, Ontario, o 6 de febreiro de 1904, cando a Universidade McGill -alma máter de Naismith- visitou á Queen's University. McGill gañou por 9-7 na prórroga; o marcador era de 7-7 ao final do tempo regulamentario e decidiuse nunha prórroga de dez minutos. O partido contou cun bo número de espectadores.

O primeiro torneo do campionato nacional masculino, o torneo da Asociación Nacional de Baloncesto Interuniversitario, que aínda existe como torneo da National Association of Intercollegiate Athletics (NAIA) , organizouse en 1937. o primeiro campionato nacional para equipos da NCAA, o National Invitation Tournament (NIT) en Nova York, organizouse en 1938; o torneo nacional da NCAA comezou un ano despois. O baloncesto universitario foi sacudido polos escándalos de xogos de azar desde 1948 ata o 1951, cando decenas de xogadores dos principais equipos estaban implicados no amaño de partidos. Impulsado parcialmente por unha asociación que facía trampas, o NIT perdeu os apoios ao torneo da NCAA.

Baloncesto de instituto

Un partido de baloncesto entre os equipos femininos do Heart Mountain e do Powell High School, Wyoming, marzo de 1944.

Antes da consolidación xeneralizada do distrito escolar, a maioría dos institutos estadounidenses eran moito máis pequenos que os seus homólogos actuais. Durante as primeiras décadas do século XX, o baloncesto converteuse rapidamente no deporte interescolar ideal debido ás súas modestas necesidades de equipamento e de persoal. Nos días anteriores á cobertura televisiva xeneralizada dos deportes profesionais e universitarios, a popularidade do baloncesto nos institutos non tiña rival en moitas partes de Estados Unidos. Quizais o máis lendario dos equipos do instituto foi o Franklin Wonder Five de Indiana, que arrasou en todo o país durante a década de 1920, dominando o baloncesto de Indiana e gañándose o recoñecemento nacional.

Hoxe practicamente todos os institutos dos Estados Unidos presentan un equipo de baloncesto na competición varsity (universitaria). A popularidade do baloncesto segue sendo alta, tanto nas zonas rurais onde levan a identificación de toda a comunidade, como nalgunhas escolas máis grandes coñecidas polos seus equipos de baloncesto onde moitos xogadores pasan a participar en niveis máis altos de competición despois de graduarse. Na tempada 2016-17, 980.673 nenos e nenas representaron as súas escolas na competición de baloncesto interescolar, segundo a Federación Nacional de Asociacións Estatales de Ensino Medio (NFHS). Os estados de Illinois, Indiana e Kentucky son ​​particularmente coñecidos pola devoción dos seus residentes polo baloncesto do instituto, comunmente chamado Hoosier Hysteria en Indiana; a película aclamada pola crítica Hoosiers mostra a profundidade do significado do baloncesto do instituto para estas comunidades.

Na actualidade non existe ningún torneo que determine un campión nacional de secundaria. O esforzo máis serio foi o Torneo Nacional Interescolar de Baloncesto na Universidade de Chicago de 1917 a 1930. O evento foi organizado por Amos Alonzo Stagg e enviaba invitacións aos equipos campións estatais. O torneo comezou sendo maioritariamente do Medio Oeste, pero foi crecendo. En 1929 contaba con 29 campións estatais. Ante a oposición da National Federation of State High School Associations e a North Central Association of Colleges and Schools, que ameazaban con que as escolas poderian perder a súa acreditación, o último torneo celebrouse en 1930. As organizacións manifestaron a súa preocupación polo feito de que o torneo se utilizase para recrutar xogadores profesionais das categorías preparatorias. O torneo non convidou escolas minoritarias nin escolas privadas/parroquiais.

O Torneo Nacional Católico Interescolar de Baloncesto desenvolveuse de 1924 a 1941 na Universidade Loyola. O Torneo Nacional de Baloncesto Invitacional Católico de 1954 a 1978 xogouse nunha serie de lugares, incluíndo as universidades Católica, Georgetown e George Mason . O Torneo Nacional Interescolar de Baloncesto para Escolas Secundarias Negras celebrouse de 1929 a 1942 no Hampton Institute. O Torneo Nacional de Baloncesto Interescolar por Invitación celebrouse entre 1941 e 1967, comezando na Instituto Tuskegee. Tras unha pausa durante a segunda guerra mundial retomouse no Tennessee State College en Nashville. A base para o campión diminuíu despois de 1954 cando o Caso Brown contra o Consello de Educación comezou unha integración das escolas. Os últimos torneos celebráronse na Alabama State College de 1964 a 1967.

Baloncesto profesional

Os equipos abundaron ao longo da década de 1920. Había centos de equipos de baloncesto profesional masculino en pobos e cidades de todos os Estados Unidos de América, e pouca organización do xogo profesional. Os xogadores saltaban dun equipo a outro e os equipos xogaban en armerías e salóns de baile cheos de fume. As ligas ían e viñan. Equipos como os Orixinal Celtics e dous equipos afroamericanos, os New York Renaissance Five ("Rens") e os (aínda existentes) Harlem Globetrotters xogaban ata douscentos partidos ao ano nas súas xiras nacionais.

En 1946, formouse a Basketball Association of America (Asociación de Baloncesto dos Estados Unidos) (BAA). O primeiro partido xogouse en Toronto, Ontario (Canadá]], entre os Toronto Huskies e os New York Knickerbockers o 1 de novembro de 1946. Tres tempadas máis tarde, en 1949, a BAA fusionouse coa National Basketball League (NBL) para formar a National Basketball Association (NBA). Na década de 1950, o baloncesto converteuse nun importante deporte universitario, achandando así o camiño para un crecemento do interese polo baloncesto profesional. En 1959, fundouse o Salón da Fama do Baloncesto en Springfield, Massachusetts, sede do primeiro partido. Nas súas listas figuran os nomes de grandes xogadores, adestradores, árbitros e persoas que contribuíron significativamente ao desenvolvemento do xogo. O Salón da Fama conta con persoas que lograron moitos obxectivos na súa carreira no baloncesto. Unha organización advenediza, a American Basketball Association, xurdiu en 1967 e ameazou brevemente o dominio da NBA ata a fusión ABA-NBA en 1976. Hoxe en día, a NBA é a principal liga profesional de baloncesto do mundo en termos de popularidade, salarios, talento e nivel de competición.

Diamond DeShields (#1) conduce cara á canastra ao redor de Maya Moore (#23) no partido Minnesota Lynx vs Chicago Sky.

A NBA contou con moitos xogadores famosos, como George Mikan, o primeiro «home alto» dominante; o mago do manexo do balón Bob Cousy e o xenio defensivo Bill Russell dos Boston Celtics; o carismático pivote Wilt Chamberlain, que xogou nos Harlem Globetrotters; as estrelas Oscar Robertson e Jerry West; os máis recentes Kareem Abdul-Jabbar, Shaquille O'Neal, Hakeem Olajuwon e Karl Malone; os creadores de xogo John Stockton, Isiah Thomas e Steve Nash; os dianteiros Julius Erving e Charles Barkley; as estrelas europeas Dirk Nowitzki, Pau Gasol e Tony Parker; estrelas latinoamericanas Manu Ginóbili, superestrellas máis recentes, Allen Iverson, Kobe Bryant, Tim Duncan, LeBron James, Stephen Curry, Giannis Antetokounmpo, etc. e os tres xogadores aos que moitos atribúen o mérito de levar o xogo profesional ao seu máximo nivel de popularidade durante as décadas de 1980 e 1990: Larry Bird, Earvin «Magic» Johnson e Michael Jordan.

En 2001, a NBA creou unha liga de desenvolvemento, a National Basketball Development League (máis tarde coñecida como NBA D-League e logo como NBA G League tras un acordo de marca con Gatorade). A partir da tempada 2023-24, a G League conta con 31 equipos.

Baloncesto internacional

Estados Unidos xogando contra México na Copa do Mundo FIBA ​​2014

A Federación Internacional de Baloncesto (FIBA) foi creada en 1932 por oito países fundadores: Arxentina, Checoslovaquia, Grecia, Italia, Letonia, Portugal, Romanía e Suíza. Nesta época, a organización só supervisaba aos xogadores afeccionados. O seu acrónimo, derivado do francés Fédération Internationale de Basket-ball Amateur, era por tanto «FIBA». O baloncesto masculino incluiuse por primeira vez nos Xogos Olímpicos de 1936 de Berlín, aínda que xa se celebrou un torneo de demostración en 1904. Estados Unidos derrotou a Canadá na primeira final, disputada ao aire libre. Esta competición estivo normalmente dominada polos Estados Unidos, cuxo equipo gañou todos os títulos menos tres. O primeiro deles produciuse nun polémico partido final en Múnic en 1972 contra a Unión Soviética, no que o final do partido repetiuse tres veces ata que a Unión Soviética impúxose finalmente. En 1950 celebrouse na Arxentina o primeiro Campionato do Mundo masculino da FIBA, agora coñecido como Campionato do Mundo de Baloncesto. Tres anos máis tarde, celebrouse en Chile o primeiro Campionato do Mundo FIBA feminino, agora coñecido como Copa do Mundo de Baloncesto Feminino. O baloncesto feminino incorporouse aos Xogos Olímpicos de 1976, que se celebraron en Montreal, Quebec, Canadá, con equipos como a Unión Soviética, a Brasil e a Australia rivalizando coas escuadras dos Estados Unidos.

Obxectivo do xogo

Michael Jordan

O obxectivo do xogo é introducir a pelota no cesto do equipo adversario (marcando puntos) e, simultaneamente, evitar que esta sexa introducida no propio cesto, respectando as regras do xogo. O equipo que obtiver máis puntos no fin do xogo vence.

A competición é dirixida por:

• Tres árbitros, que teñen con función aseguraren o cumprimento das regras do xogo.
• Un marcador e o seu auxiliar, que teñen como funcións encher previamente o boletín de xogo, onde rexistran os puntos marcados, as faltas persoais e técnicas etc.
• O cronometrista, que verifica o tempo de xogo e os descontos de tempo
• Un operador de vinte e catro segundos, que controla os 24 segundos que cada equipo dispón para a posesión ininterrompida da pelota.

Posicións

Son usadas, xeralmente, tres posicións: alas, pivotes e armador (ou base). Na maioría dos equipos temos dous alas, dous pivotes e un armador.

• Armador ou base é como o cerebro do equipo. Arma as xogadas e xeralmente comeza coa pelota.
• Alas ou extremos xogan polos cantos. A función do ala muda bastante. Pode axudar o armador, ou facer cestas.
• Pivotes ou postes son, na maioría das veces, os máis altos do equipo.

Regulamento (FIBA)

• Equipo - Existen dous equipos, cada un con 5 participantes (en xogo), máis 7 suplentes.
• Comezo do xogo – O Xogo comeza co lanzamento da pelota ao ar, polo árbitro, entre dous xogadores adversarios no círculo central. A pelota só pode tocarse cando alcance o punto máis alto. O equipo que non gañou a posesión de pelota ten a frecha de posesión alterna ó seu favor.
• Duración do xogo – Catro períodos de 10 minutos de tempo útil cada un, cun intervalo de 15 minutos entre o segundo e o terceiro período, e con intervalos de dous minutos entre o primeiro e o segundo período e entre o terceiro e o cuarto período. O cronómetro só avanza cando a pelota se atopa en xogo, isto é, sempre que o árbitro interrompe o xogo, o tempo párase de inmediato.
• Reposición da pelota en xogo - Despois de sinalar unha falta, o xogo recomeza cun lanzamento fóra das liñas laterais, excepto no caso de tiros libres. Despois da marcación de punto, o xogo prosegue cun pase realizado atrás da liña do campo do equipo que defende.
• Como xogar a pelota - A pelota sempre se xoga coas mans. Non se permite andar coa pelota nas mans ou provocar o contacto da pelota cos pés ou pernas.
• Puntuación - Un cesto é válido cando a pelota entra no cesto, por cima, e pasa a través del. Un cesto de campo vale 2 puntos, a menos que fose conseguido por detrás da liña dos 3 puntos (valendo, polo tanto, 3 puntos); un cesto de tiro libre vale 1 punto.
• Empate – Os xogos non poden terminar empatados. O desempate alcánzase a través de períodos suplementarios de 5 minutos.
• Resultado – O xogo é gañado polo equipo que marque maior número de puntos no tempo regulamentario.
• Lanzamento libre – Na execución, os xogadores ocupan os respectivos espazos ao longo da liña de marcación, non poden deixar os seus lugares ata que a pelota saia das mans do executante do tiro libre; non poden tocar a pelota na súa traxectoria para o cesto, ata que esta toque no aro.
• Penalizacións de faltas persoais – Se a falta for cometida sobre un xogador que non está en acto de lanzamento, a falta será cobrada por unha reposición de pelota lateral. Se a falta for cometida sobre un xogador no acto de lanzamento, o cesto conta e debe, aínda, ser concedido un tiro libre. No caso de que o lanzamento non encestase, o lanzador irá executar o(s) tiro(s) libres correspondentes ás penalizacións (2 ou 3 tiros libres, conforme se trate dunha tentativa de lanzamento de 2 ou 3 puntos).
• Regra dos 5 segundos - Cada xogador dispón de 5 segundos para repor a pelota en xogo.
• Regra dos 3 segundos - Un xogador non pode permanecer máis de 3 segundos dentro da área restritiva do adversario, en canto o seu equipo estea de posesión de pelota.
• Regra dos 8 segundos - Cando un equipo gaña a posesión da pelota na súa zona de defensa, debe, dentro de 8 segundos, facer pasar a pelota para a zona de ataque.
• Regra dos 24 segundos - Cando un equipo está de posesión da pelota, dispón de 24 segundos para a lanzar ao cesto do adversario.
• Pelota presa – Considérase pelota presa cando dous ou máis adversarios tiveren unha ou ambas as mans sobre a pelota, ficando esta presa. A posesión de pelota será do equipo que tivese a frecha de posesión alterna ao seu favor.
• Transición de campo – Un xogador cuxo equipo está na posesión de pelota, na súa zona de ataque, non pode lanzar a pelota para a súa zona de defensa.
• Dribles - Cando se dribla pódese executar o número de pasos que pretenda. O xogador non pode bater a pelota coas dúas mans simultaneamente, nin efectuar dous dribles consecutivos (bater a pelota, agarrala coas dúas mans e volver a batela).
• Pasos – O xogador non pode executar máis de dous pasos coa pelota na man.
• Faltas persoais – É unha falta que implica contacto co adversario, e que consiste nos seguintes parámetros: Obstrución, Cargar, Marcar pola retagarda, Deter, Asegurar, Uso ilegal das mans, Empurrar.
• Falta antideportiva – Falta persoal que, no entender do árbitro, foi cometida intencionalmente, con obxectivo de prexudicar o equipo adversario.
• Falta técnica – Falta cometida por un xogador sen supoñer contacto persoal co adversario, como, por exemplo, contestación das decisións do árbitro, usando xestos ou actitudes ofensivas, ou mesmo cando non levante inmediatamente o brazo, despois de lle sinalar falta.
• Falta do equipo – Se un equipo cometer nun período un total de cinco faltas, para todas as outras faltas persoais sufrirá a penalización de dous lanzamentos libres.
• Número de faltas – Un xogador poderá facer un máximo de 5 faltas durante o xogo.

Recinto de xogo

Táboa da canastra

O recinto oficial de xogo é unha superficie rectangular con 28 metros de lonxitude (liñas laterais) e 15 metros de largura (liñas finais), limitado por dúas liñas laterais e dúas liñas de fondo.

Campo de baloncesto (dimensións en metros)

Xunto a cada liña final está colocada unha táboa, onde se fixa o cesto, que se atopa colocado a 3,05 metros do chan. A medición faise a partir do bordo interior das liñas límite. A superficie do campo é dura, rectangular, plana e sen obstáculos.

Termos e xestos técnicos

Asistencia

Asistencia é un pase certeiro que atopa outro compañeiro de equipo, libre de marcación, e acaba convertido nunha cesta. Para os americanos, o xogador que fai asistencias é tan ou máis importante que o xogador que marca os puntos.

Drible

• Drible de progresión – Utilizado fundamentalmente para saír dunha zona conxestionada e avanzar no terreo.
• Drible de protección - Serve fundamentalmente para abrir liñas de pase e para garantir a posesión de pelota.

Pase

O pase ten como obxectivo a colocación da pelota nun compañeiro que se atope en mellor posición, para a creación de situacións de finalización ou para a progresión no terreo de xogo. Existen varios tipos de pase: peito, picado, por cima con 2 mans, lateral con 1 man, por tras das costas etc.

• Pase de peito - Como o nome indica, coa pelota á altura do peito esta lánzase frontalmente na dirección do albo. Neste movemento os polgares son os que darán a forza ao pase e as palmas das mans deberán apuntar para fóra no final do xesto técnico.
• Pase picado - Moi semellante ao pase de peito, tendo en conta que o branco inicial é o solo. O resalte da pelota terá un obxectivo común ao do pase de peito, isto é, a man branco do colega ou as zonas próximas do peito.
• Pase de ombro (ou de béisbol) - É utilizado nas situacións que solicitan un pase cumprido. A pelota lánzase como no lanzamento dunha pelota no béisbol (de aí o nome). É un tipo de pase cunha traxectoria tensa (sen arco), e en dirección ao branco.

Véxase tamén

Outros artigos

• Selección de baloncesto de Galicia

Ligazóns externas

• FIBA - Federación Internacional de Baloncesto Arquivado 04 de novembro de 1996 en Wayback Machine.
• NBA - National Basketball Association
• Federación galega de baloncesto