Canon de 88 mm
Lo tèrme canon de 88 mm designa generalament doas pèças d'artilhariá alemanda de la Segonda Guèrra Mondiala que marquèron lo conflicte per son eficacitat còntra lei carris.
La premiera es lo Flak 18 e sei variantas. A l'origina, èra un canon antiaerian dotat d'una polivaléncia importanta que li permetiá d'assegurar d'autrei missions coma de tirs dirèctes sus lo prat batalhier. Utilizada en Espanha durant la guèrra civila, demostrèt rapidament son interès coma arma anticarri còntra lo T-26 sovietic. Après aqueu succès, leis Alemands l'utilizèron desenant frequentament coma pèça anticarri e sa poissança importanta li permetèt de tenir aqueu ròtle fins a la fin de la guèrra. Es aquela pèça qu'es a l'origina de la reputacion dau « 88 ». Pasmens, una segonda pèça, lo Pak 43/1 (que conoguèt tanben plusors variantas), foguèt concebuda per crear un canon de 88 adaptat ai veïculs de combat pesucs. Pus precisa e pus poderosa que lo Flak 18, èra ben eficaça per lo combat anticarri e per lo sostèn de l'infantariá. Equipèt lo Tigre I, lo Tigre II, lo Jagdpanzer Elefant, lo Nashorn e lo Jagdpanzer V.
Après 1945, de canons de 88 mm foguèron utilizats pendent la Guèrra de Vietnam per lei fòrças comunistas e per l'armada iogoslava durant lei Guèrras de Iogoslavia. Dins aquò, èran venguts obsolèts en causa de la multiplicacion deis armas anticarris leugieras e dei missils anticarri. En particular, son usatge en Iogoslavia foguèt considerat coma una revirada.