αὐτοκράτωρ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	αὐτοκράτωρ	οἱ	αὐτοκράτορες
γενική	τοῦ	αὐτοκράτορος	τῶν	αὐτοκρατόρων
δοτική	τῷ	αὐτοκράτορῐ	τοῖς	αὐτοκράτορσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	αὐτοκράτορᾰ	τοὺς	αὐτοκράτορᾰς
κλητική ὦ!		αὐτοκράτορ		αὐτοκράτορες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		αὐτοκράτορε
γεν-δοτ	τοῖν		αὐτοκρατόροιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
3η κλίση, Κατηγορία 'κτήτωρ' όπως «ἀλέκτωρ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

αὐτοκράτωρ < αὐτός αὐτο- + κρατ(έω) + -ωρ

Ουσιαστικό

αὐτοκράτωρ αρσενικό ή θηλυκό

1. που είναι κύριος του εαυτού του, ελεύθερος, αυτεξούσιος

   καὶ ἡ ξύμπασα πόλις οὐκ αὐτοκράτωρ οὖσα ἑαυτῆς τοῦτ΄ ἔπραξεν (Θουκ. 3.62.4.3)

2. που έχει την εξουσία να χειριστεί όπως νομίζει μια διπλωματική υπόθεση ή μια εκστρατεία

   ἐψηφίσαντο ναῦς ἑξήκοντα πέμπειν ἐς Σικελίαν καὶ στρατηγοὺς αὐτοκράτορας Ἀλκιβιάδην τε τὸν Κλεινίου καὶ Νικίαν τὸν Νικηράτου καὶ Λάμαχον τὸν Ξενοφάνους (Θουκυδίδης 6.8.2.5-8)

3. (ελληνιστική κοινή) αυτοκράτορας, που έχει απόλυτη εξουσία

Απόγονοι

αὐτοκράτωρ (αρχαία ελληνικά)

⇘ νέα ελληνικά: αυτοκράτορας

↷ αγγλικά: autocrator (παρωχημένο), autocrat

Πηγές

• αὐτοκράτωρ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• αὐτοκράτωρ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.