Walka o ogień (film)

film

Walka o ogień (fr. La Guerre du feu; ang. Quest for Fire) – kanadyjsko-francuski film z 1981 roku wyreżyserowany przez Jean-Jacques’a Annauda. Scenariusz powstał na podstawie powieści braci Rosny pod tym samym tytułem.

Walka o ogień
La Guerre du feu / Quest for Fire
Gatunek

dramat
przygoda
historia
fantasy

Data premiery

16 grudnia 1981
1983 (Polska)[1]

Kraj produkcji

Francja
Kanada

Czas trwania

100 min

Reżyseria

Jean-Jacques Annaud

Scenariusz

Gérard Brach

Muzyka

Philippe Sarde

Zdjęcia

Claude Agostini

Scenografia

Clinton Cavers, Brian Morris, Guy J. Comtois

Kostiumy

John Hay, Penny Rose

Montaż

Yves Langlois

Choreografię ludzi pierwotnych wraz z językiem gestów opracował antropolog Desmond Morris (autor Nagiej małpy). Mowę (język dźwięków) ludzi pierwotnych stworzył angielski pisarz i językoznawca Anthony Burgess. Plenery kręcono w Kanadzie (Alberta, Ontario, Kolumbia Bryt.), Szkocji i Kenii (Park Narodowy Tsavo) oraz na hiszpańskiej Teneryfie u stóp wulkanu Teide[2].

Obsada

edytuj

Fabuła

edytuj

Akcja filmu rozgrywa się 80 000 lat p.n.e. w Europie. Ulamowie – jedno z plemion neandertalczyków, tracą ogień w wyniku napadu plemienia Wagabu złożonego z przedstawicieli gatunku Homo erectus. Ponieważ tylko ogień potrafi zapewnić wspólnocie przetrwanie w zimnym i pełnym niebezpiecznych zwierząt obszarze, trzech śmiałków wyrusza na poszukiwanie ogniska. Podczas swej wędrówki muszą stawić czoło m.in. tygrysom szablozębnym oraz plemieniu kanibali. Spotykają też kobietę z gatunku Homo sapiens, której ratują życie. Pomiędzy jednym z Ulamów a uratowaną kobietą rodzi się uczucie. Ostatecznie trafiają do jej wioski, zamieszkałej przez Homo sapiens, gdzie główny bohater uczy się rozniecać ogień przez pocieranie drewna.

Porównanie z powieścią

edytuj
  • W powieści nie określono, kto dokonuje początkowego napadu na plemię neandertalczyków.
  • W filmie jedynym celem wyprawy jest odnalezienie ognia; pominięto córkę wodza – Gamlę, o którą dodatkowo starają się śmiałkowie.
  • Powieściowy główny bohater Naoh wyróżnia się wśród towarzyszy siłą i sprytem – inaczej niż w filmie.
  • Nazwę plemienia neandertalczyków zmieniono w filmie z Ulhamrów na Ulamów, a imię Nam (towarzysz Naoha) – na Amoukar dla zróżnicowania fonetycznego.
  • W filmie pominięto kilka gatunków hominidów występujących w książce (Ludzie Bez Ramion, Czerwone Karły), jak również walki głównych bohaterów z plemieniem kanibali i Czerwonych Karłów; w powieści nie uwzględniono też w ogóle gatunku Homo sapiens.
  • W filmie ogień roznieca się przez pocieranie drewna, a nie poprzez uderzanie kamienia o kamień – jak w wersji powieściowej, gdzie Naoha uczy tego przywódczyni Ludzi Bez Ramion (nie zaś kobieta gatunku Homo sapiens).
  • W filmie brak wiadomości o potomstwie głównego bohatera.

Nagrody

edytuj
  • Oscar 1983 za najlepszą charakteryzację
  • Nagroda BAFTA 1983 za najlepszą charakteryzację
  • 2 Césary 1982 za najlepszy film i za najlepszą reżyserię
  • 5 nagród Genie 1983
  • Nagroda Złotego Globu 1983 za najlepszy film zagraniczny
  • Nagroda Saturn 1982 za najlepszy film zagraniczny

Zgodność filmu z ustaleniami naukowymi

edytuj
  • W filmie obok siebie egzystują przedstawiciele gatunku Homo sapiens i neandertalczycy, co w świetle najnowszych ustaleń genetyki ewolucyjnej jest właściwym poglądem. Wyniki długoletnich badań zespołu paleoantropologów z Lipska pod kierunkiem Svante Pääbo (oraz Richarda Greena z Uniwersytetu Kalifornijskiego), stwierdziły zgodność genomu neandertalczyka z Homo sapiens aż w 99,7 procentach. Z kolei badania kości neandertalczyka z jaskini Vindija w Chorwacji (sprzed 38 tys. lat) udowodniły możliwość jego krzyżowania się z Homo sapiens. Aktualne ustalenia wykazują także, iż neandertalczycy mają więcej cech wspólnych z ludźmi spoza Afryki (Europejczycy i wschodni Azjaci) niż pochodzącymi z Czarnego Kontynentu[3].

Przypisy

edytuj
  1. 1983 [online] [dostęp 2024-10-18].
  2. Pasierbiński 1996 ↓, s. 29.
  3. Cinthia Briseño, Erbgut entschlüsselt: Wir sind alle ein bisschen Neandertaler [w] Spiegel Online, 06.05.2010. Bardziej autorytatywnie i wyczerpująco omawia to Svante Pääbo w publikacji Neanderthal Man. In Search of Lost Genomes, New York: Basic Books, 2014 ISBN 978-0465020836.

Bibliografia

edytuj
  • Tadeusz Pasierbiński: Blaski i cienie europejskich dworów. Warszawa: 1996. ISBN 83-7129-990-7.

Linki zewnętrzne

edytuj