svara

See also: svåra, svära, and svarā

English

Etymology

From Sanskrit स्वर (svara).

Noun

svara (plural svaras)

1. (music) A concept in Indian music, comparable to a note or tone.

Alternative forms

• swara

Faroese

Verb

svara (third person singular past indicative svaraði, third person plural past indicative svarað, supine svarað)

1. to answer

Conjugation

Conjugation of svara (group v-30)
infinitive	svara
supine	svarað
participle (a6)1	svarandi	svaraður
	present	past
first singular	svari	svaraði
second singular	svarar	svaraði
third singular	svarar	svaraði
plural	svara	svaraðu
	imperative
singular	svara!
plural	svarið!
1Only the past participle being declined.

Related terms

• spyrja

See also

• tosa
• práta
• fortelja

Icelandic

Etymology

From Old Norse svara (“to answer”), from Proto-Germanic *swarōną.

Pronunciation

• IPA^(key): /svaːra/

  Rhymes: -aːra

Verb

svara (weak verb, third-person singular past indicative svaraði, supine svarað)

1. (intransitive) to answer, to respond, to reply
   • Isaiah 40 (Icelandic, English)

     Heyr, einhver segir: "Kalla þú!" Og ég svara: "Hvað skal ég kalla?" "Allt hold er gras og allur yndisleikur þess sem blóm vallarins. Grasið visnar, blómin fölna, þegar Drottinn andar á þau. Sannlega, mennirnir eru gras. Grasið visnar, blómin fölna, en orð Guðs vors stendur stöðugt eilíflega."

     A voice says, "Cry out." And I answer, "What shall I cry?" "All men are like grass, and all their glory is like the flowers of the field. The grass withers and the flowers fall, because the breath of the LORD blows on them. Surely the people are grass. The grass withers and the flowers fall, but the word of our God stands forever."

2. (transitive, governs the dative) to answer somebody, to respond to somebody
3. (transitive, governs the dative) to answer with something, to respond with something
4. (ditransitive, governs the dative and the dative) to answer somebody with something, to give somebody some response, to answer somebody's question, to respond to somebody's comment

Conjugation

svara — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að svara
supine (sagnbót)		svarað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		svarandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég svara	við svörum	present (nútíð)	ég svari	við svörum
	þú svarar	þið svarið		þú svarir	þið svarið
	hann, hún, það svarar	þeir, þær, þau svara		hann, hún, það svari	þeir, þær, þau svari
past (þátíð)	ég svaraði	við svöruðum	past (þátíð)	ég svaraði	við svöruðum
	þú svaraðir	þið svöruðuð		þú svaraðir	þið svöruðuð
	hann, hún, það svaraði	þeir, þær, þau svöruðu		hann, hún, það svaraði	þeir, þær, þau svöruðu
imperative (boðháttur)	svara (þú)	svarið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	svaraðu	svariði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

svarast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að svarast
supine (sagnbót)		svarast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		svarandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég svarast	við svörumst	present (nútíð)	ég svarist	við svörumst
	þú svarast	þið svarist		þú svarist	þið svarist
	hann, hún, það svarast	þeir, þær, þau svarast		hann, hún, það svarist	þeir, þær, þau svarist
past (þátíð)	ég svaraðist	við svöruðumst	past (þátíð)	ég svaraðist	við svöruðumst
	þú svaraðist	þið svöruðust		þú svaraðist	þið svöruðust
	hann, hún, það svaraðist	þeir, þær, þau svöruðust		hann, hún, það svaraðist	þeir, þær, þau svöruðust
imperative (boðháttur)	svarast (þú)	svarist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	svarastu	svaristi *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

svaraður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	svaraður	svöruð	svarað		svaraðir	svaraðar	svöruð
accusative (þolfall)	svaraðan	svaraða	svarað		svaraða	svaraðar	svöruð
dative (þágufall)	svöruðum	svaraðri	svöruðu		svöruðum	svöruðum	svöruðum
genitive (eignarfall)	svaraðs	svaraðrar	svaraðs		svaraðra	svaraðra	svaraðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	svaraði	svaraða	svaraða		svöruðu	svöruðu	svöruðu
accusative (þolfall)	svaraða	svöruðu	svaraða		svöruðu	svöruðu	svöruðu
dative (þágufall)	svaraða	svöruðu	svaraða		svöruðu	svöruðu	svöruðu
genitive (eignarfall)	svaraða	svöruðu	svaraða		svöruðu	svöruðu	svöruðu

Synonyms

• (answer): ansa, anza

Derived terms

Derived terms

• svara fyrir sig (defend oneself)
• svara fyrir eitthvað (to be responsible for something)
• svara í sömu mynt
• svara til einhvers (to correspond to something)
• svara um hæl

Noun

svara

1. indefinite genitive plural of svar

Latvian

Noun

svara m

1. genitive singular of svars

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• svarene

Noun

svara n

1. definite plural of svar

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsvɑːrɑ/

Noun

svara n

1. definite plural of svar

Etymology 2

From Old Norse svara.

Alternative forms

• svare

Pronunciation

• IPA^(key): /²svɑːrɑ/

Verb

svara (present tense svarar or svarer, past tense svara or svarte, past participle svara or svart, present participle svarande, imperative svar)

1. to answer

References

• “svara” in The Nynorsk Dictionary.

Swedish

Etymology

From Old Norse svara (“to answer”), from Proto-Germanic *swarōną, cognate to English answer. Compare svar (“a response”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsvɑːˌra/

• Audio:

  (file)

Verb

svara (present svarar, preterite svarade, supine svarat, imperative svara)

1. to answer, to reply, to respond

Usage notes

• The past participle form is very rare.
• The difference to the word besvara lies in that svara concerns answers or responses to people, while besvara (or in some cases svara + certain particles) concerns answers or responses to questions, telephone calls and so on:

  Att besvara en fråga. (= Att svara på en fråga.)

  To answer a question.

  Svara inte i telefonen när det åskar!

  Don't answer the phone during a thunderstorm!

  Svara honom inte!

  Don't answer him!

Conjugation

Conjugation of svara (weak)

	Active		Passive
Infinitive	svara		svaras
Supine	svarat		svarats
Imperative	svara		—
Imper. plural1	svaren		—
	Present	Past	Present	Past
Indicative	svarar	svarade	svaras	svarades
Ind. plural1	svara	svarade	svaras	svarades
Subjunctive2	svare	svarade	svares	svarades
	Participles
Present participle	svarande
Past participle	svarad
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

Related terms

• ansvara
• besvara
• försvara
• obesvarad
• svara i
• svara på
• svara för
• svara mot
• tillsvara

Further reading

• svara in Svensk ordbok.

Anagrams

• savar, varas