wymowa:
IPA[ˈtɛ̃mpak], AS[tmpak], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ę 
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. obraź. osoba tępa, głupia, mało inteligentna, bezmyślna
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Nie wyrabiam, co za tępak!
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) głupek, bęcwał, jełop
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. tępota ż, tępaczek mos
forma żeńska tępaczka ż
przym. tępy
przysł. tępo
czas. tępić ndk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
  2.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.