Wikipedia

Bill Demong

amerykański narciarz, specjalista kombinacji norweskiej

William "Bill" Demong (ur. 29 marca 1980 r. w Vermontville w stanie Nowy Jork) – amerykański narciarz, specjalista kombinacji norweskiej, dwukrotny medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata oraz dwukrotny medalista mistrzostw świata juniorów.

Bill Demong
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 marca 1980
Vermontville, USA

Klub

Lake Placid Ski Club

Wzrost

178 cm

Debiut w PŚ

9.12 1999, Vuokatti (11. – Gundersen)

Pierwsze punkty w PŚ

9.12 1999, Vuokatti
(11. – Gundersen)

Pierwsze podium w PŚ

19.01 2002, Liberec
(1. – Gundersen)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Igrzyska olimpijskie
złoto Vancouver 2010 Gundersen HS140
srebro Vancouver 2010 Sztafeta
Mistrzostwa świata
złoto Liberec 2009 Gundersen HS134
srebro Sapporo 2007 Gundersen
brąz Liberec 2009 Gundersen HS100
brąz Val di Fiemme 2013 Sztafeta
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Saalfelden 1999 Sztafeta
srebro Štrbské Pleso 2000 Sztafeta
Puchar Świata
3. miejsce
2007/2008
3. miejsce
2008/2009
Letnie Grand Prix
srebro 2. miejsce
2001
Zakończenie kariery: 2015 rok

Kariera

edytuj

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Bill Demong pojawił się w lutym 1998 roku, kiedy wystartował w igrzyskach olimpijskich w Nagano. Zajął tam 34. miejsce w konkursie rozgrywanym metodą Gundersena, a drużynowo był dziesiąty. Rok później zdobył złoty medal w drużynie na mistrzostwach juniorów w Saalfelden, a w lutym 1999 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Ramsau, gdzie był między innymi dziesiąty w drużynie i osiemnasty w sprincie. W Pucharze Świata zadebiutował 9 grudnia 1999 roku w fińskim Vuokatti. Zajął tam 11. miejsce w Gundersenie, tym samym zdobył punkty już w swoim debiucie. W sezonie 1999/2000 pojawił się jeszcze jedenaście razy, w większości przypadków zdobywając punkty. W klasyfikacji generalnej zajął 41. miejsce. Podczas mistrzostw juniorów w Štrbskim Plesie wraz z kolegami z reprezentacji wywalczył tym razem srebrny medal w sztafecie.

Najlepszym wynikiem Demonga w zawodach pucharowych sezonu 2000/2001 było dziewiąte miejsce w starcie masowym wywalczone 1 marca 2001 roku w japońskim Nayoro. Punktował w większości konkursów i w efekcie zajął 16. pozycję w klasyfikacji generalnej. Na mistrzostwach świata w Lahti indywidualnie plasował się na przełomie drugiej i trzeciej dziesiątki, a w konkursie drużynowym był ósmy. W lecie 2011 roku wystąpił w czwartej edycji Letniego Grand Prix w kombinacji norweskiej. W cyklu tym zajął drugie miejsce, przy czym 3 września 2001 roku w Ramsau zajął drugie miejsce w Gundersenie. Dobrą formę prezentował także w sezonie 2001/2002, który ukończył na dziesiątym miejscu. Siedmiokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, a 19 stycznia 2002 roku w Libercu nie tylko po raz pierwszy stanął na podium, ale od razu zwyciężył, wgrywając zawody metodą Gundersena. Było to jednak jego jedyne podium w tym sezonie. W lutym 2002 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie indywidualnie zajmował miejsca w drugiej dziesiątce. W konkursie drużynowym Amerykanie z Demongiem w składzie otarli się o podium, jednak ostatecznie zakończyli zawody na czwartej pozycji, przegrywając walkę o brązowy medal z Austriakami.

W sezonie 2002/2003 ani raz nie pojawił się w zawodach Pucharu Świata. W sezonach 2003/2004, 2004/2005, 2005/2006 startował rzadko, osiągając przeciętne wyniki. Ani razu nie stanął na podium i tylko trzykrotnie plasował się w czołowej dziesiątce. Najlepszy wynik w zawodach pucharowych tym okresie osiągnął 23 stycznia 2005 roku w Libercu, gdzie był dziewiąty w sprincie. W tym czasie wystąpił na mistrzostwach świata w Oberstdorfie w 2005 roku, zajmując między innymi dwunaste miejsce w Gundersenie i piąte w drużynie. W 2006 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Turynie, jednak prezentował się tam słabiej niż cztery lata wcześniej w Salt Lake City.

Demong poprawił się w sezonie 2006/2007. Pięciokrotnie znalazł się w pierwszej dziesiątce zawodów, w tym dwukrotnie stawał na podium: 9 marca 2007 roku w Lahti wygrał w Gundersenie, a dziewięć dni później w Oslo był trzeci w sprincie. W klasyfikacji generalnej zajął tym razem 11. pozycję. Na przełomie lutego i marca 2007 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Sapporo, gdzie wywalczył srebrny medal w Gundersenie, ulegając tylko Niemcowi Ronny’emu Ackermannowi. Na tych samych Mistrzostwach zajął trzynaste miejsce w sprincie, a drużynowo był dziewiąty. Najlepsze wyniki osiągał w sezonach 2007/2008 i 2008/2009, w których zajmował trzecie miejsc w klasyfikacji generalnej. W sezonie 2007/2008 sześciokrotnie stawał na podium, w tym raz na jego najwyższym stopniu - 8 grudnia 2007 roku w Trondheim był najlepszy w Gundersenie. Rok później prezentował się jeszcze lepiej - na podium stawał dziesięć razy, z czego pięć konkursów wygrał. Pierwsze zwycięstwo odniósł 20 grudnia 2008 w Ramsau, następnie wygrywał 16 stycznia w Whistler, 15 lutego w Klingenthal, 6 marca w Lahti i 15 marca 2009 roku w Vikersund. Wszystkie zwycięstwa odniósł w zawodach metodą Gundersena. Podczas mistrzostw świata w Libercu w 2009 roku Amerykanie byli jednymi z faworytów do medalu w konkursie drużynowym. Jednak podczas skoków Demong zapomniał swojego numeru startowego i został zdyskwalifikowany[1]. Kombinatorzy z USA zajęli ostatecznie ostatnie, dwunaste miejsce. Indywidualnie wywalczył złoty medal w Gundersenie na dużej skoczni oraz brązowy na normalnej. Był także piąty w starcie masowym.

Sezon 2009/2010 zakończył na dwunastej pozycji. Na podium stanął raz - 10 stycznia 2010 roku w Val di Fiemme wygrał zawody metodą Gundersena. Igrzyska olimpijskie w Vancouver w 2010 roku przyniosły mu dwa medale. W Gundersenie na dużej skoczni po konkursie skoków był szósty. Na trasę biegu wyruszył ze stratą 46 sekund do prowadzącego Bernharda Grubera z Austrii. W biegu okazał się jednak najlepszy i sięgnął po złoty medal wyprzedzając drugiego na mecie Johnny’ego SpilLane’a o 4 sekundy. Ponadto wspólnie ze Spillane’em, Brettem Camerotą i Toddem Lodwickiem wywalczył srebrny medal. Już po skokach Amerykanie zajmowali drugie miejsce i na trasę biegu wyruszyli ze stratą dwóch sekund do prowadzących Finów. W biegu wyprzedzili reprezentantów Finlandii, jednak dali się wyprzedzić Austriakom, którzy sięgnęli po złoty medal. Na mecie Amerykanie stracili do zwycięzców nieco ponad pięć sekund i o około czternaście wyprzedzili Niemców, którzy uplasowali się na trzeciej pozycji.

Kolejny sezon był słabszy. Amerykanin ani razu nie stanął na podium i w klasyfikacji generalnej zajął dopiero 44. miejsce. Na mistrzostwach świata w Oslo w 2011 roku indywidualnie był szósty w Gundersenie na dużej skoczni oraz siódmy na normalnym obiekcie. Startował także w obu konkursach drużynowych, w których Amerykanie zajęli odpowiednio szóste i czwarte miejsce. W sezonie 2011/2012 powrócił na podium zawodów pucharowych zajmując trzecie miejsce 5 lutego 2012 roku w Val di Fiemme. Oprócz tego jeszcze pięciokrotnie znalazł się w pierwszej dziesiątce, ale na podium już nie stawał. W klasyfikacji generalnej zajął 21. miejsce.

Ostatni medal zdobył podczas mistrzostw świata w Val di Fiemme w 2013 roku, gdzie Amerykanie w składzie: Bryan Fletcher, Todd Lodwick, Taylor Fletcher i Bill Demong zajęli trzecie miejsce w zawodach drużynowych na normalnej skoczni. Był też między innymi szósty w sprincie drużynowym oraz piętnasty indywidualnie na dużym obiekcie. Na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Soczi wypadł nieco słabiej. Indywidualnie lepiej zaprezentował się na normalnej skoczni, gdzie zajął 24. miejsce, a w drużynie był szósty. W tym czasie nie stawał na podium zawodów Pucharu Świata.

Na mistrzostwach świata w Falun w 2015 roku zajął 7. miejsce w konkursie drużynowym. Indywidualnie był 25 na normalnej skoczni i 33 na skoczni dużej. Po sezonie 2014/2015 postanowił zakończyć sportową karierę.

Osiągnięcia

edytuj

Igrzyska olimpijskie

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
34. 14 lutego 1998   Nagano Gundersen K-90/15 km 41:21,1 +5:57,8   Bjarte Engen Vik
4. 20 lutego 1998   Nagano Sztafeta K-90/4x5 km[2] 54:11,5 +4:27,1   Norwegia
19. 9 lutego 2002   Salt Lake City Gundersen K-90/15 km 39:11,7 +4:06,4   Samppa Lajunen
4. 14 lutego 2002   Salt Lake City Sztafeta K-90/4x5 km[3] 48:42,2 +1:11,9   Finlandia
14. 21 lutego 2002   Salt Lake City Sprint K-120/7,5 km 16:40,1 +1:16,0   Samppa Lajunen
15. 11 lutego 2006   Pragelato Gundersen HS106/15 km 39:44,6 +2:23,9   Georg Hettich
7. 15 lutego 2006   Pragelato Sztafeta HS134/4x5 km[4] 49:52,6 +1:59,9   Austria
25. 21 lutego 2006   Pragelato Sprint HS134/7,5 km 18:29,0 +1:34,7   Felix Gottwald
6. 14 lutego 2010   Vancouver Gundersen HS106/10 km 25:47,1 +17,9   Jason Lamy Chappuis
2.  23 lutego 2010   Vancouver Sztafeta HS140/4x5 km[5] 49:31,6 +5,2   Austria
1.  25 lutego 2010   Vancouver Gundersen HS140/10 km 25:32,9 - -
24. 12 lutego 2014   Soczi Gundersen HS106/10 km 23:50,2 +1:49,6   Eric Frenzel
31. 18 lutego 2014   Soczi Gundersen HS140/10 km 22:45,5 +2:13,8   Jørgen Gråbak
6. 21 lutego 2014   Soczi Sztafeta HS140/4x5 km[6] 47:13,5 +2:21,6   Norwegia

Mistrzostwa świata

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
27. 20 lutego 1999   Ramsau Gundersen K-90/15 km 37:04,8 ?   Bjarte Engen Vik
10. 25 lutego 1999   Ramsau Sztafeta K-90/4x5 km[7] 49:34,2 ?   Finlandia
18. 27 lutego 1999   Ramsau Sprint K-90/7,5 km 17:48,4 ?   Bjarte Engen Vik
18. 15 lutego 2001   Lahti Gundersen K-90/15 km 39:26,7 +4:28,7   Bjarte Engen Vik
8. 20 lutego 2001   Lahti Sztafeta K-90/4x5 km[3] 48:54,1 +3:11,4   Norwegia
22. 24 lutego 2001   Lahti Sprint K-116/7,5 km 19:40,3 +2:30,2   Marko Baacke
12. 18 lutego 2005   Oberstdorf Gundersen HS100/15 km 38:56,2 +1:00,5   Ronny Ackermann
5. 23 lutego 2005   Oberstdorf Sztafeta HS137/4x5 km[4] 49:45,5 +1:29,9   Norwegia
19. 27 lutego 2005   Oberstdorf Sprint HS137/7,5 km 20:15,6 +1:57,8   Ronny Ackermann
13. 23 lutego 2007   Sapporo Sprint HS134/7,5 km 17:40,2 +1:45,9   Hannu Manninen
4. 25 lutego 2007   Sapporo Sztafeta HS134/4x5 km[8] 49:14,9 +5:19,7   Finlandia
2.  3 marca 2007   Sapporo Gundersen HS100/15 km 38:35,6 +3:23,4   Ronny Ackermann
5. 20 lutego 2009   Liberec Start masowy HS100/10 km 276,0 pkt -17,3 pkt   Todd Lodwick
3.  22 lutego 2009   Liberec Gundersen HS100/10 km 24:22,3 +33,5   Todd Lodwick
1.  28 lutego 2009   Liberec Gundersen HS134/10 km 23:36,6 - -
7. 26 lutego 2011   Oslo Gundersen HS106/10 km 25:19,2 +46,2   Eric Frenzel
4. 28 lutego 2011   Oslo Sztafeta HS106/4x5 km[9] 48:07,8 +54,8   Austria
6. 2 marca 2011   Oslo Gundersen HS134/10 km 25:31,6 +49,3   Jason Lamy Chappuis
6. 4 marca 2011   Oslo Sztafeta HS134/4x5 km[9] 47:12,3 +1:44,0   Austria
23. 22 lutego 2013   Val di Fiemme Gundersen HS106/10 km 29:13,2 +1:31,6   Jason Lamy Chappuis
3.  24 lutego 2013   Val di Fiemme Sztafeta HS106/4x5 km[10] 57:34,0 +4,2   Francja
15. 28 lutego 2013   Val di Fiemme Gundersen HS134/10 km 27:22,8 +1:26,2   Eric Frenzel
6. 2 marca 2013   Val di Fiemme Sprint drużynowy HS134/2x7.5 km[11] 35:37,9 +1:24,6   Francja
25. 20 lutego 2015   Falun Gundersen HS100/10 km 26:38,9 +1:51,8   Johannes Rydzek
7. 22 lutego 2015   Falun Sztafeta HS100/4x5 km[12] 44:20,7 +2:37,8   Niemcy
33. 26 lutego 2015   Falun Gundersen HS134/10 km 22:45,8 +2:27,3   Bernhard Gruber

Mistrzostwa świata juniorów

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
1.  4 lutego 1997   Saalfelden am Steinernen Meer Sztafeta K-89/3x5 km[13] ? - -
2.  27 stycznia 2000   Štrbské Pleso Sztafeta K-90/3x5 km[14] ? ?   Finlandia

Puchar Świata

edytuj

Miejsca na podium chronologicznie

edytuj
Nr Data Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Pozycja Strata Zwycięzca
1. 19 stycznia 2002   Liberec Gundersen K120/15 km 42:48,5 1. - -
2. 9 marca 2007   Lahti Gundersen HS130/15 km 39:31,9 1. - -
3. 18 marca 2007   Oslo Sprint HS128/7,5 km 21:48,2 3. +24,3   Jason Lamy Chappuis
4. 1 grudnia 2007   Ruka Sprint HS142/7,5 km 19:05,8 3. +13,8   Björn Kircheisen
5. 8 grudnia 2007   Trondheim Gundersen HS131/15 km 38:54,9 1. - -
6. 30 grudnia 2007   Oberhof Gundersen HS140/15 km 40:08,8 2. +0,1   Magnus Moan
7. 5 stycznia 2008   Schonach Sprint HS96/7,5 km 17:29,6 2. +0,2   Jason Lamy Chappuis
8. 12 stycznia 2008   Val di Fiemme Gundersen HS134/15 km 41:52,2 2. +34,1   Ronny Ackermann
9. 24 lutego 2008   Zakopane Sprint HS134/7,5 km 18:51,8 3. +13,0   Bernhard Gruber
10. 20 grudnia 2008   Ramsau Gundersen HS98/10 km 25:59,4 1. - -
11. 21 grudnia 2008   Ramsau Gundersen HS98/10 km 23:43,3 2. +0,3   Björn Kircheisen
12. 4 stycznia 2009   Schonach Gundersen HS96/10 km 22:15,4 2. +6,7   Anssi Koivuranta
13. 16 stycznia 2009   Whistler Gundersen HS140/10 km 25:07,9 1. - -
14. 17 stycznia 2009   Whistler Gundersen HS140/10 km 25:18,7 3. +0,5   Magnus Moan
15. 15 lutego 2009   Klingenthal Gundersen HS140/10 km 27:04,4 1. - -
16. 6 marca 2009   Lahti Gundersen HS130/10 km 26:10,8 1. - -
17. 7 marca 2009   Lahti Gundersen HS130/10 km 26:34,5 3. +2,5   Magnus Moan
18. 14 marca 2009   Vikersund Gundersen HS117/10 km 26:03,9 2. +6,5   Anssi Koivuranta
19. 15 marca 2009   Vikersund Gundersen HS117/10 km 26:31,6 1. - -
20. 10 marca 2010   Val di Fiemme Gundersen HS134/10 km 33:49,9 1. - -
21. 5 lutego 2012   Val di Fiemme Gundersen HS134/10 km 28:27,8 3. +3,9   Akito Watabe

Puchar Kontynentalny

edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj

Miejsca na podium chronologicznie

edytuj
Nr Data Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Pozycja Strata Zwycięzca
1. 14 lutego 2004   Nozawa Onsen Gundersen K90/15 km ? 3. +55,0   Takashi Kitamura
2. 11 grudnia 2004   Steamboat Springs Gundersen HS127/15 km 41:56,0 2. +1,0   Matthias Menz
3. 12 grudnia 2004   Steamboat Springs Sprint HS127/7,5 km 17:44,0 3. +6,0   Eric Camerota
4. 16 grudnia 2004   Lake Placid Gundersen HS100/15 km ? 1. - -
5. 16 grudnia 2005   Park City Sprint HS134/7,5 km ? 1. - -
6. 20 grudnia 2005   Lake Placid Gundersen HS134/15 km ? 1. - -
7. 17 grudnia 2013   Park City Gundersen HS100/10 km 21:51,8 1. - -
8. 18 grudnia 2013   Park City Gundersen HS100/10 km 23:10,3 2. +10,6   Tomaz Druml
9. 19 grudnia 2013   Park City Gundersen HS100/10 km 23:55,8 1. - -

Letnie Grand Prix

edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej

edytuj

Miejsca na podium chronologicznie

edytuj
Nr Data Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Pozycja Strata Zwycięzca
1. 26 lipca 2008   Hinterzarten Gundersen HS108/16,1 km 31:42,4 2. +1,3   Georg Hettich
2. 28 sierpnia 2011   Oberwiesenthal Penalty Race HS106/10 km 25:26,2 3. +32,0   Johannes Rydzek

Biegi narciarskie

edytuj

Mistrzostwa świata

edytuj
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
51. 6 marca 2011   Oslo 50 km stylem dowolnym 2:08:09.0 h +11:57:9 min   Petter Northug

Miejsca w poszczególnych zawodach

edytuj
Sezon 2012/2013
                                TdS                               punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 58 - - - - - 0
Legenda
1 2 3 4–10 11-30 31-100 wyniki anulowane

- – zawodnik nie wystartował
TdS – Tour de Ski

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Sportowe Fakty.pl: Złoto w kombinacji dla Japończyków (pol.)
  2. ↑ Skład drużyny: Dave Jarrett, Tim Tetreault, Bill Demong, Todd Lodwick
  3. ↑ a b Skład drużyny: Todd Lodwick, Matt Dayton, Johnny Spillane, Bill Demong
  4. ↑ a b Skład drużyny: Bill Demong, Carl Van Loan, Johnny Spillane, Todd Lodwick
  5. ↑ Skład drużyny: Brett Camerota, Todd Lodwick, Johnny Spillane, Bill Demong
  6. ↑ Skład drużyny: Bryan Fletcher, Todd Lodwick, Taylor Fletcher, Bill Demong
  7. ↑ Skład drużyny: Carl Van Loan, Todd Lodwick, Johnny Spillane, Bill Demong
  8. ↑ Skład drużyny: Bryan Fletcher, Johnny Spillane, Eric Camerota, Bill Demong
  9. ↑ a b Skład drużyny: Bill Demong, Bryan Fletcher, Johnny Spillane, Todd Lodwick
  10. ↑ Skład drużyny: Bryan Fletcher, Taylor Fletcher, Todd Lodwick, Bill Demong
  11. ↑ Skład drużyny: Taylor Fletcher, Bill Demong
  12. ↑ Skład drużyny: Bill Demong, Adam Loomis, Taylor Fletcher, Bryan Fletcher
  13. ↑ Skład drużyny: Carl Van Loan, Johnny Spillane, Bill Demong
  14. ↑ Skład drużyny: Johnny Spillane, Bill Demong, Jed Hinkley, Carl Van Loan

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bill_Demong&oldid=73562168”