Gabriele D'Annunzio

Gabriele Michele Raffaele Ugo D’Annunzio (1863–1938) – włoski poeta, dramaturg i prozaik.

Gabriele D’Annunzio

Triumf śmierci (1894)

 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Triumf śmierci (powieść).

• Siłą drwiącej wewnętrznej ironii niszczył wszelkie zamierzenia. Skoro zaczął wątpić w siebie samego, powoli doszedł do tego, że zwątpił we wszystko. Skoro zaczął cierpieć z przyczyny siebie samego, powoli doszedł do tego, że cierpiał z przyczyny wszystkiego. Czuł, że przytłacza go powszechna ludzka głupota, wszystko burzyło się w nim na widok tłumu.
  • Zobacz też: zwątpienie, cierpienie

Inne

• Jakże często odczuwałem, że instynkt przewyższa we mnie zdolności umysłu i poprzedza cały kunszt mojego rzemiosła.

• Jest już wieczór. A tutaj wieczory są ogromnie smutne, ponieważ dzwonią dzwony. Jakże zdołam wyrazić ci całą moją rozpacz?… Wydaje mi się, że przestałem żyć, że śnię tylko zły, bezładny sen. Bez ciebie! I bez twoich pieszczot, bez tego kręgu miłości i dobroci.

• Kiedy nie można żyć bez jakiejś istoty, bez tej jednej, i kiedy nie oddziela się jej duszy od jej ciała, co więcej, kiedy ciało przekłada się nad wszystko – to właśnie jest miłość, właśnie to.

• Musisz sam tworzyć swoje życie, tak jak się tworzy dzieło sztuki. Życie człowieka światłego musi być jego własnym, wyłącznie jego dziełem.
  • Źródło: Rozkosz (Il Piacere)

• Nawet w umysłach najbardziej tępych i pustych widok kobiety budzi niepokój, zamęt, jakąś nieokreśloną aspirację.

• Nie będę się odwracał, chyba tylko po to, aby patrzeć oczyma zasnutymi łzami na naszą minioną miłość, na wielką miłość na zawsze utraconą
  • Źródło: list do Barbarelli

• Śmierć w gruncie rzeczy jest obecna wszędzie, jak życie, jest ciepła jak życie, piękna jak życie, jest upojeniem, obietnicą, „wniebowzięciem”.