hringa

Icelandic

Etymology

From hringur (“circle”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈr̥iŋka/

  Rhymes: -iŋka

Verb

hringa (weak verb, third-person singular past indicative hringaði, supine hringað)

1. (transitive) to lap (to get more than one lap ahead of [someone] in a race)

Conjugation

hringa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að hringa
supine (sagnbót)		hringað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hringandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hringa	við hringum	present (nútíð)	ég hringi	við hringum
	þú hringar	þið hringið		þú hringir	þið hringið
	hann, hún, það hringar	þeir, þær, þau hringa		hann, hún, það hringi	þeir, þær, þau hringi
past (þátíð)	ég hringaði	við hringuðum	past (þátíð)	ég hringaði	við hringuðum
	þú hringaðir	þið hringuðuð		þú hringaðir	þið hringuðuð
	hann, hún, það hringaði	þeir, þær, þau hringuðu		hann, hún, það hringaði	þeir, þær, þau hringuðu
imperative (boðháttur)	hringa (þú)	hringið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hringaðu	hringiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hringast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að hringast
supine (sagnbót)		hringast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hringandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hringast	við hringumst	present (nútíð)	ég hringist	við hringumst
	þú hringast	þið hringist		þú hringist	þið hringist
	hann, hún, það hringast	þeir, þær, þau hringast		hann, hún, það hringist	þeir, þær, þau hringist
past (þátíð)	ég hringaðist	við hringuðumst	past (þátíð)	ég hringaðist	við hringuðumst
	þú hringaðist	þið hringuðust		þú hringaðist	þið hringuðust
	hann, hún, það hringaðist	þeir, þær, þau hringuðust		hann, hún, það hringaðist	þeir, þær, þau hringuðust
imperative (boðháttur)	hringast (þú)	hringist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hringastu	hringisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hringaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hringaður	hringuð	hringað		hringaðir	hringaðar	hringuð
accusative (þolfall)	hringaðan	hringaða	hringað		hringaða	hringaðar	hringuð
dative (þágufall)	hringuðum	hringaðri	hringuðu		hringuðum	hringuðum	hringuðum
genitive (eignarfall)	hringaðs	hringaðrar	hringaðs		hringaðra	hringaðra	hringaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hringaði	hringaða	hringaða		hringuðu	hringuðu	hringuðu
accusative (þolfall)	hringaða	hringuðu	hringaða		hringuðu	hringuðu	hringuðu
dative (þágufall)	hringaða	hringuðu	hringaða		hringuðu	hringuðu	hringuðu
genitive (eignarfall)	hringaða	hringuðu	hringaða		hringuðu	hringuðu	hringuðu

Old English

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈxrin.ɡɑ/, [ˈr̥iŋ.ɡɑ]

Noun

hringa

1. genitive plural of hring

Old High German

Noun

hringa

1. nominative/accusative plural of hring

Old Norse

Etymology

(This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)

Verb

hringa

1. to furnish with a ring

Conjugation

Conjugation of hringa — active (weak class 2)

infinitive	hringa
present participle	hringandi
past participle	hringaðr
indicative	present	past
1st-person singular	hringa	hringaða
2nd-person singular	hringar	hringaðir
3rd-person singular	hringar	hringaði
1st-person plural	hringum	hringuðum
2nd-person plural	hringið	hringuðuð
3rd-person plural	hringa	hringuðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	hringa	hringaða
2nd-person singular	hringir	hringaðir
3rd-person singular	hringi	hringaði
1st-person plural	hringim	hringaðim
2nd-person plural	hringið	hringaðið
3rd-person plural	hringi	hringaði
imperative	present
2nd-person singular	hringa
1st-person plural	hringum
2nd-person plural	hringið

Conjugation of hringa — mediopassive (weak class 2)

infinitive	hringask
present participle	hringandisk
past participle	hringazk
indicative	present	past
1st-person singular	hringumk	hringuðumk
2nd-person singular	hringask	hringaðisk
3rd-person singular	hringask	hringaðisk
1st-person plural	hringumsk	hringuðumsk
2nd-person plural	hringizk	hringuðuzk
3rd-person plural	hringask	hringuðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	hringumk	hringuðumk
2nd-person singular	hringisk	hringaðisk
3rd-person singular	hringisk	hringaðisk
1st-person plural	hringimsk	hringaðimsk
2nd-person plural	hringizk	hringaðizk
3rd-person plural	hringisk	hringaðisk
imperative	present
2nd-person singular	hringask
1st-person plural	hringumsk
2nd-person plural	hringizk

Noun

hringa

1. accusative/genitive plural of hringr

References

• “hringa”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press