XII. Pius

Pope
XII. Pius
Pope; XII. Pius
Roma episkoposu
	XII. Pius y. 1951
Görevlendiriliş	2 Mart 1939
Dönem bitişi	9 Ekim 1958
Önce gelen	XI. Pius
Sonra gelen	XXIII. Ioannes
Papazlığa atanma	2 Nisan 1899; Francesco di Paola Cassetta
Takdis	13 Mayıs 1917; XV. Benedictus tarafından
Kardinal yapan	16 Aralık 1929; XI. Pius tarafından
Doğum adı	Eugenio Maria Giuseppe Giovanni Pacelli
Doğum	2 Mart 1876; Roma, İtalya Krallığı
Ölüm	9 Ekim 1958 (82 yaşında); Castel Gandolfo, Lazio, İtalya
Önceki görev	Bavyera'ya papanın elçisi (1917–1925); Sardes episkoposu (1917–1929); Almanya'a papanın elçisi (1920–1930); Prusya'ya papanın elçisi (1926–1929); Vatikan Dışişleri Bakanı (1930–1939); Aziz Petrus Bazilikası başpeder (1930–1939);
Eğitim	Almo Collegio Capranica; Papalık Gregoryen Üniversitesi; Pontifical Roman Athenaeum S. Apollinare; Roma La Sapienza Üniversitesi;
Slogan	Latince: Opus Justitiae Pax ("The work of justice [shall be] peace" [Is. 32: 17])
İmza
Arma
	Adı Pius olan diğer papalar

Papa XII. Pius, asıl adı Eugenio Maria Giuseppe Giovanni Pacelli (d. 2 Mart 1876, Roma - ö. 9 Ekim 1958, Castel Gandolfo, İtalya), 2 Mart 1939 – 9 Ekim 1958 arasında papa.

Yaşamı

1819'dan beri Vatikan'a hukukçu yetiştiren Toscana kökenli bir aileden geliyordu. Papalık Gregoryen Üniversitesi'nde papazlık öğrenimi gördüğü sırada sağlık nedenleriyle Capranica'daki okulda değil evinde kaldı. 1899'da papaz oldu. Vatikan papalık danışmanlığında hızla yükselerek başpiskoposluğa, Almanya'da Papalık Elçisi olarak bulunduğu dönemde de (1917-29) XI. Pius tarafından kardinalliğe getirildi. 1929'un sonlarında papalık danışmanlığına atandı. Görevde kaldığı 10 yıl boyunca Kuzey ve Güney Amerika ile Fransa'ya geziler yaptı. 1939'da papa seçildi.

Pacelli Almanya'dayken İtalya'da faşizm iktidara gelmişti (1922). Pacelli'nin gene hukukçu olan kardeşinin de katkısıyla Papalığın Benito Mussolini'yle gerçekleştirdiği konkordatoyla Katolik Halkçı Parti gözden çıkarılmış, faşizmi devirme olanakları da feda edilmişti. Ama Vatikan Kent Devleti'nin (1929) kurulmasını sağlayan Laterano Antlaşması'yla XI. Pius'un ve pek çok İtalyanın isteği yerine gelmişti. Pacelli de Almanya'da bulunduğu yıllarda Alman toplumundaki sistemli ve yorulmak bilmez çalışma disiplinine, hayran kalmış, Vatikan'da kendisine Alman yardımcılar edinmişti. Ama Almanya'yı çok yakından tanıması Nazizm konusunda yanılmasını önledi. Büyük ölçüde onun girişimleri sonucunda Hitler yönetimiyle yapılan konkordato (1933), düşman Alman toplumu içinde Katolik misyona bir yaşam alanı sağlamaya yönelik, bilinerek alınmış bir riskti. Pacelli, XI. Pius'un Nazi karşıtı Mit brennender Sorge (1937) başlıklı genelgesine katkıda bulundu; Papalık danışmanı sıfatıyla Almanya'ya çok sayıda nota ve memorandum gönderdi; Nazi Dış İşleri Bakanı Joachim von Ribbentrop'u Roma'da oldukça soğuk ve sözünü sakınmayan bir tutumla kabul etti.

XII. Pius papa seçildikten sonra da savaşı diplomatik yollarla ama ödün vermeden önlemeye çalıştı. Birleşik Krallık ve Fransa'nın Münih Antlaşması'yla (1938) Çekoslovakya'yı Almanlara sunması Vatikan tarafından olumsuz karşılanmıştı. Bu koşullarda Pius özellikle İtalya'nın yansızlığını korumaya çalıştıysa da başarılı olamadı. 1939-48 arasında Noel dolayısıyla yaptığı radyo konuşmalarında savaş sonrası geleceğe güvenle baktığını, savaşı besleyen bencil milliyetçiliğin yerini alacak ve uluslar topluluğuna gerçek anlatım olanaklarını kazandıracak yeni bir düzene inandığını belirtti. Ama yansızlık politikası uğruna, zulme uğrayan Hristiyanları ve Yahudileri korumak için sesini yükseltmemekle suçlandı.

Savaştan sonra Pius uluslararası komünizme karşı bir Haçlı seferine itilmeyi reddetmekle birlikte, komünistlerle iş birliği yapan Katoliklere karşı sert önlemler aldı (1946). İtalya'da aşırı sol ve Hristiyan Demokratlar arasında ortaya çıkan hassas denge karşısında Katolik Eylem önderi Luigi Gedda'yı desteklemesi Hristiyan Demokrat Parti'yi rahatsız etti. Pius'un sağlığının bozulması üzerine Vatikan'da denetim Kutsal Makam Başkanı Alfredo Ottaviani'nin de içinde bulunduğu bir Kardinaller bürokrasisi'nin eline geçti ve Kilisenin Devlet işlerine müdahalesi doruğa ulaştı.

Pius, yaşamının sonların doğru her türlü savaşı reddetmeye ve caydırıcı politikaların haklılığından kuşku duymaya başladı. Kilisenin evrensel birliği konusunda, 1949'da verilen bazı küçük ödünler dışında Katolik düşüncesini ya da politikasını ileri götürmeye yönelik bir çalışması olmadı. Divino Afflante Spiritu başlıklı genelgesiyle modern Kitabı Mukaddes araştırmacılığı tekniklerinin Katoliklerce benimsenmesini sağladı. Sağlığının iyice bozulması nedeniyle Vatikan'da yönetim tutucu papalık bürokrasisinin eline geçince Pius'un düşüncelerinde ne kadar yalnız olduğu da ortaya çıktı.

Papa XVI. Benedictus’un, ölümünün 50. yıldönümünde Papa XII. Pius’u övmesi ve ona azizlik yolunu açması İsrail ile Vatikan arasında gerginliğe neden oldu.^[1]

Ayrıca bakınız

Papa XII. Pius ve Holokost

Kaynakça

^ "Arşivlenmiş kopya". 16 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2011.

Dış bağlantılar

Critical Online Edition of the Nuncial Reports of Eugenio Pacelli (1917–1929) 20 Haziran 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.

Katolik Kilisesi unvanları
Önce gelen: XI. Pius	Papa 2 Mart 1939 – 9 Ekim 1958	Sonra gelen: XXIII. Ioannes

[1] "Arşivlenmiş kopya". 16 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ağustos 2011.

[1]

Katolik Kilisesi Papaları
Papalar listesi Papa adları Antipapa Seçilmiş-papa
1–4. yüzyıl Kostantin Dönemi (312–337) dahil olmak üzere Roma İmparatorluğu Dönemi (–493)	Petrus Linus Anacletus I. Clemens Evaristus I. Alexander I. Sixtus Telesphorus Hyginus I. Pius Anicetus Soterius Eleuterus I. Victor Zephyrinus I. Callixtus I. Urbanus Pontianus Anterus Fabianus Cornelius I. Lucius I. Stephenus II. Sixtus Diyonisyus I. Felix Eutychianus Caius Marcellinus I. Marcellus Eusebius Miltiades I. Silvester Markus I. Julius Liberius I. Damasus Siricius I. Anastasius
5–8. yüzyıl Ostrogot Papalığı (493–537) Bizans Papalığı (537–752) Frank Papalığı (756–857)	I. Innocentius Zosimus I. Bonifatius I. Celestinus III. Sixtus I. Leo Hilarius Simplicius III. Felix I. Gelasius II. Anastasius Symmachus Hormisdas I. Ioannes IV. Felix II. Bonifacius II. Ioannes I. Agapetus Silverius Vigilius I. Pelagius III. Ioannes I. Benedictus II. Pelagius I. Gregorius Sabinianus III. Bonifacius IV. Bonifacius I. Adeodatus V. Bonifacius I. Honorius Severinus IV. Ioannes I. Theodorus I. Martinus I. Eugenius Vitalianus II. Adeodatus Domnus Agatho II. Leo II. Benedictus V. Ioannes Konon I. Sergius VI. Ioannes VII. Ioannes Sisinnius Constantinus II. Gregorius III. Gregorius Zacharias II. Stephanus I. Paulus III. Stephanus I. Hadrianus III. Leo
9–12. yüzyıl Saeculum obscurum (904–964) Crescentii Dönemi (974–1012) Tusculum Papalığı (1012–1044/1048) İmparatorluk Dönemi (1048–1257)	IV. Stephanus I. Paschalis II. Eugenius Valentinus IV. Gregorius II. Sergius IV. Leo III. Benedictus I. Nicolaus II. Hadrianus VIII. Ioannes I. Marinus III. Hadrianus V. Stephanus Formosus VI. Bonifacius VI. Stephanus Romanus II. Theodorus IX. Ioannes IV. Benedictus V. Leo III. Sergius III. Anastasius Landus X. Ioannes VI. Leo VII. Stephanus XI. Ioannes VII. Leo VIII. Stephanus II. Marinus II. Agapetus XII. Ioannes V. Benedictus VIII. Leo XIII. Ioannes VI. Benedictus VII. Benedictus XIV. Ioannes XV. Ioannes V. Gregorius II. Silvester XVII. Ioannes XVIII. Ioannes IV. Sergius VIII. Benedictus XIX. Ioannes IX. Benedictus III. Silvester VI. Gregorius II. Clemens II. Damasus IX. Leo II. Victor IX. Stephanus II. Nicholaus II. Alexander VII. Gregorius III. Victor II. Urbanus II. Paschalis II. Gelasius II. Callixtus II. Honorius II. Innocentius II. Caelestinus II. Lucius III. Eugenius IV. Anastasius IV. Hadrianus III. Alexander III. Lucius III. Urbanus VIII. Gregorius III. Clemens III. Celestine III. Innocentius
13–16. yüzyıl Viterbo (1257–1281) Orvieto (1262–1297) Perugia (1228–1304) Avignon Papalığı (1309–1378) Batı Bölünmesi (1378–1417) Rönesans Papalığı (1417–1534) Reform Dönemi (1534–1585) Barok Dönem (1585–1689)	III. Honorius IX. Gregorius IV. Celestinus IV. Innocentius IV. Alexander IV. Urbanus IV. Clemens X. Gregorius V. Innocentius V. Hadrianus XXI. Ioannes III. Nicolaus IV. Martinus IV. Honorius IV. Nicolaus V. Celestinus VIII. Bonifacius XI. Benedictus V. Clemens XXII. Ioannes XII. Benedictus VI. Clemens VI. Innocentius V. Urbanus XI. Gregorius VI. Urbanus IX. Bonifacius VII. Innocentius XII. Gregorius V. Martinus IV. Eugenius V. Nicolaus III. Callixtus II. Pius II. Paulus IV. Sixtus VIII. Innocentius VI. Alexander III. Pius II. Julius X. Leo VI. Hadrianus VII. Clemens III. Paulus III. Julius II. Marcellus IV. Paulus IV. Pius V. Pius XIII. Gregorius V. Sixtus VII. Urbanus XIV. Gregorius IX. Innocentius VIII. Clemens
17–21. yüzyıl Aydınlanma Çağı (y. 1640–1740) Devrim Dönemi (1775–1848) Roma Sorunu (1870–1929) Vatikan (1929–günümüz)	XI. Leo V. Paulus XV. Gregorius VIII. Urbanus X. Innocentius VII. Alexander IX. Clemens X. Clemens XI. Innocentius VIII. Alexander XII. Innocentius XI. Clemens XIII. Innocentius XIII. Benedictus XII. Clemens XIV. Benedictus XIII. Clemens XIV. Clemens VI. Pius VII. Pius XII. Leo VIII. Pius XVI. Gregorius IX. Pius XIII. Leo X. Pius XV. Benedictus XI. Pius XII. Pius XXIII. Ioannes VI. Paulus I. Ioannes Paulus II. Ioannes Paulus XVI. Benedictus Francis