Wikipedia

Billy Idol

piosenkarz angielski

Billy Idol, właśc. William Michael Albert Broad (ur. 30 listopada 1955 w Stanmore, Middlesex[4]) – brytyjski muzyk, wokalista, autor tekstów piosenek i aktor[4].

Billy Idol
Ilustracja
Billy Idol, 2012
Imię i nazwisko

William Michael Albert Broad[1]

Data i miejsce urodzenia

30 listopada 1955[2]
Stanmore, Middlesex[3]

Instrumenty

gitara

Typ głosu

baryton

Gatunki

punk[4], hard rock[4], new wave[4], dance-rock[4], rock albumowy[4], contemporary rock[4], contemporary pop[4]

Zawód

wokalista, autor tekstów, muzyk

Aktywność

od 1976

Wydawnictwo

Chrysalis Records, Sanctuary Records, Bodog Music

Powiązania

Chelsea

Zespoły
Generation X (1976–1981)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Życiorys

edytuj

Wczesne lata

edytuj

Urodził się w angielskiej miejscowości Stanmore, w Middlesex jako William Michael Albert Broad[5]. Jego ojciec William Alfred Broad (1924–2014)[6][7] pracował jako sprzedawca sprzętu medycznego[8][9]. Jego matka Joanna O’Sullivan (ur. 1928) miała pochodzenie irlandzkie[10]. Jego dziadkami ze strony ojca byli Albert Broad i Naomi Heslop, a dziadkiem ze strony matki był Michael O’Sullivan[10]. Jego rodzice byli pobożnymi anglikanami i regularnie chodzili do kościoła[11][12]. W 1958, kiedy miał trzy lata wraz z rodziną przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych[9], gdzie urodziła się jego siostra Jane. W 1962, w wieku siedmiu lat powrócił do Anglii[9] i mieszkał w Dorking. W 1971 uczęszczał do Ravensbourne School for Boys w Bromley, a także uczył się w Worthing High School for Boys in Worthing w West Sussex w Worthing. W październiku 1975 podjął studia na University of Sussex, lecz po roku porzucił naukę[13].

Kariera

edytuj

Dołączył do Bromley Contingent – grupy londyńskich fanów punk rocka, towarzyszących grupie Sex Pistols[14]. Podczas tego okresu zdecydował, że zostanie muzykiem i latem 1976, po krótkim pobycie w grupie Chelsea, stworzył zespół o nazwie Generation X[3].

Generation X z pomocą wytwórni Chrysalis Records wydał trzy udane albumy. Po rozpadzie zespołu Idol, w 1981 i rozpoczął działalność solową, współpracując z gitarzystą Steve’em Stevensem, a jego utwory „White Wedding” oraz „Dancing with Myself” zdobyły szybko uznanie MTV[15]. To wystarczyło, by rok później zadebiutować solowym albumem Billy Idol. Krążek w Stanach pokrył się złotem. Znalazły się na nim takie hity, jak: „White Wedding”, „Hot in the City” i „Dancing with Myself”. Jego drugi longplay Rebel Yell (1983) z przebojami „Rebel Yell” i „Eyes without a Face” (ponad dwa miliony sprzedanych płyt w USA), został wielkim hitem i sprawił, że Idol osiągnął status gwiazdy w Stanach Zjednoczonych[16].

Idol nie wydał nowego albumu przed 1986; Whiplash Smile sprzedał się świetnie. Bezpośrednio przed wydaniem albumu Charmed Life w 1990, Idol miał wypadek na motocyklu, w którym prawie stracił nogę[17]. Album sprzedał się nadzwyczaj dobrze, ale Idol zdecydował, że zrobi sobie przerwę. Po wydaniu w 1993 chłodno przyjętego w Stanach Zjednoczonych albumu Cyberpunk, Idol znalazł się poza zainteresowaniem mediów i wpadł w nałóg narkotykowy, prawie umierając z przedawkowania w 1994[18].

Był kandydatem do głównej roli w biograficznym filmie Olivera Stone’a The Doors (1991), jednak z powodu wypadku motocyklowego musiał odrzucić propozycję. Niemniej wystąpił w niewielkiej roli Cata, pijanego przyjaciela Morrisona (Val Kilmer)[19]. Ten sam wypadek spowodował też, że nie zagrał cybernetycznego głównego antagonisty, T-1000, w filmie Terminator 2: Dzień sądu (Terminator 2: Judgment Day, 1991) – został zastąpiony przez Roberta Patricka[20].

W komedii sensacyjnej Larry’ego Bishopa Czas wściekłych psów (Mad Dog Time, 1996) z Ellen Barkin, Gabrielem Byrne i Jeffem Goldblumem pojawił się jako Lee Turner. Wystąpił też w komedii romantycznej Franka Coraci Od wesela do wesela (The Wedding Singer, 1998) u boku Adama Sandlera i Drew Barrymore. W filmie animowanym Heavy Metal 2000 (2000) użyczył głosu Odinowi, a w serialu Randy Cunningham: Nastoletni ninja (2013) zajął się dubbingiem jako Spikey Hair Bot.

W 2001 wydał album z największymi hitami Greatest Hits CD.

 
Steve Stevens i Billy Idol, 2010

W 2002 wystąpił na australijskim finale rugby, jednak problem z zasilaniem sprawił, że nikt go nie usłyszał.

W 2005 powrócił na scenę muzyczną albumem Devil’s Playground, który był jego pierwszym nowym materiałem od prawie 12 lat.

Trzy lata później, w 2008 wydana została kompilacja największych przebojów Idolize Yourself. W październiku 2014 wydał album Kings & Queens of the Underground[16].

21 października 2014 powrócił z nową rockową płytą Kings & Queens of the Underground, którą nagrał wraz ze swoim stałym współpracownikiem, gitarzystą Steve’em Stevensem. Krążek wyprodukowali Greg Kurstin i Trevor Horn. Na płycie znalazły się takie utwory jak „Postcard from the Past”, „Can’t Break Me Down” czy „Whiskey and Pills”, a także klasyczne ballady – „Bitter Pill”, „One Breath Away” i „Love and Glory”.

21 lipca 2018 wystąpił podczas 12. edycji Festiwalu Legend Rocka.

Jego hit „White Wedding” został użyty w grze Grand Theft Auto: San Andreas, można go było słyszeć na stacji radiowej K-DST.

6 stycznia 2023 otrzymał własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6212 Hollywood Boulevard[21][22][23].

Życie prywatne

edytuj

W latach 1980–1989 był związany z Perri Lister, z którą ma syna Willema Wolfe (ur. 15 czerwca 1988)[13]. Ze związku młodszą o 13 lat Lindą Mathis ma córkę Bonnie Blue (ur. 21 sierpnia 1989)[13][24].

Publikacje

edytuj

Dyskografia

edytuj
Zespół
Zobacz więcej w artykule Generation X (zespół muzyczny), w sekcji Dyskografia.

Albumy solowe

edytuj
Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście Certyfikat
USA
[25] 		UK
[26] 		AUS
[27] 		GER
[28] 		CHE
[29]
Billy Idol
  • Data: 16 lipca 1982
  • Wydawca: Chrysalis Records
 45 – – – –
  • USA: złota płyta[30]
  • CAN: platynowa płyta[31]
Rebel Yell
  • Data: 10 listopada 1983
  • Wydawca: Chrysalis Records
 6 36 – 2 16
  • UK: srebrna płyta[32]
  • USA: 2x platynowa płyta[30]
  • CAN: 5x platynowa płyta[31]
  • GER: złota płyta[33]
Whiplash Smile
  • Data: 15 października 1986
  • Wydawca: Chrysalis Records
 6 8 – 9 –
  • UK: złota płyta[32]
  • USA: platynowa płyta[30]
  • CAN: 3x platynowa płyta[31]
  • FIN: złota płyta[34]
  • GER: złota płyta[33]
Charmed Life
  • Data: maj 1990
  • Wydawca: Chrysalis Records
 11 15 11 5 4
  • UK: złota płyta[32]
  • USA: platynowa płyta[30]
  • GER: złota płyta[33]
Cyberpunk
  • Data: 29 czerwca 1993[35]
  • Wydawca: Chrysalis Records
 48 20 12 13 15
Devil’s Playground
  • Data: 22 marca 2005[36]
  • Wydawca: Sanctuary Records
 46 78 – 15 32
Kings & Queens of the Underground
  • Data: 21 października 2014[37]
  • Wydawca: BFI Records
 34 35 – 8 10
„–” oznacza, że album nie był notowany.

Kompilacje

edytuj
Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście Certyfikat
USA
[25] 		UK
[26] 		AUS
[27] 		GER
[28] 		CHE
[29]
Vital Idol
  • Data: czerwiec 1985
  • Wydawca: Chrysalis Records
 – 7 – 8 24
  • UK: platynowa płyta[32]
Vital Idol
  • Data: wrzesień 1987[38]
  • Wydawca: Chrysalis Records
 10 41 – – –
  • CAN: 4x platynowa płyta[31]
  • USA: platynowa płyta[30]
  • GER: złota płyta[33]
Idol Songs: 11 of the Best
  • Data: 1988
  • Wydawca: Chrysalis Records
 – 2 11 14 6
  • UK: platynowa płyta[32]
  • FIN: platynowa płyta[34]
  • CHE: złota płyta[39]
  • AUT: złota płyta[40]
Greatest Hits
  • Data: 27 marca 2001[41]
  • Wydawca: Capitol Records
 74 171 – 12 –
  • UK: złota płyta[32]
  • USA: platynowa płyta[30]
  • FIN: złota płyta[34]
  • GER: złota płyta[33]
The Very Best of Billy Idol: Idolize Yourself
  • Data: 24 czerwca 2008[42]
  • Wydawca: Capitol Records
 73 37 – 38 –
„–” oznacza, że album nie był notowany.

Albumy koncertowe

edytuj
Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście
GER
[28] 		CHE
[29]
VH1 Storytellers
  • Data: 26 lutego 2001
  • Wydawca: Capitol Records
 14 76

Minialbumy

edytuj
Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście
USA
[25]
Don’t Stop
  • Data: 24 października 1981
  • Wydawca: Chrysalis Records
 71

Albumy świąteczne

edytuj
Tytuł Dane dot. albumu
Happy Holidays: A Very Special Christmas Album
  • Data: 4 grudnia 2006[43]
  • Wydawca: Bodog Music

Albumy wideo

edytuj
Tytuł Dane dot. albumu
Vital Idol
  • Data: 1987
  • Wydawca: Chrysalis Records
The Charmed Life and Other Vital Videos
  • Data: 1991
  • Wydawca: Capitol Records
Cyberpunk: Shock to the System
  • Data: 1993
  • Wydawca: Chrysalis Records
VH1 Storytellers
  • Data: 2002
  • Wydawca: Warner Music Vision
The Very Best of Billy Idol: Idolize Yourself
  • Data: 2008
  • Wydawca: Capitol Records
In Super Overdrive Live
  • Data: 20 listopada 2009[44]
  • Wydawca: Eagle Rock Entertainment
No Religion Live
  • Data: 2011
  • Wydawca: Hatch Farm Studios

Filmografia

edytuj
Rok Tytuł Rola Reżyser
1978 The Punk Rock Movie (film dokumentalny)[45] w roli samego siebie Don Letts
1991 The Doors Cat Oliver Stone
1996 Czas wściekłych psów (Mad Dog Time)[46] Lee Turner Larry Bishop
1998 Od wesela do wesela (The Wedding Singer) w roli samego siebie Frank Coraci
2000 Heavy Metal 2000 Odin (głos) Michael Coldewey, Michel Lemire
2007 Punk’s Not Dead(film dokumentalny)[47] w roli samego siebie Susan Dynner
2011 Revolutions (film dokumentalny)[48] Joseph G. Quinn
2013 Randy Cunningham: Nastoletni ninja Spikey Hair Bot (głos) Jed Elinoff, Scott Thomas
2015 The Damned: Don’t You Wish That We Were Dead (film dokumentalny)[49] w roli samego siebie Wes Orshoski
2016 Legendy Rocka: Billy Idol (Rock Legends: Billy Idol, (film dokumentalny))[50] Lyndy Saville[51]

Nagrody i wyróżnienia

edytuj
Rok Nagroda Kategoria Tytuł Rezultat
1985 Nagroda Grammy Najlepszy występ wokalny w stylu rockowym[52] „Rebel Yell” Nominacja
1987 Najlepszy występ wokalny w stylu rockowym[53] „To Be A Lover” Nominacja
1990 MTV Video Music Awards Najlepsze wideo wokalisty[54] „Cradle of Love” Wygrana
Najlepsze wideo z filmu[54]
Przygody Forda Fairlane’a (1990) 		Wygrana
1991 Nagroda Grammy Najlepszy występ wokalny w stylu rockowym[55] Nominacja
Brit Awards 1991 Brytyjski wideoklip roku[56] Nominacja
Amerykańskie Stowarzyszenie Kompozytorów, Autorów i Wydawców Najczęściej wykonywany utwór z filmu kinowego[57]
Przygody Forda Fairlane’a (1990)

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Billy Idol w bazie IMDb (ang.)
  2. ↑ Billy Idol w bazie Filmweb
  3. ↑ a b Billy Idol w bazie Discogs.com (ang.)
  4. ↑ a b c d e f g h i Greg Prato: Billy Idol Biography. AllMusic. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).
  5. ↑ Billy Idol. Listal. [dostęp 2017-08-03]. (ang.).
  6. ↑ Dave Lifton (2014-08-30): Billy Idol’s Father, William Broad, Dies. Ultimate Classic Rock. [dostęp 2017-08-03]. (ang.).
  7. ↑ Adrian Deevoy (2014-10-11): Billy Idol reconnected with father before his death. Express. [dostęp 2017-08-03]. (ang.).
  8. ↑ Rebel rocker Billy Idol comes clean in gritty memoirs. yeahstub.com. [dostęp 2017-08-03]. (ang.).
  9. ↑ a b c Billy Idol Biography (1955-). Film Reference. [dostęp 2017-08-04]. (ang.).
  10. ↑ a b Billy Idol – What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2017-08-03]. (ang.).
  11. ↑ Joe Dermody: Live at the Marquee: Billy's still an Idol in Rebel County. Irish Examiner, 2015-06-18. (ang.).
  12. ↑ What religion is Billy Idol?. Beliefnet, 2015-06-18. (ang.).
  13. ↑ a b c Billy Idol w bazie Notable Names Database (ang.)
  14. ↑ Kory Grow: Billy Idol on Drinking With the Stones and Seeing Jesus in the Sex Pistols. „Rolling Stone”, 2014-10-16. (ang.).
  15. ↑ Rachel Brodsky (2018-10-11): Billy Idol On Remixing Vital Idol, Finding New Life In Old Songs, And Listening To Post Malone. Stereogum.com. [dostęp 2018-11-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-07)]. (ang.).
  16. ↑ a b Music: Billy Idol. TV Tropes. [dostęp 2017-08-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-07)]. (ang.).
  17. ↑ Adrian Deevoy (2014-10-11): ‘I’ve been a total idiot, but now I’m approaching 60... clean and soberish’: Billy Idol confesses all. Daily Mail. [dostęp 2017-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-07)]. (ang.).
  18. ↑ Andrew Perry (2008-07-24): Billy Idol: the return of Billy the kid. The Daily Telegraph. [dostęp 2017-08-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-07)]. (ang.).
  19. ↑ Gregg Kilday: Cameos in ‘The Doors’. „Entertainment Weekly”, 1991-03-08. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-10)]. (ang.).
  20. ↑ Tomasz Małecki: Billy Idol mógł zostać Terminatorem?!. Movies Room, 2017-08-20. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-07)]. (pol.).
  21. ↑ Billy Idol. Walk of Fame, 2023-01-05. (ang.).
  22. ↑ Roy Trakin: Billy Idol on Getting the Mark of a True Idol. „Variety”, 2023-01-05. (ang.).
  23. ↑ Glenn Garner: Billy Idol Honored with a Star on the Hollywood Walk of Fame: 'It's Just Incredible'. „People”, 2023-01-07. (ang.).
  24. ↑ Phil Roura: Wild at heart: Billy Idol may be a proud dad, but there’s no taming the rocker. Daily News (Nowy Jork), 2010-09-11. [dostęp 2017-08-03]. (ang.).
  25. ↑ a b c Billy Idol Billboard Chart History. www.billboard.com. [dostęp 2016-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-05)]. (ang.).
  26. ↑ a b Billy Idol UK Chart History. www.officialcharts.com. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).
  27. ↑ a b Billy Idol Australian Albums Chart. australian-charts.com. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).
  28. ↑ a b c Billy Idol/Longplay-Chartverfolgung. musicline.de. [dostęp 2016-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-16)]. (niem.).
  29. ↑ a b c Billy Idol Swiss Albums Chart. hitparade.ch. [dostęp 2016-03-15]. (niem.).
  30. ↑ a b c d e f RIAA: Billy Idol. www.riaa.com. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).
  31. ↑ a b c d Music Canada: Billy Idol. musiccanada.com. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).
  32. ↑ a b c d e f BPI: Billy Idol (wyszukaj w bazie danych). www.bpi.co.uk. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).
  33. ↑ a b c d e Bundesverband Musikindustrie: Billy Idol (wyszukaj w bazie danych). www.musikindustrie.de. [dostęp 2016-03-15]. (niem.).
  34. ↑ a b c IFPI FI: Billy Idol. www.ifpi.fi. [dostęp 2016-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-22)]. (fiń.).
  35. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Billy Idol Cyberpunk review. www.allmusic.com. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).
  36. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Billy Idol Devil’s Playground review. www.allmusic.com. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).
  37. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Billy Idol Kings and Queens of the Underground review. www.allmusic.com. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).
  38. ↑ Steve Huey: Billy Idol Vital Idol review. www.allmusic.com. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).
  39. ↑ AWARDS 1998. www.swisscharts.com. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).
  40. ↑ IFPI AT: Billy Idol (wyszukaj w bazie danych). www.ifpi.at. [dostęp 2016-03-15]. (niem.).
  41. ↑ William Ruhlmann: Billy Idol Greatest Hits review. www.allmusic.com. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).
  42. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Billy Idol The Very Best of Billy Idol: Idolize Yourself review. www.allmusic.com. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).
  43. ↑ Billy Idol Happy Holidays: A Very Special Christmas Album. www.allmusic.com. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).
  44. ↑ Billy Idol In Super Overdrive: Live. www.allmusic.com. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).
  45. ↑ The Punk Rock Movie (1978) w bazie IMDb (ang.)
  46. ↑ Czas wściekłych psów (1996) w bazie IMDb (ang.)
  47. ↑ Punk’s Not Dead (2007) w bazie IMDb (ang.)
  48. ↑ Revolutions (2011) w bazie IMDb (ang.)
  49. ↑ The Damned: Don’t You Wish That We Were Dead (2015) w bazie IMDb (ang.)
  50. ↑ Rock Legends: Billy Idol (2016) w bazie IMDb (ang.)
  51. ↑ Legendy Rocka: Billy Idol. TVP.pl. [dostęp 2022-04-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-04-14)]. (pol.).
  52. ↑ 27th Grammy Awards – 1985. Rock On The Net, 1985-02-26. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-10)]. (ang.).
  53. ↑ 29th Grammy Awards – 1987. Rock On The Net, 1987-02-24. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-10)]. (ang.).
  54. ↑ a b Associated Press: Madonna, Aerosmith top nominees for MTV awards. Newspapers.com, 1990-07-11. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-10)]. (ang.).
  55. ↑ 33rd Grammy Awards – 1991. Rock On The Net, 1991-02-20. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
  56. ↑ The BRIT Awards 1991. Music for Stowaways, 2014-01-23. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
  57. ↑ Billy Idol Awards. FamousFix. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Billy_Idol&oldid=74904310”