Australische reuzenskink
De Australische reuzenskink[2] (Bellatorias major) is een hagedis uit de familie skinken (Scincidae).[3]
| Australische reuzenskink IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2017) | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||
| Een exemplaar uit Queensland | |||||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||||||
| Bellatorias major Gray, 1845 | |||||||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||||||
Australische reuzenskink op  Wikispecies
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Naam
bewerkenDe soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door John Edward Gray in 1845. Oorspronkelijk werd de naam Tropidolepisma major gebruikt. Later werd de soort tot het geslacht reuzengraafskinken (Egernia) gerekend. De verouderde wetenschappelijke naam Egernia major wordt in de literatuur nog veel gebruikt.
In de Engelse taal wordt vaak de naam 'land mullet' (land-mul) genoemd naar de visachtige structuur van de schubbenhuid. In de Duitse taal wordt verwezen naar de lichaamsgrootte en wordt de hagedis aangeduid met riesen-stachelskink.
Uiterlijke kenmerken
bewerkenDe Australische reuzenskink is een van de grootst bekende skinken, de maximale kopromplengte bedraagt ongeveer 30 centimeter exclusief de staart. De staart is 1,2 keer de lichaamslengte zodat de totale lengte meer dan 70 cm kan bedragen.[4]
De hagedis heeft een dikke hals, een korte kop en gespierde ledematen. Het lichaam is bedekt met glanzende, gladde schubben. De huidkleur van de volwassen dieren is uniform van kleur en is zeer donkerbruin tot zwart aan de bovenzijde van de kop, lichaam en staart, de onderzijde is lichter tot geel of witgeel tot oranje. Juvenielen hebben kleine ronde witte vlekken aan de flanken en hebben een rode snuitpunt en een gele keel. Deze kleurpatronen verdwijnen naarmate de dieren ouder worden.[5]
Levenswijze
bewerkenHet voedsel van deze terrestrische hagedis bestaat hoofdzakelijk uit plantendelen en paddenstoelen. Daarnaast worden insecten en kleine gewervelden gegeten. Deze maakt de skink altijd buit in de buurt van een veilige schuilplaats. Het dier neemt vaak een zonnebad op onbegroeide plaatsen.
De skink is eierlevendbarend, er worden geen eieren afgezet maar de jongen komen direct ter wereld. Een legsel bestaat meestal uit 6 jongen, die enige tijd bij het moederdier blijven.
Verspreiding en leefgebied
bewerkenDeze soort komt endemisch voor in Australië en is aangetroffen in de staten New South Wales en Queensland.[3]
De habitat bestaat uit vochtige wouden en (groenblijvende) sclerofylle bossen. De skink is een bodembewoner die overdag actief is en jaagt in de strooisellaag. Het is een schuwe soort die altijd dicht bij zijn schuilplaats blijft en bij verstoring snel in het struikgewas schiet. De schuilplaats bestaat uit holen, holle houtblokken of tussen de wortels van bomen. In sommige parken zijn de skinken echter aan mensen gewend en kunnen worden benaderd, ze eten de restjes die bezoekers achterlaten.[5]
Bronvermelding
bewerkenReferenties
- ↑ (en) Australische reuzenskink op de IUCN Red List of Threatened Species.
- ↑ David Burnie (naar het Nederlands vertaald door Jaap Bouwman en Henk J. Nieuwenkamp) (2001). Animals (Dieren). Dorling Kindersley Limited, London, Pagina 415. ISBN 90-18-01564-4.
- ↑ a b Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database – Bellatorias major.
- ↑ Harold Cogger (2014). Reptiles and Amphibians of Australia. Csiro Publishing, Pagina 420, 421. ISBN 9780643109773.
- ↑ a b Steve K. Wilson (2015). The Reptiles of Queensland. Reed New Holland Publishers, Pagina 95. ISBN 9781921517488.
Bronnen
- (nl) – David Burnie (2001) - Animals, Dorling Kindersley Limited, London. ISBN 90-18-01564-4 (naar het Nederlands vertaald door Jaap Bouwman en Henk J. Nieuwenkamp).
- (en) – Harold Cogger - Reptiles and Amphibians of Australia (2014) - Pagina 420, 421 - Csiro Publishing - ISBN 9780643109773
- (en) – Steve K. Wilson - A Field Guide to The Reptiles of Queensland – Pagina 95 – 2015 – Reed New Holland Publishers – ISBN 9781921517488
- (en) – Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database – Bellatorias major - Website Geconsulteerd 19 april 2018