disammañ

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar ar rakger di-, an anv-kadarn samm hag al lostger -añ.

Verb

Kemmadur	Furm
hep	disammañ
dre vlotaat	zisammañ
dre c'hwezhañ	digemm
dre galetaat	tisammañ
amreizh	tisammañ

disammañ /di.ˈzã.mːã/ verb gwan pe verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : disammet) (displegadur)

1. Tennañ ur samm digant den pe loen, divec'hiañ.
   • Disammañ ur marc'h, un den (eus e vec'h).
   • disammañ e spered : dinec'hiñ, diankeniañ.
2. Disammañ eus un dra bennak : kaout an dizober anezhañ.
   • Gwellañ tra az-teus d'ober eo disammañ eus da vuoc'h. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 531.)
3. Disammañ un den eus un dra bennak.
   • « [...]... Daoust hag anavezout a rit unan-bennak hag a zisammfe ac’hanoun eus va fec'hedou ? » — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 134.)

Gerioù enepster

• sammañ

Deveradoù

• en em zisammañ

Troidigezhioù

• galleg : (se) décharger ^(fr) , (se) se débarrasser ^(fr)
• saozneg : (to) unload ^(en)