James DeGale
| ||||||||||||||||||||||||||||
| Pseudonim |
Chunky | |||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||||||||||||
| Obywatelstwo | ||||||||||||||||||||||||||||
| Styl walki |
leworęczny | |||||||||||||||||||||||||||
| Kategoria wagowa |
superśrednia | |||||||||||||||||||||||||||
| Bilans walk zawodowych[a] | ||||||||||||||||||||||||||||
| Liczba walk |
29 | |||||||||||||||||||||||||||
| Zwycięstwa |
25 | |||||||||||||||||||||||||||
| Przez nokauty |
15 | |||||||||||||||||||||||||||
| Porażki |
3 | |||||||||||||||||||||||||||
| Remisy |
1 | |||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||
| Strona internetowa | ||||||||||||||||||||||||||||
James DeGale (ur. 3 lutego 1986[1] w Londynie) – angielski bokser, złoty medalista igrzysk olimpijskich w Pekinie w wadze średniej. Były zawodowy mistrz Europy, mistrz świata federacji IBF kategorii super średniej.
Kariera amatorska
[edytuj | edytuj kod]Największym sukcesem DeGale’a był złoty medal, podczas igrzysk olimpijskich w Pekinie.
Walki olimpijskie (Pekin 2008)
- Mohamed Hikal (Egipt) 13-4
- Shawn Estrada (USA) 11-5
- Bakhtiyar Artayev (Kazachstan) 8-3
- Darren Sutherland (Irlandia) 10-3
- Emilio Correa (Kuba) 16-14
Karierę amatorską zakończył z rekordem 79-16.
Początki kariery zawodowej
[edytuj | edytuj kod]DeGale, karierę zawodową rozpoczął w 2009 roku, pokonując jednogłośnie na punkty Gruzina Vepkhię Tchilaia. w 7 zawodowej walce, zmierzył się o wakujący pas WBA International, stopując w 5 starciu brytyjczyka Sama Hortona. 11 grudnia 2010 roku, zmierzył się z rodakiem Paulem Smithem. Pokonał go przez TKO w dziewiątej rundzie, gdy sędzia przerwał pojedynek z powodu rozcięcia.
DeGale vs Groves
[edytuj | edytuj kod]Pierwszej porażki na zawodowym ringu doznał 21 maja 2011 roku, jego rywalem był George Groves[2]. Walka była szalenie wyrównana i nikt nie osiągnął widocznej przewagi. Ostatecznie po znakomitej walce, przez decyzję większości po dwunastu rundach, zwyciężył Groves, odbierając DeGale’owi pas. Wynik walki uznano za kontrowersyjny, gdyż według większości obserwatorów i ekspertów, walka powinna zakończyć się remisem.
Mistrzostwo Europy
[edytuj | edytuj kod]Następnym rywalem DeGale’a, był Polak aktualny wtedy mistrz EBU Piotr Wilczewski[3]. Mimo iż faworytem był brytyjczyk, Wilczewski nie ustępował mu na krok. Po ciekawym pojedynku, DeGale zwyciężył przez decyzję większości (115-113, 114-114, 115-113), odbierając Polakowi mistrzostwo Europy.
21 kwietnia 2012r, w pierwszej obronie EBU, zmierzył się z byłym mistrzem świata Cristianem Sanavią. DeGale zdominował 2 pierwsze rundy, lecz w 3 Włoch posłał go na deski po prawym sierpowym, odbyło się jednak bez liczenia. Koniec nastąpił w czwartej rundzie, kiedy Sanavia, był trzy razy liczony. Sędzia przerwał pojedynek po kolejnym nokdaunie Włocha.
W drugiej obronie tytułu, zmierzył się z Haddilahem Mohoumadim. DeGale był faworytem, ale Francuz dał z siebie wszystko, lecz przegrał jednogłośnie na punkty, po świetnym widowisku. (116-112, 117-111, 119-109).
Dalsza kariera
[edytuj | edytuj kod]8 grudnia 2012r, jego rywalem był kolumbijski weteran Fulgencio Zúñiga[4]. DeGale całkowicie zdominował w 3 rundzie posyłając do na deski, jednak ten wstał i walczył dalej. Ostatecznie kolumbijczyk przetrwał 12 rund, lecz przegrał wysoko na punkty (118-109, 118-109, 118-109). Stawką walki był pas WBC Silver.
23 maja 2015 w Bostonie pokonał jednogłośnie na punkty 114:112, 117:109 i 114:112 Amerykanina Andre Dirrella (24-2, 16 KO), zdobywając tytuł mistrza świata federacji IBF kategorii super średniej[5]
14 stycznia 2017 roku w Barclays Centre w Nowym Jorku zremisował (114-112, 113-113, 113-113) pojedynek z Badou Jackiem (21-1-1, 12 KO), dzięki czemu zachował mistrzowski pas federacji IBF.
9 grudnia 2017 roku w Londynie utracił mistrzowski pas organizacji IBF, przegrywając na punkty (114-114, 112-115, 112-116) z Amerykaninem Calebem Truax (29-3-2, 18 KO).
7 kwietnia 2016 w Las Vegas w pojedynku rewanżowym odzyskał tytuł mistrza świata kategorii super średniej federacji IBF. Pokonał jednogłośnie na punkty 114:113, 114:113 i 117:110 Caleba Truax.
23 lutego 2019 w Londynie przegrał na punkty 112-114, 112-115 i 109-117 z Chrisem Eubankiem Jr. (28-2, 21 KO)[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ James DeGale Bio, Stats, and Results | Olympics at Sports-Reference.com [online], www.sports-reference.com [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2009-12-20] (ang.).
- ↑ Groves zaskoczył DeGale’a. Bokser.org. (pol.).
- ↑ Wilczewski traci tytuł po zaciętej walce. Bokser.org. (pol.).
- ↑ DeGale zdeklasował Zunigę. Bokser.org. (pol.).
- ↑ DeGale i Dirrell po walce plus fotorelacja. Bokser.org, 24 maja 2015. [dostęp 2015-05-24]. (pol.).
- ↑ EUBANK JR PO CIEKAWEJ WALCE WYPUNKTOWAŁ DeGALE’A. bokser.org. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Strona oficjalna
- Lista walk zawodowych Jamesa DeGale. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-26)]. na BoxRec.com
