Philippa York

Philippa York
	Robert Millar in de Ronde van Frankrijk van 1993
Persoonlijke informatie
Bijnaam	"De Vliegende Schot"
Geboortenaam	Robert Millar
Geboortedatum	13 september 1958
Geboorteplaats	Ewell, Verenigd Koninkrijk
Sportieve informatie
Huidige ploeg	gestopt
Specialisatie(s)	Klimmer
Ploegen
1979; 1980-1981; 1982-1985; 1986; 1987; 1988; 1989; 1990-1991; 1992; 1993-1994; 1995	Athletic Club de Boulogne-Billancourt; Peugeot-Esso-Michelin; Peugeot-Shell-Michelin; Panasonic; Panasonic-Isostar; Fagor-MBK; Z-Peugeot; Z; TVM-Sanyo; TVM-Bison Kit; Le Groupement
Portaal	Wielersport

Philippa York, geboren als Robert Millar (Ewell, 13 september 1958), is een voormalig Schots wielrenner die actief was tussen 1980 en 1995 en daarna actief werd als coach en ploegleider en daarna als Philippa York als wielrencommentator.

Tot 2017 ging York als man door het leven onder de naam Robert Millar. In dat jaar maakte ze bekend dat haar geslachtsverandering van man naar vrouw die was aangevangen in 2000 voltooid was en dat ze haar naam officieel had laten wijzigen in Philippa York.^[1]^[2]

Als man behaalde Millar in 1984 de vierde plek in het eindklassement van de Ronde van Frankrijk en won hij het bergklassement. Ook werd Millar tweede in de eindrangschikking van de Ronde van Italië in 1987 en winnaar van het bergklassement.

Beginjaren

Millar groeide op in Glasgow en leek voorbestemd om de fabriek in te gaan. Als amateurwielrenner, bij de Glasgow Wheelers Cycling Club, bleek hij echter een talent. Hij werd Schots juniorenkampioen in 1976 en klimkampioen in het volgende jaar.

In 1978 werd Millar 21e in de Milk Race en wegkampioen bij de amateurs. In 1979 ging Millar naar Frankrijk om lid te worden van de ACBB (Athletic Club Boulogne-Billancourt). Hij won er vijf wedstrijden en werd vierde bij het wereldkampioenschap wielrennen. Hierdoor kreeg hij een profcontract bij de Peugeot-ploeg.

Professionele carrière

Aan het begin van zijn profloopbaan behaalde Millar ereplaatsen. Hij werd derde in de Ronde van de Vaucluse in 1980, behaalde de zevende plaats in het criterium Dauphiné Liberé in 1981 en werd tweede aldaar in 1983. In de Ronde van Romandië behaalde hij in 1981 en 1982 de zevende plaats en in de Ronde van de Toekomst werd hij tweede in 1982. Zijn debuut in de Ronde van Frankrijk kwam in 1983. Hij won een bergetappe en werd veertiende in het eindklassement. In 1984 werd hij zesde in Parijs-Nice en vijfde in de Ronde van Romandië. In de Tour won hij het bergklassement, werd hij vierde in de eindrangschikking en won opnieuw een bergetappe. Doordat hij de 21e etappe won had hij daarmee in alle drie de grote rondes een etappe op zijn naam gebracht. In 1988 werd Millar derde in een klassieker in Luik-Bastenaken-Luik.

Millar behaalde in 1990 de overwinning in de etappewedstrijd Dauphiné Liberé. De laatste jaren van zijn professionele carrière waren betrekkelijk weinig succesvol. In 1992 tekende hij op voorspraak van Gert-Jan Theunisse bij de Nederlandse wielerploeg TVM. In de Ronde van Spanje van dat jaar werd hij betrapt op het gebruik van testosteron. Hij kreeg een voorwaardelijke schorsing van drie maanden en een geldboete. Hij werd in 1992 twintigste in de Ronde van Spanje en achttiende in de Ronde van Frankrijk. Een jaar later werd hij respectievelijk vijftiende en vierentwintigste in deze wielerkoersen. Zijn laatste belangrijke overwinning behaalde hij in 1995 toen hij Brits kampioen wielrennen op de weg werd. Kort daarna echter ging zijn laatste ploeg, het Franse Le Groupement, failliet en Millar verliet daarop het professionele wielrennen.

Na de wielercarrière

In 1997 kwam Millar terug in het wielrennen als coach van de Britse ploeg en in 1998 was hij ploegleider van de Schotse ploeg in de PruTour, een achtdaagse Britse wielerwedstrijd. Daarnaast werd Millar journalist, waarbij hij voornamelijk producten testte.^[3] In 2002 verscheen hij op de Commonwealth Games, maar daarna leek hij alle banden met de sportwereld te verbreken. In 2003 kreeg hij een plek in de Schotse Sports Hall of Fame, maar hij was afwezig bij de ceremonie. Zijn langdurige afwezigheid in de publiciteit leidde tot speculaties in de media. Sinds 2000 ging het gerucht dat hij een geslachtsverandering had ondergaan.^[4]

In 2007 werd een biografie over Millar uitgebracht door HarperCollins, geschreven door Richard Moore (In Search of Robert Millar).^[5] Moore was erin geslaagd met Millar contact te leggen via e-mail, maar had hem niet persoonlijk gesproken.^[6]

Tijdens de Ronde van Frankrijk 2012 schreef Millar een wekelijkse column voor de website Cyclingnews en van tijd tot tijd schreef hij een artikel voor Rouleur.^[7]^[8] Op 21 juli 2012 schreef hij een artikel in de The Guardian waarin hij commentaar gaf op de aanstaande overwinning van Bradley Wiggins in de Tour de France:

"So, after 28 years of having the best general classification performance by a British rider at the Tour de France, I'll be trumped by not one but two riders. Am I disappointed? Not really, that's what sport is all about, doing your best, succeeding, failing at times, ultimately putting yourself up there and inspiring others to do better. Now there will be three British riders with a Tour classification jersey at home and although each is a different colour and the yellow is the ultimate, it's not exactly a long list. I'm in good company."^[9]

Privéleven

Millar was tijdens en na zijn wielrenloopbaan vegetariër. Na 2000 leefde hij grotendeels in de anonimiteit. In juli 2017 trad Millar naar buiten met de bekendmaking dat zij, na een geslachtsveranderende behandeling, voortaan officieel door het leven zou gaan als vrouw, onder de naam Philippa York. In een interview met The Guardian zei York te hopen dat haar coming-out zou bijdragen aan een verandering van de, in haar ogen, behoudende ideeën omtrent gender en seksualiteit, in de sport in het algemeen en in de wielersport in het bijzonder.^[10] In de Ronde van Frankrijk van 2017 en 2018 was York namens de Britse televisiezender ITV4 actief als commentator.

Belangrijkste overwinningen

1976

Schots juniorenkampioenschap op de weg
Chryston Wheelers Grand Prix
Glasgow Centre 50 Time Trial
Lake of Monteith - APR

1977

Schots kampioenschap klimmen op de weg
Davey Bell Memorial
2e etappe Glasgow Regent CC Road Race
Glasgow District Championship Hill Climb
Barrhead Burgh Trophy
Wallacehill - APR
Tour de Campsie
Glasgow Wheelers Mountain Time Trial

1978

Brits amateurkampioenschap op de weg
Tour de Trossachs
Drummond Trophy
Tour of the Peak
Glasgow Grand Prix

1979

Brits amateurkampioenschap op de weg
Palme d'or Merlin-Plage
British Wool Grand Prix
GP de Grasse
GP de la Boucherie
Chrono Madeleinois
Parijs-Évreux
3e etappe Route de France
Eindklassement Route de France
Grote Prijs van Lillers
3e etappe Ronde van Ierland

1983

10e etappe Ronde van Frankrijk
1e etappe deel B Étoile des Espoirs

1984

1985

Eindklassement Ronde van Catalonië

1986

6e etappe Ronde van Spanje

1987

1989

10e etappe Ronde van Frankrijk
4e etappe Ronde van Romandië
6e etappe deel B Dauphiné Liberé
Eindklassement Ronde van Groot-Brittannië

1990

4e etappe Ronde van Romandië
Eindklassement Dauphiné Libéré

1991

5e etappe Ronde van Zwitserland

1995

Brits kampioenschap op de weg
Manx Trophy

Resultaten in voornaamste wedstrijden

Jaar	Ronde van Italië	Ronde van Frankrijk	Ronde van Spanje
1980
1981
1983		14e (1)
1984		4e (1)
1985		11e	2 ↑
1986		opgave	2 ↑ (1)
1987	2 ↑ (1)	19e
1988		opgave	6e
1989		10e (1)
1990		opgave
1991		72e
1992		18e
1993		24e	15e
1994			opgave

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Jaar	Milaan-San Remo	Gent-Wevelgem	Amstel Gold Race	Luik-Bast.‑Luik	Ronde van Lombardije	Clásica San Sebastián	Waalse Pijl	WK op de weg
1980	99e	61e						11e
1981							78e	14e
1983			44e		25e			37e
1984	27e	100e		15e	37e	9e		6e
1985	76e						41e	10e
1986				31e	13e		38e
1987				5e	21e		12e	52e
1988	30e			3	19e			48e
1989			62e	29e	31e	82e	52e	30e
1990				15e	4e	142e	9e	36e
1991	95e				47e			48e
1992	126e		32e	9e		21e	26e
1993			75e	28e		22e	46e
1994					16e	108e		51e