Iljo Keisse

baanwielrenner uit België

Iljo Keisse (Gent, 21 december 1982) is een Belgisch voormalig baan- en wegwielrenner die van 2010 tot 2022 voor het zelfde team reed, anno 2023 Soudal Quick-Step geheten.

Iljo Keisse
Iljo Keisse, 2020
Iljo Keisse, 2020
Persoonlijke informatie
Bijnaam Jolly Jumper / De Keizer
Geboortedatum 21 december 1982
Geboorteplaats Gent, Vlag van België België
Nationaliteit Belg
Lengte 183 cm
Gewicht 72 kg
Sportieve informatie
Discipline(s) Baanwielrennen
Wegwielrennen
Specialisatie(s) Zesdaagse
Knecht
Ploegen
2004
2005–2008
2009
2010–2022
Jong Vlaanderen 2016
Topsport Vlaanderen
individueel
Quick-Step
Beste prestaties
Ronde van Italië 1 etappezege
Medailleoverzicht
Baanwielrennen
Evenement Goud Zilver Brons
Wereldkampioenschappen 0 1 1
Europese kampioenschappen 4 1 0
Totaal (7 medailles) 4 2 1
Medailles
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Biografie

bewerken

Al van in de jeugdcategorieën bleek Keisse een van de talentrijkste Belgen op de piste te zijn. Hij won verschillende nationale titels en behaalde in 2004 ook de Europese titel ploegkoers bij de Beloften.

Zijn profdebuut maakte Keisse in 2005, toen maakte hij de overstap van Jong Vlaanderen 2016 naar Chocolade Jacques-T Interim. De jonge Iljo Keisse maakte in zijn eerste profjaren vooral indruk tijdens zesdaagses. Tijdens het seizoen 2005-2006 won hij vier zesdaagses, die van Fiorenzuola, Grenoble, Gent en Hasselt. Dit realiseerde hij aan de zijde van land -en ploeggenoot Matthew Gilmore. Samen vormde ze ook een vast duo op internationale Ploegkoersen. Zo werden ze begin 2005 derde op het wereldkampioenschap. Later dat jaar wisten ze zich wel tot Europees kampioen te kronen. Op 20 juli 2006 liep Keisses vaste partner Gilmore een open dijbeenbreuk en een gebroken knieschijf op door een val tijdens een wedstrijd in Ninove. Hierdoor moest Keisse op zoek naar een nieuwe koppelgenoot. Deze vond hij in de vorm van de Duitser Robert Bartko. In de periode tussen 2006 en 2008 wonnen ze samen acht zesdaagses. Internationale ploegkoersen reed hij in die periode geregeld in combinatie met Kenny De Ketele. Samen reden ze eind 2008 naar de Europese titel in de ploegkoers. Het was voor Keisse zijn derde Europese titel, want in 2006 had hij zich al verzekerd van de Europese titel achter de Derny. In 2007 kon hij deze titel bijna verlengen. Hij finishte uiteindelijk als tweede achter de Nederlander Matthé Pronk. Datzelfde jaar was hij ook al vice-wereldkampioen puntenkoers geworden.

Na zijn zege in de Zesdaagse van Vlaanderen-Gent van 2008 werd bekend dat Keisse positief had getest op zowel het stimulerend middel cathine als het maskeermiddel hydrochloorthiazide (HCT). Ook het B-staal bleek positief. Keisse betwistte echter het dopinggebruik en trok naar de rechtbank. Op 2 november 2009 werd hij vrijgesproken van dopinggebruik. Voor het gebruik van cathine had Keisse als reden opgegeven dat hij dit nam als middel tegen verkoudheid. Volgens diens verdediging waren de hoeveelheden HCT die bij hem waren aangetroffen onvoldoende om echt prestatiebevorderend te werken. In juli 2010 werd echter bekend dat het TAS de vrijspraak van de Belgische wielerbond ongedaan had gemaakt en Keisse alsnog schorste voor de periode van twee jaar.[1] Door zijn nieuwe ploeg Quick Step werd hij op non-actief gezet.[1] De schorsing ging met terugwerkende kracht in, en omdat Keisse al elf maanden buitenspel stond, mocht hij vanaf 7 augustus 2011 weer koersen.[1] Op 12 november werd echter bekend dat de straf van het TAS werd opgeschort tot april 2011.[2] In een tussenarrest bepaalde het Hof van Beroep dat Keisse tot die tijd mag deelnemen aan wedstrijden. Hij werd uiteindelijk na wat juridisch getouwtrek geschorst tot januari 2012. Keisse ondernam gerechtelijke stappen om het financieel verlies van zijn dopingschorsing te drukken en met succes, in maart 2012 raakte bekend dat de UCI Keisse 100.000 euro schadevergoeding moest betalen.

Door deze doping-perikelen werd Keisse door zijn wielerploeg Topsport Vlaanderen begin 2009 ontslagen. Na een jaar zonder ploeg gezeten te hebben, tekende hij met ingang van het wielerseizoen 2010 een tweejarig contract bij Quick-Step. Hij zou zich vanaf nu meer gaan toeleggen op het Wegwielrennen. In zijn tijd bij Topsport Vlaanderen had Keisse al bewezen dat hij ook op de weg uit de voeten kon. Zo werd hij in 2007 derde in Kuurne-Brussel-Kuurne, achter Tom Boonen en Marcel Sieberg. Door de juridische strijd in verband met de dopingbeschuldigingen reed hij in de seizoenen 2010 en 2011 niet veel wedstrijden. Op 28 april 2012 boekte Keisse zijn eerste grote overwinning op de weg. Tijdens de zevende etappe van de Ronde van Turkije reed hij weg uit de vroege vlucht. In de laatste bocht op één kilometer van de finish kwam Keisse ten val.[3] Hij bleef echter net het aanstormende peloton voor en won voor Marcel Kittel. Later dat jaar kwam hij ook aan de start van zijn eerste monument: Parijs-Roubaix, maar hij reed deze niet uit. In de seizoenen die daarop volgde groeide Keisse uit tot een gewaardeerd knecht tijdens klassiekers en Massasprints. Zo werd hij al drie maal gelauwerd met de Kristallen Zweetdruppel voor beste helper. Hij won in 2014, 2015 en 2016. Af en toe krijgt hij in wedstrijden ook zijn eigen kans. Zo won hij in 2014 de Châteauroux Classic de l'Indre, en de Ronde van Zeeland Seaports in 2015. Zijn meest prestigieuze overwinning boekte hij tijdens de Ronde van Italië 2015. Tijdens de slotetappe met aankomst in Milaan trok hij op 30 kilometer van de streep ten aanval samen met de Australiër Luke Durbridge. Ze hielden verrassend stand en in de spurt met twee bleef Keisse de Australiër voor.[4] In 2020 voegde hij bijna een tweede prestigieuze zege aan zijn palmares toe. Tijdens de Belgische kampioenschappen eindigde hij als tweede, op amper zes seconden van de uiteindelijke kampioen Dries De Bondt.

Tijdens zijn periode bij Deceuninck–Quick-Step reed Keisse in de winter nog geregeld wedstrijden op de piste. Hij won nog verschillende zesdaagses met grote namen zoals: Mark Cavendish (Zürich 2014), Michael Mørkøv (Gent 2015), Niki Terpstra (Amsterdam 2011 en Rotterdam 2013, 2014 & 2015) en Elia Viviani (Gent 2018). Ook werd hij nog één keer Europees kampioen ploegkoers. Dit gebeurde eind 2011 te Apeldoorn. Samen met Kenny De Ketele, het was hun tweede titel samen.

Iljo Keisse was gedurende zijn carrière twee maal actief op de Olympische Zomerspelen. Zowel in 2004 als 2008 kwam hij uit voor zijn land op de Spelen. In Athene 2004 werd hij in combinatie met Matthew Gilmore 11e tijdens de ploegkoers. Vier jaar later in Peking 2008 nam hij deel aan twee onderdelen. In de puntenkoers werd hij achtste. Als duo met Kenny De Ketele reed hij naar de vierde plaats tijdens de ploegkoers.

Palmares

bewerken

Zesdaagse

bewerken
Nr. Jaar Zesdaagse van Samen met
1 2005 Fiorenzuola   Matthew Gilmore
2 2005 Grenoble
3 2005 Gent
4 2006 Hasselt
5 2007 Rotterdam   Robert Bartko
6 2007 Amsterdam
7 2007 Gent
8 2008 Bremen
9 2008 Stuttgart   Robert Bartko
  Leif Lampater
10 2008 München   Robert Bartko
11 2008 Gent
12 2010 Rotterdam   Danny Stam
13 2010 Gent   Peter Schep
14 2011 Amsterdam   Niki Terpstra
15 2011 Grenoble   Morgan Kneisky
16 2011 Zürich   Franco Marvulli
17 2012 Kopenhagen   Marc Hester
18 2012 Grenoble   Kenny De Ketele
19 2012 Gent   Glenn O'Shea
20 2013 Rotterdam   Niki Terpstra
21 2013 Zürich   Silvan Dillier
22 2014 Rotterdam   Niki Terpstra
23 2014 Zürich   Mark Cavendish
24 2015 Rotterdam   Niki Terpstra
25 2015 Gent   Michael Mørkøv
26 2017 Bremen   Marcel Kalz
27 2018 Gent   Elia Viviani
28 2019 Bremen   Jasper De Buyst
Aantal Samen met
7   Robert Bartko
4   Matthew Gilmore
  Niki Terpstra
1   Mark Cavendish
  Jasper De Buyst
  Kenny De Ketele
  Silvan Dillier
  Marc Hester
  Marcel Kalz
  Morgan Kneisky
  Leif Lampater
  Franco Marvulli
  Michael Mørkøv
  Glenn O'Shea
  Peter Schep
  Danny Stam
  Elia Viviani

Baanwielrennen

bewerken
Jaar   BK   EK   WK   OS WB Overig
Nieuwelingen
1998   achtervolging
  omnium
  puntenkoers
  sprint
  500m
Junioren
1999   ploegkoers
  achtervolging
  puntenkoers
2000   achtervolging
  omnium
  ploegkoers
  puntenkoers
  km
Beloften
2001   ploegkoers
2002   ploegkoers
2003   ploegkoers UIV Cup:
Amsterdam
Dortmund
Munchen
2004   ploegkoers UIV Cup:
Stuttgart
Berlijn
Elite
2001   puntenkoers
  ploegsprint
  sprint
  km
2002   achtervolging
  km
  puntenkoers
  scratch
2003   achtervolging
  puntenkoers
  derny
  omnium
  ploegkoers
  scratch
  km
2004   ploegkoers Moskou:
  ploegkoers
2005   ploegkoers   ploegkoers International Track GP: ploegkoers
2006   puntenkoers   derny
2007   puntenkoers
  ploegkoers
  derny   puntenkoers
2008   puntenkoers
  ploegkoers
  ploegkoers Manchester:
  ploegkoers
  puntenkoers
2009   puntenkoers
  ploegkoers
Cali:
  puntenkoers
2010   derny
2011   derny
  ploegkoers
  scratch
  ploegkoers
2012
2013   ploegkoers
  scratch
  puntenkoers
Internal parløb: ploegkoers
2014 Memorial Dimitri De Fauw Gent
2015 Revolution Series Londen: puntenkoers en ploegkoers
Revolution Series Manchester: ploegkoers
2016 Revolution Series Manchester: scratch
Revolution Series Londen: scratch
2017
2018 GP Odense: ploegkoers
2019 100km Kopenhagen: ploegkoers

Wegwielrennen

bewerken

Overwinningen

bewerken
2004
6e etappe Ronde van Loir-et-Cher
Burnie
2005
GP Lucien Van Impe
Aalter
2007
Internatie Reningelst
Textielprijs Vichte
2008
Waregem
Derny Festival Wetteren
Textielprijs Vichte
2009
Wachtebeke
GP Frans Melckenbeeck
2012
7e etappe Ronde van Turkije
2013
GP Lucien Van Impe
Omloop Mandel-Leie-Schelde
GP Marcel Kint
2014
Châteauroux Classic de l'Indre
2015
Ronde van Zeeland Seaports
21e etappe Ronde van Italië
1e etappe Ronde van Tsjechië (TTT)
Derny Deurne
2016
Derny Sint-Niklaas
2017
Omloop Mandel-Leie-Schelde
Derny Liere
Textielprijs Vichte
2018
1e etappe Criterium Herzele
's Gravenwezel Derny

Resultaten in voornaamste wedstrijden

bewerken
Jaar Ronde van
Italië
Ronde van
Frankrijk
Ronde van
Spanje
2007
2011
2012
2013 159e  
2014 139e  
2015 145e (1)  148e  
2016 139e  
2017 144e  
2018
2019
2020 122e  
2021 121e  
2022
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix E3 Harelbeke Kuurne-Brussel-Kuurne WK op de weg Wereld­ranglijsten
2007   ↑
2011 opgave
2012 opgave opgave
2013 50e 38e opgave
2014 opgave 71e 26e opgave 94e
2015 83e buit.tijd opgave 99e opgave 132e (UWT)
2016 99e 105e 103e 41e
2017 64e 83e 44e 32e 332e (UWT)
2018 125e 76e 50e opgave 25e 333e (UWT)
2019 105e opgave 60e
2020 100e
2021
2022 opgave opgave

Ploegen

bewerken
2004 –   Jong Vlaanderen 2016
2005 –   Chocolade Jacques-T Interim
2006 –   Chocolade Jacques-Topsport Vlaanderen
2007 –   Chocolade Jacques-Topsport Vlaanderen
2008 –   Topsport Vlaanderen
2010 –   Quick Step
2011 –   Quick Step Cycling Team
2012 –   Omega Pharma-Quick-Step Cycling Team
2013 –   Omega Pharma-Quick-Step Cycling Team
2014 –   Omega Pharma-Quick-Step
2015 –   Etixx-Quick Step
2016 –   Etixx-Quick Step
2017 –   Quick-Step Floors
2018 –   Quick-Step Floors
2019 –   Deceuninck–Quick-Step
2020 –   Deceuninck–Quick-Step
2021 –   Deceuninck–Quick-Step
2022 –   Quick Step-Alpha Vinyl
bewerken
Commons heeft media­bestanden in de categorie Iljo Keisse.
(en) Profiel van Iljo Keisse op ProCyclingStats
Profiel op de Wielersite
Officiële website
Voorganger:
  Alexander Aeschbach
Franco Marvulli
2004
  Europees kampioen ploegkoers  
2005
Dalmine (samen met Matthew Gilmore)
Opvolger:
  Franco Marvulli
Bruno Risi
2006
Voorganger:
  Jens Mouris
Peter Schep
2007
  Europees kampioen ploegkoers  
2008
Alkmaar (samen met Kenny De Ketele)
Opvolger:
  Robert Bartko
Roger Kluge
2009
Voorganger:
  Martin Bláha
Jiří Hochmann
2010
  Europees kampioen ploegkoers  
2011
Apeldoorn (samen met Kenny De Ketele)
Opvolger:
  Martin Bláha
Jiří Hochmann
2012
Voorganger:
  Aleksej Sjmidt
2005
  Europees kampioen derny  
2006
Ballerup
Opvolger:
  Matthé Pronk
2007