Rapid Wien
Rapid Wien is een Oostenrijkse voetbalclub uit de hoofdstad Wenen. Het werd opgericht in 1898 als Erster Wiener Arbeiter-Fußball-Club. Het is de succesvolste club uit de Oostenrijkse voetbalhistorie. Het is tevens de grote rivaal van stadsgenoot Austria Wien. Rapid Wien is de enige Oostenrijkse voetbalclub die ooit Duits landskampioen werd. Dit gebeurde in het seizoen 1940/41 onder Duitse bezetting van Oostenrijk.
Rapid Wien
| ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||
| Naam | Sportklub Rapid Wien | |||||
| Bijnaam | Die Grün-Weißen Hütteldorfer | |||||
| Opgericht | 1898 | |||||
| Plaats | Wenen | |||||
| Stadion | Allianz Stadion | |||||
| Capaciteit | 28.345 | |||||
| Aantal leden | 16.565 (11-11-2019) | |||||
| Voorzitter |  Alexander Wrabetz
| |||||
| Algemeen directeur |  Marcus Knipping
| |||||
| Sportief directeur | Markus Katzer
| |||||
| Trainer | Robert Klauß
| |||||
| Competitie | Bundesliga | |||||
| Website | Officiële website | |||||
| ||||||
| Geldig voor 2023/24 | ||||||
| ||||||
De club speelt zijn thuiswedstrijden sinds het seizoen 2016/17 in het Allianz Stadion. Tot het seizoen 2013/14 speelde de club in het inmiddels gesloopte Gerhard Hanappistadion. Tijdens de bouw van het nieuwe stadion speelde Rapid in het Ernst Happelstadion.
De belofteploeg van Rapid speelt in de Regionalliga op het derde niveau.
Geschiedenis
bewerken1898-1912: Eerste landskampioen
bewerkenDe club werd in september 1898 opgericht als Erster Wiener Arbeiter-Fußball-Club en is een van de oudste clubs van het land. Er werd gespeeld op het terrein Schmelzer Exerzierfeld. Alle spelers waren rekruten van het k.u.k.-Armee. De eerste aanvoerder van Arbeiter-FC was J. Kailich, de clubkleuren waren blauw-rood (tegenwoordig de kleuren voor uitwedstrijden).
De eerste (bekende) vriendschappelijke wedstrijd van Arbeiter eindigde met een 1-1 gelijkspel tegen Meidlinger FC Vorwärts. De volgende wedstrijden eindigden echter met een duidelijk overwinning voor de tegenstander. Bij de deelname aan het Keizer Frans Jozef-Jubileumtoernooi 1898 werd Arbeiter laatste met een doelsaldo van 4:75. Twee weken later maakte Wiener AC de club met de grond gelijk en scoorde 20 keer. Na 19 wedstrijden won de club met 4-1 van Vindobona Wien, een voorganger van SK Admira Wien. 8 maanden na de oprichting, op 8 januari 1899 kwam er een crisisvergadering door de slechte resultaten. Op die dag werd besloten de naam van de club te veranderen. Er werd voor Sporklub Rapid gekozen naar het voorbeeld van het Berlijnse Rapide 93. Hierdoor is deze datum de officiële oprichtingsdatum van de club. De naamsverandering had echter geen gevolgen voor de uitslagen die slecht bleven.
In 1900 werd de Fußball-Union, een voorloper van de Oostenrijkse voetbalbond, opgericht die de eerste officieuze Oostenrijkse kampioenschappen organiseerde. Rapid startte in de 2de klasse. Een jaar later speelde men voor het eerst tegen een team buiten de hedendaagse grenzen van Oostenrijk. In Bohemen werd 1-1 gelijk gespeeld tegen Prager FK Austria. Op 14 maart 1903 nam de club het nieuwe stadion in Rudolfsheim in gebruik en opende het meteen nederlaag tegen Graphia. Het terrein was echter scheef en had een hoogteverschil van meer dan 2 meter van het ene naar het andere doel. Dit bleek een voordeel te zijn voor de thuisploeg die nu meer begon te winnen. Na een testwedstrijd tegen Deutschen Sportverein promoveerde de club naar de hoogste klasse, waaruit de club nooit zou degraderen. In 1905 werden de clubkleuren in groen-wit veranderd. Nadat er steeds meer fans kwamen werd in 1907 het eerste clubhuis geopend en kwam er een tribune voor de supporters. Josef Schediwy was een van de sterspelers van dat moment.
In 1910 zegde de stad Wenen het huurverdrag voor het scheve Rapid-terrein op, hierna kwam de club in een crisis. Enkele bestuursleden en spelers verlieten de club. Dionys Schönecker (1888-1938) nam het team over en leidde hen van overwinning naar overwinning. In Hütteldorf kwam er een nieuw stadion, op de Pfarrwiese, er was plaats voor 4000 toeschouwers. Het zou voor de volgende 70 jaar de thuishaven van de club zijn. In Oostenrijks voetbalkampioenschap 1911/12 werd het eerste officiële voetbalkampioenschap georganiseerd. Rapid mocht zich als eerste landskampioen kronen met 15 overwinningen in 20 wedstrijden. Vanaf dit moment was de club altijd de club met de meeste landstitels. Ook in het 2de seizoen werd de club kampioen zonder een nederlaag, wat de club enkel nog maar in 1934/35 kon nadoen.
1912-1930: Titels en Mitropacup
bewerkenRapid bleef de dominante club en won 8 van de eerste 12 kampioenschappen, ook de eerste 2 bekers van Oostenrijk in 1919 en 1920 schreef de club op zijn palmares. Door het steeds groter wordende aantal fans werd er een heus stadion gebouwd rond het terrein met een grotere tribune zodat er 20 000 toeschouwers binnen konden. De opening van het nieuwe stadion vond plaats op 2 oktober 1921 met een wedstrijd tegen Floridsdorfer AC. Rapid won de uitverkochte wedstrijd met 6-4. Internationale wedstrijden werden meestal wel in het stadion van de Hohe Warte gespeeld, waar plaats was voor 40000 toeschouwers. Na de titel in 1923 kwam de club in een kleine crisis. De ploeg was verouderd en een groot deel van het elftal beëindigde bijna gelijktijdig hun carrière. Door de Eerste Wereldoorlog kon de club niet echt putten uit nieuwe talenten. Het duurde enkele jaren vooraleer de club weer op volle toeren draaide, maar er werd wel nog steeds in de top 5 geëindigd.
In 1927 werd de Mitropacup, voorloper van de Europacups, ingevoerd. De kampioen en bekerwinnaar mochten deelnemen. In de competitie werd Rapid derde dus restte enkel nog de beker, daarin werd Austria Wien met 3-0 verslagen. Nadat Hajduk Split en Slavia Praag opzij gezet werden was Sparta Praag de tegenstander in de finale, in Praag verloor de club met 6-2, de terugwedstrijd werd met 2-1 gewonnen maar dat volstond niet voor de titel.
Als finalist was Rapid wel al voor de Mitropacup van 1928 gekwalificeerd. Opnieuw haalde Rapid de finale maar verloor de thuiswedstrijd met zware 7-1 cijfers van het Hongaarse Ferencvárosi TC, in Wenen werd het dan 5-3 maar ook dit keer moest Rapid genoegen nemen met een 2de plaats. Het volgende seizoen verloor de club in de halve finale tegen de latere winnaar Újpest FC, troost dit seizoen was wel een nieuwe landstitel.
Het seizoen 1929/30 was een van de succesvolste in de clubgeschiedenis, er werd een nieuwe titel behaald en in de beker werd de grootste overwinning voor Rapid ooit gemaakt, 17-0 tegen SK Neubau, de beker werd evenwel niet gewonnen. In de Mitropacup werden Genoa 1893 en Ferencvárosi opzij gezet en in de finale wachtte opnieuw Sparta Praag, waaraan de club slechte herinneringen had. In Praag won de club verrassend met 0-2 en hoewel Sparta in Wenen won met 2-3 voor 40 000 toeschouwers mocht Rapid zich als Midden-Europees kampioen kronen. De vroegere arbeidersclub won nu een grote internationale titel en de club was de naam topclub waardig,
1930-1945: Wisselend succes en Gauliga
bewerkenIn het begin van de jaren 30 namen andere clubs uit Wenen de macht in Oostenrijk en Europa over. First Vienna FC werd in 1931 kampioen en won de Mitropacup. Rapid was op zoek naar een nieuwe topschutter en vond die in Franz Binder, die meer dan 1000 keer zou scoren voor de club. De landstitel was echter nog wat te hoog gegrepen, Rapid won altijd net niet de titel of beker en ook in de Mitropacup verloor de club in de 1ste of 2de ronde.
Na de dominantie van Vienna kwam het tijdperk van Admira, Rapid verloor in de bekerfinale met 8-0 van Admira. Ook andere Weense clubs waren concurrenten, zoals Wiener Austria. In 1935 werd Rapid opnieuw kampioen en dat zonder ook maar één keer te verliezen. Twee jaar later telde men voor het eerst in de geschiedenis echter meer nederlagen dan overwinningen. Het volgende seizoen werd dit akkefietje weer rechtgezet met de titel.
Door de Anschluss van Oostenrijk bij het Duitse Rijk in maart 1938 werd de Gauliga Ostmark opgericht. De Duitse competitie bestond sinds 1933 uit 16 Gauliga’s waarvan de winnaar elkaar bekampten in de eindronde om de Duitse titel. De Weense clubs bewezen zich de volgende jaren in de Duitse competitie. In het eerste jaar moest Rapid Admira nog laten voorgaan, die later de finale om de titel zou spelen. In de beker werd wel de finale behaald. Op 8 januari 1939 trof de club FSV Frankfurt in het Olympiastadion van Berlijn. Frankfurt kwam vroeg aan de leiding en bleef dat 80 minuten lang, daarna zette Rapid de wedstrijd naar zijn hand en scoorde 3 keer waardoor Rapid Duits bekerwinnaar werd.
In het seizoen 1939/40 werd Rapid kampioen van de Gauliga en bereikte de halve finale om de Duitse titel waarin het met 1-2 verloor van Dresdner SC, in de troostingfinale kon Rapid wel nog de 3de plaats bemachtigen. Ook in de beker was de halve finale het eindstation. Ook in het volgende seizoen eindigde Rapid bovenaan en stootte opnieuw door naar de halve finale voor de titel. Dresdner was opnieuw de tegenstander en dit keer trok Rapid aan het langste eind. In de finale op 22 juni 1941 trof de club voor 100 000 toeschouwers het machtige Schalke 04. Na 60 minuten stond het 3-0 voor Schalke, maar op 10 minuten draaiden de groen-witten de situatie om en via doelpunten van Schors en een hattrick van Binder werd het uiteindelijk 3-4. Deze zege staat geboekstaafd als een van de meest memorabele momenten in de clubgeschiedenis en Rapid is de enige Duitse landskampioen die niet uit het huidige Duitsland komt.
De volgende jaren leed de club veel schade onder de Tweede Wereldoorlog, want vele spelers werden opgeroepen voor het leger.
1945-1955: Naoorlogse tijd
bewerkenEnkele maanden na het einde van de oorlog werd het voetbal in Oostenrijk hervat. Kapitein Franz Binder leidde de ploeg naar de 15de landstitel en de 4de bekerwinst, hij scoorde beide doelpunten in de bekerfinale tegen Vienna. De interesse voor het voetbal was in die tijd bijzonder groot en in het hele seizoen waren er zo’n 800 000 toeschouwers. Op geen enkel ander tijdstip in de geschiedenis van het Oostenrijks voetbal was er bij gewone competitiewedstrijden zo veel belangstelling. In het seizoen 1949/50 was het gemiddelde aantal toeschouwers bij een thuiswedstrijd 26077, een record dat nog steeds niet verbroken is.
In 1947 moest de club tevreden zijn met de vicetitel achter SC Wacker Wien en ook in het volgende seizoen ging de strijd tussen Rapid en Wacker, op de laatste speeldag werd de titel veilig gesteld met een gelijkspel tegen Austria. In 1949 vierde de club zijn jubileum, de eens onsuccesvolle Arbeiter FC had intussen 16 landstitels behaald en had ook naam in Europa. Ter ere van de 50e verjaardag speelde de club vriendschappelijke wedstrijden in Sicilië, Egypte en Brazilië. Daar speelde men onder andere tegen Atlético Paranaense en gaf de club die al een jaar lang ongeslagen was een pak slaag (7-2). Na 10 wedstrijden tegen Braziliaanse clubs keerde men terug naar Hütteldorf. De volgende 2 seizoenen eindigde Rapid met 2 punten achterstand op Austria.
Seizoen 1950/51 werd een nieuw hoogtepunt in de clubgeschiedenis. Rapid domineerde de competitie en gaf vele clubs een veeg uit de pan, Linzer ASK verloor met 11-2, Sturm Graz met 12-1 en Vienna met 9-0. In de derby tegen regerend kampioen Austria won Rapid voor 53 000 toeschouwers in het Praterstadion met 7-5. De 17de landstitel was binnen met 133 doelpunten in 24 wedstrijden was een gemiddelde maakt van 5,54 goals per wedstrijd.
Ook in de Mitropacup, dat voor één seizoen Centropacup heette werd succes geboekt. Lazio Roma werd met 5-0 afgestraft en in de finale trof Rapid de Oostenrijkse vicekampioen Wacker Wien, bij een 2-2 stand scoorde Ernst Happel de winning goal in de 90e minuut. Deze zege was wel de laatste internationale titel die de club kon behalen.
Na een nieuwe titel in 1952 werden ze in 1953 derde. Na een 6-1 zege in een vriendschappelijke wedstrijd in Brugge tegen Arsenal FC bewees de club wel nog steeds een internationale grootmacht te zijn. In 1954 werd de 19de titel behaald. Die kon niet verlengd worden in 1955 hoewel Rapid de beste aanval had, kwam het er dat jaar op aan de beste verdediging te hebben, Vienna won de titel, met Wiener Sport-Club op de 2de plaats.
1955-1961: tegenstand Wiener Sport-Club en Europees voetbal
bewerkenIn 1955 werd de eerste Europacup voor landskampioenen (ECI) uitgeschreven. De competitie was wel niet zo prestigieus als de Mitropacup. Hoewel Rapid 3de eindigde mocht de club deelnemen, op dat moment werden de clubs uitgenodigd voor het toernooi. Rapid zette PSV Eindhoven met 6-1 opzij maar werd in de kwartfinale zelf van het veld gespeeld door AC Milan. In de competitie werd Rapid voor de 20e keer kampioen en trad opnieuw aan in de ECI en trof Real Madrid, de titelverdediger en de club die alle 5 de eerste edities op zijn naam zou schrijven. Maar Rapid was bijna het struikelblok voor de club. Real Madrid won thuis met 4-2 en verloor in Wenen met 3-1, tegenwoordig zou dat de uitschakeling betekend hebben maar in die tijd was de regel dat er nog een derde wedstrijd werd gespeeld bij gelijk aantal doelpunten, daar verloor Rapid het pleit voor 90 000 toeschouwers in Madrid, eigenlijk moest de wedstrijd in Wenen plaatsvinden, maar Rapid had dat recht doorverkocht aan Real. In de competitie werd opnieuw de titel behaald met 1 punt voorsprong op Vienna. In het Europacup seizoen 1957/58 werd Rapid tegen AC Milan uitgeloot. Na een 4-1-verlies in Milaan dreigde uitschakeling. In Wenen kwam de club snel voor maar de Italianen kwamen snel weer op gelijke hoogte. Na 78 minuten stond het 3-1 waardoor er een 3de beslissende wedstrijd kwam, dit keer op neutraal terrein in Zürich. Rapid had pech en moest na 13 minuten met 10 man verder omdat Lenzinger zich kwetste en vervangingen er in die tijd nog niet waren. Uiteindelijk verloor Rapid met 2-4. In de competitie werd de beslissende strijd op de laatste speeldag gevoerd tussen Rapid en Wiener Sport-Club, het 2-2 gelijkspel bezorgde Sport-Club de titel. WSC bewees een betere vertegenwoordiger te zijn in Europa dan Rapid en gaf Juventus een draai om de oren met 7-0, nooit zou een club Europees hoger scoren tegen de Italianen.
Ook in het volgende seizoen moest Rapid zijn meerdere erkennen in de Sport-Club, wel werd de finale van de opnieuw ingevoerde beker bereikt, maar daarin was Wiener AC dan weer te sterk. In 1960 werd opnieuw de titel behaald voor WSC en bereikte in de Europacup de halve finale, daar werd echter verloren tegen Benfica, in Lissabon ging Rapid met 3-0 de boot in en in Wenen leek de scheidsrechter tegen hen te zijn waardoor de toeschouwers het veld bestormden. In het kampioenschap ontgoochelde Rapid met een 6de plaats, troostprijs was wel de beker die met 3-1 tegen Vienna gewonnen werd.
1961/62-1967/68: 3 titels in 7 jaar
bewerkenIn 1962/63 vestigden Rapid en WSC een record door 74 000 toeschouwers te lokken naar het Praterstadion. In 1964 werd een nieuwe titel behaald en werd de volgende seizoenen vicekampioen. In 1966 verloor Rapid de bekerfinale van Admira maar mocht aan de Europacup II deelnemen omdat Admira ook de titel gewonnen had. Rapid haalde de kwartfinale en verloor daar van Bayern München. De laatste jaren van de jaren 60 waren bijzonder succesvol, met 2 titels en 2 bekers. In de Europacup I van 1969 wipte Rapid 6-voudig winnaar Real Madrid in de 1/8ste finale, in de kwartfinale was Manchester United echter te sterk.
1968/69-1980/81: 13 seizoenen zonder kampioenschap
bewerkenNa de succesjaren deed de club het enkele jaren rustig aan en kon 14 jaar lang geen landstitel meer behalen, wel kon de beker gewonnen worden in 1972 na een 6-2-overwinning in de halve finale tegen Austria won de club ook de finale van Wiener Sport Club. In 1973, 1977 en 1978 werd telkens de vicetitel behaald in de competitie, in 1969, 1971, 1974, 1975, 1976, 1979 en 1981 de 3de plaats. Europees werden ook geen echte successen behaald.
In het voorjaar van 1981 werd het stadion (Pfarrwiese) afgebroken en nam Rapid een nieuw stadion in gebruik.
1981/82-1987/88: 4 Landstitels en Europacupfinale in 1984/85
bewerkenHet nieuwe stadion bracht de 26ste titel met zich mee in 1981/82. In 1981 werd Otto Boric trainer en hij won meteen de landstitel 1981/82, het volgende seizoen 1982/83 werd zelfs de dubbel binnen gehaald. Na de bekerwinst in 1984 haalde de club opnieuw internationaal aanzien. In de 2de ronde van de ECII versloeg Rapid Celtic FC met 3-1, maar omdat speler Rudi Weinhofer een fles tegen het hoofd kreeg bij toeschouwersrelletjes moest de terugwedstrijd (3-0 verlies) op neutraal terrein overgespeeld worden op Old Trafford in Manchester en Rapid won met 1-0. In de kwartfinale wachtte de Europese topclub Dynamo Dresden die een maat te groot leek na een 3-0 thuiszege, maar Rapid slaagde erin om toch door te stoten en won met 5-0. In de halve finale werd Dinamo Moskou 2 keer opzij gezet. De finale in Rotterdam was tegen het Engelse Everton en verloor met 1-3, Hans Krankl heeft de eer het enige doelpunt voor een Oostenrijkse club te scoren in een Europacupfinale.
In de nationale competitie bleef het ook goed gaan onder trainer Baric meteen bekerwinst in 1985 en de 6de dubbel in de geschiedenis in 1987. De succesperiode werd in 1988 afgesloten met de 29ste landstitel.
1988/89-1992/93: Financiële en sportieve crisis
bewerkenAan het begin van de jaren 90 verkeerde Rapid zowel sportief als financieel in crisis. Uitgerekend met trainer Hans Krankl eindigde Rapid steevast in de middenmoot, wel werd de bekerfinale gehaald in 1990, 1991 en 1993 maar telkens was een andere club sterker, respectievelijk Austria Wien, SV Stockerau en Wacker Innsbruck. Op Europees vlak liep het ook niet vlot en Rapid werd vroeg uitgeschakeld, als er al Europees gespeeld werd, wel kon in 1989/90 de latere winnaar Inter Milaan verslagen worden.
1993/94-1995/96: Financïële en sportieve wederopstanding
bewerkenIn 1993 kwam er een einde aan de financiële crisis met Bank Austria als nieuwe hoofdsponsor en betaalde de schulden. Het was de bedoeling van de bank dat Rapid zou fuseren met Austria Wien, dit stuitte echter op massaal protest van de fans, die geld inzamelden voor hun club.
De sportieve wederopstanding van Rapid kwam er in 1994/95 met de komst van trainer Ernst Dokupil. Rapid deed weer mee voor de titel en was de meest scorende club en had de meeste overwinningen maar haalde toch maar de 3de plaats achter Austria Salzburg en Sturm Graz, wel werd de beker gewonnen in de finale tegen DSV Leoben. Hierdoor mocht Rapid deelnemen aan de Europacup II en versloeg in de eerste ronde Petrolul Ploiești. In de 1/8ste finale verloor Rapid met 2-0 in Portugal tegen Sporting Portugal en in Wenen stond het na 90 minuten 1-0 waardoor uitschakeling erg dichtbij was, maar Christian Stumpf scoorde in de blessuretijd en er kwamen verlengingen, daar scoorden Carsten Jancker en opnieuw Stumpf zodat het 4-0 werd. Op weg naar de finale werden Dinamo Moskou en Feyenoord Rotterdam nog opzij gezet en in de finale wachtte het Franse Paris Saint-Germain. PSG won met 1-0 en zo verloor Rapid zijn 2de finale.
Hoewel deze kans in Brussel verloren was werd aan het einde van het seizoen toch nog gevierd. Voor 48000 toeschouwers in het Ernst-Happel-Stadion werd de titelstrijd in de laatste ronde beslist en won met 2-0 tegen directe concurrent Sturm Graz, na 9 jaar zonder landstitel werd de 30e titel behaald. In de Champions League schakelde Rapid Dynamo Kiev uit en werd naar Austria Salzburg de 2de Oostenrijkse club die zich plaatste voor de groepsfase van de Champions League. Rapid werd echter laatste en kon slechts 2 punten behalen.
1997-2016: Recente geschiedenis
bewerkenIn 1997 werd Rapid vicekampioen achter Austria Salzburg, de volgende jaren domineerden Sturm Graz en FC Tirol Innsbruck de competitie, de provincieteams namen het roer over van de Weense clubs die al vanaf de start van de competitie de macht hadden. Tussen 1997 en 2001 werd Rapid 4 keer vicekampioen. In 2002 werd dan de 8ste plaats bereikt, de slechtste plaats ooit voor de club. Na twee 4de plaatsen werd in 2005 een nieuwe landstitel behaald en plaatste zich voor de Champions League ten nadele van Lokomotiv Moskou. Rapid verloor alle 6 de wedstrijden.
In 2005/06 leek het erop alsof de titel verlengd werd na de heenronde maar de terugronde was minder positief en de club sloot de competitie als 5de af. Seizoen 2006/07 zag er slecht uit voor de grote Weense clubs, Rapid en Austria (de titelverdediger) bengelden lang onderaan en stevenden af op degradatie maar in de tweede helft van het seizoen herpakten beide clubs zich enigszins en konden al snel het behoud verzekeren via een plaats in de middenmoot.
In 2007 speelde Rapid Wien tijdens de UEFA Cup tegen de Belgische landskampioen RSC Anderlecht. Onder leiding van oud-internationa Peter Pacult won Rapid in het seizoen 2007/08 de landstitel echter, het 32ste landskampioenschap uit de geschiedenis van de club. Ook won het de niet-officiële editie van de Supercup tegen amateurcup winnaar SV Horn.
In 2016 speelde Rapid 2x tegen KRC Genk in de groepsfase van de UEFA Europa League. In Oostenrijk won Rapid Wien met 3-2 mede dankzij een owngoal van Omar Colley. In Genk verloren ze met 1-0 door een doelpunt van Nikos Karelis. Rapid eindigde echter 3de in de groep en was hierdoor uitgeschakeld.
Erelijst
bewerken| Competitie | Aantal | Jaren | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Internationaal | |||||
| UEFA Intertoto Cup | 1x | 2007 (1 van 11) | |||
| Mitropacup / Centropacup | 2x | 1930, 1951 | |||
| Nationaal | |||||
| Nationalliga/Bundesliga | 32x | 1912, 1913, 1916, 1917, 1919, 1920, 1921, 1923, 1929, 1930, 1935, 1938, 1940, 1941, 1946, 1948, 1951, 1952, 1954, 1956, 1957, 1960, 1964, 1967, 1968, 1982, 1983, 1987, 1988, 1996, 2005, 2008 | |||
| Deutsche Meisterschaft | 1x | 1941 | |||
| DFB-Pokal | 1x | 1938 | |||
| ÖFB-Cup | 14x | 1919, 1920, 1927, 1946, 1961, 1968, 1969, 1972, 1976, 1983, 1984, 1985, 1987, 1995 | |||
| ÖFB-Supercup | 4x | 1986, 1987, 1988, 2008 | |||
Overzichtslijsten
bewerkenEindklasseringen vanaf 1950
bewerkenRapid Wien in Europa
bewerkenRapid Wien speelt sinds 1927 in diverse Europese competities. Hieronder staan de competities en in welke seizoenen de club deelnam. De edities die Rapid Wien heeft gewonnen zijn dik gedrukt:
- Champions League (7x)
- 1996/97, 1999/00, 2005/06, 2008/09, 2015/16, 2020/21, 2021/22
- Europacup I (11x)
- 1955/56, 1956/57, 1957/58, 1960/61, 1964/65, 1967/68, 1968/69, 1982/83, 1983/84, 1987/88, 1988/89
- Europa League (11x)
- 2009/10, 2010/11, 2012/13, 2013/14, 2014/15, 2015/16, 2016/17, 2018/19, 2020/21, 2021/22, 2024/25
- Conference League (4x)
- 2021/22, 2022/23, 2023/24, 2024/25
- Europacup II (10x)
- 1961/62, 1966/67, 1969/70, 1972/73, 1973/74, 1976/77, 1984/85, 1985/86, 1986/87, 1995/96
- UEFA Cup (17x)
- 1971/72, 1974/75, 1975/76, 1977/78, 1978/79, 1979/80, 1981/82, 1989/90, 1990/91, 1992/93, 1997/98, 1998/99, 1999/00, 2000/01, 2001/02, 2004/05, 2007/08
- Intertoto Cup (1x)
- 2007
- Jaarbeursstedenbeker (2x)
- 1962/63, 1963/64
- Mitropacup (10x)
- 1927, 1928, 1929, 1930, 1934, 1935, 1936, 1956, 1957, 1965
- Centropa Cup (1x)
- 1951
Bijzonderheden Europese competities:
| Bijzonderheid | Datum | Tegenstander | Uitslag | Plaats | Naam | Aantal |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Hoogste overwinning | 29-09-1982 | 8-0 | Wenen | |||
| Hoogste nederlaag | 18-02-2016 | 0-6 | Valencia | |||
| Speler met meeste wedstrijden | 29-09-2016 | 74 | ||||
| Speler met meeste doelpunten | 22-10-2015 | 25 |
UEFA Club Ranking: 108 (17-01-2024)
Bekende (oud-)spelers
bewerken- Mate Bilić
- Franz Binder
- Boli Bolingoli
- Gerhard Hanappi
- Ernst Happel
- Andreas Herzog
- Peter Hlinka
- Trifon Ivanov
- Andreas Ivanschitz
- Carsten Jancker
- Neraysho Kasanwirjo
- Terence Kongolo
- Michael Konsel
- Hans Krankl
- Dietmar Kühbauer
- Axel Lawarée
- Antonín Panenka
- Hans Pesser
- Gerhard Rodax
- Dejan Savićević
- Peter Schöttel
- Gaston Taument
- Josef Uridil
- Jozef Valachovič
- Hamdi Salihi
Trainers
bewerken- Dionys Schönecker 1910 - 1925
- Stanley Willmott 1925 - 1926
- Edi Bauer 1926 - 1936
- Leopold Nitsch 1936 - 1945
- Hans Pesser 1945 - 1953
- Josef Uridil 1953 - 1954
- Viktor Hierländer 1954 - 1955
- Alois Beranek 1955 - 1956
- Franz Wagner 1956
- Max Merkel 1956 - 1958
- Rudolf Kumhofer 1958 - 1959
- Robert Körner 1959 - 1966
- Rudolf Vytlacil 1966 - 1968
- Karl Decker 1968 - 1970
- Karl Rappan 1969 - 1970
- Gerd Springer 1970 - 1972
- Robert Körner 1972
- Ernst Hlozek 1972 - 1975
- Josef Pecanka 1975
- Franz Binder/R. Körner 1975 - 1976
- Anton Brzezanczyk 1976 - 1977
- Robert Körner 1977 - 1978
- Karl Schlechta 1978 - 1979
- Walter Skocik 1979 - 1982
- Otto Barić 1982 - 1985
- Vlatko Marković 1985 - 1986
- Otto Barić 1986 - 1989
- Hans Krankl 1989 - 1992
- August Starek 1992 - 1993
- Hubert Baumgartner 1993 - 1994
- Ernst Dokupil 1994 - 1998
- Heribert Weber 1998 - 2000
- Ernst Dokupil 2000 - 2001
- Peter Persidis 2001
- Lothar Matthäus 2001 - 2002
- Josef Hickersberger 2002 - 2005
- Georg Zellhofer 2006
- Peter Pacult 2006 - 2011
- Peter Schöttel 2011 - 2013
- Zoran Barisic 2013 - 2016
- Mike Büskens 2016
- Damir Canadi 2016 - 2017
- Goran Djuricin 2017 - 2018
- Dietmar Kühbauer 2018 - Nu
Externe links
bewerken1 Strebinger ·
4 Barac ·
6 Sonnleitner ·
7 Schobesberger ·
9 Fountas ·
10 Murg ·
13 Schick ·
14 Grahovac ·
16 Petrovič ·
17 Dibon ·
18 Szántó ·
19 Alar ·
20 M. Hofmann ·
21 Unger ·
22 Stojković ·
25 Gartler ·
28 Knasmüllner ·
29 Kara ·
30 Greiml ·
31 Ullmann ·
32 Kitagawa ·
36 Arase ·
38 Hajdari ·
39 Ljubicic ·
40 Ibrahimoglu ·
42 Schuster ·
43 Savić ·
46 Gobara ·
47 Velimirovic ·
48 Demir ·
49 Wunsch ·
Coach: Kühbauer