Wikipedia

Sting

brytyjski muzyk
Ten artykuł dotyczy angielskiego muzyka. Zobacz też: Sting (wrestler) i The Sting.

Sting, właśc. Gordon Matthew Sumner (ur. 2 października 1951 w Wallsend) – brytyjski muzyk, multiinstrumentalista, piosenkarz, kompozytor a także aktor. W latach 70. i 80. był liderem, głównym kompozytorem, wokalistą i gitarzystą basowym zespołu The Police. Odznaczony tytułem komandora Orderu Imperium Brytyjskiego.

Sting
Ilustracja
Występ Stinga na przyjęciu urodzinowym królowej Elżbiety (2018)
Imię i nazwisko

Gordon Matthew Sumner

Data i miejsce urodzenia

2 października 1951
Wallsend

Instrumenty

gitara basowa, gitara akustyczna, gitara, lutnia, mandolina, kontrabas, harmonijka ustna, instrumenty klawiszowe, saksofon, klarnet turecki, perkusja

Gatunki

rock, pop, new wave, jazz, soul, reggae

Zawód

piosenkarz, kompozytor, aktor

Aktywność

od 1971

Wydawnictwo

A&M, Deutsche Grammophon, Universal

Współpracownicy
Hugh Padgham, Kipper, Dominic Miller, Jo Lawry, Branford Marsalis, Steven Mercurio, Vinnie Colaiuta, Chris Botti
Zespoły
The Police, Phoenix Jazzmen, The Newcastle Big Band, Last Exit
Odznaczenia
Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego Wielki Oficer Orderu Zasługi Naukowej i Kulturalnej Gabrieli Mistral (Chile) Kawaler Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Swój pseudonim otrzymał w czasach szkolnych, gdy grywał z lokalnymi zespołami jazzowymi. Podczas jednego z występów miał na sobie sweter w czarno-żółte pasy. Koledzy z zespołu Phoenix Jazzmen uznali, że wygląda jak osa lub pszczoła i zaczęli nazywać go Sting (tj. „żądło”)[1][2][3].

Życiorys

edytuj

Dzieciństwo i edukacja

edytuj

Urodził się w Wallsend, robotniczej dzielnicy Newcastle w Anglii. Jest najstarszym z czworga dzieci małżeństwa Audrey Cowell i Ernesta Sumnera. Ma brata Philipa oraz dwie siostry: Angelę i Anitę. Został wychowany w tradycji religii rzymskokatolickiej (jego babka pochodziła z irlandzkiej rodziny).

Naukę zaczął w szkole podstawowej pod wezwaniem św. Kolumby w Wallsend. Następnie uczył się w rzymskokatolickim gimnazjum pod wezwaniem św. Kutberta w Newcastle. Po jej ukończeniu zdał egzaminy wstępne na Uniwersytet Warwick w Coventry, gdzie przez jeden semestr studiował filologię angielską.

W latach 1965 i 1966 był mistrzem hrabstwa Northumberland w biegu na 100 metrów.

Przed rozpoczęciem kariery muzycznej pracował jako ochroniarz w klubie i magazynier. Po przerwaniu studiów wrócił do Newcastle, gdzie przez pół roku pracował na budowie. Później pracował w administracji jako urzędnik w dziale zajmującym się podatkiem dochodowym. W latach 1971–1974 uczęszczał do szkoły o profilu pedagogicznym. Następnie przez dwa lata pracował jako nauczyciel w rzymskokatolickiej szkole podstawowej w Cramlington.

Kariera muzyczna

edytuj

Początki i współpraca z The Police

edytuj

Od najmłodszych lat chciał zostać muzykiem. Interesował się muzyką country, która w kolejnych latach często stanowiła dla niego inspirację przy tworzeniu piosenek. Początkowo grywał z lokalnymi zespołami jazzowymi takimi jak Phoenix Jazzmen, Last Exit czy The Newcastle Big Band, którego działalność zapoczątkowała grupa studentów z miejscowego uniwersytetu pod koniec lat sześćdziesiątych.

W 1977 wraz ze Stewartem Copelandem i Henrym Padovanim (bardzo szybko zastąpionym przez Andy’ego Summersa) utworzył w Londynie rockowy zespół The Police. Wydał z nim kilka albumów studyjnych, z których ostatni pt. Synchronicity ukazał się w 1983. Na początku lat 80. zdobyli sześć nagród Grammy. W 1986 ogłosili reaktywację po kilkuletniej przerwie, by nagrać nową wersję piosenki „Don’t Stand So Close to Me”. Niedługo później Sting rozpoczął karierę solową.

W 2003 wraz ze Stewartem Copelandem i Andym Summersem byli nominowani do Rock and Roll Hall of Fame[4].

Kariera solowa

edytuj

We wrześniu 1981 zadebiutował jako solista podczas czwartego koncertu dla Amnesty International. Zaśpiewał wówczas piosenki „Roxanne” i „Message in a Bottle”, a także własną aranżację piosenki Boba Dylana – „I Shall Be Released”. W 1982 wydał solowy singiel „Spread a Little Happiness”, który znalazł się na ścieżce dźwiękowej filmu Syrop z siarki i piołunu. Utwór był własną interpretacją utworu Vivian Ellis z musicalu Mr. Cinders z 1920.

 
Sting (po lewej), kwiecień 1989

W 1985 wydał swój pierwszy solowy album studyjny, zatytułowany The Dream of the Blue Turtles. Rok później wydał album koncertowy pt. Bring on the Night, na którym znalazły się utwory z debiutanckiej płyty oraz wcześniejszych okresów jego twórczości. Album został zekranizowany na VHS, później również na DVD i Blu-ray. W 1987 nagrał album pt. …Nothing Like the Sun, którego nazwę zaczerpnął z fragmentu 130. sonetu Williama Shakespeare’a. Tytułowy cytat pada w utworze „Sister Moon” z tego albumu. Krążek pokrył się platyną w Wielkiej Brytanii[5] oraz dwukrotną w Stanach Zjednoczonych[6].

Zimą 1988 wydał album pt. …Nada Como el Sol zawierający pięć utworów z poprzedniej płyty, które tym razem nagrał w języku hiszpańskim i portugalskim.

W 1991 wydał album pt. The Soul Cages, którą zaprezentował dwa lata po śmierci swojego ojca. Za album zdobył tytuł platynowej płyty w USA[6] oraz złotej w Wielkiej Brytanii[5] oraz Finlandii[7]. Swój drugi koncertowy krążek pt. Acoustic Live in Newcastle nagrał jesienią 1991 podczas koncertu w Wallsend zagranego w ramach trasy „The Soul Cages Tour”. Na płycie znalazło się pięć utworów, w tym „Ain’t No Sunshine” Billa Withersa.

Po przeprowadzce do Wiltshire w 1993 wydał kolejny album pt. Ten Summoner’s Tales, którego tytuł stanowi grę słów opartą na prawdziwym nazwisku muzyka (Sumner). Album składa się z dwunastu utworów, których tematyka dotyczy głównie kwestii miłości i moralności. W 1998 dokonano reedycji albumu, a na nowym krążku pojawiły się teledysk do utworu „If I Ever Lose My Faith In You” oraz piosenka „Everybody Laughed But You”, której nie zawierała wersja z 1993 w wydaniu na rynek amerykański i kanadyjski.

W 1994 na rynek wyszła kompilacja utworów Stinga pt. Fields of Gold, która pokryła się dwukrotną platyną w Stany Zjednoczone, potrójną w Wielkiej Brytanii oraz złotem w Polsce. W tym czasie dwie jego piosenki zostały wykorzystane w filmie: „It’s Probably Me” w produkcji Zabójcza broń 3, a „Shape Of My Heart” – w filmie Leon zawodowiec.

 
Sting podczas koncertu, 2000

18 sierpnia 2015 wytwórnia Polydor potwierdziła, że nagrał singel w duecie z francuską piosenkarką Mylène Farmer[8].

W 2021 r. na potrzeby serialu Arcane w duecie z australijskim skrzypkiem Ray Chenem stworzył utwór ,,What Could Have Been"[9].

Kariera aktorska

edytuj

W 1978 pojawił się w epizodycznej roli obok członków grupy Sex Pistols w filmie Kto zabił Bambi? (Who Killed Bambi?). Produkcja została wstrzymana przez wytwórnię (20th Century Fox) i film nie został ukończony. Krótki fragment z udziałem Stinga zamieszczony został w dokumencie Sex Pistols: Wściekłość i brud (The Filth and the Fury) z 2000.

 
Sting podczas Life Festival Oświęcim, czerwiec 2013

Zadebiutował w 1979 w filmie Kwadrofonia Franca Roddama. Następnie zagrał jedną z głównych ról w dreszczowcu Syrop z siarki i piołunu (Brimstone & Treacle, 1982). Jedną z najgłośniejszych kreacji Stinga była postać Feyda-Rauthy w filmie science fiction Davida Lyncha, pt. Diuna (1984), nakręconym na podstawie głośnej powieści pod tym samym tytułem autorstwa Franka Herberta. Następnie zagrał w kolejnym filmie Franca Roddama, Oblubienica Frankensteina (The Bride, 1985)[10] – była to adaptacja powieści Frankenstein, czyli nowy Prometeusz Mary Shelley – oraz w głośnym dramacie Obfitość (reż. Fred Schepisi) z Meryl Streep w roli głównej. Wystąpił również we włoskim dramacie Julia i Julia (Giulia e Giulia, 1987) Petera Del Monte[11] oraz pojawił się w epizodycznej roli „Heroicznego Oficera” w Przygodach barona Munchausena (1988) Terry’ego Gilliama[12]. W 1995 zagrał w Grotesce (The Grotesque/Gentlemen Don’t Eat Poets) Johna-Paula Davidsona, zrealizowanej na podstawie powieści Patricka McGratha[13]. W filmie Burzliwy poniedziałek zagrał właściciela klubu jazzowego, a akcja rozgrywała się w jego rodzinnym mieście, Newcastle. W 1998 również zagrał właściciela pubu w filmie Guya Ritchiego Porachunki (Lock, Stock and Two Smoking Barrels).

Występował także w produkcjach telewizyjnych (gościnnie w Kapitanie Planecie i Planetarianach, Simpsonach i Ally McBeal) oraz teatralnych. W 1989 wystąpił w broadwayowskim musicalu Opera za trzy grosze w reżyserii Johna Dextera[14].

W późniejszym okresie z przemysłem filmowym związany był przez swoją muzykę, przy czym zdarzyło mu się zagrać samego siebie w animowanym Filmie o pszczołach (2007).

Jego sceniczna kreacja przyczyniła się do powstania postaci o imieniu John Constantine – głównego bohatera serii komiksów pt. „Hellblazer”.

Filmografia

Życie prywatne

edytuj

W latach 1976–1984 był mężem aktorki Frances Tomelty. W 1992 poślubił Trudie Styler – aktorkę i producentkę filmową. Ich najmłodsza córka, Eliot Paulina „Coco” Sumner także zajęła się solową karierą piosenkarską. Z kolei najstarszy syn Stinga (z Frances Tomelty), Joe Sumner, jest liderem grupy Fiction Plane.

Działalność pozasceniczna

edytuj
 
Sting i Garri Kasparow przed pojedynkiem

Aktywnie wspiera organizacje zajmujące się ochroną środowiska i akcjami humanitarnymi, takie jak Amnesty International czy Fundacja Ochrony Lasów Tropikalnych. Jedna z żab odkryta w Kolumbii w uznaniu jego zasług została nazwana Dendropsophus stingi.

Jest zapalonym szachistą[potrzebny przypis]. W 2000 rozegrał partię z utytułowanym Garrim Kasparowem, którą przegrał.

W 2003 ukazała się jego autobiografia, zatytułowana Broken Music: A Memoir (wyd. polskie: Niespokojna muzyka: Wspomnienia, Wydawnictwo Literackie, październik 2004, tłum. Janusz Margański) – obecnie niedostępna w polskiej wersji językowej. W 2007 opublikowano zbiór tekstów Stinga, pt. Lyrics (wyd. polskie: Sting. Teksty i przekłady, In Rock, Poznań 2008, ISBN 978-83-60157-33-6, tłum. Lesław Haliński).

Dyskografia

edytuj
Osobny artykuł: Dyskografia Stinga.

Nagrody i wyróżnienia

edytuj
Rok Konkurs Kategoria Nominowane dzieło Rezultat
1980 Grammy Best Rock Instrumental Performance „Reggatta De Blanc” Wygrana
1981 Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal „Don’t Stand So Close To Me” Wygrana
1981 Best Rock Instrumental Performance „Behind My Camel” Wygrana
1982 Brit Awards Najlepszy zespół The Police Wygrana
1984 Grammy Song of the Year „Every Breath You Take” Wygrana
1984 Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal „Every Breath You Take” Wygrana
1984 Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal „Synchronicity II” Wygrana
1984 Best Rock Instrumental Performance „Brimstone and Treacle” Wygrana
1985 Brit Awards Wybitny wkład w brytyjską muzykę The Police Wygrana
1986 Grammy Best Long Form Music Video „Bring On The Night” Wygrana
1986 Best Male Pop Vocal Performance „Bring On The Night” Wygrana
1991 Brit Awards Najlepszy męski solowy artysta Sting Wygrana
1992 Grammy Best Rock Song „The Soul Cages” Wygrana
1994 Best Male Pop Vocal Performance „If Ever I Lose My Faith In You” Wygrana
1994 Best Long Form Video Of The Year „Ten Summoner’s Tales” Wygrana
2000 Złoty Glob Najlepsza piosenka „My Funny Friend And Me” Nominacja
2000 Nagroda Akademii Filmowej Najlepsza Piosenka „My Funny Friend And Me” Nominacja
2000 Grammy Best Pop Album „Brand New Day” Wygrana
2000 Best Male Pop Vocal Performance „Brand New Day” Wygrana
2001 Best Male Pop Vocal Performance „She Walks This Earth (Soberana Rosa)” Wygrana
2001 Złoty Glob Najlepsza piosenka „Until” Wygrana
2001 Nagroda Akademii Filmowej Najlepsza Piosenka „Until” Nominacja
2002 Nagroda Emmy Outstanding Individual Performance in a Variety or Music Program „All This Time” Wygrana
2002 Outstanding Multi-Camera Picture Editing for a Movie, Miniseries, or Special (Scott C. Wilson) „All This Time” Wygrana
2002 Brit Awards Wybitny wkład w brytyjską muzykę Sting Wygrana
2003 Złoty Glob Najlepsza piosenka „You Will Be My Ain True Love” Nominacja
2003 Nagroda Akademii Filmowej Najlepsza Piosenka „You Will Be My Ain True Love” Nominacja
2004 Grammy Best Pop Collaboration With Vocals „Whenever I Say Your Name” Wygrana
2017 Polar Music Prize – – Wygrana

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Sting biography [online], Sting.com [dostęp 2019-10-11] (ang.).
  2. ↑ Legendarny Sting wystąpił w TAURON Arenie Kraków [online], telewizja.krakow.pl, 13 października 2017 [dostęp 2019-10-11].
  3. ↑ Sting – w poszukiwaniu perfekcji [online], superkalejdoskop.com [dostęp 2019-10-11].
  4. ↑ The Police. Rock and Roll Hall of Fame. [dostęp 2008-01-02]. (ang.).
  5. ↑ a b BPI Certified Awards. British Phonographic Industry. [dostęp 2010-07-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-15)].
  6. ↑ a b RiAA: Sting. riaa.com. [dostęp 2010-08-03]. (ang.).
  7. ↑ IFPI: Sting. ifpi.fi. [dostęp 2010-08-04]. (fiń.).
  8. ↑ Julien AUTIER, Philippe LEZE, Guillaume DATEZ & Sarah HOFER: Mylène Farmer avec Sting: Confirmation officielle / Constellations – Mylene.Net. mylene.net. [dostęp 2015-08-18].
  9. ↑ Sting | News | Sting and Ray Chen collaboration on Arcane soundtrack... [online], Sting.com [dostęp 2023-03-19] (ang.).
  10. ↑ Oblubienica Frankensteina w bazie Filmweb
  11. ↑ Julia i Julia w bazie Filmweb
  12. ↑ Przygody barona Munchausena w bazie Filmweb
  13. ↑ Groteska w bazie Filmweb
  14. ↑ Frank Rich. Review/Theater; 'Threepenny Opera,' With Sting. „The New York Times”, 6 listopada 1989. (ang.). 
  15. ↑ Faefyx Collington: Only Murders In The Building Cast, Cameos & Character Guide. Screen Rant. [dostęp 2021-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-10-11)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sting&oldid=74876341”